Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 471/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 marca 2013r.,
sprawy K. W.
skazanego z art. 190 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 15 maja 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ś.
z dnia 31 stycznia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego K. W. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego,
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. S., Kancelaria
Adwokacka kwotę 442,80 zł (słownie: czterysta czterdzieści dwa
złote i 80/100), w tym 23 % VAT, z tytułu zwrotu kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej za sporządzenie i wniesienie
kasacji.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 31 stycznia 2012 r. Sądu Rejonowego K. W. został uznany
winnym występków z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., i art. 64 § 1 k.k., art.
157 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k., art. 216 § 1 k.k. w związku z
art. 31 § 2 k.k. Na podstawie art. 85 i n. k.k. wymierzono mu za nie karę łączną 8
(ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Rozstrzygniecie to zostało utrzymane w
mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 15 maja 2012 r.
Od wyroku Sądu II instancji kasację w całości na korzyść skazanego wniósł
jego obrońca, zarzucając temu orzeczeniu:
2
1) obrazę art. 439 §1 pkt. 1 k.p.k., w zw. z art. 41 § 1 k.p.k., tj. orzekanie w
2) sprawie przez sędziego, który podlegał wyłączeniu,
3) obrazę art. 439 §1 pkt. 9 k.p.k. w zw. z art. 17 §1 pkt.6 i 9 k.p.k. przez
skazanie z art. 216 kk, pomimo braku skargi uprawnionego oskarżyciela
przed upływem terminu przedawnienia czynu ściganego z oskarżenia
prywatnego,
4) obrazę prawa materialnego, mianowicie art. 190 §1 k.k. przez jego
zastosowanie, pomimo braku ustawowych znamion przestępstwa.
Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonych
wyroków i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania
oraz, w zakresie skazania z art. 216 k.k., o umorzenie postępowania w tym
przedmiocie.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o
uznanie jej oddalenie i uznanie za oczywiście bezzasadną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
W pierwszej kolejności podkreślić należy, że zarzuty nr 1 i 2 kasacji dotyczą
domniemanych wad orzeczenia I instancji, a więc nie wyroku Sądu odwoławczego,
od którego zgodnie z art. 519 k.p.k. przysługuje kasacja. Z lapidarnego
uzasadnienia zarzutów kasacyjnych, na podstawie art. 118 § 1 k.p.k.
wywnioskować należy, że skarżący zarzuca Sądowi odwoławczemu, iż nie wyszedł
on w fazie rozpoznawania apelacji poza granicę tego środka zaskarżenia i nie
uwzględnił z urzędu potencjalnej bezwzględnej przesłanki odwoławczej (arg. ex art.
433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 k.p.k.). Dopiero tak odczytany zarzut pozwala na
rozpoznanie kasacji, jako formalnie zwróconej rzeczywiście przeciwko
prawomocnemu orzeczeniu Sądu odwoławczego.
Zarzut nr 1 jest jednak chybiony. Literalne brzmienie art. 439 § 1 pkt 1) k.p.k.
wskazuje, że jako bezwzględną przyczynę odwoławczą traktować należy jedynie
sytuację, gdy w sprawie orzekała osoba podlegająca wyłączeniu z mocy prawa na
podstawie art. 40 k.p.k. Zaś analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że sędzia J. P.
złożył do akt oświadczenie o zachodzeniu (wedle jego oceny) okoliczności tego
rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności w
tym postępowaniu (orzekanie w innej sprawie przeciwko oskarżonemu na
3
podstawie częściowo pokrywającego się materiału dowodowego), co objęte jest
dyspozycją art. 41 k.p.k. Ewentualne błędy Sądu Rejonowego w zakresie
procedowania w przedmiocie wskazanego oświadczenia (art. 42 § 2 k.p.k.) nie były
przedmiotem ani apelacji, ani też kasacji, co uniemożliwia analizę sprawy pod tym
kątem.
Zarzut nr 2 także jest chybiony. Skarżąca nie uwzględnia w obliczeniach
terminów przedawnienia normy wynikającej z art. 102 k.k. Otóż, jeśli w okresie
przed upływem terminu przedawnienia wskazanym dla poszczególnych grup typów
czynów zabronionych nastąpi wszczęcie postępowania przeciwko osobie,
karalność przestępstwa ustaje z upływem odpowiednio 10 lub 5 lat od zakończenia
okresu podstawowego. Zatem w niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę, że o osobie
(tożsamości) sprawcy pokrzywdzeni dowiedzieli się w chwili czynu tj. w dniu 4
października 2006 r., a przedstawienie zarzutów odbyło się następnego dnia,
zgodnie z dyspozycją art. 102 k.k. upływ terminu przedawnienia należało oznaczyć
na dzień 4 października 2012 r. Wyrok w II instancji zapadł dnia 15 maja 2012 r. po
uprzednim objęciu ścigania występku z art. 216 k.k. przez prokuratora. Analiza
chronologii poszczególnych rozstrzygnięć wskazuje jednoznacznie, że nie doszło
do przedawnienia karalności czynu z art. 216 k.k. i konsekwentnie nie zachodzi
bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 439 §1 pkt. 9 k.p.k.
Zarzut nr 3 w formie, jaką nadano mu w kasacji skarżącej, nie stanowi
zarzutu kasacyjnego, gdyż pomimo, że został określony jako „rażące naruszenie
prawa materialnego”, stanowi jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi
poczynionymi w sprawie (art. ex. art. 523 § 1 k.p.k.). Skarżąca nie akcentuje rażąco
błędnej wykładni art. 190 k.k., jaka miałaby jej zdaniem zostać poczyniona przez
sąd meriti, ale kwestionuje zawartość materiału dowodowego w zakresie
wskazującym na rzeczywistą obawę pokrzywdzonej, iż K. W. pozbawi ją życia.
Wobec powyższego należało orzec jak w sentencji.