Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 19/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn (przewodniczący)
SSN Maciej Pacuda (sprawozdawca)
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z odwołania J. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o zasiłek chorobowy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 czerwca 2013 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 20 września 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z dnia 11 maja 2010 r. odmówił
przyznania ubezpieczonemu J. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres jego
2
niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 12 maja 2010 r., tj. po
ustaniu zatrudnienia w Banku […] S.A. w […], trwającego do dnia 31 grudnia 2009
r.
Organ rentowy w uzasadnieniu wymienionej decyzji powołał przepisy art. 17 i
art. 68 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, według których
zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania
ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po
ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje
działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie
ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres
niezdolności do pracy z powodu choroby.
W odwołaniu z dnia 9 czerwca 2010 r. ubezpieczony J. M. zarzucił
zaskarżonej decyzji niezgodność ze stanem faktycznym i wniósł o zmianę tej
decyzji poprzez przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za cały okres
niezdolności do pracy wraz z należnymi odsetkami za zwłokę w spełnieniu
świadczenia.
Kolejną decyzją z dnia 17 czerwca 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
podtrzymał swoje stanowisko zawarte w decyzji z dnia 11 maja 2010 r. i odmówił
ubezpieczonemu J. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do
pracy od dnia 13 maja 2010 r. do dnia 9 czerwca 2010 r., z przyczyn podanych w
decyzji z dnia 11 maja 2010 r.
Od decyzji z dnia 17 czerwca 2010 r. odwołanie wniósł J. M. wnosząc o
zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do zasiłku chorobowego za cały
okres niezdolności do pracy wraz z należnymi odsetkami za zwłokę w spełnieniu
świadczenia.
Wyrokiem z 30 września 2012 r. Sąd Rejonowy w R. - Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych - oddalił odwołanie.
Sąd ustalił, że ubezpieczony J. M. w okresie od dnia 18 kwietnia 1994 r. do
dnia 31 grudnia 2009 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym
wymiarze, początkowo w Banku [..] S.A. w […], który następnie przeszedł szereg
3
przekształceń podmiotowych, by wreszcie przekształcić się w Bank […] Spółka
Akcyjna, na stanowisku Dyrektora Oddziału i z tego tytułu podlegał obowiązkowym
ubezpieczeniom społecznym. Niezależnie od tego ubezpieczony w okresie od dnia
1 października 2003 r. pełni funkcję członka Rady Nadzorczej Przedsiębiorstwa […]
Sp. z o.o. w R. oraz Przedsiębiorstwa […] S.A. w T. i z tego tytułu podczas trwania
zwolnień lekarskich otrzymywał stosowne świadczenie pieniężne. W listopadzie
2009 r. ubezpieczony zachorował i uzyskał zaświadczenia o niezdolności do pracy
w następujących okresach: od dnia 7 listopada 2009 r. do dnia 26 listopada 2009 r.
oraz od dnia 30 grudnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r.
Za okres od dnia 7 listopada 2009 r. do dnia 26 listopada 2009 r. oraz od
dnia 30 grudnia 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. ubezpieczony otrzymywał
zasiłek chorobowy. Za okres od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 9 czerwca 2010 r.
organ ubezpieczeniowy odmówił natomiast przyznania ubezpieczonemu prawa do
zasiłku chorobowego.
W dniach 23 marca 2010 r. i 20 kwietnia 2010 r. ubezpieczony uczestniczył
w posiedzeniach Rady Nadzorczej Przedsiębiorstwa […] Sp. z o.o. w R., a w
dniach 18 lutego 2010 r., 12 kwietnia 2010 r., 26 kwietnia 2010 r. i 10 maja 2010 r.
w posiedzeniach Rady Nadzorczej Przedsiębiorstwa […] S.A. w T. Z tego też tytułu
ubezpieczony otrzymywał wynagrodzenie miesięczne, odpowiednio w wysokości
około 2.500 zł netto oraz 3.400 zł netto.
Sąd zważył, że zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa, zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w
czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy
powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje
działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie
ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres
niezdolności do pracy z powodu choroby. Należy zwrócić uwagę, że przesłanką
negatywną nie jest „objęcie innym ubezpieczeniem” - w tym przypadku
ubezpieczeniem z tytułu umowy zlecenia. Przesłanką negatywną prawa do zasiłku
chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia (w niniejszym wypadku ustanie
4
stosunku pracy nastąpiło z dniem 31 grudnia 2009 r.) jest „kontynuacja lub podjęcie
działalności zarobkowej”. A zatem w przypadku ubezpieczonego, który będąc od
dnia 1 października 2003 r. członkiem rad nadzorczych wyżej wymienionych spółek
podejmował faktyczne działania na rzecz tychże firm i z tego tytułu uzyskiwał
comiesięczne regularne przychody, uznać należy, że zaszły przesłanki z art. 13 ust.
1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r., które pozbawiły go zasiłków
chorobowych.
W opinii Sądu pojęcie działalności zarobkowej wyrażone w powołanym
przepisie obejmuje swym zakresem także przychody uzyskiwane z pełnienia funkcji
członka rad nadzorczych, tym bardziej że uposażenia te charakteryzują się
stabilnością oraz regularnością ich uzyskiwania. Ubezpieczony cały czas prowadził
więc działalność zarobkową pozwalającą mu uzyskać środki do życia.
