V KO 61/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KO 48/04 III KO 51/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 61/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Roman Sądej
w sprawie W. P.
oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 13 sierpnia 2013 roku
wniosku Sądu Rejonowego w K. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k.
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w K. – jako właściwego miejscowo i rzeczowo -
wpłynął akt oskarżenia przeciwko W. P. oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z
art. 177 § 2 k.k.
Postanowieniem z dnia 1 lipca 2013 r. Sąd ten wystąpił w trybie art. 37 k.p.k.
do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie niniejszej sprawy innemu sądowi
równorzędnemu z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości. Na uzasadnienie
wskazał, iż aktualny stan zdrowia oskarżonego jest zły, nie rokuje poprawy i
stanowi przeszkodę do brania przez niego udziału w czynnościach procesowych
poza miejscem zamieszkania. W przekonaniu tego Sądu przekazanie sprawy do
rozpoznania sądowi rejonowemu właściwemu według miejsca zamieszkania
2
oskarżonego umożliwi przeprowadzenie postępowania, przy czym wskazano, że
jest to Sąd Rejonowy w P.
Rozpoznając przedmiotowy wniosek Sąd Najwyższy zważył, co
następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w K. jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie,
o ile postuluje przekazanie sprawy innemu równorzędnemu sądowi.
Należy podkreślić, iż kryterium „dobra wymiaru sprawiedliwości”
uzasadniające skorzystanie z właściwości delegacyjnej na podstawie art. 37 k.p.k.
przejawia się nie tylko w realnym zagrożeniu obiektywizmu w orzekaniu w zakresie
odpowiedzialności karnej, lecz także w sytuacji wystąpienia rzeczywistych i
poważnych utrudnień w sprawnym i szybkim przeprowadzeniu postępowania
sądowego.
W realiach przedmiotowej sprawy przesłanka ta zachodzi w sposób
oczywisty. W interesie dobra wymiaru sprawiedliwości leży dopuszczenie
odstępstwa od zasad wyznaczających właściwość sądu również wtedy, gdy
odstępstwo to doprowadzi do usunięcia szczególnej sytuacji, która z powodu
choroby oskarżonego stanowi przeszkodę do merytorycznego rozstrzygnięcia
sprawy.
Bez wątpienia dobrem wymiaru sprawiedliwości w ujęciu art. 37 k.p.k. jest
także potrzeba skutecznego zapewnienia przeprowadzenia procesu, co byłoby
mało realne, bądź zupełnie niemożliwe bez odejścia od zasady właściwości
miejscowej sądu. Dotyczy to również sytuacji, gdy stan zdrowia oskarżonego
wyklucza jego stawiennictwo w sądzie właściwym miejscowo, z uwagi na odległość
od miejsca zamieszkania (por.: postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 21 lipca
2011 roku, III KO 51/11, Lex Nr 860626, z dnia 26 stycznia 2005 roku, III KO 48/04,
OSNKW 2005, z. 2, poz. 23). W toku postępowania oskarżony P. został poddany
badaniom lekarskim przez biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w P. na
okoliczność, czy w aktualnym stanie zdrowia może brać udział w procesie karnym.
Biegli rozpoznali u oskarżonego aktywną chorobę nowotworową i stwierdzili, że
stan zdrowia W. P. jest zły i nie rokuje w chwili obecnej istotnej poprawy.
Jednocześnie biegli wykluczyli, by oskarżony mógł brać udział w czynnościach
procesowych poza miejscem zamieszkania (opinia, k. 207 – 209 akt sprawy). Z
3
analizy tej opinii wynika zarazem, iż oskarżony może uczestniczyć w postępowaniu,
lecz przed organem procesowym w miejscu zamieszkania. Taki też wniosek złożył
w dniu 29 maja 2013 roku obrońca oskarżonego, proponując przekazanie niniejszej
sprawy do rozpoznania sądowi właściwemu dla miejsca zamieszkania oskarżonego,
właśnie z uwagi na jego stan zdrowia (k. 258 – 259).
W tej sytuacji Sąd Najwyższy uznał, że tylko przekazanie sprawy do
prowadzenia innemu równorzędnemu sądowi zapewni skutecznie udział
oskarżonego w postępowaniu sądowym i przeprowadzenie sprawy bez dalszej
zwłoki.
Z tych też powodów Sąd Najwyższy podzielił co do zasady argumenty
wniosku Sądu Rejonowego w K. Przekazał jednak przedmiotową sprawę do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P., gdyż ten Sąd jest właściwy miejscowo dla
miejscowości P., w której mieszka oskarżony, a nie Sąd Rejonowy w P.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Roman Sądej
w sprawie W. P.
oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 13 sierpnia 2013 roku
wniosku Sądu Rejonowego w K. o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k.
