II KO 32/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 32/13
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
SSN Andrzej Stępka
w sprawie J. Z.
oskarżonej o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k.
i M. P.
oskarżonego o przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. w z. z art. 12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 maja 2013 r.,
wniosku, Sądu Rejonowego w G.
o przekazanie sprawy o sygn. akt II K …/11 innemu sądowi równorzędnemu z
uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G., pismem z dnia 29 kwietnia 2013 r. zwrócił się do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy o sygn. akt II K …/11, Sądowi Rejonowemu w
J.
Argumentując potrzebę przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
Sąd ten wskazał, że problemy zdrowotne M. P. doprowadziły do odroczenia już 5
2
terminów rozpraw. Oskarżony cierpi bowiem na schorzenie, które powoduje
ograniczenie zakresu ruchomości kończyn, przez co nie jest on zdolny do
długodystansowej podróży z miejsca zamieszkania do Sądu Rejonowego w G. Z
tego względu dobro wymiaru sprawiedliwości uzasadnia odstąpienie od
rozpoznania sprawy przez Sąd właściwy miejscowo według zasad ogólnych i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w J., w okręgu którego znajduje się
gmina L. - miejsce zamieszkania M. P. Za przekazaniem sprawy w odniesieniu do
obojga oskarżonych przemawia natomiast treść art. 34 § 2 k.p.k., albowiem –
zdaniem Sądu Rejonowego – zarzucany J. Z. czyn pozostaje w ścisłym związku z
czynem zarzucanym M. P.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w G. nie zasługuje na uwzględnienie.
Dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby zakończenie każdej
rozpoznawanej przez sądy sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie. Realizacja
zasady szybkości postępowania stanowi jednocześnie potwierdzenie sprawnego
funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości, wpływając na ich pozytywny
wizerunek i umacniając tym samym autorytet prawa. Z tego względu wystąpienie
przeszkody, która czyniłaby przeprowadzenie postępowania przed Sądem
miejscowo właściwym mało realnym uzasadnia skorzystanie z instytucji określonej
w art. 37 k.p.k. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013 r., II
KO 7/13, LEX nr 1277727; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012
r., V KO 74/12, LEX nr 1231669). Jak wynika z opinii biegłego lekarza sądowego A.
J. (k. 359), oskarżony M. P. choruje na schorzenie przewlekłe, postępujące, nie
rokujące poprawy i nie jest zdolny do długodystansowej podróży, zatem zachodzi
wypracowana przez orzecznictwo przesłanka uzasadniająca przekazanie sprawy
na podstawie art. 37 k.p.k.
Trzeba jednak zauważyć, że dla skorzystania z tej instytucji niezbędne jest
to, aby konsekwencją przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu nie było
stworzenie sytuacji, która będzie zagrażała uzasadnionym interesom pozostałych
uczestników postępowania.
Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Trzeba bowiem zauważyć, że
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w J., a więc także co do oskarżonej J. Z.,
3
sprzeciwiałoby się jej prawu do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie a
ponadto stwarzałoby konieczność jej kilkusetkilometrowego dojazdu do siedziby
sądu właściwego z delegacji.
Sąd Rejonowy w G. zatem powinien wyłączyć sprawę M. P. do odrębnego
postępowania, eliminując w ten sposób negatywną przesłankę zastosowania art. 37
k.p.k., i w tym zakresie wystąpić ponownie do Sądu Najwyższego o przekazanie
sprawy innemu sądowi równorzędnemu, niezwłocznie osądzając sprawę J. Z., przy
ewentualnym przesłuchaniu M. P. w drodze pomocy prawnej. Nie ma bowiem w tej
sprawie pomiędzy zarzuconymi oskarżonym czynami tak ścisłego związku, o
którym mowa w art. 34 § 2 k.k. Zarzucane im przestępstwa stanowią bowiem nie
powiązane z sobą ściśle (brak choćby współsprawstwa czy relacji: sprawca-
pomocnik lub podżegacz) zachowania, które mogą zostać, bez przeszkód natury
procesowej, odrębnie osądzone.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
SSN Andrzej Stępka
w sprawie J. Z.
oskarżonej o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k.
i M. P.
oskarżonego o przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. w z. z art. 12 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 24 maja 2013 r.,
wniosku, Sądu Rejonowego w G.
o przekazanie sprawy o sygn. akt II K …/11 innemu sądowi równorzędnemu z
uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w G., pismem z dnia 29 kwietnia 2013 r. zwrócił się do Sądu
Najwyższego o przekazanie sprawy o sygn. akt II K …/11, Sądowi Rejonowemu w
J.