W ocenie Sądu ratio legis powołanego wyżej przepisu art. 13 jest
zapobieżenie sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego posiada środki utrzymania ze źródeł wymienionych w
art. 13 ust. 1 pkt 1-5 ustawy, a zatem nie zachodzi konieczność poszukiwania
środków utrzymania w funduszu ubezpieczenia chorobowego. Skoro zatem
ubezpieczony uzyskiwał faktycznie środki z innych źródeł, nieuzasadnione stało się
poszukiwanie tych środków z funduszu ubezpieczenia chorobowego.
Powyższy wyrok zaskarżył w całości ubezpieczony.
Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy uznał ją za nieuzasadnioną i wyrokiem
z dnia 20 stycznia 2011 r. oddalił apelację ubezpieczonego.
Sąd Okręgowy w uzasadnieniu odwołał się do wyroku Sądu Najwyższego z
dnia 20 stycznia 2005 r., I UK 154/04, i zauważył, że członkowie rady nadzorczej
spółki akcyjnej wykonują swoje czynności na podstawie stosunku prawnego o
charakterze cywilnoprawnym (organizacyjnym). Członkom rady nadzorczej może
być przyznane wynagrodzenie (art. 392 § 1 k.s.h.). Stanowi wówczas ich „zarobek”.
W konkluzji stwierdził, że już samo bycie członkiem rady nadzorczej spółki i
otrzymywanie z tego tytułu stałego comiesięcznego wynagrodzenia w formie
ryczałtu jest świadczeniem pracy w rozumieniu ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o
świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i
macierzyństwa. Nie ma znaczenia, czy ubezpieczony uczestniczył w posiedzeniach
5
rady nadzorczej we wszystkich miesiącach, za które został pozbawiony świadczeń,
czy tylko - jak to podnosi ubezpieczony - incydentalne, gdyż bezspornie we
wszystkich tych miesiącach pobierał stałe wynagrodzenie z tego tytułu.
Tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw do przyznania
ubezpieczonemu, jak ten się domaga, prawa do zasiłku chorobowego za okresy
zwolnień lekarskich, w których nie brał on w ogóle udziału w posiedzeniach
organów spółek.
Ubezpieczony wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od
powyższego wyroku.
Skarga kasacyjna zarzucała: (1) naruszenie art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 17 ust. 1
ustawy zasiłkowej przez uznanie, iż stosunek organizacyjny jako członka rad
nadzorczych w spółkach był działalnością zarobkową powodującą utratę prawa do
zasiłku chorobowego od dnia 1 stycznia do dnia 9 czerwca 2010 r.; (2) naruszenie
art. 13 pkt 1-5 ustawy zasiłkowej, a także art. 4 pkt 9 ustawy z 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych przez przyjęcie, iż nawet samo
uczestnictwo w radach nadzorczych spółek prawa handlowego przez
ubezpieczonego w okresie zwolnienia lekarskiego powoduje utratę jego prawa do
zasiłku chorobowego; (3) przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów
wyrażonej w art. 233 § 1 k.p.c. polegającej na dokonaniu tej oceny w sprzeczności
z ustaleniami Sądu pierwszej i drugiej instancji z treścią materiału dowodowego;
poprzez przyjęcie, że ubezpieczony wykonywał działalność zarobkową w okresie
zwolnienia lekarskiego i z tego tytułu zaszły negatywne przesłanki z art. 13 ust. 1
pkt 2 ustawy zasiłkowej, które pozbawiły go zasiłku chorobowego oraz przyjęcie, iż
podjęcie działalności zarobkowej wyrażone w tym przepisie prawa obejmuje także
przychody uzyskiwane z pełnienia funkcji członka rad nadzorczych spółek prawa
handlowego.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu opisanej skargi kasacyjnej, wyrokiem z dnia
9 stycznia 2012 r., I UK 212/11, uchylił zaskarżony ta skargą wyrok i przekazał
sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy podniósł, że wykładnia przyjęta w wyroku Sądu Najwyższego
z 20 stycznia 2005 r. nie miała bezpośrednio zastosowania w sprawie objętej
skargą, gdyż wyrok dotyczył sytuacji określonej w art. 17 ustawy zasiłkowej, a więc
6
innej niż ustalona w przedmiotowej sprawie, skoro sporny jest zasiłek chorobowy
należny po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, a zatem na podstawie art.
13. W sprawie nie ustalono, żeby skarżący po ustaniu w dniu 31 grudnia 2009 r.
pracowniczego zatrudnienia miał ubezpieczenie chorobowe z innego tytułu. Tak
więc podstawą rozstrzygania powinien być art. 13 ustawy. Tu zaś nie można było
poprzestać tylko na ogólnym (hasłowym) odwołaniu się do tego przepisu.
Wprawdzie Sąd pierwszej instancji oparł swe rozstrzygnięcie na przepisie
art. 13 ustawy i do tej podstawy apelacja kierowała swoje zarzuty, to Sąd Okręgowy
skupił się na argumentacji związanej z art. 17 ustawy, natomiast w odniesieniu do
art. 13 ustawy nie przeprowadził wymaganej analizy, poprzestając w konkluzji na
ogólnym stwierdzeniu, że Sąd pierwszej instancji prawidłowo zinterpretował
przepisy art. 13 ust. 1 pkt 2 i art. 17 ust. 1 ustawy.
