Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 742/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Irena Gromska-Szuster
SSN Marta Romańska (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa - Naczelnika Pierwszego Urzędu
Skarbowego w T.
przy uczestnictwie T. D.
o wpis do księgi wieczystej w Kw nr […],
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 5 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy
od postanowienia Sądu Okręgowego w T.
z dnia 20 sierpnia 2012 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu w T. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o
kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Skarb Państwa - Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. wniósł o
wpisanie hipoteki przymusowej w kwocie 35.418,13 zł na nieruchomości objętej
księgą wieczystą KW nr […], stanowiącej własność T. D.
Referendarz sądowy oddalił wniosek. Postanowieniem z 3 lipca 2012 r.,
Sąd Rejonowy w C., wydanym na skutek sprzeciwu wnioskodawcy od orzeczenia
referendarza sądowego, oddalił wniosek, bowiem wnioskodawca nie dołączył do
niego oryginałów tytułów wykonawczych, które na podstawie art. 109 ustawy z 6
lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr
124, poz. 1361 ze zm.; dalej – u.k.w.h.) mogą być podstawą wpisu hipoteki. Takim
tytułem nie jest odręczny odpis tytułu wykonawczego lecz jedynie oryginalny
dokument sporządzony zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 26-27 ustawy
z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.:
Dz. U. 2012, poz. 1015 ze zm.; dalej – u.p.e.a.).
Postanowieniem z 20 sierpnia 2012 r. Sąd Okręgowy w T. oddalił apelację
wnioskodawcy od postanowienia z 3 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy zaakceptował
ustalenia faktyczne oraz wykładnię art. 109 ust. 1 i art. 31 ust. 1 u.k.w.h. oraz art.
6262
§ 2 k.p.c. przyjętą przez Sąd Rejonowy. Przytoczył też pogląd wyrażony przez
Sąd Najwyższy w uchwale z 8 grudnia 2005 r., III CZP 101/05 (OSNC 2006, nr 11,
poz. 180), zgodnie z którym podstawą wpisu hipoteki przymusowej w księdze
wieczystej może być tylko oryginał tytułu wykonawczego. Stwierdził, że brak w
przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji odpowiednika art. 794
k.p.c. nie jest wystarczającą przesłanką do przyjęcia, że podstawą wpisu hipoteki
przymusowej może być też odpis administracyjnego tytułu wykonawczego.
W skardze kasacyjnej od postanowienia Sądu Okręgowego z 20 sierpnia
2012 r. wnioskodawca zarzucił, że zostało ono wydane z naruszeniem przepisów
postępowania (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.), to jest: - art. 6262
§ 3 k.p.c. i art. 31 ust. 1
u.k.w.h. w zw. z art. 250 k.p.c. w zw. z art. 244 § 1 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c. w zw.
z art. 109 ust. 1 u.k.w.h. w zw. z art. 35 § 1, § 2 pkt 2 i § 3 w zw. z art. 34 § 1
Ordynacji podatkowej przez uznanie, że odpis administracyjnego tytułu
wykonawczego sporządzonego w oparciu o przepisy ustawy o postępowaniu
3
egzekucyjnym w administracji urzędowo poświadczony przez administracyjny organ
egzekucyjny, w którego aktach znajduje się oryginał tytułu, nie stanowi podstawy
wpisu hipoteki przymusowej w księdze wieczystej.
Wnioskodawca zarzucił nadto, że zaskarżone postanowienie zapadło
z naruszeniem prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), to jest art. 109 ust. 1
u.k.w.h. w zw. z art. 35 § 1, § 2 pkt 2 i § 3 w zw. z art. 34 § 1 Ordynacji podatkowej
przez błędne zastosowanie i w rezultacie oddalenie wniosku o wpis hipoteki
przymusowej, pomimo istnienia przesłanek do dokonania wpisu.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości
i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania i
zasądzenie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa
kosztów postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 34 § 1 Ordynacji podatkowej, Skarbowi Państwa i jednostce
samorządu terytorialnego przysługuje hipoteka na wszystkich nieruchomościach
podatnika, płatnika, inkasenta, następcy prawnego lub osób trzecich z tytułu
zobowiązań podatkowych powstałych w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 2,
a także z tytułu zaległości podatkowych w podatkach stanowiących ich dochód
oraz odsetek za zwłokę od tych zaległości, zwana „hipoteką przymusową”.