Argumentując potrzebę przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu
Sąd ten wskazał, że problemy zdrowotne M. P. doprowadziły do odroczenia już 5
2
terminów rozpraw. Oskarżony cierpi bowiem na schorzenie, które powoduje
ograniczenie zakresu ruchomości kończyn, przez co nie jest on zdolny do
długodystansowej podróży z miejsca zamieszkania do Sądu Rejonowego w G. Z
tego względu dobro wymiaru sprawiedliwości uzasadnia odstąpienie od
rozpoznania sprawy przez Sąd właściwy miejscowo według zasad ogólnych i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w J., w okręgu którego znajduje się
gmina L. - miejsce zamieszkania M. P. Za przekazaniem sprawy w odniesieniu do
obojga oskarżonych przemawia natomiast treść art. 34 § 2 k.p.k., albowiem –
zdaniem Sądu Rejonowego – zarzucany J. Z. czyn pozostaje w ścisłym związku z
czynem zarzucanym M. P.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w G. nie zasługuje na uwzględnienie.
Dobro wymiaru sprawiedliwości wymaga, aby zakończenie każdej
rozpoznawanej przez sądy sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie. Realizacja
zasady szybkości postępowania stanowi jednocześnie potwierdzenie sprawnego
funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości, wpływając na ich pozytywny
wizerunek i umacniając tym samym autorytet prawa. Z tego względu wystąpienie
przeszkody, która czyniłaby przeprowadzenie postępowania przed Sądem
miejscowo właściwym mało realnym uzasadnia skorzystanie z instytucji określonej
w art. 37 k.p.k. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2013 r., II
KO 7/13, LEX nr 1277727; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012
r., V KO 74/12, LEX nr 1231669). Jak wynika z opinii biegłego lekarza sądowego A.
J. (k. 359), oskarżony M. P. choruje na schorzenie przewlekłe, postępujące, nie
rokujące poprawy i nie jest zdolny do długodystansowej podróży, zatem zachodzi
wypracowana przez orzecznictwo przesłanka uzasadniająca przekazanie sprawy
na podstawie art. 37 k.p.k.
Trzeba jednak zauważyć, że dla skorzystania z tej instytucji niezbędne jest
to, aby konsekwencją przekazania sprawy innemu sądowi równorzędnemu nie było
stworzenie sytuacji, która będzie zagrażała uzasadnionym interesom pozostałych
uczestników postępowania.
Taka sytuacja zachodzi w niniejszej sprawie. Trzeba bowiem zauważyć, że
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w J., a więc także co do oskarżonej J. Z.,
3
sprzeciwiałoby się jej prawu do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie a
ponadto stwarzałoby konieczność jej kilkusetkilometrowego dojazdu do siedziby
sądu właściwego z delegacji.
Sąd Rejonowy w G. zatem powinien wyłączyć sprawę M. P. do odrębnego
postępowania, eliminując w ten sposób negatywną przesłankę zastosowania art. 37
k.p.k., i w tym zakresie wystąpić ponownie do Sądu Najwyższego o przekazanie
sprawy innemu sądowi równorzędnemu, niezwłocznie osądzając sprawę J. Z., przy
ewentualnym przesłuchaniu M. P. w drodze pomocy prawnej. Nie ma bowiem w tej
sprawie pomiędzy zarzuconymi oskarżonym czynami tak ścisłego związku, o
którym mowa w art. 34 § 2 k.k. Zarzucane im przestępstwa stanowią bowiem nie
powiązane z sobą ściśle (brak choćby współsprawstwa czy relacji: sprawca-
pomocnik lub podżegacz) zachowania, które mogą zostać, bez przeszkód natury
procesowej, odrębnie osądzone.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w postanowieniu.