Regulacje z art. 13 i 17 ustawy zasiłkowej różnią się jako podstawy
rozstrzygania, nie tylko ze względu na inne okresy ochrony ubezpieczeniowej, ale
także dlatego, iż używają odmiennych pojęć, co już wstępnie wskazuje, że ich
znaczenie nie jest tożsame. Przepis art. 13 pkt 2 ustawy zasiłkowej pierwotnie
pozbawiał prawa do zasiłku chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy
kontynuowała działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową. Natomiast
po zmianie (od dnia 1 lipca 2004 r.) przepis ten stanowi, że zasiłek chorobowy z
tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia
chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu
ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia
chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy, kontynuuje działalność zarobkową
lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub
dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń
za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.
Odniesienie tej regulacji do argumentacji prawnej skarżonego wyroku
uprawnia do stwierdzenia, że rozpoznanie zarzutów skargi kasacyjnej oznaczałoby
w istocie rozpoznanie sprawy za sąd powszechny. Należałoby bowiem
odpowiedzieć nie tylko na pytanie, czy udział skarżącego w radach nadzorczych
stanowił działalność zarobkową, a w przypadku odpowiedzi pozytywnej, ponadto
czy stanowił tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem
7
chorobowym albo czy działalność ta zapewniała prawo do świadczeń za okres
niezdolności do pracy z powodu choroby. Mankament ten rodzi też wątpliwość, czy
wszystkie ustalenia konieczne zostały w sprawie dokonane (art. 217 § 2 k.p.c.).
Chodzi w szczególności o to, że analiza przepisów (art. 11 ustawy z 13
października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych) może prowadzić do
wniosku, że udział w radzie nadzorczej nawet z prawem do wynagrodzenia (art.
392 § 1 k.s.h.) sam w sobie nie stanowił tytułu podlegania ubezpieczeniu
chorobowemu obowiązkowo lub dobrowolnie, co nie wykluczałoby potrzeby
ewentualnego rozważenia, czy stosunek organizacyjny w radzie nadzorczej spółki
nie łączył się z dodatkową umową, z której wynikałby tytuł podlegania
ubezpieczeniu chorobowemu.
Odrębnej i samodzielnej wykładni wymaga też druga część alternatywy z
przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy, wyłączająca prawo do zasiłku, gdy
kontynuowana lub podjęta działalność zarobkowa zapewnia prawo do świadczeń
za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.
Natomiast co do kwestii, czy utrata zasiłku chorobowego zawsze dotyczy
całego okresu niezdolności do pracy, to należy mieć na uwadze, że przy ścisłej co
do zasady wykładni przepisów o ubezpieczeniu społecznym (chorobowym), utrata
czy brak prawa do zasiłku nie mogą być ujmowane jako swoista sankcja zawsze
rozkładająca się na cały okres niezdolności do pracy, jeżeli ten składał się z kilku
okresów niezdolności do pracy. Utrata prawa do zasiłku chorobowego w okresie
ubezpieczenia nie powinna dotyczyć więc całego okresu niezdolności do pracy,
lecz tylko tego, w którym została podjęta praca. Inna sytuacja zachodzi, gdy
ubezpieczony otrzymuje cyklicznie (miesięcznie) stałe i adekwatne wynagrodzenie,
które nie zależy od ilości i terminów wykonywanych zadań (czynności) w
określonym czasie. Właśnie w tym może się też wyrażać różnica pomiędzy pracą i
działalnością zarobkową, która z reguły obejmuje okres od jej rozpoczęcia do
zaprzestania i dlatego trwa przeważnie dłużej niż okazjonalna lub konkretna praca
zarobkowa. Przy działalności zarobkowej od jej rozpoczęcia do zaprzestania
należałoby wówczas uznać, że wykładnia prawa przyjęta w wyroku z 25 lutego
2008 r. nie byłaby aktualna. Przepis art. 17 ustawy utratę prawa do zasiłku
chorobowego odnosi do okresu zwolnienia wynikającego z orzeczenia lekarskiego
8
o zwolnieniu od pracy, natomiast według regulacji art. 13 ustawy zasiłek chorobowy
w ogóle nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, a
więc nie odnosi się do okresów poszczególnych zwolnień, tak jak w przepisie art.
17. Z tego względu, tym bardziej więc nie byłaby zasadna argumentacja
skarżącego, że utrata prawa do zasiłku chorobowego powinna być ograniczona
tylko do poszczególnych okresów zwolnień lekarskich, w których uczestniczył w
posiedzeniach rad nadzorczych lub wykonywał konieczne czynności.
W sprawie chodziło też tylko o wynagrodzenie członka rady nadzorczej
przyznane na podstawie art. 392 § 1 k.s.h., a nie - jak zarzuca skarżący - o
wynagrodzenie członka rady nadzorczej z tytułu oddelegowania do stałego
indywidualnego wykonywania czynności nadzorczych (art. 390 § 2 k.s.h.).
Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych wyrokiem z dnia 20 września 2012 r. zmienił zaskarżony wyrok i
poprzedzające go decyzje organu rentowego w ten sposób, że przyznał
ubezpieczonemu J. M. prawo do zasiłku chorobowego za okresy: od 1 stycznia
2010 r. do 12 maja 2010 r. oraz od 13 maja 2010 r. do 9 czerwca 2010 r.
