II KZ 26/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 26/13
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie G. G.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 lipca 2013 r.,
zażalenia G. G. na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 6 maja 2013 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 maja 2012r.,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 27 lutego 2012r.
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 6 maja 2013 r. Przewodnicząca II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego […] odmówiła przyjęcia wniosku G. G. o wznowienie
postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 maja
2012 r., sygn. akt II Ka …/12, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt II K …/11. Argumentując treść rozstrzygnięcia
Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w ramach kontroli
formalnej wniosku G. G. o wznowienie postępowania uznała, że nie wskazano w
nim okoliczności, które mieszczą się w podstawach wznowieniowych określonych w
art. 540 oraz 540 lit. a i b k.p.k.
2
Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył G. G., który w tym środku
odwoławczym ponowił argumenty stanowiące podstawę jego wniosku o wznowienie
postępowania, mające wykazać błędy jakich dopuściły się Sądy obu instancji w
prowadzonej przeciwko niemu sprawie o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art.
64 § 2 k.k. Skarżący podkreślił, że nie zna przepisów procesowych, w tym podstaw
wznowienia postępowania, zaś pisząc wniosek o wznowienie chciał udowodnić
swoją niewinność. W konkluzji zażalenie nie formułuje żadnych wniosków
odwoławczych w odniesieniu do zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Najwyższy
w analizowanej sytuacji procesowej, w oparciu o wykładnię recypowanego do
postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.),
opowiada się za kontrolą warunków formalnych wniosku o wznowienie
postępowania, celem stwierdzenia, czy we wniosku tym wskazano okoliczności
wymienione w art. 540 i art. 540 a i b k.p.k. stanowiące podstawy wznowieniowe
(por. postanowienia SN: z dnia 1 lipca 2010 r., IV KZ 39/10, OSNwSK 2010, z.1,
poz. 1373, z dnia 28 maja 2009 r., III KZ 22/09, OSNKW 2009, z. 7, poz. 59).
Występują również poglądy odmienne sprowadzające się do tezy, że nie można
domagać się od skazanego podawania podstaw wznowienia, skoro wniosek o
wznowienie objęty jest przymusem adwokacko – radcowskim (zob. postanowienie
SN z dnia 13 września 2012 r., III KZ 67/12, LEX nr 1220908). Odnosząc te
rozważania do sprawy niniejszej oraz interpretując wniosek skazanego o
wznowienie, w kontekście art. 118 k.p.k. trzeba stwierdzić, że skazany G. G.
traktuje postępowanie wznowieniowe jako kolejną instancję do wzruszenia
zapadłych w jego sprawie wyroków, podnosząc zarzuty charakterystyczne dla
zwykłego środka odwoławczego. Z treści zażalenia jednoznacznie wynika, że
intencją wnioskodawcy nie jest kierowanie do Sądu wniosku o wznowienie
postępowania, lecz złożenie kolejnej apelacji. Dlatego też w złożonym wniosku
skazany domagał się uchylenia prawomocnych wyroków na podstawie innych
okoliczności niż te, które są wymienione w treści art. 540 oraz 540 lit. a i b k.p.k.,
co trafnie dostrzeżono w zaskarżonym zarządzeniu. W tej sytuacji zbędnym byłoby
wzywanie wnioskodawcy do usuwania braków formalnych wniosku poprzez jego
3
sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub radcę prawnego, skoro sam
skarżący nie jest w stanie wskazać podstaw wznowieniowych i nie domaga się
wyznaczenia mu obrońcy z urzędu celem sporządzenia i podpisania wniosku o
wznowienia postępowania. Dlatego też słusznie, w oparciu o przepisy wskazane w
podstawie prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia, odmówiono przyjęcia wniosku
skazanego o wznowienie postępowania.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 9 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie G. G.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 9 lipca 2013 r.,
zażalenia G. G. na zarządzenie Przewodniczącej II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 6 maja 2013 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 maja 2012r.,
utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S. z dnia 27 lutego 2012r.