W myśl art. 35 § 1 i § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej powstaje ona przez
dokonanie wpisu do księgi wieczystej na podstawie tytułu wykonawczego.
Z powyższymi uregulowaniami koresponduje art. 109 ust. 1 u.k.w.h.,
stanowiący, że wierzyciel, którego wierzytelność jest stwierdzona tytułem
wykonawczym, określonym w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym, może na
podstawie tego tytułu uzyskać hipotekę na wszystkich nieruchomościach dłużnika.
W wyroku z 20 marca 2003 r., III CKN 205/00 (OSNC 2004, nr 6, poz. 93),
Sąd Najwyższy stwierdził, że ustanowienie hipoteki przymusowej na podstawie art.
109 ust. 1 u.k.w.h. wymaga przedstawienia tytułu wykonawczego, z którego wynika
wierzytelność wnioskodawcy podlegająca zabezpieczeniu. Nie wystarczy zatem,
że dołączy on do wniosku inne dokumenty potwierdzające, że przysługuje mu jako
wierzycielowi konkretna wierzytelność w stosunku do dłużnika.
4
Pojęcie „tytuł wykonawczy” jest definiowane w obu procedurach
regulujących zasady prowadzenia egzekucji singularnej, a mianowicie w przepisach
o egzekucji sądowej i administracyjnej. W obu tych procedurach, najogólniej rzecz
ujmując, tytuł wykonawczy jest dokumentem stanowiącym podstawę wszczęcia
i prowadzenia postępowania egzekucyjnego. W egzekucji sądowej i w egzekucji
administracyjnej prowadzonej przez organ egzekucyjny niebędący wierzycielem
egzekwowanego obowiązku, dokument ten musi być dołączony przez wierzyciela
do wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. W egzekucji
administracyjnej prowadzonej przez organ egzekucyjny będący zarazem
wierzycielem egzekwowanego obowiązku wystawienie tytułu wykonawczego jest
czynnością poprzedzającą wszczęcie z urzędu postępowania egzekucyjnego.
2. Tytuł wykonawczy dla egzekucji sądowej powstaje w inny sposób niż
tytuł wykonawczy dla egzekucji administracyjnej. W egzekucji sądowej jest nim
bowiem dokument mający cechy tytułu egzekucyjnego w rozumieniu art. 777 k.p.c.,
co do którego w postępowaniu klauzulowym zapadło orzeczenie o nadaniu mu
klauzuli wykonalności w konkretnych granicach podmiotowych i dla przymusowego
wykonania oznaczonego obowiązku (art. 776 k.p.c.), następnie zaopatrzony przez
sąd klauzulą wykonalności i wydany wierzycielowi w takiej formie, jaka ustalona
została w art. 783 k.p.c. oraz w przepisach rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 5 kwietnia 2012 r. w sprawie określenia brzmienia klauzuli
wykonalności (Dz. U. 2012, poz. 443) i w § 180-188 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 23 lutego 2007 r. regulamin urzędowania sądów powszechnych,
(Dz. U. Nr 38, poz. 249). Co do zasady, powstaje on na bazie odpisu (wypisu)
dokumentu stanowiącego tytuł egzekucyjny (orzeczenia sądowego lub orzeczenia
innego organu, protokołu stwierdzającego treść ugody zawartej przed sądem lub
innym organem, aktu notarialnego o wymaganej przez prawo treści itd.).