W opinii Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie należało zbadać nie tylko
czy udział ubezpieczonego w radach nadzorczych stanowił działalność zarobkową,
ale również, czy stanowił tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie
ubezpieczeniem chorobowym oraz czy działalność ta zapewniała prawo do
świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Sąd Okręgowy
uzupełnił zatem postępowanie dowodowe w tym przedmiocie i ustalił, że z
zaświadczenia P. Sp. z o.o. oraz z umowy Spółki wynika, iż ubezpieczony J. M.
jako Przewodniczący Rady Nadzorczej Spółki w okresie od dnia 1 grudnia 2009 r.
do dnia 30 czerwca 2010 r. otrzymywał jedynie wynagrodzenie zgodnie z
obowiązującą uchwałą z 20 kwietnia 2005 r. Z ubezpieczonym nigdy nie zawierano
natomiast żadnej dodatkowej umowy, z której wynikałby tytuł podlegania
ubezpieczeniu chorobowemu. Był on jedynie związany ze spółką stosunkiem
organizacyjnym wynikającym z członkostwa w Radzie Nadzorczej i z tego tytułu
były opłacane składki na ubezpieczenie zdrowotne. Z kolei, z zaświadczenia
Przedsiębiorstwa […] S.A. oraz Statutu Spółki wynika, że ubezpieczony J. M. jako
Przewodniczący Rady Nadzorczej Spółki w okresie od dnia 1 grudnia 2009 r. do
9
dnia 30 września 2010 r. otrzymywał wynagrodzenie z tego tytułu w trybie art. 392 §
1 k.s.h. i zgodnie ze Statutem Spółki. Ubezpieczony nigdy nie był oddelegowany do
stałego indywidualnego wykonywania czynności nadzorczych i dlatego nie
otrzymywał nigdy wynagrodzenia z tego tytułu w trybie art. 390 § 1-3 k.s.h. Nie był
też nigdy oddelegowany do wykonywania czynności Zarządu Spółki.
Ubezpieczonego nigdy nie wiązała ani nie wiąże ze Spółką żadna dodatkowa
umowa, z której wynikałby tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu. Jest on
związany ze Spółką jedynie stosunkiem organizacyjnym wynikającym z
członkostwa w Radzie Nadzorczej.
Uwzględniając powyższe ustalenia, Sąd drugiej instancji stwierdził, że skoro
w niniejszej sprawie zostało wykazane, iż ubezpieczony w spornym okresie nie
kontynuował działalności zarobkowej, która stanowiła tytuł do objęcia obowiązkowo
lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniała prawo do
świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby, zatem należy uznać,
że organ rentowy bezpodstawnie odmówił ubezpieczonemu prawa do zasiłku
chorobowego z tytułu niezdolności do pracy za sporny okres. W tym zakresie Sąd
pierwszej instancji naruszył więc prawo materialne, tj. art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy
zasiłkowej.
Organ rentowy wniósł do Sądu Najwyższego skargę kasacyjną od wyroku
Sądu Okręgowego z dnia 20 września 2012 r., zaskarżając ten wyrok w całości i
zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędne zastosowanie art. 13
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz art. 17 ustawy zasiłkowej przez
jego niezastosowanie. W skardze podniesiono również naruszenie prawa
procesowego, to jest art. 328 § 2 k.p.c., poprzez sprzeczność pomiędzy prawną
oceną zawartą w uzasadnieniu wyroku a poczynionymi ustaleniami faktycznymi,
polegającą z jednej strony na ustaleniu, że w okresie od dnia 1 stycznia 2010 r. do
dnia 12 maja 2010 r. oraz od dnia 13 maja 2010 r. do dnia 9 czerwca 2010 r.
odwołujący się zachował prawo do zasiłku chorobowego, a z drugiej strony
przyjęcie, że w dniach: 23 marca 2010 r., 20 kwietnia 2010 r., 18 lutego 2010 r., 12
kwietnia 2010 r., 26 kwietnia 2010 r. i 10 maja 2010 r. uczestniczył w posiedzeniach
rady nadzorczej
10
W opinii organu rentowego, brak jest podstaw do zastosowania w niniejszej
sprawie art. 13 ustawy zasiłkowej. Od samego początku nie budziło bowiem
wątpliwości, iż odwołujący się posiada tytuł prawny do zasiłku chorobowego, gdyż
nie zachodziła żadna z przesłanek do uprzedniego pozbawienia prawa do zasiłku
odwołującego wymieniona w art. 13 ustawy zasiłkowej.
Organ rentowy podziela pogląd wyrażony m.in. na gruncie niniejszej sprawy,
iż inny jest zakres regulacji art. 13 i 17 ustawy zasiłkowej. W ocenie organu,
rentowego podstawową różnicą w stosowaniu obu tych regulacji jest ich przedmiot.
O ile bowiem art. 13 reguluje kwestie związane z zachowaniem prawa do w sytuacji
utraty tytułu ubezpieczenia, to art. 17 ustawy reguluje zagadnienia związane z
utratą prawa do samej wypłaty zasiłku, abstrahując od tytułu do zasiłku. Oznacza
to, iż o ile regulacja art. 13 ustawy zasiłkowej stanowi podstawę kontroli ważności
dotychczasowego tytułu ubezpieczenia chorobowego, kontroli uprzedniej, to art. 17
daje podstawę do dokonywania kontroli następczej prawidłowości wykorzystywania
zwolnienia od pracy. Stąd podstawę prawną rozstrzygnięcia organu rentowego
stanowił art. 17 ustawy zasiłkowej i organ rentowy uważa, iż w oparciu o ten
właśnie przepis należy rozpatrywać prawo odwołującego się do zasiłku
chorobowego. Wobec bezsprzecznych ustaleń sądów wszystkich instancji, iż w
spornym okresie odwołujący uzyskiwał za udział w posiedzeniach rad nadzorczych
wynagrodzenie, wbrew dokonanej ocenie prawnej dokonanej przez sądy należy
zatem uznać, iż odwołujący się wykonywał pracę zarobkową. Zdaniem organu
rentowego, aktualne pozostaje na gruncie niniejszej sprawy cytowane przez Sąd
Okręgowy rozstrzygniecie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2005 r., I UK
154/04 (LexPolonica nr 373029; OSNP 2005 nr 19, poz. 307; OSP 2006 nr 4, poz.
