II CNP 1/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 1/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 14 maja 2013 r.
skargi D. W. - prowadzącego działalność gospodarczą
pod nazwą C. W. - Autoryzowany Dealer D. W.
w O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 22 października 2010 r., sygn. akt […]
wydanego w sprawie z powództwa R. Z. -
prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. B.
Lakiernictwo i Blacharstwo w K.
przeciwko D. W. - prowadzącemu działalność gospodarczą
pod nazwą C. W. - Autoryzowany Dealer D. W.
w O.
o zapłatę 35.060,00 zł,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 października 2010 r. Sąd Okręgowy w Ł.
zmienił wyrok Sądu Rejonowego w K. w ten sposób, że uwzględnił powództwo R.
Z. przeciwko D. W. o zapłatę kwoty 35.059, 51 zł z ustawowymi odsetkami.
Wymienione wyrok D. W. zaskarżył skargą o stwierdzenie jego niezgodności
z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać, obok oznaczenia
orzeczenia, od którego została wniesiona – przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter
samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych
wymagań. Przepis ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia
2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, ustanowienie jako dwu odrębnych wymagań
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym
3
i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa,
została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień
wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji,
przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone
przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest
w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie
skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują
niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być –
i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest
niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto normatywne,
tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw
skargi lub ich uzasadnienia.
Wniesiona skarga zawiera przytoczenie podstaw i ich uzasadnienie,
skarżący nie wskazał w niej jednak przepisów prawa, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, przez co nie spełnia wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Z tych przyczyn na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c. orzeczono jak
w sentencji.
db
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 14 maja 2013 r.
skargi D. W. - prowadzącego działalność gospodarczą
pod nazwą C. W. - Autoryzowany Dealer D. W.
w O.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 22 października 2010 r., sygn. akt […]
wydanego w sprawie z powództwa R. Z. -
prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą A. B.
Lakiernictwo i Blacharstwo w K.
przeciwko D. W. - prowadzącemu działalność gospodarczą
pod nazwą C. W. - Autoryzowany Dealer D. W.
w O.
o zapłatę 35.060,00 zł,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 października 2010 r. Sąd Okręgowy w Ł.
zmienił wyrok Sądu Rejonowego w K. w ten sposób, że uwzględnił powództwo R.
Z. przeciwko D. W. o zapłatę kwoty 35.059, 51 zł z ustawowymi odsetkami.
Wymienione wyrok D. W. zaskarżył skargą o stwierdzenie jego niezgodności
z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia powinna zawierać, obok oznaczenia
orzeczenia, od którego została wniesiona – przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe oraz wniosek o stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymagania te mają charakter konstrukcyjny i powinny być spełnione w sposób
kumulatywny, w związku z czym skarga niespełniająca któregokolwiek z nich
dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine.
Każde wymaganie przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c. ma charakter
samoistny, powinno być zatem spełnione samodzielnie, niezależnie od innych
wymagań. Przepis ten wyraźnie odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu
prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, zatem skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie (postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl., z dnia z 18 stycznia
2006 r., III CNP 21/05, nie publ. oraz z dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05,
OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140). Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia
27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, ustanowienie jako dwu odrębnych wymagań
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przytoczenia podstaw i ich uzasadnienia oraz wskazania przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, było zabiegiem w pełni świadomym
3
i uzasadnionym. Po pierwsze, trzeba pamiętać, że instytucja skargi, o której mowa,
została ustanowiona w celu stworzenia możliwości realizacji uprawnień
wypływających z art. 4171
§ 2 k.c., zagwarantowanych w art. 77 ust. 1 Konstytucji,
przewidującym odpowiedzialność Skarbu Państwa za szkody wyrządzone
przez niezgodne z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Jest
w tej sytuacji oczywiste, że niezgodność z prawem uzasadniająca
odpowiedzialność Skarbu Państwa musi być – już na etapie wnoszenia skargi –
jasno określona przez wskazanie przepisu, z którym skarżone orzeczenie jest
niezgodne. Po drugie, same wady postępowania poprzedzającego wydanie
skarżonego orzeczenia, wytykane w ramach podstaw, nie zawsze powodują
niezgodność orzeczenia z prawem (por. art. 4244
k.p.c.), a jeśli nawet tak się
dzieje, to przepisy wskazane jako naruszone w ramach podstaw nie muszą być –
i często nie są – tożsame z przepisami (przepisem), z którym orzeczenie jest
niezgodne. Z tych przyczyn, zważywszy także na względy czysto normatywne,
tj. na konstrukcję art. 4245
k.p.c., należy przyjąć, że nie stanowi spełnienia
wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się do podstaw
skargi lub ich uzasadnienia.
Wniesiona skarga zawiera przytoczenie podstaw i ich uzasadnienie,
skarżący nie wskazał w niej jednak przepisów prawa, z którymi zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, przez co nie spełnia wymagania przewidzianego w art.
4245
§ 1 pkt 3 k.p.c.
Z tych przyczyn na podstawie art. art. 4248
§ 1 k.p.c. orzeczono jak
w sentencji.
db