Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 245/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Korzeniowski (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa P. K.
przeciwko PKP S.A. w W.
o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 maja 2013 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 2
marca 2012 r.,
I. uchyla i zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1 tylko w części
dotyczącej zasądzonego wynagrodzenia za czas pozostawania
bez pracy w ten sposób, że zasądza je w kwocie 11.619,23 zł
(słownie: jedenaście tysięcy, sześćset dziewiętnaście 23/100),
II. oddala skargę kasacyjną w pozostałym zakresie.
UZASADNIENIE
2
Sąd Okręgowy w W. Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z
dnia 2 marca 2012 r., wydanym po rozpoznaniu apelacji powoda P. K. od wyroku
Sądu Rejonowego w W. z dnia 20 lipca 2011 r., oddalającego powództwo
przeciwko PKP S.A. w W. o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas
pozostawania bez pracy, zmienił ten wyrok w ten sposób, że przywrócił powoda na
poprzednie warunki pracy i płacy u pozwanej i zasądził od pozwanej na rzecz
powoda kwotę 34.857,69 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez
pracy, pod warunkiem podjęcia pracy w terminie 7 dni od dnia prawomocności
wyroku (pkt I wyroku); a także zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.860
zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem pierwszej
instancji (pkt II wyroku) oraz kwotę 960 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego przed Sądem drugiej instancji, a także kwotę 6.522,51 zł tytułem
zwrotu opłaty od apelacji (pkt III wyroku).
W sprawie tej ustalono, że powód był zatrudniony w pozwanej spółce od
dnia 23 sierpnia 2006 r., ostatnio na czas nie określony, na stanowisku dyrektora
biura kontroli wewnętrznej z wynagrodzeniem 11.619,23 zł. Uchwałą zarządu
pozwanej z dnia 20 kwietnia 2009 r. ustalono obowiązujący od 1 maja 2009 r.
regulamin organizacyjny PKP S.A. Centrala, oraz utworzono nową strukturę
organizacyjną, w ramach której włączono kierowane przez powoda biuro kontroli
wewnętrznej do nowoutworzonego biura kontroli i audytu wewnętrznego, w ten
sposób „likwidując” stanowisko pracy powoda. Stanowisko dyrektora nowego biura
kontroli i audytu wewnętrznego zostało powierzone J. S., pracownikowi w wieku
przedemerytalnym, który wcześniej zajmował stanowisko naczelnika wydziału
kontroli wewnętrznej, a od stycznia do maja 2009 r. był dyrektorem tego biura. Po
opisanej reorganizacji zakres obowiązków J. S. zwiększył się, gdyż powierzono mu
obowiązki wynikające z „przyłączania zespołów audytowych”. W biurze kontroli i w
biurze audytu przed ich połączeniem nie istniało stanowisko zastępcy.
Powód w okresie pracy u pozwanej przebywał na długotrwałych
zwolnieniach lekarskich. Dlatego w dniu 16 września 2009 r. otrzymał
wypowiedzenie zmieniające warunki pracy i płacy, od którego się odwołał. Jako
podstawę wypowiedzenia wskazano wówczas przyczyny leżące po stronie powoda
3
jako pracownika. Jego stosunek pracy rozwiązał się z dniem 31 grudnia 2009 r.,
jednak Sąd Rejonowy w W. wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2010 r., dysponując
danymi o zmianach organizacyjnych u strony pozwanej, przywrócił powoda do
pracy na dotychczasowe warunki pracy i płacy. Wyrok ten został utrzymał w mocy
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 12 stycznia 2011 r. W tej sytuacji w dniu 18
stycznia 2011 r. powód zgłosił gotowość do pracy, ale 18 i 19 stycznia 2011 r.
pracodawca nie powierzył mu wykonywania obowiązków, lecz 20 stycznia 2011 r .
zwolnił go ze świadczenia pracy do dnia 15 lutego 2011 r. z zachowaniem prawa
do wynagrodzenia, „z uwagi na konieczność przygotowania się do wykonania
wyroku”.