Sformalizowane zasady tworzenia tytułu wykonawczego w egzekucji
sądowej sprawiają, że za tytuł wykonawczy w rozumieniu przepisów kodeksu
postępowania cywilnego może być uważany tylko ten dokument, który został
wierzycielowi wydany po zakończeniu postępowania klauzulowego w zewnętrznej
postaci ustalonej w art. 783 k.p.c. i powołanych wyżej rozporządzeniach. Tytuł
wykonawczy dla egzekucji sądowej jest podstawą dla wszczęcia przeciwko
5
dłużnikowi postępowania egzekucyjnego w celu przymusowego wykonania
obowiązku, którego dotyczy ale jest on także podstawą uzyskania wpisu hipoteki
przymusowej w celu uzyskania zabezpieczenia stwierdzonej nim wierzytelności.
Potrzeba zagwarantowania ochrony praw dłużnika sprawiła, że ustawodawca
limituje sytuacje, w których wierzycielowi może być wydany kolejny tytuł
wykonawczy dotyczący konkretnego obowiązku. Nie jest to przy tym odpis tytułu
wykonawczego, lecz kolejny tytuł wykonawczy, opatrzony numerem, na którym sąd
obowiązany jej zaznaczyć, w jakim celu może być użyty (art. 793 k.p.c.) lub tytuł
wykonawczy wydawany zamiast utraconego (art. 794 k.p.c.). W każdym przypadku
uzyskanie nowego tytułu - dalszego lub w miejsce utraconego - następuje na
podstawie orzeczenia sądu. Te okoliczności powodują, że odpisu tytułu
wykonawczego dla egzekucji sądowej, także opatrzonego odpowiednim
poświadczeniem przez notariusza (art. 96 pkt 2 ustawy z 14 lutego 1991 r. - Prawo
o notariacie, tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158 ze zm.), nie można
traktować na równi z oryginałem i używać jako tytułu wykonawczego w tych
przypadkach, w których ustawodawca od złożenia tego dokumentu uzależnia
uwzględnienie wniosku wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym,
zabezpieczającym, wieczystoksięgowym. W efekcie, w nauce i orzecznictwie
powszechnie przyjmuje się, że tytułem wykonawczym w rozumieniu przepisów
kodeksu postępowania cywilnego jest tylko jego oryginał (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 12 czerwca 1996 r., III CZP 61/96, OSNC 1996, nr 10, poz. 132).
3. Tytuł wykonawczy dla egzekucji administracyjnej jest dokumentem
sporządzonym przez wierzyciela (art. 26 § 1 i 3 u.p.e.a.). W przepisach o tym
postępowaniu egzekucyjnym nie występuje pojęcie tytułu egzekucyjnego,
a obowiązek, który wierzyciel identyfikuje w tytule wykonawczym jako podlegający
przymusowemu wykonaniu nie musi być stwierdzony wydanym uprzednio aktem
administracyjnym indywidualnym, czy nawet orzeczeniem sądowym; może on mieć
źródło w ustawie albo wynikać z deklaracji złożonej przez dłużnika.
Tytuł wykonawczy wystawiany przez wierzyciela w egzekucji
administracyjnej musi spełniać wymagania określone w art. 27 u.p.e.a.
i w rozporządzeniu Ministra Finansów z 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania
niektórych przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn.:
6
Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.). Stosownie do art. 27 § 1 pkt 10 u.p.e.a.
organ egzekucyjny opatruje tytuł wykonawczy przygotowany przez wierzyciela
klauzulą o skierowaniu do egzekucji administracyjnej. Jej nadanie nie jest jednak
poprzedzone weryfikacją obowiązku stwierdzonego tytułem wykonawczym
(administracyjny organ egzekucyjny, tak samo jak sądowy, nie może badać
istnienia i wysokości tego obowiązku - art. 29 § 1 u.p.e.a.), lecz jedynie oceną, czy
dopuszczalna jest droga jego egzekucji administracyjnej oraz oceną, czy tytuł
wykonawczy wystawiony przez wierzyciela spełnia wymagania formalne ustalone w
art. 27 u.p.e.a.