43), zgodnie z którym pracą w rozumieniu komentowanego przepisu jest praca w
potocznym tego słowa znaczeniu, w tym także wykonywanie różnych czynności na
podstawie różnych stosunków prawnych - stosunku pracy, stosunków o charakterze
cywilnoprawnym, a także prowadzenie własnej działalności gospodarczej,
samozatrudnienie. Pracą zarobkową na gruncie komentowanego przepisu określa
się wszelką aktywność ludzką, która zmierza do uzyskania zarobku. Dlatego też,
wobec bezspornego stanu faktycznego sprawy, przyjąć należy, iż odwołujący się,
wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy, w okresie spornym, pracę
11
zarobkową, winien utracić prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego
zwolnienia. Bowiem osoba nieobjęta ubezpieczeniem chorobowym może być
zobowiązana oddać zasiłek chorobowy za cały okres niezdolności do pracy, jeśli
uzyskiwała przychody za przewodniczenie radzie nadzorczej w czasie, gdy
przebywała na zwolnieniu lekarskim.
We wniosku o przyjęcie niniejszej skargi kasacyjnej do rozpoznania organ
rentowy wskazał na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne,
sprowadzające się do pytania o wzajemną relację regulacji art. 13 i 17 ustawy z
dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia
społecznego w razie choroby i macierzyństwa, co na gruncie niniejszej sprawy
dotyczy ustalenia, czy możliwe jest zastosowanie regulacji art. 17 ustawy
zasiłkowej, gdy sporny zasiłek chorobowy należny jest po ustaniu tytułu
ubezpieczenia chorobowego, czy w takiej sytuacji zastosowanie może mieć jedynie
regulacja art. 13 ustawy zasiłkowej
Wskazano również na zasadność skargi kasacyjnej, polegającą na
naruszeniu regulacji art. 17 ustawy zasiłkowej przez jego niezastosowanie i
orzeczenie, iż mimo wykonywania pracy zarobkowej w trakcie pobierania zasiłku
chorobowego odwołujący się jest uprawniony do pobrania świadczenia.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną ubezpieczony J. M. wniósł o wydanie
postanowienia odmawiającego przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, a w
przypadku przyjęcia skargi do rozpoznania, wniósł o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna organu rentowego nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Wobec faktu, iż oparto ją na obu podstawach zaskarżenia, w pierwszej kolejności
należało rozważyć zasadność zarzutu sformułowanego w ramach drugiej podstawy
kasacyjnej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), to jest zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c.
Zdaniem Sądu Najwyższego, zarzut ten jest chybiony i to z kilku powodów.
Podkreślenia wymaga fakt, iż przedmiotem kontroli kasacyjnej jest prawomocny
wyrok wydany przez sąd drugiej instancji, co jednoznacznie wynika z treści art.
3981
§ 1 k.p.c. Należy dodać, iż co prawda nie jest wyłączone postawienie w
12
skardze kasacyjnej zarzutu obrazy prawa procesowego przez sąd pierwszej
instancji, ale – ponieważ skarga kasacyjna z mocy art. 3981
§ 1 k.p.c. przysługuje
od wyroku sądu drugiej instancji, a Sąd Najwyższy jest związany podstawami
skargi (art. 39813
§ 1 k.p.c.) – musi to być połączone ze wskazaniem
odpowiedniego przepisu postępowania dotyczącego rozpoznawania apelacji,
służącego wykazaniu, że mimo wytknięcia uchybienia w apelacji, sąd drugiej
instancji, z naruszeniem przepisów normujących postępowanie apelacyjne,
uchybienia tego nie wziął pod uwagę lub nieprawidłowo ocenił, co mogło mieć
wpływ na wynik sprawy. Takich zarzutów (ze wskazaniem przepisu procesowego
określającego zasady rozpoznawania apelacji) skarżący jednak nie w ogóle
formułuje. Jeśli natomiast oceniać sformułowany w skardze kasacyjnej pozwanego
zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jako skierowany przeciwko wyrokowi sądu
drugiej instancji, to wypada z kolei zauważyć, że art. 328 § 2 k.p.c. wymienia
konstrukcyjne elementy uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, wobec
czego zarzut jego naruszenia wymaga dla swej skuteczności: po pierwsze –
powiązania go z art. 391 § 1 k.p.c., poprzez który jest on odpowiednio stosowany w
postępowaniu apelacyjnym, a po drugie – wykazania, że obraza wskazanego
unormowania mogła mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.).
W judykaturze Sądu Najwyższego przyjmuje się przy tym jednolicie, że
uzasadnienie wyroku wyjaśnia przyczyny, dla których orzeczenie zostało wydane i
jest sporządzane już po wydaniu wyroku. Zatem wynik sprawy z reguły nie zależy
od tego, jak napisane zostało uzasadnienie i czy zawiera ono wszystkie wymagane
elementy. W konsekwencji zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. (zgłoszony – co
jeszcze raz należy przypomnieć – w związku z art. 391 § 1 k.p.c.) może być
usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść
uzasadnienia orzeczenia sądu drugiej instancji całkowicie uniemożliwia dokonanie
oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku
zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu
faktycznego, a więc w przypadku, gdy rażące naruszenie zasad sporządzenia
uzasadnienia przez sąd drugiej instancji powoduje niemożność kontroli kasacyjnej
orzeczenia (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 listopada 2009 r., II UK
102/09, LEX nr 574539 oraz z dnia z dnia 24 listopada 2010 r., I PK 107/10, LEX nr
13
737366 i orzeczenia w nich wskazane). Tego rodzaju wadliwości w odniesieniu do
uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z całą pewnością nie można natomiast
stwierdzić, gdyż Sąd ten szczegółowo przedstawił tok rozumowania, które
doprowadziło go do wydania zaskarżonego orzeczenia, a także uwzględnił
wszystkie istotne elementy stanu faktycznego, w tym fakt uczestniczenia przez
ubezpieczonego w spornym okresie w posiedzeniach rad nadzorczych oraz fakt
uzyskiwania przez niego z tego tytułu odpowiednich wynagrodzeń, wyjaśniając
równocześnie, dlaczego nie miały one wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.
Podkreślić z kolei wypada, że skarżący nie powołuje w podstawie zaskarżenia art.
391 § 1 k.p.c., a nadto nie wskazuje okoliczności, które mogłyby usprawiedliwiać
zarzut naruszenia przez Sąd drugiej instancji art. 328 § 2 k.p.c. w wyżej opisany
sposób. Wiąże bowiem sformułowany przez siebie zarzut naruszenia
wymienionego przepisu wyłącznie z występującą, jego zdaniem, sprzecznością
pomiędzy oceną prawną zawartą w uzasadnieniu wyroku a poczynionymi
ustaleniami faktycznymi, polegającą z jednej strony na ustaleniu, że odwołujący się
zachował prawo do zasiłku chorobowego w obu spornych okresach, a z drugiej
strony na przyjęciu, iż w tym czasie sześciokrotnie uczestniczył w posiedzeniach
rady nadzorczej. Taki sposób sformułowania zarzutu wskazuje więc, iż skarżący nie
tyle kwestionuje zgodność postępowania Sądu drugiej instancji z normami Kodeksu
postepowania cywilnego, co prawidłowość subsumcji ustalonego przez ten Sąd
stanu faktycznego pod określony przepis prawa materialnego. Analiza czynności
Sąd drugiej instancji w tym zakresie może być zaś dokonywana jedynie w ramach
oceny zarzutów materialnoprawnych.
Sformułowane przez skarżącego w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej
(art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) zarzuty naruszenia art. 13 i art. 17 ustawy zasiłkowej
również nie znajdują jednak usprawiedliwienia.
W tym zakresie skarga kasacyjna jest oparta na założeniu interpretacyjnym,
zgodnie z którym zakres regulacji zawartych w obu wymienionych przepisach jest
inny, a podstawową różnicę w ich stosowaniu stanowi przedmiot tych regulacji. „O
ile bowiem art. 13 reguluje kwestie związane z zachowaniem prawa do zasiłku w
sytuacji utraty tytułu ubezpieczenia, to art. 17 ustawy reguluje zagadnienia
związane z utratą prawa do samej wypłaty zasiłku, abstrahując od tytułu do zasiłku.
14
oznacza to, iż o ile regulacja art. 13 ustawy zasiłkowej stanowi podstawę kontroli
ważności dotychczasowego tytułu ubezpieczenia chorobowego, kontroli uprzedniej,
to art. 17 daje podstawę do dokonywania kontroli następczej, prawidłowości
wykorzystania zwolnienia z pracy”. Zdaniem skarżącego, dlatego właśnie podstawę
prawną rozstrzygnięcia organu rentowego stanowił art. 17 ustawy zasiłkowej i w
oparciu o ten przepis należy rozpatrywać prawo odwołującego się do zasiłku
chorobowego.
W ocenie Sądu Najwyższego powyższe założenie interpretacyjne jest
wszakże błędne.
Jak wyjaśnił to już bowiem Sąd Najwyższy w motywach wyroku z dnia 9
stycznia 2012 r., I UK 212/11, „w sprawie nie ustalono, iżby skarżący po ustaniu 31
grudnia 2009 r. pracowniczego zatrudnienia miał ubezpieczenie chorobowe z
innego tytułu. Jeżeli tak, to podstawą rozstrzygania powinien być art. 13 ustawy”.
Sąd Najwyższy stwierdził ponadto, że „regulacje z art. 13 i 17 ustawy zasiłkowej
różnią się jako podstawy rozstrzygania nie tylko ze względu na inne okresy ochrony
ubezpieczeniowej, ale także dlatego, iż używają odmiennych pojęć, co już wstępnie
wskazuje, że ich znaczenie nie jest tożsame. Przepis art. 17 jest stosowany ze
względu na wykonywanie „pracy zarobkowej”, natomiast art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy
ma na uwadze „działalność zarobkową”. Oczywiście, działalność zarobkową - już
tylko ze względów semantycznych - można ujmować szerzej niż pracę zarobkową.
Odmienność ta wyraża różnicę pomiędzy regulacją z art. 13 i art. 17 ustawy, jednak
jej nie wyczerpuje”. Sąd Najwyższy zastrzegł przy tym, iż zadanie ustalenia treści
normy prawnej należy do sądu, który stosuje prawo w rozstrzyganiu konkretnej
sprawy. Dlatego też, ze względu na brak w zaskarżonym wyroku właściwej analizy i
w efekcie rozstrzygnięcia na podstawie art. 13, Sąd Najwyższy doszedł do wniosku,
że nie powinien przedstawiać wiążącej wykładni w tym zakresie, albowiem
rozpoznanie sprawy należy do sądu powszechnego. Jako uprawnione określił
jednak zwrócenie uwagi, że przepis art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej pierwotnie
pozbawiał prawa do zasiłku chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy
kontynuowała działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową. Natomiast
po zmianie (od 1 lipca 2004 r.) przepis ten stanowi, że zasiłek chorobowy z tytułu
niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i
15
z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia, nie
przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba
niezdolna do pracy, kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność
zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie
ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres
niezdolności do pracy z powodu choroby.
Podsumowując, Sąd Najwyższy uznał równocześnie, że zarzut skargi
kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 17 ustawy jest bezprzedmiotowy, gdyż
decyzja i spór dotyczą zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia
chorobowego (który według dotychczasowych ustaleń ustał z końcem 2009 r.).
Sąd Najwyższy w obecnym składzie podziela powyższe wywody, uznając je
za w pełni trafne. Uważa też za niezbędne podkreślić, iż różnice pomiędzy
regulacjami zawartymi w art. 13 i art. 17 ustawy zasiłkowej, niezależnie od tego, że
dotyczą innych okresów ochrony ubezpieczeniowej oraz posługują się odmiennymi
pojęciami: „działalność zarobkowa” i „praca zarobkowa”, wynikają także z faktu, iż
inny jest podmiotowy zakres ich stosowania. Wbrew odmiennemu zapatrywaniu
skarżącego, każdy z omawianych przepisów dotyczy osób posiadających inny
status prawny. O ile bowiem art. 17 odnosi się do ubezpieczonego, który w okresie
orzeczonej niezdolności do pracy wykonuje pracę zarobkową lub wykorzystuje
zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia, a zatem –
zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy – do osoby objętej ubezpieczeniem społecznym w
razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych, o tyle art. 13 takiego samego zastrzeżenia
już nie zawiera. Przeciwnie, przepis ten – co jasno wynika z jego treści – dotyczy
zasiłku chorobowego wyłącznie za okres po ustaniu ubezpieczenia chorobowego
(choćby niezdolność do pracy powstała w czasie trwania ubezpieczenia
chorobowego). Dlatego też art. 13, w znaczeniu podmiotowym, dotyczy osoby,
która nie jest już ubezpieczonym, to jest osobą objętą ubezpieczeniem społecznym
w razie choroby i macierzyństwa w związku z działalnością dotychczas stanowiącą
tytuł do objęcia tym ubezpieczeniem, lecz jedynie osobą, która w przypadku
niewystąpienia negatywnych przesłanek wymienionych w tym przepisie jest nadal
objęta ochroną ubezpieczeniową wynikającą z wcześniejszego podlegania
16
ubezpieczeniu chorobowemu (art. 6 i art. 7 ustawy zasiłkowej). Wskazują na to
zresztą wyraźnie sytuacje określone w ust. 1 pkt 1 – 5 i ust. 2 tego przepisu,
składające się na katalog owych negatywnych przesłanek. Ustawodawca wymienił
tu bowiem przypadki, w których (po ustaniu wyżej wskazanego tytułu
ubezpieczenia): zasiłek lub inne świadczenie z tytułu niezdolności do pracy będą
przysługiwały z tytułu kontynuowania lub podjęcia innej działalności zarobkowej
stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem
chorobowym albo zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do
pracy z powodu choroby albo z tytułu podlegania obowiązkowo ubezpieczeniu
społecznemu rolników (ust. 1 pkt 2 i 5), zostaje zastąpiony przez inne świadczenie
z ubezpieczenia społecznego (ust. 1 pkt 1) lub świadczenie wypłacane z funduszy
publicznych (ust. 1 pkt 2), bądź też w ogóle nie przysługuje ze względu na
niespełnienie warunków określonych w art. 4 ust. 1 ustawy (ust. 1 pkt 3) lub
wskutek wyczerpania prawa do zasiłku chorobowego (art. 13 ust. 2 w związku z art.
8 ustawy). Z porównania treści obu omawianych przepisów wynika więc wyraźnie,
iż każdy z nich odnosi się do innego kręgu osób. Nadto regulują one zasadniczo
inne stany faktyczne, gdyż pierwszy z nich dotyczy okoliczności powodujących brak
prawa do zasiłku chorobowego w okresie po ustaniu tytułu ubezpieczenia (prawo to
w ogóle nie powstaje), drugi zaś utratę tego prawa (już po jego powstaniu). Dodać
wypada, że użycie w art. 17 pojęcia „ubezpieczony” dla określenia adresata normy
prawnej zawartej tym przepisie przemawia za przyjęciem poglądu, iż przepis ten
odnosi się do zasiłku chorobowego wypłacanego w czasie podlegania
ubezpieczeniu chorobowemu, a nie po jego ustaniu, skoro „ubezpieczonymi”, w
myśl powołanego wcześniej art. 1 ust. 1 ustawy, są osoby objęte ubezpieczeniem
społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie o systemie
ubezpieczeń społecznych. Z całą pewnością można zatem uznać, że art. 13 i art.