W reakcji na to powód wystąpił o wskazanie podstawy prawnej zwolnienia
oraz informacje, jakie czynności pracodawca zamierza podjąć „dla przygotowania
do wykonania wyroku”. Równocześnie powód wyraził zgodę na zwolnienie od
świadczenia pracy jedynie do dnia 25 stycznia 2011 r. Pismem z dnia 25 stycznia
2011 r. „pozwana zajęła stanowisko w sprawie”. W dniu 26 stycznia 2011 r. powód
stawił się do pracy, ale w tym też dniu otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę na
podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 ze zm.), z zachowaniem 3-miesięcznego
okresu wypowiedzenia. Jednocześnie zwolniono go z obowiązku świadczenia
pracy. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano likwidację stanowiska dyrektora
biura kontroli wewnętrznej, z uzasadnieniem, że „w wyniku restrukturyzacji i zmian
organizacyjnych Centrali PKP w miejsce zlikwidowanego Biura Kontroli
Wewnętrznej oraz Zespołu Audytów Wewnętrznych, jako samodzielnych komórek
organizacyjnych, powstało Biuro Kontroli Wewnętrznej i Audytu Zewnętrznego i
komórka, w której powód świadczył pracę nie istnieje”.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy stwierdził, że bez
znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest okoliczność, że wcześniejsze
wypowiedzenie umowy o pracę zostało uznane za niezgodne z prawem i powód
został przywrócony do pracy. Obecne postępowanie dotyczy innej sytuacji
faktycznej i prawnej, a Sąd w innym zakresie przeprowadził własne postępowanie
dowodowe. W ocenie Sądu Rejonowego, przyczyna wskazana w wypowiedzeniu tj.
4
likwidacja stanowiska pracy leży wyłącznie po stronie pracodawcy, jest prawdziwa,
rzeczywista i sformułowana w sposób konkretny, nie budzi wątpliwości
interpretacyjnych u powoda i nie była przez niego kwestionowana. Przyczyna ta
stanowi również wyłączny powód rozwiązania umowy o pracę, przez co wypełnia
dyspozycję art. 10 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych. Pozwana
przeprowadziła ocenę pracowników typowanych do zwolnienia w osobach
dyrektorów łączonych biur - powoda i J. S. O wyborze powoda do zwolnienia
zdecydował jego brak dyspozycyjności pracowniczej, bowiem często i długotrwałe
korzystał ze zwolnień lekarskich, a jego kontrkandydat korzystał z ochrony przed
zwolnieniem z uwagi na wiek przedemerytalny. Ostatecznie Sąd Rejonowy uznał,
że umowa o pracę z powodem została rozwiązana zgodnie z prawem, wobec
czego oddalił jego powództwo o przywrócenie do pracy.
Natomiast Sąd Okręgowy uznał apelację powoda za zasadną, przyjmując,
że Sąd Rejonowy dokonał właściwej analizy materiału dowodowego i poczynił
prawidłowe ustalenia faktyczne, ale doszedł do wadliwych wniosków. W ocenie
Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji naruszył art. 45 k.p., gdy doszedł do
przekonania, iż nie jest możliwe przywrócenie powoda do pracy. Ponadto pomiędzy
dniem wypowiedzenia powodowi mu umowy o pracę a zaistnieniem przyczyny
wypowiedzenia nie zachodziła taka więź czasowa, która pozwalałaby uznać, że
pracodawca zasadnie rozwiązał stosunek pracy. Do likwidacji stanowiska pracy
powoda doszło maju 2009 r., a z tej przyczyny pozwana wypowiedziała definitywnie
umowę o pracę dopiero w styczniu 2011 r. już po przywróceniu powoda do pracy w
zmienionej już strukturze organizacyjnej. Równocześnie strona pozwana „nie
podnosiła w poprzednim postępowaniu okoliczności, że przywrócenie powoda na
poprzednie warunki pracy nie jest możliwe, należy zatem uznać, że okoliczność
taka nie była brana pod uwagę przez pracodawcę”. W ocenie Sądu drugiej instancji
wskutek upływu czasu przyczyny okoliczności uzasadniające powiedzenie mogą
się stać nieaktualne lub niewystarczające do uzasadnienia wypowiedzenia w
rozumieniu art. 45 § 1 k.p. „Odległość czasowa pomiędzy reorganizacją
przeprowadzoną w 2009 r. a wypowiedzeniem umowy o pracę w 2011 r. narusza
zapewnioną konstytucyjnie ochronę stosunku pracy. Pracownik powinien być
pewien, ze okoliczności powstałe w znacznej odległości czasowej nie będą miały
5
wpływu na trwałość jego stosunku pracy.” Dlatego przyczyna rozwiązania umowy o
pracę wskazana powodowi w piśmie z dnia 26 stycznia 2011 r., była zdaniem Sądu
Okręgowego - nie tylko zbyt odległą w czasie, ale także nie została poprzedzona
odpowiednimi ustaleniami faktycznymi koniecznymi do zweryfikowania
rzeczywistych możliwości dalszego zatrudnienia powoda w wykonaniu
prawomocnego wyroku o przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach.
