IV KK 111/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 111/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy M. B.
skazanego z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 15 listopada 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w B.
z dnia 7 maja 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji podniesiono zarzuty:
I. rażącej obrazy przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na
treść orzeczenia ,tj. art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nie
rozważenie i nie ustosunkowanie się przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów i wniosków apelacji, a to: 1)
obrazy art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., 2) obrazy art. 167 k.p.k. w
zw. z art. 366 § 1 k.p.k., 3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia, polegającego na przyjęciu, iż oskarżony działał z
pobudek seksualnych, ze z góry powziętym zamiarem doprowadzając
małoletnią pokrzywdzoną do poddania się czynnościom seksualnym, 4)
obrazy przepisów postępowania, a to art. 424 § 2 k.p.k. poprzez brak
2
uzasadnienia dlaczego Sąd wymierzył oskarżonemu karę bezwzględną
pozbawienia wolności, co miało wpływ na treść wyroku albowiem nie
można ustalić, czy odpowiada ona dyrektywom wymiary kary opisanym w
art. 53 k.k., 5) rażącej niewspółmierności kary, co miało istotny wpływ na
treść tego wyroku, albowiem Sąd Okręgowy nie rozważył podczas kontroli
odwoławczej zaskarżonego wyroku wszystkich zarzutów odwoławczych
podczas gdy apelacja było zwrócona przeciwko całości wyroku;
II. rażącej obrazy przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na
treść orzeczenia, tj. art. 438 k.p.k. w zw. z art. 447 § 1 k.p.k. i art. 433 § 1
k.p.k. poprzez brak kontroli przez Sąd Okręgowy zaskarżonego wyroku,
co do wszystkich podstaw odwoławczych, co miało istotny wpływ na treść
tego wyroku, a zwłaszcza Sąd Odwoławczy pominął naruszenie przez
Sąd I instancji obrazy przepisu art. 185a k.p.k. polegającego na tym, iż
małoletnia pokrzywdzona powinna być przesłuchana po raz pierwszy w
postępowaniu przygotowawczym już po przedstawieniu zarzutu
popełnienia przestępstwa, czyli w fazie postępowania przygotowawczego
in personam, a nie – tak jak w niniejszej sprawie – we wstępnej fazie
postępowania przygotowawczego in rem, co naruszyło prawo do obrony
oskarżonego, zwłaszcza w sytuacji, iż w postępowaniu przygotowawczym
podczas przesłuchania małoletniej uczestniczyła inna biegła, zaś inna
wydawała opinię w zakresie wiarygodności pokrzywdzonej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. B. jest oczywiście bezzasadna w
rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Odnosząc się do zarzutu z pkt I trafnie zauważa Prokurator Prokuratury
Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację, „że wskazany zarzut kasacyjny
z tego punktu jest identyczny jak zarzuty z apelacji obrońcy” (k. 359 – 360 akt
sprawy). Przypomnieć w tym miejscu w związku z tym należy, iż w
orzecznictwie Sądu Najwyższego od wielu lat ugruntowany jest pogląd, że
powtórzenie argumentacji zawartej w zwykłym środku odwoławczym może
być skuteczne tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy nie rozpozna w ogóle
zarzutów, bądź rozpozna nienależycie. Skoro w tej sprawie Sąd Okręgowy
3
odniósł się do zarzutów apelacji i zasadnie nie stwierdził obrazy przywołanych
przepisów (por. uzasadnienie zaskarżonego wyroku), to kasację w tym
zakresie trzeba ocenić jako próbę ponownej weryfikacji orzeczenia sądu
pierwszej instancji, co przecież nie jest odpuszczalne w postępowaniu
kasacyjnym. Co do zarzutu z pkt II kasacji, to przecież obrońca złożył w dniu 9
listopada 2011 r. wniosek do Sądu Rejonowego o ponowne przesłuchanie
małoletniej pokrzywdzonej i taka czynność została przeprowadzona w dniu 16
stycznia 2012 r. m.in. z udziałem doprowadzonego M. B. i jego obrońcy (k.