W orzecznictwie administracyjnym przyjmuje się, że tytuł wykonawczy dla
egzekucji administracyjnej jest dokumentem urzędowym, niezbędnym do wszczęcia
i prowadzenia tegoż postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego z 11 stycznia 2007 r., II OSK 146/06, Lex nr 341247). Udział
organu egzekucyjnego w powstaniu tytułu wykonawczego w związku z nadaniem
mu klauzuli o skierowaniu do egzekucji administracyjnej pozwala na przypisanie mu
takiego charakteru także wówczas, gdy wystawiony został przez wierzyciela, który
nie ma statusu organu państwowego. W egzekucji administracyjnej, tak samo jak w
egzekucji sądowej, za tytuł wykonawczy uznaje się tylko oryginał dokumentu
wystawionego przez wierzyciela i skierowanego przez organ egzekucyjny do
egzekucji administracyjnej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażony
został nawet pogląd, że generalnie w obrocie prawnym funkcję tytułu
wykonawczego może spełniać tylko jego oryginał (wyrok Naczelnego Sądu
Administracyjnego z 11 stycznia 2007 r., II OSK 146/06, Lex nr 341247).
De lege lata na potrzeby egzekucji administracyjnej nie mogą być przez
wierzyciela sporządzone tytuły wykonawcze opatrzone kolejnymi numerami,
wydane w celu przeprowadzenia przeciwko dłużnikowi ściśle określonych
czynności procesowych. W tej procedurze ustawodawca odwołuje się jednak do
pojęcia „odpis tytułu wykonawczego” i w pewnych sytuacjach nakazuje organowi
egzekucyjnemu sporządzać takie odpisy i posługiwać się nimi przy dokonywaniu
rozmaitych czynności procesowych. Odpis tytułu wykonawczego podlega
doręczeniu zobowiązanemu wraz z zawiadomieniem go o wszczęciu egzekucji (art.
26 § 5 u.p.e.a.) lub przy przystąpieniu do czynności egzekucyjnych (art. 32 u.p.e.a).
7
Odpis tytułu wykonawczego jest też doręczany organowi rekwizycyjnemu wraz ze
zleceniem wykonania czynności egzekucyjnych w zakresie składników majątku
zobowiązanego znajdujących się na terenie działania tego organu (art. 31 § 1
u.p.e.a.). W tym przypadku czynności egzekucyjne przed organem rekwizycyjnym
podejmowane są na podstawie odpisu tytułu wykonawczego, a sporządzając taki
odpis organ egzekucyjny oznacza w nim cel, któremu dokument ten ma służyć
i jego liczbę porządkową, a także określa kwotowo zakres zlecenia. Przepis ten
w egzekucji administracyjnej ma zatem spełniać funkcje zbliżone do tych, które
w egzekucji sądowej spełnia art. 793 k.p.c. W przepisach o egzekucji
administracyjnej nie ma natomiast odpowiednika art. 794 k.p.c.
4. Postępowanie o wpis hipoteki przymusowej prowadzone jest na
podstawie art. 626 1
i nast. k.p.c. Artykuł 6262
§ 3 k.p.c. stanowi, że do wniosku
o dokonanie wpisu w księdze wieczystej należy dołączyć dokumenty stanowiące
podstawę wpisu. Brzmienie tego przepisu sugeruje, że w każdym przypadku chodzi
o oryginał dokumentu, nie ma w nim bowiem żadnego zastrzeżenia,
iż wystarczające może być załączenie jego odpisu. Dopuszczając taką możliwość
w innych sytuacjach, ustawodawca stanowi o tym wprost (por. art. 89 § 1, art. 250
§ 1, art. 244 § 1 i art. 485 § 4 k.p.c.).