Pracodawca wypowiadając powodowi ponownie umowę o pracę, tym, razem,
definitywnie, nie dokonał oceny jego przydatności do pracy i nie sprawdził, czy
aktualny stan jego zdrowia uzasadniałby przyjęcie trwającej nadal zdrowotnej
niedyspozycyjności powoda. Ponadto, pozwana nie wskazała żadnych kryteriów,
które zastosował przy wyborze powoda do zwolnienia oraz nie uwzględniła tego, że
aktualnie J. S. nie korzysta już z ochrony z art. 39 k.p., gdyż osiągnął wiek
uprawniający do uzyskania świadczenia emerytalnego. W takich okolicznościach
sprawy Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i przywrócił powoda do pracy na
poprzednie warunki pracy i płacy w oparciu o art. 45 § 1 k.p., gdyż nie zachodzi
niemożliwość lub niecelowość przywrócenia go do pracy. Jednocześnie, „zgodnie z
treścią art. 47 kp pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia pracy,
przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż
2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1
miesiąc”, Sąd ten zasadził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 34.857,69 zł
tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, pod warunkiem podjęcia
pracy w terminie 7 i od daty prawomocności wyroku.
W skardze kasacyjnej pozwana zarzuciła naruszenie: 1/ art. 10 ust. 1 ustawy
o zwolnieniach grupowych przez błędną wykładnię i uznanie, że „w przypadku
rozwiązania umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy pracodawca ma
obowiązek przeprowadzenia procesu selekcji pracowników wytypowanych do
rozwiązania umowy, podczas gdy przepis ten, jako regulacja szczególna do art. 1
ustawy o zwolnieniach grupowych, nie zawiera takiego wymogu, a ponadto w
okolicznościach niniejszej sprawy likwidacji podlegało stanowisko dyrektora
komórki organizacyjnej Pozwanego i brak jest obiektywnych możliwości
prowadzenia selekcji spośród osób zajmujących te same stanowiska z uwagi na
fakt, że stanowisko to było obsadzone tylko przez jedną osobę, a skarżąca de facto
6
dokonała selekcji na nowoutworzone stanowisko dyrektora Biura Audytu i Kontroli
Wewnętrznej spośród osób zajmujących kierownicze stanowiska w zlikwidowanych
w ramach reorganizacji biurach, a w konsekwencji przywrócenie Powoda do pracy
u Pozwanej na dotychczasowych warunkach”; 2/ art. 45 § 1 k.p. przez niewłaściwe
jego zastosowanie i uznanie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas
nieokreślony z powodu likwidacji stanowiska pracy narusza przepisy o
wypowiadaniu umowy o pracę, bowiem: a) nie zachodzi związek przyczynowy
pomiędzy likwidacją stanowiska pracy dokonaną dnia 1 maja 2009 r. a
wypowiedzeniem w dniu 26 stycznia 2011 r. umowy o pracę z powodu likwidacji
stanowiska pracy, ponieważ na skutek przywrócenia powoda do pracy na
stanowisko dyrektora zlikwidowanego biura „na podstawie prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 12 stycznia 2011 r. obowiązkiem pracodawcy było
przeprowadzenie ponownej selekcji pracowników w celu rozwiązania stosunku
pracy z jednym z nich wobec likwidacji stanowiska pracy, podczas gdy pracodawca
ma obowiązek typowania pracowników objętych procedurą zwolnień grupowych
wyłącznie w sytuacji, gdy zwolnienia obejmują co najmniej liczbę pracowników
wskazaną w art. 1 ust. 1 ustawy o zwolnieniach grupowych, zaś w niniejszej
sprawie likwidacja stanowiska pracy nastąpiła w trybie art. 10 ust. 1 tej ustawy, a
ponadto Pozwana dokonała de facto selekcji na nowoutworzone stanowisko
dyrektora Biura Audytu i Kontroli Wewnętrznej spośród osób zajmujących
kierownicze stanowiska w zlikwidowanych w ramach reorganizacji biurach”, b) „nie
zachodzi związek czasowy pomiędzy likwidacją stanowiska pracy a
wypowiedzeniem powodowi umowy o pracę z tego powodu, bowiem likwidacja
stanowiska dyrektora Biura Kontroli Wewnętrznej Pozwanej spółki miała miejsce
dnia 1 maja 2009 roku, a wypowiedzenie umowy o pracę z tego powodu w dniu 26
stycznia 2011 roku”, podczas gdy upływ długiego okresu czasu pomiędzy faktyczną
likwidacją stanowiska a wypowiedzeniem umowy o pracę wobec likwidacji
stanowiska pracy spowodowany był okolicznościami niezależnymi od Pozwanej, tj.
