II KK 102/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 102/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 kwietnia 2013 r.,
sprawy W. M. B.
uniewinnionego z zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 12 listopada 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z
dnia 25 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć oskarżyciela posiłkowego kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 października 2011 r. W. B. został
uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu występku z art. 177 § 2 k.k. Wyrok
ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 12 listopada 2012
r.
Powyższy prawomocny wyrok został zaskarżony kasacją przez
pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, w której podniesiono zarzut rażącego
naruszenia prawa materialnego (art. 177 § 2 k.k.) przez uniewinnienie W. B. od
zarzutu pomimo, że zdaniem skarżącego, ten, zbliżając się do przejścia dla
2
pieszych oraz obszaru oznaczonego znakiem A-17 (miejsce na drodze
uczęszczane przez dzieci), zachował się w sposób nieostrożny, nie dał posłuchu
zasadzie ograniczonego zaufania nienależycie przy tym obserwując przedpole
jazdy, nie zmniejszył prędkości i nie podjął manewru hamowania (ani żadnego
innego manewru obronnego) przez co istotnie zwiększył prawnie nieakceptowane
niebezpieczeństwo (ryzyko) dla dobra prawnego (życia i zdrowia), co pozwala,
zdaniem skarżącego przyjąć, że po stronie oskarżonego doszło do zarzucalnego
naruszenia reguł ostrożności wymaganej w danych okolicznościach (art. 9 § 2 k.k.),
a wiec w stopniu uzasadniającym odpowiedzialność za występek z art. 177 § 2 k.k.
Podnosząc powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroków Sądów
obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zarzut wyeksponowany w kasacji, jako rażące naruszenie prawa
materialnego skonfrontowany z jego uzasadnieniem prowadzi do wniosku, że
skarżący de facto kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.
Zwłaszcza, gdy porównać zarzuty apelacyjne i ich uzasadnienie.
Sąd odwoławczy szczegółowo referuje i omawia tok argumentacji Sądu I
instancji w zakresie oceny zachowania kierującego pojazdem W. B. oraz
pokrzywdzonej U. W. w perspektywie obowiązków nałożonych na uczestników
ruchu przez Prawo o ruchu drogowym (s. 8- 10 uzasadnienia wyroku Sądu II
instancji). Wyraża on przekonanie, że ocena prawna przyjęta w postepowaniu
pierwszoinstancyjnym odnośnie braku obowiązku kierowania się przez kierującego
pojazdem zasadą ograniczonego zaufania jest prawidłowa, gdyż przesłanki z art. 4
Prawa o ruchu drogowym nie wystąpiły. Ponadto, Sąd odwoławczy szczegółowo
omawia warianty wykonania manewru hamowania, które, co podkreślił już
wcześniej Sąd I instancji, nie uchroniłyby w żadnej sytuacji U. W. przed
potrąceniem.
Oceny zdarzenia i obowiązków W. B. zawarte w kasacji stanowią pogląd jej
autora (z racji roli procesowej –odmienny od zawartego w wyrokach Sądów obu
instancji), który na etapie postępowania kasacyjnego nie może być skutecznie
3
forsowany, gdyż nie jest rolą Sądu Najwyższego czynienie własnych ustaleń
faktycznych w przekazywanych mu do rozpoznania sprawach, do czego dąży
skarżący w taki, a nie inny sposób formułując kasację. Pamiętać należy, a
zwłaszcza na uwadze winien mieć to profesjonalny pełnomocnik, że celem
postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną
ocena rozumowania sądu meriti, ani kontrola przeprowadzonych w sprawie ustaleń
faktycznych, gdyż postępowanie kasacyjne, jako kontrola nadzwyczajna, związane
jest przede wszystkim z "sądem - prawa", a nie "sądu - faktu" (tak m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2012 r. V K.K. 125/12, LEX nr
1277781).
Odnosząc się natomiast do rozbudowanych wywodów skarżącego o
przesłankach obiektywnego przypisania skutku, podkreślić należy, że na jego
płaszczyźnie normatywnej należy dokonać ustalenia, czy i ewentualnie jaką regułę
postępowania z określonym dobrem prawnym naruszył ex ante sprawca. Sąd
Najwyższy w aktualnym orzecznictwie silnie akcentuje, że nie chodzi tutaj o
jakiekolwiek naruszenie owych reguł, ale ze względu na funkcje i cele prawa
karnego – o naruszenie istotne, które w sposób karygodny zwiększa ryzyko
wystąpienia skutku (por. m.in. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2012 r. II KK
193/12 Biul.SN 2012/9/11, wyrok SN z dnia 8 marca 2000 r., III KKN 231/98,
OSNKW 2000, z. 5-6, poz. 45; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 r., IV KKN 509/98,
OSNKW 2001, z. 5-6, poz. 45; wyrok SN z dnia 9 maja 2002 r., V KK 21/02, LEX nr
54393; wyrok SN z dnia 3 października 2006 r., IV KK 290/06, R-OSNKW 2006,
poz. 1866; wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2008 r., IV KK 187/11, LEX nr 950442).
Brak jednak w wywodach kasacji zarzutu, że Sąd II instancji powielił błędne
rozumienie schematu obiektywnego przypisania i w sytuacji tego rodzaju
ustalonego, karygodnego i istotnego przyczynienia się do wystąpienia skutku – nie
przypisał go. Ustalenia Sądów obu instancji nie zawierają tego rodzaju tez, co czyni
zarzuty kasacyjne chybionymi.
Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 kwietnia 2013 r.,
sprawy W. M. B.
uniewinnionego z zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 12 listopada 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w O. z
dnia 25 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć oskarżyciela posiłkowego kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 października 2011 r. W. B. został
uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu występku z art. 177 § 2 k.k. Wyrok
ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 12 listopada 2012
r.
Powyższy prawomocny wyrok został zaskarżony kasacją przez
pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, w której podniesiono zarzut rażącego
naruszenia prawa materialnego (art. 177 § 2 k.k.) przez uniewinnienie W. B. od
zarzutu pomimo, że zdaniem skarżącego, ten, zbliżając się do przejścia dla
2
pieszych oraz obszaru oznaczonego znakiem A-17 (miejsce na drodze
uczęszczane przez dzieci), zachował się w sposób nieostrożny, nie dał posłuchu
zasadzie ograniczonego zaufania nienależycie przy tym obserwując przedpole
jazdy, nie zmniejszył prędkości i nie podjął manewru hamowania (ani żadnego
innego manewru obronnego) przez co istotnie zwiększył prawnie nieakceptowane
niebezpieczeństwo (ryzyko) dla dobra prawnego (życia i zdrowia), co pozwala,
zdaniem skarżącego przyjąć, że po stronie oskarżonego doszło do zarzucalnego
naruszenia reguł ostrożności wymaganej w danych okolicznościach (art. 9 § 2 k.k.),
a wiec w stopniu uzasadniającym odpowiedzialność za występek z art. 177 § 2 k.k.
Podnosząc powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroków Sądów
obu instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zarzut wyeksponowany w kasacji, jako rażące naruszenie prawa
materialnego skonfrontowany z jego uzasadnieniem prowadzi do wniosku, że
skarżący de facto kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne.
Zwłaszcza, gdy porównać zarzuty apelacyjne i ich uzasadnienie.
Sąd odwoławczy szczegółowo referuje i omawia tok argumentacji Sądu I
instancji w zakresie oceny zachowania kierującego pojazdem W. B. oraz
pokrzywdzonej U. W. w perspektywie obowiązków nałożonych na uczestników
ruchu przez Prawo o ruchu drogowym (s. 8- 10 uzasadnienia wyroku Sądu II
instancji). Wyraża on przekonanie, że ocena prawna przyjęta w postepowaniu
pierwszoinstancyjnym odnośnie braku obowiązku kierowania się przez kierującego
pojazdem zasadą ograniczonego zaufania jest prawidłowa, gdyż przesłanki z art. 4
Prawa o ruchu drogowym nie wystąpiły. Ponadto, Sąd odwoławczy szczegółowo
omawia warianty wykonania manewru hamowania, które, co podkreślił już
wcześniej Sąd I instancji, nie uchroniłyby w żadnej sytuacji U. W. przed
potrąceniem.
Oceny zdarzenia i obowiązków W. B. zawarte w kasacji stanowią pogląd jej
autora (z racji roli procesowej –odmienny od zawartego w wyrokach Sądów obu
instancji), który na etapie postępowania kasacyjnego nie może być skutecznie
3
forsowany, gdyż nie jest rolą Sądu Najwyższego czynienie własnych ustaleń
faktycznych w przekazywanych mu do rozpoznania sprawach, do czego dąży
skarżący w taki, a nie inny sposób formułując kasację. Pamiętać należy, a
zwłaszcza na uwadze winien mieć to profesjonalny pełnomocnik, że celem
postępowania kasacyjnego nie jest ani powielająca kontrolę apelacyjną
ocena rozumowania sądu meriti, ani kontrola przeprowadzonych w sprawie ustaleń
faktycznych, gdyż postępowanie kasacyjne, jako kontrola nadzwyczajna, związane
jest przede wszystkim z "sądem - prawa", a nie "sądu - faktu" (tak m.in.
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 2012 r. V K.K. 125/12, LEX nr
1277781).
Odnosząc się natomiast do rozbudowanych wywodów skarżącego o
przesłankach obiektywnego przypisania skutku, podkreślić należy, że na jego
płaszczyźnie normatywnej należy dokonać ustalenia, czy i ewentualnie jaką regułę
postępowania z określonym dobrem prawnym naruszył ex ante sprawca. Sąd
Najwyższy w aktualnym orzecznictwie silnie akcentuje, że nie chodzi tutaj o
jakiekolwiek naruszenie owych reguł, ale ze względu na funkcje i cele prawa
karnego – o naruszenie istotne, które w sposób karygodny zwiększa ryzyko
wystąpienia skutku (por. m.in. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2012 r. II KK
193/12 Biul.SN 2012/9/11, wyrok SN z dnia 8 marca 2000 r., III KKN 231/98,
OSNKW 2000, z. 5-6, poz. 45; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 r., IV KKN 509/98,
OSNKW 2001, z. 5-6, poz. 45; wyrok SN z dnia 9 maja 2002 r., V KK 21/02, LEX nr
54393; wyrok SN z dnia 3 października 2006 r., IV KK 290/06, R-OSNKW 2006,
poz. 1866; wyrok SN z dnia 30 sierpnia 2008 r., IV KK 187/11, LEX nr 950442).
Brak jednak w wywodach kasacji zarzutu, że Sąd II instancji powielił błędne
rozumienie schematu obiektywnego przypisania i w sytuacji tego rodzaju
ustalonego, karygodnego i istotnego przyczynienia się do wystąpienia skutku – nie
przypisał go. Ustalenia Sądów obu instancji nie zawierają tego rodzaju tez, co czyni
zarzuty kasacyjne chybionymi.
Z uwagi na powyższe, należało orzec jak w sentencji.