O dokumentach, a ściślej o formie dokumentów podlegających dołączeniu
do wniosku o wpis w księdze wieczystej jest mowa w art. 31 ust. 1 u.k.w.h. Przepis
ten, stanowiąc, że wpis może być dokonany na podstawie dokumentu z podpisem
notarialnie poświadczonym, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują innej formy
dokumentu, określa minimum wymagań formalnych obowiązujących
w postępowaniu wieczystoksięgowym, wiążących się z celami, jakim służą księgi
wieczyste (postanowienie Sądu Najwyższego z 30 października 1984 r., III CZP
62/84, OSNCP 1985, nr 7, poz. 88). Szczególne unormowanie formy dokumentu
niezbędnego dla wpisu hipoteki przymusowej zawarte jest w art. 109 ust. 1 u.k.w.h.,
który to przepis wymaga dołączenia do wniosku o wpis hipoteki przymusowej tytułu
wykonawczego w rozumieniu przepisów o postępowaniu egzekucyjnym.
5. Okoliczności przedstawione wyżej (pkt 2) zadecydowały o tym,
że w uchwale z 8 grudnia 2005 r., III CZP 101/05 (OSNC 2006, nr 11, poz. 180),
8
Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż podstawą wpisu w księdze wieczystej hipoteki
przymusowej na podstawie art. 109 u.k.w.h. może być tylko oryginał tytułu
wykonawczego wydanego na podstawie przepisów o egzekucji sądowej.
W niniejszej sprawie rozważenia wymaga, czy powyższy pogląd można odnieść do
sytuacji, w której podstawę wpisu hipoteki przymusowej ma stanowić
administracyjny tytuł wykonawczy.
W uzasadnieniu postanowienia z 16 maja 2013 r., IV CSK 637/12, Sąd
Najwyższy podkreślił, że wniosek o wpis hipoteki przymusowej złożony na
podstawie art. 35 § 1 i § 2 pkt 2 w zw. z art. 34 § 1 Ordynacji podatkowej nie
zmierza do wszczęcia egzekucji, lecz do zabezpieczenia zobowiązań podatkowych.
Uznanie, że podstawę wpisu tej hipoteki może stanowić wyłącznie oryginał
administracyjnego tytułu wykonawczego prowadziłoby do istotnego ograniczenia
wierzyciela, którego wierzytelność podlega zaspokojeniu na drodze egzekucji
administracyjnej w korzystaniu z przysługujących mu uprawnień w celu uzyskania
zaspokojenia. Brak możliwości sporządzenia odpisu tytułu wykonawczego na
potrzeby wystąpienia z wnioskiem o dokonanie wpisu hipoteki przymusowej dla
zabezpieczenia stwierdzonej nim wierzytelności stawiałby takiego wierzyciela
wobec konieczności dokonania wyboru, czy prowadzić egzekucję obowiązku, czy
też uzyskać zabezpieczenie wierzytelności przez wpis hipoteki; wierzyciel taki
mógłby również napotkać trudności w uzyskaniu wpisu hipoteki na kilku
nieruchomościach dłużnika.
Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, w przeciwieństwie
do kodeksu postępowania cywilnego, zna postać administracyjnego tytułu
wykonawczego będącego odpisem oryginału. Nie reguluje jednak tego, czy taki
odpis może być sporządzony na potrzeby wystąpienia z wnioskiem o wpis hipoteki
przymusowej przewidzianej w art. 35 § 1 i § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej.