długotrwałą usprawiedliwioną nieobecnością Powoda w pracy, w trakcie której
stanowisko pracy uległo likwidacji, a następnie sporem sądowym, trwającym do
dnia 12 stycznia 2011 r. wywołanym odrzuceniem przez powoda nowych warunków
pracy i płacy zaproponowanych w wypowiedzeniu z dnia 16 września 2009 roku”,
7
3/ art. 45 § 2 k.p. przez jego błędne niezastosowanie w sytuacji, w której
uwzględnienie żądania powoda o przywrócenie do pracy jest niemożliwe z uwagi
na likwidację jego miejsca pracy i brak możliwości zatrudnienia na tym samym albo
równorzędnym stanowisku, 4/ art. 47 k.p. przez błędne zastosowanie i zasądzenie
na rzecz powoda kwoty 34.857,69 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania
bez pracy, tj. kwoty przekraczającej trzykrotność jego miesięcznego
wynagrodzenia, skoro skarżąca wypowiedziała powodowi umowę o pracę z
zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, w związku z czym
przyznane mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy nie może
przekroczyć kwoty 10.860 zł (art. 47 k.p.).
Jako okoliczność uzasadniającą przyjęcie skargi do rozpoznania wskazano
występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego sprowadzającego się do
następujących pytań: 1/ „czy w sytuacji, gdy w trybie art. 10 ust. 1 ustawy o
zwolnieniach grupowych likwidacji podlega stanowisko pracy dyrektora jednej z
komórek organizacyjnych pracodawcy, w związku z likwidacją tej komórki
organizacyjnej, przy czym w każdej komórce organizacyjnej jest tylko jedno
stanowisko dyrektorskie, pracodawca ma obowiązek typowania pracownika do
rozwiązania umowy o pracę na stanowisku dyrektorskim, mając na względzie, że
brak jest większej liczby pracowników niejeden na likwidowanym stanowisku?”, 2/
„czy w przypadku przywrócenia pracownika do pracy wyrokiem sądu, pracodawca
ma obowiązek dokonywania ponownego typowania pracowników do rozwiązania
umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy, pomimo, że stanowisko
zostało zlikwidowane przed orzeczeniem sądu pracy o przywróceniu do pracy, a
ponadto w chwili, gdy stanowisko zostało zlikwidowane, takie typowanie
pracowników do rozwiązania umowy o pracę miało już miejsce?”, 3/ „czy
wypowiedzenie umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy jest zgodne z
przepisami o wypowiadaniu umowy o pracę, nawet w sytuacji, gdy pomiędzy
likwidacją stanowiska pracy, a wypowiedzeniem umowy o pracę z tego powodu nie
zachodzi bezpośrednia korelacja czasowa, w sytuacji, gdy przedmiotowy brak
bezpośredniej korelacji czasowej został wywołany okolicznościami obiektywnymi,
na które pracodawca nie miał wpływu, tj. usprawiedliwioną nieobecnością
pracownika w pracy oraz trwającym między stronami sporem na tle rozwiązania
8
umowy o pracę z przyczyn innych niż likwidacja stanowiska pracy, tj. z winy
pracownika, w konsekwencji czego pracodawca nie miał wcześniej możliwości
rozwiązania umowy o pracę z powodu likwidacji stanowiska pracy?”, 4/ „czy
likwidacja miejsca pracy pracownika i brak możliwości zatrudnienia pracownika na
tym samym albo równorzędnym stanowisku, z uwagi na fakt, iż spowodowałoby to
konieczność zwolnienia innego pracownika - stanowi przesłankę do zastosowania
art. 45 § 2 k.p.”. W zakresie zarzutu postawionego w punkcie 4 skarga kasacyjna
jest oczywiście uzasadniona, ponieważ „granica wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy w przypadku przywrócenia pracownika do pracy stanowi
1-miesięczne wynagrodzenie za pracę”, przeto zasądzając na rzecz powoda kwotę
34.857,69 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, Sąd
Okręgowy „w sposób oczywisty naruszył normę art. 47 Kodeksu pracy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się częściowo oczywiście uzasadniona w
zakresie naruszenia art. 47 k.p. przez błędne zasądzenie wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy, które Sąd drugiej instancji zasądził w kwocie
trzymiesięcznego wynagrodzenia. Tymczasem zgodnie z wymienionym przepisem,
którego treść zacytował ten Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, gdy okres
wypowiedzenia wynosi 3 miesiące - pracownikowi przywróconemu do pracy, który
podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas
pozostawania bez pracy nie więcej niż za 1 miesiąc. Mając na uwadze miarodajne
ustalenie wysokości miesięcznego wynagrodzenia powoda za pracę w wysokości
11.619,23 zł, którego skutecznie nie zakwestionował skarżący pracodawca,
chociaż w skardze kasacyjnej utrzymywał iż wynosi ono 10.800 zł, Sąd Najwyższy
zreformował w pkt I zasadnie zaskarżony wyrok w tej części (art. 39816
k.p.c.).