222 – 224). Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 marca 2012 r., sygn. III
KK 244/11, podkreślił, że zasada określona w art. 185a § 1 k.p.k. nie ma
charakteru bezwzględnego, dopuszczalne jest bowiem powtórzenie
przesłuchania małoletniego świadka w dwóch przypadkach wskazanych w tym
przepisie, tj. 1) gdy wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie
wymaga ponownego przesłuchania, lub 2) gdy zażąda tego oskarżony, który
nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego. Trudno
więc w tych realiach podzielić zarzut z pkt II.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy M. B.
skazanego z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 15 listopada 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w B.
z dnia 7 maja 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji podniesiono zarzuty:
I. rażącej obrazy przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na
treść orzeczenia ,tj. art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nie
rozważenie i nie ustosunkowanie się przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu
zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów i wniosków apelacji, a to: 1)
obrazy art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., 2) obrazy art. 167 k.p.k. w
zw. z art. 366 § 1 k.p.k., 3) błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za
podstawę orzeczenia, polegającego na przyjęciu, iż oskarżony działał z
pobudek seksualnych, ze z góry powziętym zamiarem doprowadzając
małoletnią pokrzywdzoną do poddania się czynnościom seksualnym, 4)
obrazy przepisów postępowania, a to art. 424 § 2 k.p.k. poprzez brak
2
uzasadnienia dlaczego Sąd wymierzył oskarżonemu karę bezwzględną
pozbawienia wolności, co miało wpływ na treść wyroku albowiem nie
można ustalić, czy odpowiada ona dyrektywom wymiary kary opisanym w
art. 53 k.k., 5) rażącej niewspółmierności kary, co miało istotny wpływ na
treść tego wyroku, albowiem Sąd Okręgowy nie rozważył podczas kontroli
odwoławczej zaskarżonego wyroku wszystkich zarzutów odwoławczych
podczas gdy apelacja było zwrócona przeciwko całości wyroku;
II. rażącej obrazy przepisów prawa procesowego mającą istotny wpływ na
treść orzeczenia, tj. art. 438 k.p.k. w zw. z art. 447 § 1 k.p.k. i art. 433 § 1
k.p.k. poprzez brak kontroli przez Sąd Okręgowy zaskarżonego wyroku,
co do wszystkich podstaw odwoławczych, co miało istotny wpływ na treść
tego wyroku, a zwłaszcza Sąd Odwoławczy pominął naruszenie przez
Sąd I instancji obrazy przepisu art. 185a k.p.k. polegającego na tym, iż
małoletnia pokrzywdzona powinna być przesłuchana po raz pierwszy w
postępowaniu przygotowawczym już po przedstawieniu zarzutu
popełnienia przestępstwa, czyli w fazie postępowania przygotowawczego
in personam, a nie – tak jak w niniejszej sprawie – we wstępnej fazie
postępowania przygotowawczego in rem, co naruszyło prawo do obrony
oskarżonego, zwłaszcza w sytuacji, iż w postępowaniu przygotowawczym
podczas przesłuchania małoletniej uczestniczyła inna biegła, zaś inna
wydawała opinię w zakresie wiarygodności pokrzywdzonej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. B. jest oczywiście bezzasadna w
rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Odnosząc się do zarzutu z pkt I trafnie zauważa Prokurator Prokuratury
Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację, „że wskazany zarzut kasacyjny
z tego punktu jest identyczny jak zarzuty z apelacji obrońcy” (k. 359 – 360 akt
sprawy). Przypomnieć w tym miejscu w związku z tym należy, iż w
orzecznictwie Sądu Najwyższego od wielu lat ugruntowany jest pogląd, że
powtórzenie argumentacji zawartej w zwykłym środku odwoławczym może
być skuteczne tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy nie rozpozna w ogóle
zarzutów, bądź rozpozna nienależycie. Skoro w tej sprawie Sąd Okręgowy
3
odniósł się do zarzutów apelacji i zasadnie nie stwierdził obrazy przywołanych
przepisów (por. uzasadnienie zaskarżonego wyroku), to kasację w tym
zakresie trzeba ocenić jako próbę ponownej weryfikacji orzeczenia sądu
pierwszej instancji, co przecież nie jest odpuszczalne w postępowaniu
kasacyjnym. Co do zarzutu z pkt II kasacji, to przecież obrońca złożył w dniu 9
listopada 2011 r. wniosek do Sądu Rejonowego o ponowne przesłuchanie
małoletniej pokrzywdzonej i taka czynność została przeprowadzona w dniu 16
stycznia 2012 r. m.in. z udziałem doprowadzonego M. B. i jego obrońcy (k.
222 – 224). Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 15 marca 2012 r., sygn. III
KK 244/11, podkreślił, że zasada określona w art. 185a § 1 k.p.k. nie ma
charakteru bezwzględnego, dopuszczalne jest bowiem powtórzenie
przesłuchania małoletniego świadka w dwóch przypadkach wskazanych w tym
przepisie, tj. 1) gdy wyjdą na jaw istotne okoliczności, których wyjaśnienie
wymaga ponownego przesłuchania, lub 2) gdy zażąda tego oskarżony, który
nie miał obrońcy w czasie pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego. Trudno
więc w tych realiach podzielić zarzut z pkt II.