III KK 406/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 406/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora,
w sprawie M. P.
skazanego z art. 158 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 5 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w G.
z dnia 17 lipca 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w T. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
M. P. skazany został prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w T. z 30
czerwca 2011 r. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawieszono na okres próby 5 lat, oddając go w tym czasie pod dozór
kuratora sądowego. Na wniosek kuratora Sąd Rejonowy w G., postanowieniem z
17 lipca 2012 r. wydanym na podstawie art. 75 § 2 k.k., zarządził wykonanie kary
pozbawienia wolności. Postanowienie to, niezaskarżone przez strony,
uprawomocniło się w dniu 16 sierpnia 2012 r.
Kasację od wymienionego postanowienia złożył w trybie art. 521 § 1 k.p.k.
Prokurator Generalny, zaznaczając, że czyni to na niekorzyść skazanego.
2
Podnosząc zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenia prawa, mianowicie art. 3 § 1 k.k.w., polegającego na tym, że sąd
niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu,
co stanowi uchybienie wymienione w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k., wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w T. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, choć jej kierunek skarżący określił błędnie (ewidentnie wszak
wniesiona została na korzyść skazanego), zasługiwała w całości na uwzględnienie.
Według art. 178 § 1 k.k.w., w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2012
r., w sprawie zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary w stosunku do
osoby skazanej przez sąd powszechny, pozostającej pod dozorem, właściwy był
sąd rejonowy, w którego okręgu dozór był lub miał być wykonywany. Rozwiązania
tego w znowelizowanym art. 178 § 1 k.k.w., który z mocy ustawy z 16 września
2011 r. (Dz. U. Nr 240, poz. 1431) wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2012 r., nie
powtórzono. Oznacza to, że od tej daty zagadnienie właściwości funkcjonalnej sądu
w zakresie orzekania w przedmiocie wykonania orzeczeń i warunkowego
zawieszenia wykonania kary określa art. 3 § 1 k.k.w., statuujący zasadę, że sąd,
który wydał orzeczenie w pierwszej instancji, jest właściwy również w postępowaniu
dotyczącym wykonania tego orzeczenia. Bez znaczenia prawnego pozostaje fakt
wydania wyroku skazującego przed wejściem w życie wskazanej wyżej noweli (zob.
post. SN z 29 sierpnia 2012 r., II KK 211/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013/2/15).
Przechodząc na grunt konkretnej sprawy, należało stwierdzić: skoro w
pierwszej instancji wyrok skazujący w stosunku do M. P. wydał Sąd Okręgowy w T.,
to i ten sąd, a nie Sąd Rejonowy w G., był w dniu 17 lipca 2012 r. właściwy
funkcjonalnie do orzekania w przedmiocie zarządzenia wykonania warunkowo
zawieszonej kary pozbawienia wolności. Złamanie wskazanej reguły stanowiło
bezwzględny powód odwoławczy określony w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 1
§ 2 k.k.w.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części postanowienia
(art. 537 § 2 k.p.k.).
3
POSTANOWIENIE
Dnia 5 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
Protokolant Jolanta Włostowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Mieczysława Tabora,
w sprawie M. P.
skazanego z art. 158 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 5 kwietnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego
od postanowienia Sądu Rejonowego w G.
z dnia 17 lipca 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu w T. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
M. P. skazany został prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w T. z 30
czerwca 2011 r. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawieszono na okres próby 5 lat, oddając go w tym czasie pod dozór
kuratora sądowego. Na wniosek kuratora Sąd Rejonowy w G., postanowieniem z
17 lipca 2012 r. wydanym na podstawie art. 75 § 2 k.k., zarządził wykonanie kary
pozbawienia wolności. Postanowienie to, niezaskarżone przez strony,
uprawomocniło się w dniu 16 sierpnia 2012 r.
Kasację od wymienionego postanowienia złożył w trybie art. 521 § 1 k.p.k.
Prokurator Generalny, zaznaczając, że czyni to na niekorzyść skazanego.
2
Podnosząc zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia
naruszenia prawa, mianowicie art. 3 § 1 k.k.w., polegającego na tym, że sąd
niższego rzędu orzekł w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu,
co stanowi uchybienie wymienione w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k., wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w T. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, choć jej kierunek skarżący określił błędnie (ewidentnie wszak
wniesiona została na korzyść skazanego), zasługiwała w całości na uwzględnienie.
Według art. 178 § 1 k.k.w., w brzmieniu obowiązującym do 1 stycznia 2012
r., w sprawie zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary w stosunku do
osoby skazanej przez sąd powszechny, pozostającej pod dozorem, właściwy był
sąd rejonowy, w którego okręgu dozór był lub miał być wykonywany. Rozwiązania
tego w znowelizowanym art. 178 § 1 k.k.w., który z mocy ustawy z 16 września
2011 r. (Dz. U. Nr 240, poz. 1431) wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2012 r., nie
powtórzono. Oznacza to, że od tej daty zagadnienie właściwości funkcjonalnej sądu
w zakresie orzekania w przedmiocie wykonania orzeczeń i warunkowego
zawieszenia wykonania kary określa art. 3 § 1 k.k.w., statuujący zasadę, że sąd,
który wydał orzeczenie w pierwszej instancji, jest właściwy również w postępowaniu
dotyczącym wykonania tego orzeczenia. Bez znaczenia prawnego pozostaje fakt
wydania wyroku skazującego przed wejściem w życie wskazanej wyżej noweli (zob.
post. SN z 29 sierpnia 2012 r., II KK 211/12, Prok. i Pr. – wkł. 2013/2/15).
Przechodząc na grunt konkretnej sprawy, należało stwierdzić: skoro w
pierwszej instancji wyrok skazujący w stosunku do M. P. wydał Sąd Okręgowy w T.,
to i ten sąd, a nie Sąd Rejonowy w G., był w dniu 17 lipca 2012 r. właściwy
funkcjonalnie do orzekania w przedmiocie zarządzenia wykonania warunkowo
zawieszonej kary pozbawienia wolności. Złamanie wskazanej reguły stanowiło
bezwzględny powód odwoławczy określony w art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 1
§ 2 k.k.w.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w dyspozytywnej części postanowienia
(art. 537 § 2 k.p.k.).
3