na podstawie art. 437 § 1 kpk
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 6 maja 2013 r. Przewodnicząca II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego […] odmówiła przyjęcia wniosku G. G. o wznowienie
postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Okręgowego w S. z dnia 16 maja
2012 r., sygn. akt II Ka …/12, utrzymującym w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 27 lutego 2012 r., sygn. akt II K …/11. Argumentując treść rozstrzygnięcia
Przewodnicząca II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w ramach kontroli
formalnej wniosku G. G. o wznowienie postępowania uznała, że nie wskazano w
nim okoliczności, które mieszczą się w podstawach wznowieniowych określonych w
art. 540 oraz 540 lit. a i b k.p.k.
2
Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył G. G., który w tym środku
odwoławczym ponowił argumenty stanowiące podstawę jego wniosku o wznowienie
postępowania, mające wykazać błędy jakich dopuściły się Sądy obu instancji w
prowadzonej przeciwko niemu sprawie o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art.
64 § 2 k.k. Skarżący podkreślił, że nie zna przepisów procesowych, w tym podstaw
wznowienia postępowania, zaś pisząc wniosek o wznowienie chciał udowodnić
swoją niewinność. W konkluzji zażalenie nie formułuje żadnych wniosków
odwoławczych w odniesieniu do zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zażalenie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd Najwyższy
w analizowanej sytuacji procesowej, w oparciu o wykładnię recypowanego do
postępowania wznowieniowego art. 530 § 2 in fine k.p.k. (art. 545 § 1 k.p.k.),
opowiada się za kontrolą warunków formalnych wniosku o wznowienie
postępowania, celem stwierdzenia, czy we wniosku tym wskazano okoliczności
wymienione w art. 540 i art. 540 a i b k.p.k. stanowiące podstawy wznowieniowe
(por. postanowienia SN: z dnia 1 lipca 2010 r., IV KZ 39/10, OSNwSK 2010, z.1,
poz. 1373, z dnia 28 maja 2009 r., III KZ 22/09, OSNKW 2009, z. 7, poz. 59).
Występują również poglądy odmienne sprowadzające się do tezy, że nie można
domagać się od skazanego podawania podstaw wznowienia, skoro wniosek o
wznowienie objęty jest przymusem adwokacko – radcowskim (zob. postanowienie
SN z dnia 13 września 2012 r., III KZ 67/12, LEX nr 1220908). Odnosząc te
rozważania do sprawy niniejszej oraz interpretując wniosek skazanego o
wznowienie, w kontekście art. 118 k.p.k. trzeba stwierdzić, że skazany G. G.
traktuje postępowanie wznowieniowe jako kolejną instancję do wzruszenia
zapadłych w jego sprawie wyroków, podnosząc zarzuty charakterystyczne dla
zwykłego środka odwoławczego. Z treści zażalenia jednoznacznie wynika, że
intencją wnioskodawcy nie jest kierowanie do Sądu wniosku o wznowienie
postępowania, lecz złożenie kolejnej apelacji. Dlatego też w złożonym wniosku
skazany domagał się uchylenia prawomocnych wyroków na podstawie innych
okoliczności niż te, które są wymienione w treści art. 540 oraz 540 lit. a i b k.p.k.,
co trafnie dostrzeżono w zaskarżonym zarządzeniu. W tej sytuacji zbędnym byłoby
wzywanie wnioskodawcy do usuwania braków formalnych wniosku poprzez jego
3
sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub radcę prawnego, skoro sam
skarżący nie jest w stanie wskazać podstaw wznowieniowych i nie domaga się
wyznaczenia mu obrońcy z urzędu celem sporządzenia i podpisania wniosku o
wznowienia postępowania. Dlatego też słusznie, w oparciu o przepisy wskazane w
podstawie prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia, odmówiono przyjęcia wniosku
skazanego o wznowienie postępowania.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.