V KK 365/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:13-05-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 365/12
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej
w sprawie M. K. – P.
oskarżonego z art. 190 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 marca 2013 r.,
zażalenia obrońcy oskarżonego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt V KK 365/12
o zastosowaniu wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania,
na podstawie art. 518 k.p.k. w zw. z art. 426 § 2 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w P., utrzymujący w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w P., którym na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z
art. 31 § 1 k.k. oraz art. 93 k.k. i 94 § 1 k.k. umorzono postępowanie o czyny z art.
190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i z art. 190 § 1 k.k., popełnione odpowiednio od
grudnia 2007 r. do dnia 15 września 2009 r. i w dniu 30 lipca 2008 r. wobec
pokrzywdzonych M. K. i M. K. i umieszczono M. K. – P. w zamkniętym zakładzie
psychiatrycznym, a następnie przekazał sprawę Sądowi odwoławczemu do
2
ponownego rozpoznania, zaś po ogłoszeniu wyroku zastosował wobec
oskarżonego tymczasowe aresztowanie na 3 miesiące do dnia 12 czerwca 2013 r.
Zażalenie na to postanowienie złożył obrońca M. K. – P. zarzucając:
1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, polegającą na naruszeniu art. 258 § 3 k.p.k. przez zastosowanie
tymczasowego aresztowania z uwagi na przyjętą bezpodstawnie uzasadnioną
obawę popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, o którym mowa w art.
258 § 3 k.p.k. bez wskazania, aby wspomniana przesłanka była nadal
aktualna na obecnym etapie postępowania, podczas gdy przedmiotowa
norma upoważnia do stosowania tymczasowego aresztowania w razie
zaistnienia tylko tego rodzaju obawy opartej na konkretnych okolicznościach
aktualnych w chwili orzekania,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego
orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na
bezzasadnym przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na uprzednie
rozpoznanie przez biegłych zaburzenie psychiczne oskarżonego i jego obecny
stan zdrowia nadal zachodzi przesłanka do stosowania tymczasowego
aresztowania, określona w art. 258 § 3 k.p.k.
Skarżący się w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez
uchylenie tymczasowego aresztowania albo przez zastosowanie środka
zapobiegawczego o charakterze wolnościowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. W sprawie wypowiadały się dwa zespoły
biegłych – psychiatrów, którzy doszli do zbliżonych wniosków, wyrażonych na
piśmie i na rozprawie głównej (k. 239 i 255 – 258 oraz k. 347 i 467 - 471). Uwagę
zwraca w szczególności opinia drugiej pary biegłych – lekarzy psychiatrów B. R. –
B. i W. M., podtrzymana na rozprawie w dniu 10 stycznia 2012 r., dotycząca
obecnej zaostrzonej postaci choroby, którą dotknięty jest oskarżony, konieczności
jego leczenia w zakładzie psychiatrycznym i wysokiego prawdopodobieństwa
powtórzenia się nie tylko zarzucanych zachowań, ale i spełnienia gróźb
pozbawienia życia pokrzywdzonych w razie pozostawania oskarżonego na
wolności. Z treści opinii biegłych wynika, że zagrożenie to było aktualne w chwili
wydawania zaskarżonego postanowienia. Kwestionowana w zażaleniu obawa,
określona w art. 258 § 3 k.p.k., stanowiąca kanwę zaskarżonego rozstrzygnięcia,
3
nie wymagała więc potwierdzenia przed jego podjęciem. Nie można również
abstrahować od faktu, że rodzaj schorzenia oskarżonego, pomijany w zażaleniu,
determinuje zarzucane i mogące realnie wystąpić w przyszłości zachowania, o
których mowa w art. 258 § 3 k.p.k.
Zatem wobec niepodzielenia podniesionych zarzutów, utrzymano w mocy
zaskarżone postanowienie.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Barbary Nowińskiej
w sprawie M. K. – P.
oskarżonego z art. 190 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 marca 2013 r.,
zażalenia obrońcy oskarżonego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt V KK 365/12
o zastosowaniu wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania,
na podstawie art. 518 k.p.k. w zw. z art. 426 § 2 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w P., utrzymujący w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w P., którym na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z
art. 31 § 1 k.k. oraz art. 93 k.k. i 94 § 1 k.k. umorzono postępowanie o czyny z art.
190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i z art. 190 § 1 k.k., popełnione odpowiednio od
grudnia 2007 r. do dnia 15 września 2009 r. i w dniu 30 lipca 2008 r. wobec
pokrzywdzonych M. K. i M. K. i umieszczono M. K. – P. w zamkniętym zakładzie
psychiatrycznym, a następnie przekazał sprawę Sądowi odwoławczemu do
2
ponownego rozpoznania, zaś po ogłoszeniu wyroku zastosował wobec
oskarżonego tymczasowe aresztowanie na 3 miesiące do dnia 12 czerwca 2013 r.
Zażalenie na to postanowienie złożył obrońca M. K. – P. zarzucając:
1. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia, polegającą na naruszeniu art. 258 § 3 k.p.k. przez zastosowanie
tymczasowego aresztowania z uwagi na przyjętą bezpodstawnie uzasadnioną
obawę popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, o którym mowa w art.
258 § 3 k.p.k. bez wskazania, aby wspomniana przesłanka była nadal
aktualna na obecnym etapie postępowania, podczas gdy przedmiotowa
norma upoważnia do stosowania tymczasowego aresztowania w razie
zaistnienia tylko tego rodzaju obawy opartej na konkretnych okolicznościach
aktualnych w chwili orzekania,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego
orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na
bezzasadnym przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie z uwagi na uprzednie
rozpoznanie przez biegłych zaburzenie psychiczne oskarżonego i jego obecny
stan zdrowia nadal zachodzi przesłanka do stosowania tymczasowego
aresztowania, określona w art. 258 § 3 k.p.k.
Skarżący się w konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez
uchylenie tymczasowego aresztowania albo przez zastosowanie środka
zapobiegawczego o charakterze wolnościowym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne. W sprawie wypowiadały się dwa zespoły
biegłych – psychiatrów, którzy doszli do zbliżonych wniosków, wyrażonych na
piśmie i na rozprawie głównej (k. 239 i 255 – 258 oraz k. 347 i 467 - 471). Uwagę
zwraca w szczególności opinia drugiej pary biegłych – lekarzy psychiatrów B. R. –
B. i W. M., podtrzymana na rozprawie w dniu 10 stycznia 2012 r., dotycząca
obecnej zaostrzonej postaci choroby, którą dotknięty jest oskarżony, konieczności
jego leczenia w zakładzie psychiatrycznym i wysokiego prawdopodobieństwa
powtórzenia się nie tylko zarzucanych zachowań, ale i spełnienia gróźb
pozbawienia życia pokrzywdzonych w razie pozostawania oskarżonego na
wolności. Z treści opinii biegłych wynika, że zagrożenie to było aktualne w chwili
wydawania zaskarżonego postanowienia. Kwestionowana w zażaleniu obawa,
określona w art. 258 § 3 k.p.k., stanowiąca kanwę zaskarżonego rozstrzygnięcia,
3
nie wymagała więc potwierdzenia przed jego podjęciem. Nie można również
abstrahować od faktu, że rodzaj schorzenia oskarżonego, pomijany w zażaleniu,
determinuje zarzucane i mogące realnie wystąpić w przyszłości zachowania, o
których mowa w art. 258 § 3 k.p.k.
Zatem wobec niepodzielenia podniesionych zarzutów, utrzymano w mocy
zaskarżone postanowienie.