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P.
UZASADNIENIE
Do Sądu Rejonowego w K. – jako właściwego miejscowo i rzeczowo -
wpłynął akt oskarżenia przeciwko W. P. oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z
art. 177 § 2 k.k.
Postanowieniem z dnia 1 lipca 2013 r. Sąd ten wystąpił w trybie art. 37 k.p.k.
do Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie niniejszej sprawy innemu sądowi
równorzędnemu z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości. Na uzasadnienie
wskazał, iż aktualny stan zdrowia oskarżonego jest zły, nie rokuje poprawy i
stanowi przeszkodę do brania przez niego udziału w czynnościach procesowych
poza miejscem zamieszkania. W przekonaniu tego Sądu przekazanie sprawy do
rozpoznania sądowi rejonowemu właściwemu według miejsca zamieszkania
2
oskarżonego umożliwi przeprowadzenie postępowania, przy czym wskazano, że
jest to Sąd Rejonowy w P.
Rozpoznając przedmiotowy wniosek Sąd Najwyższy zważył, co
następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego w K. jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie,
o ile postuluje przekazanie sprawy innemu równorzędnemu sądowi.
Należy podkreślić, iż kryterium „dobra wymiaru sprawiedliwości”
uzasadniające skorzystanie z właściwości delegacyjnej na podstawie art. 37 k.p.k.
przejawia się nie tylko w realnym zagrożeniu obiektywizmu w orzekaniu w zakresie
odpowiedzialności karnej, lecz także w sytuacji wystąpienia rzeczywistych i
poważnych utrudnień w sprawnym i szybkim przeprowadzeniu postępowania
sądowego.
W realiach przedmiotowej sprawy przesłanka ta zachodzi w sposób
oczywisty. W interesie dobra wymiaru sprawiedliwości leży dopuszczenie
odstępstwa od zasad wyznaczających właściwość sądu również wtedy, gdy
odstępstwo to doprowadzi do usunięcia szczególnej sytuacji, która z powodu
choroby oskarżonego stanowi przeszkodę do merytorycznego rozstrzygnięcia
sprawy.
Bez wątpienia dobrem wymiaru sprawiedliwości w ujęciu art. 37 k.p.k. jest
także potrzeba skutecznego zapewnienia przeprowadzenia procesu, co byłoby
mało realne, bądź zupełnie niemożliwe bez odejścia od zasady właściwości
miejscowej sądu. Dotyczy to również sytuacji, gdy stan zdrowia oskarżonego
wyklucza jego stawiennictwo w sądzie właściwym miejscowo, z uwagi na odległość
od miejsca zamieszkania (por.: postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 21 lipca
2011 roku, III KO 51/11, Lex Nr 860626, z dnia 26 stycznia 2005 roku, III KO 48/04,
OSNKW 2005, z. 2, poz. 23). W toku postępowania oskarżony P. został poddany
badaniom lekarskim przez biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w P. na
okoliczność, czy w aktualnym stanie zdrowia może brać udział w procesie karnym.
Biegli rozpoznali u oskarżonego aktywną chorobę nowotworową i stwierdzili, że
stan zdrowia W. P. jest zły i nie rokuje w chwili obecnej istotnej poprawy.
Jednocześnie biegli wykluczyli, by oskarżony mógł brać udział w czynnościach
procesowych poza miejscem zamieszkania (opinia, k. 207 – 209 akt sprawy). Z
3
analizy tej opinii wynika zarazem, iż oskarżony może uczestniczyć w postępowaniu,
lecz przed organem procesowym w miejscu zamieszkania. Taki też wniosek złożył
w dniu 29 maja 2013 roku obrońca oskarżonego, proponując przekazanie niniejszej
sprawy do rozpoznania sądowi właściwemu dla miejsca zamieszkania oskarżonego,
właśnie z uwagi na jego stan zdrowia (k. 258 – 259).
W tej sytuacji Sąd Najwyższy uznał, że tylko przekazanie sprawy do
prowadzenia innemu równorzędnemu sądowi zapewni skutecznie udział
oskarżonego w postępowaniu sądowym i przeprowadzenie sprawy bez dalszej
zwłoki.
Z tych też powodów Sąd Najwyższy podzielił co do zasady argumenty
wniosku Sądu Rejonowego w K. Przekazał jednak przedmiotową sprawę do
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w P., gdyż ten Sąd jest właściwy miejscowo dla
miejscowości P., w której mieszka oskarżony, a nie Sąd Rejonowy w P.