Odpowiedzi na to pytanie musi dostarczyć wykładnia art. 31 ust. 1 u.k.w.h. Przepis
ten wskazuje niezbędne minimalne wymagania formalne w postępowaniu
wieczystoksięgowym, obowiązujące przy dokonywaniu wpisów i przyjmuje jako
zasadę notarialne potwierdzenie podpisu. Nie odnosi się ona jednak – poza
orzeczeniami sądowymi stanowiącymi podstawę wpisu – do dokumentów
urzędowych w rozumieniu art. 244 k.p.c. (zob. postanowienia Sądu Najwyższego:
9
z 9 marca 2005 r., III CK 132/04, niepubl.; z 17 listopada 2011 r., IV CSK 74/11,
niepubl. oraz z 12 stycznia 2012 r., IV CSK 251/11, niepubl.).
W orzecznictwie przyjęto, że w postępowaniu wieczystoksięgowym
w odniesieniu do dokumentów będących podstawą wpisu do księgi wieczystej
mogą być stosowne art. 250 § 1 i art. 244 § 1 k.p.c. (por. uchwałę Sądu
Najwyższego z 30 października 1984 r., III CZP 62/84, OSNC 1985, nr 7, poz. 88;
postanowienia Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1997 r., II CKN 216/97, OSNC
1998, nr 1, poz. 7; z 9 marca 2004 r., V CK 448/03, Lex nr 183791; z 12 stycznia
2012 r., IV CSK 251/11, Lex nr 1163965). Zgodnie z art. 250 § 1 k.p.c., jeżeli
dokument znajduje się w aktach organu, o którym mowa w art. 244 § 1 k.p.c.,
wystarczy przedstawić urzędowo poświadczony przez ten organ jego odpis.
W postanowieniu z 18 kwietnia 2013 r., II CSK 520/12, (niepubl.) Sąd Najwyższy
wyjaśnił, że zgodnie z art. 250 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., jeżeli dokument znajduje
się w aktach organu, o którym mowa w art. 244 § 1 k.p.c. (organu władzy
publicznej), wystarczy w postępowaniu przedstawić urzędowo poświadczony przez
ten organ odpis lub wyciąg dokumentu. Przepis art. 250 § 1 k.p.c. ustanawiając
wyjątek od zasady, że przeprowadzenie w postępowaniu cywilnym dowodu
z dokumentu dotyczy dokumentu oryginalnego, pozwala zastąpić dokument
oryginalny jego poświadczonym przez organ odpisem, nie różnicując przy tym
dokumentów na urzędowe i prywatne. Z brzmienia art. 250 § 1 k.p.c. nie wynika,
żeby możliwość jego stosowania była ograniczona jedynie do dokumentów
pochodzących od organu sporządzającego poświadczony odpis. Odesłanie w treści
tego przepisu do art. 244 k.p.c. dotyczy jedynie wymienionego w nim organu,
określając tym samym zakres podmiotowy stosowania art. 250 § 1 k.p.c., nie
odnosi się natomiast do dalszej treści art. 244 k.p.c. i charakteru wymienionych
w nim dokumentów.
Zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie
instrukcji kancelaryjnej, jednolitych rzeczowych wykazów akt oraz instrukcji
w sprawie organizacji i zakresu działania archiwów zakładowych z 18 stycznia
2011 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 67 ze zm.) definiującego pojęcie „akt sprawy”, oznacza
ono dokumentację zawierającą informacje potrzebne przy rozpatrywaniu danej
sprawy oraz odzwierciedlającą przebieg jej załatwiania i rozstrzygania. W tak
10
określonym pojęciu, użytym w art. 250 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. mieści się
administracyjny tytuł wykonawczy będący podstawą prowadzenia egzekucji przez
administracyjny organ egzekucyjny.
Reasumując należy zatem uznać, że urzędowo poświadczony odpis
administracyjnego tytułu wykonawczego może stanowić podstawę wpisu hipoteki
przymusowej w księdze wieczystej. Przyjęcie za podstawę zaskarżonego
postanowienia odmiennego zapatrywania, nie pozwala skutecznie odeprzeć
zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji wyroku
(art. 39815
§ 1 k.p.c. oraz art. 108 w zw. z art. 39821
i art. 391 § 1 k.p.c.).
es