17 ustawy zasiłkowej zawierają odrębne i różniące się zasadniczo w podanym
wyżej zakresie regulacje stanowiące odstępstwo (po spełnieniu warunków w nich
przewidzianych) od ogólnych zasad określających przesłanki prawa do zasiłku
chorobowego wymienionych w art. 4, art. 6 i art. 7 ustawy, przy czym prawa do
zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego
dotyczy wyłącznie art. 13.
17
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, Sąd
Najwyższy zauważa, że jak wynika jednoznacznie z wiążących w postępowaniu
kasacyjnym ustaleń faktycznych Sądu drugiej instancji (art. 39813
§ 2 k.p.c.), spór
zaistniały pomiędzy stronami dotyczy zasiłku chorobowego za okres po ustaniu
podlegania przez ubezpieczonego ubezpieczeniu społecznemu w razie choroby i
macierzyństwa, związanym z jego zatrudnieniem Banku […] S.A., trwającym do
dnia 31 grudnia 2009 r. Chodzi bowiem o zasiłek chorobowy za okresy od dnia 1
stycznia 2010 r. do dnia 12 maja 2010 r. oraz od dnia 13 maja 2010 r. do dnia 9
czerwca 2010 r. Już tylko z tej przyczyny myli się więc skarżący, podnosząc, że
prawo ubezpieczonego do zasiłku chorobowego za wymienione okresy winno być
oceniane przez pryzmat uregulowań zawartych w art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej.
Stwierdził to już zresztą Sąd Najwyższy w motywach wyroku z dnia 9 stycznia 2012
r., I UK 212/11. Dlatego też sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia
tego przepisu przez jego niezastosowanie należy uznać za chybiony. Skoro
bowiem spór dotyczy zasiłku za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia
chorobowego, a więc za okres, w którym J. M. nie był już osobą objętą
ubezpieczeniem chorobowym z tytułu dotychczasowego zatrudnienia
(ubezpieczonym), to jedyną podstawę prawną rozstrzygnięcia owego sporu winien
stanowić art. 13 ust. 1 powołanej ustawy. Ustalenia Sądu Okręgowego wskazują
przy tym w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, że wyłączną przyczynę
odmowy przyznania ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego za sporne
okresy stanowiła kontynuowana przez niego działalność zarobkowa związana z
członkostwem w radach nadzorczych dwóch spółek prawa handlowego, w ramach
którego sześciokrotnie uczestniczył on w posiedzeniach tych organów, za co
otrzymywał wynagrodzenie miesięczne, odpowiednio w wysokości około 2.500 zł
netto i 3.400 zł netto. W tych warunkach, spośród negatywnych przesłanek prawa
do zasiłku chorobowego przewidzianych w art. 13 ust. 1 ustawy, winna być
uwzględniona przesłanka wymieniona w pkt 2 tego przepisu. Jej spełnienie
wymaga jednak nie tylko tego, aby działalność zarobkowa była kontynuowana lub
została podjęta, ale również tego, aby stanowiła tytuł do objęcia obowiązkowo lub
dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniała prawo do świadczeń za
okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Tymczasem w świetle ustaleń
18
faktycznych, poczynionych przez Sąd drugiej instancji w ramach uzupełnienia
przeprowadzonego dotychczas postępowania dowodowego, ubezpieczony w
związku z członkostwem w radach nadzorczych obu spółek otrzymywał jedynie
wynagrodzenie, o którym mowa w art. 392 § 1 k.s.h., i nigdy nie zawierano z nim
żadnej dodatkowej umowy stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniu
chorobowemu. Nie był też oddelegowany do stałego indywidualnego wykonywania
czynności nadzorczych oraz do wykonywania czynności zarządu spółki. Z
obydwiema spółkami wiązał go jedynie stosunek organizacyjny wynikający z
członkostwa w radach nadzorczych. To zaś pozwala na przyjęcie tezy, iż udział
ubezpieczonego w obu tych radach nie stanowił tytułu podlegania ubezpieczeniu
chorobowemu, o którym mowa w art. 11 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych, obowiązkowo lub dobrowolnie. Nie istnieją ponadto, jak trafnie
skonstatował Sąd Okręgowy, jakiekolwiek podstawy do przyjęcia, aby udział ten
zapewniał ubezpieczonemu prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z
powodu choroby. Prawo to należy bowiem odnosić do tych osób, które wprawdzie
ubezpieczeniu chorobowemu nie podlegają, ale w związku z niezdolnością do
pracy z powodu choroby mają zapewnione uprawnienia do odpowiednich
świadczeń w tym okresie, na przykład sędziowie i prokuratorzy, którzy w okresie
niezdolności do pracy z powodu choroby otrzymują wynagrodzenie. W omawianym
przepisie nie chodzi więc o jakiekolwiek świadczenia, lecz wyłącznie o takie, które
(na podstawie przepisów szczególnych) przysługują za okres niezdolności do pracy
spowodowanej chorobą. Wynagrodzenie za członkostwo w radzie nadzorczej spółki
kapitałowej, o którym mowa w art. 392 § 1 k.s.h., takim świadczeniem natomiast nie
jest.
Kierując się przedstawionymi motywami, Sąd Najwyższy uznaje, że chybiony
jest także sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 13 ustawy
zasiłkowej (a konkretnie ust. 1 pkt 2 tego przepisu), przez jego błędne
zastosowanie.
Dlatego, opierając się na treści art. 39814
k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł jak w
sentencji.
19