W pozostałym zakresie skarga kasacyjna okazała się bezzasadna. Sąd
Najwyższy zaakceptował stanowisko Sądu drugiej instancji, że pomiędzy
wystąpieniem przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie definitywne umowy o
pracę a dokonaniem z tej przyczyny wypowiedzenia stosunku pracy powinien
istnieć rozsądny adekwatny związek czasowo-przyczynowy. Nadmiernie długi
9
okres od wystąpienia przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie stosunku do
powołania jej jako uzasadnienia czynności rozwiązującej stosunek pracy może
sprawiać, że przyczyna ta jest już nieaktualna lub nieuzasadniona. W
rozpoznawanej sprawie wystąpiły obie okoliczności unicestwiające wskazaną
powodowi przyczynę w postaci likwidacji stanowiska pracy zajmowanego przez
powoda, która polegała na połączeniu dwóch stanowisk pracy i wyborze
„konkurenta” powoda na nowo utworzone stanowisko pracy. Przede wszystkim
jednak poprzednio zaskarżone przez powoda wypowiedzenie zmieniające jego
stosunek pracy z innych niż likwidacja stanowiska przyczyn, dotyczących powoda,
zakończyło się prawomocnym jego przywróceniem do pracy na poprzednich
warunkach pracy i płacy. Wprawdzie przepisy Kodeksu pracy istotnie nie wskazują
ani nie ograniczają terminu dokonania wypowiedzenia umowy o pracę, tak jak w
przypadku miesięcznego terminu do dokonania rozwiązania niezwłocznego (art. 52
§ 2 k.p.), nie oznacza to jednak „temporalnej” dowolności pracodawcy i
nieograniczonego żadnym terminem utrzymywania pracownika w stanie
niepewności nawet w razie likwidacji jego stanowiska pracy. Z reguły, upływ
kilkunastu miesięcy od „reorganizacyjnej likwidacji” stanowiska pracy do podjęcia
decyzji o wypowiedzeniu z tej przyczyny umowy o pracę podważa aktualność i
zasadność „dawnej” przyczyny wypowiedzenia stosunku pracy. Dotyczy to w
szczególności przypadku powoda, który został prawomocnie przywrócony do pracy
na „zlikwidowane” w wyżej opisany sposób stanowisko pracy, a pozwany
pracodawca tylko dlatego wypowiedział powodowi definitywnie stosunek pracy ze
wskazaniem wymienionej nieaktualnej prawnie i nieuzasadnionej przyczyny
wypowiedzenia, że nie znalazł sposobu wykonania prawomocnego wyroku
sądowego przywracającego powoda do pracy na stanowisko pracy zlikwidowane
przed prawomocnie orzeczonym przywróceniem do pracy. Tymczasem pozwany
miał bezwzględny obowiązek wykonania prawomocnego wyroku przywracającego
powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy. W kolejnym procesie
sądy pracy ani Sąd Najwyższy nie są zobowiązane ani uprawnione do udzielania
porad prawnych dotyczących możliwości i sposobu wykonania przez pozwanego
pracodawcę prawomocnego wyroku przywracającego powoda do pracy na
„zlikwidowane” stanowisko pracy. W żadnym jednak razie wykonanie
10
prawomocnego wyroku o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednie
warunki pracy i płacy nie może polegać na kolejnym wypowiedzeniu
reaktywowanego stosunku pracy z powołaniem się na przyczynę znaną
pracodawcy przed prawomocnym przywróceniem do pracy, która mogła i powinna
być wskazywana przez pracodawcę jako okoliczność sprzeciwiająca się możliwości
lub celowości przywrócenia do pracy (art. 45 § 2 k.p.) w poprzedniej prawomocnie
osądzonej sprawie o przywrócenie do pracy (art. 366 k.p.c.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną w
pozostałym zakresie na podstawie art. 39814
k.p.c., sygnalizując, że wprawdzie
pozwany pracodawca zaskarżył wyrok Sądu drugiej instancji w całości, ale nie
zawarł podstaw ani uzasadnienia zaskarżenia w części orzeczenia o kosztach
postępowania, przeto Sąd Najwyższy oddalił skargę także w tej części, ponieważ
pozwany przegrał sprawę w zasadniczym jej zakresie, tj. co do istoty sprawy
(przywrócenie do pracy).