Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt KSP 18/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Roman Sądej
Protokolant : Anna Kuras
w sprawie M. D.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 marca 2013 r.,
skargi na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki
w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym /…/, w sprawie o wznowienie
postępowania z urzędu, sygn. akt II AKo …/11
p o s t a n o w i ł :
pozostawić skargę bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
M. D. pismem z dnia 7 grudnia 2012 roku wniósł skargę na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym
prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki, w której wniósł o stwierdzenie przewlekłości w
postępowaniu toczącym się przed Sądem Apelacyjnym w sprawie o sygn. akt II
AKo …/11 oraz o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz sumy pieniężnej w
wysokości 20 000 złotych.
Uzasadniając swoją skargę M. D. wskazał, że w dniu 4 lipca 2011 r. złożył do
Sądu Najwyższego zawiadomienie o przyczynie wznowienia z urzędu
postępowania karnego w sprawie Sądu Rejonowego w W., zakończonej
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 1 grudnia 2006 r.
Przewodniczący Wydziału V Izby Karnej Sądu Najwyższego przekazał pismo
według właściwości do Sądu Apelacyjnego, gdzie wpisano je do repertorium akt II
2
Wydziału Karnego pod sygnaturą II AKo …/11. Zdaniem skarżącego Sąd
Apelacyjny do dnia dzisiejszego „nie rozpoznał i nie rozstrzygnął” wniosku
skarżącego o wznowienie postępowania, pomimo upływu 17 miesięcy od jego
złożenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepis art. 3 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie
prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym
prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 z późn. zm.) określa
rodzaje postępowań, w których ich stronom przysługuje uprawnienie do wniesienia
skargi na przewlekłość postępowania i w pkt. 4 wskazuje na postępowanie karne.
Mianem postępowania karnego określa się prawnie uregulowaną działalność
zmierzającą do realizacji prawa karnego materialnego, na którą składa się ogół
czynności, dokonywanych przez uczestników procesu (zob. T. Grzegorczyk, J.
Tylman, Polskie postępowanie karne, Warszawa 2007, s. 44 i cyt. tam literatura). Z
kolei pod pojęciem czynności procesowych należy rozumieć określone przez prawo
karne procesowe zachowanie się uczestnika postępowania, wywołujące
przewidziane przez to prawo skutki prawne (ibidem, s. 383). Uprawnia to do
stwierdzenia, że samo wystąpienie strony lub innej zainteresowanej osoby z
wnioskiem o podjęcie przez organ procesowy czynności z urzędu nie jest
równoznaczne ze wszczęciem postępowania karnego, o którym można mówić
dopiero wówczas, gdy taka inicjatywa zostanie przez organ uwzględniona i
zapoczątkuje bieg postępowania karnego. W przeciwnym razie, a zatem, jeżeli
wniosek złożony w trybie art. 9 § 2 k.p.k. nie wywoła żadnego skutku prawnego,
brak jest podstaw, by traktować go jako choćby tylko pierwszą czynność procesową
w ramach postępowania karnego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27
lipca 2012 r., KSP 8/12, LEX nr 1228604).
Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie. Złożony przez M. D. wniosek
o wznowienie postępowania z urzędu został przeanalizowany przez
Przewodniczącego Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego, który pismem z dnia
27 lipca 2011 r. nie stwierdził sugerowanego przez wnioskodawcę bezwzględnego
powodu odwoławczego, określonego w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. Wbrew temu, co
twierdzi skarżący jego wniosek został zatem rozpoznany, ale wobec wyniku
negatywnego ustosunkowanie się do niego nie wymagało podjęcia przez
3
Przewodniczącego Wydziału czynności procesowej. To, że wniosek został zapisany
w repertorium i nadano sprawie sygnaturę, nie przesądza o fakcie trwania
postępowania karnego, a związane jest jedynie względami techniczno-biurowymi.
Z tych względów skargę M. D., jako odnoszącą się do sprawy, w której nie
prowadzi się procesu karnego, należało uznać za niedopuszczalną w świetle art. 3
ustawy o skardze na przewlekłość, co skutkowało pozostawieniem jej bez
rozpoznania na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość w zw. z
art. 430 § k.p.k. i w zw. z art. 429 § 1 k.p.k.

KSP 18/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia