Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 141/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 14 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
Protokolant Jolanta Grabowska
w sprawie S. M.
skazanego z art. 92 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 14 czerwca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Rzecznika Praw Obywatelskich na korzyść obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 8 kwietnia 2011 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i - na podstawie art. 5 § 1 pkt 4
k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. - umarza postępowanie, a kosztami
postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Z., wyrokiem z 8 kwietnia 2011 r., uznał S. M. za winnego
tego, że w dniu 15 września 2010 r. w P., kierując pojazdem ciężarowym, nie
zastosował się dwukrotnie do pionowego znaku drogowego B-18 „zakaz wjazdu
2
pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 5 ton”, to jest wykroczeń z art. 92
§ 1 k.w., i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu
grzywnę w wysokości 150 zł. Wyrok ten uprawomocnił się bez postępowania
odwoławczego.
Kasację od przedstawionego wyroku złożył na korzyść obwinionego
Rzecznik Praw Obywatelskich. Zarzucając rażące i mogące mieć istotny wpływ na
treść orzeczenia naruszenie prawa – to jest art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 70 § 5
k.p.w. i art. 39 § 1 k.p.w., polegające na zaniechaniu wyjaśnienia wszystkich
ważnych okoliczności dotyczących statusu drogi, do której oznakowania odnosi się
wniosek o ukaranie, oraz ustalenia, czy usytuowania znaków drogowych dokonał
uprawniony organ i zgodnie z obowiązującą procedurą – wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania z powodu przedawnienia
karalności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja ze względu na oczywistą zasadność zasługiwała w całości na
uwzględnienie na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 5 k.p.k. w zw. z art. 112
k.p.k.).
Rację miał skarżący, że sąd właściwy przeszedł do porządku nad
wyjaśnieniami S. M., nie podejmując nawet próby sprawdzenia ich zgodności z
prawdą, mimo utrzymywania przez obwinionego, że droga dojazdowa na działce o
nr ewid. 3456/4 stanowi jego współwłasność i nie jest drogą gminną, a znak B- 18
został postawiony bezprawnie. Uszła uwagi sądu treść pisma Wójta Gminy P. z 28
marca 2011 r., w którym przedmiotową drogę nie określono jako gminną, a jedynie
odnotowano, że jest we władaniu Skarbu Państwa – Starosty T. (k. 28). Warto w
tym miejscu zauważyć, że Zarząd Województwa M. w uchwale z 13 października
2005 r. wcale nie zaliczył spornej drogi do kategorii dróg publicznych, ale tylko
nadał jej nr – K 420106. Trafnie spostrzegł skarżący, że nieprzedłożenie do akt
sprawy stosownej uchwały Rady Gminy P. o zaliczeniu tejże drogi do kategorii
drogi gminnej było znamienne i powinno było wzbudzić uzasadnione wątpliwości
sądu. Tak się niestety nie stało i kwestie o fundamentalnym znaczeniu dla
rozstrzygnięcia sprawy nie znalazły się w kręgu zainteresowania sądu, który
zobligowany był podjąć odpowiednie działania w trybie art. 39 § 1 k.p.w. Sąd
3
właściwy odstąpił również od ustalenia, czy usytuowania znaków drogowych
dokonał uprawniony organ i zgodnie z obowiązującą w tej mierze procedurą
przewidzianą zarówno w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu
drogowym, jak i rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.
(Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1729); zbadanie tego zagadnienia miało ścisły
związek z odpowiedzialnością obwinionego za wykroczenie (zob. wyrok SN z 23
kwietnia 2008 r., III KK 445/07, LEX nr 393935).
W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy, stwierdzając, że doszło do uchybień
wskazanych przez autora kasacji, uchylił zaskarżony wyrok. Ponieważ od daty
popełnienia czynów upłynęły już ponad 2 lata, ich karalność z uwagi na
przedawnienie ustała, co sprawiło, że orzeczenie następcze przybrało postać
umorzenia postępowania (art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w.). Nie miało
tu zastosowania rozwiązanie z art. 45 § 2 k.w., bo w dniu uchylenia wyroku okres
przedawnienia karalności wykroczeń już upłynął (zob. uchwała 7 sędziów SN z 7
czerwca 2002 r., I KZP 15/02, OSNKW 2002, z. 7-8, poz. 49).
O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 118 § 2 k.p.w.

IV KK 141/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia