Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KZ 60/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 18 września 2013 r.
w sprawie M. W.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. i inne
zażalenia obrońcy oskarżonego
na zarządzenie Przewodniczącego IV Wydziału Karno-Odwoławczego Sądu
Okręgowego w P.
z dnia 8 lipca 2013 r.,
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku adw. A. C. z dnia 5 lipca 2013 r. o
sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 3 lipca 2013 r.
postanowił:
uchylić zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 26 marca 2013 r., m. in. M. W. został
skazany za szereg czynów z art. 278 § 1 k.k. Na skutek apelacji wniesionej od tego
wyroku przez obrońcę ww. skazanego, Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 3 lipca
2013 r., utrzymał w mocy orzeczenie Sądu Rejonowego uznając apelację za
oczywiście bezzasadną. Obrońca z urzędu skazanego adw. A. C. (zarządzenie o
wyznaczeniu obrońcy, k. 435v, t. III) w dniu 5 lipca 2013 r. (k. 596, t. III) złożył do
Sądu Okręgowego wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wydanego
orzeczenia.
Przewodniczący IV Wydziału Karno-Odwoławczego zarządzeniem z dnia 8
lipca 2013 r. (k. 597, t. III), na podstawie art. 524 § 1 k.p.k. w zw. z art. 422 § 3
2
k.p.k. i art. 84 § 2 k.p.k., odmówił przyjęcia wniosku obrońcy albowiem
przedmiotowy wniosek został złożony przez osobę nieuprawnioną.
Na powyższe zarządzenie zażalenie złożył adw. A. C. zaskarżając je w
całości na korzyść skazanego. Obrońca zarzucił temu rozstrzygnięciu obrazę
przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, polegającą na
naruszeniu art. 84 § 2 k.p.k., skutkiem czego Sąd I instancji przyjął, że ustanowiony
z urzędu obrońca traci legitymację do wystąpienia o sporządzenie i doręczenie
wyroku Sądu II instancji, podczas gdy w ocenie obrońcy przepis ów nie daje
podstaw do takiej interpretacji. W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego
zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie adw. A. C. i podniesione w nim argumenty zasługiwały na
uwzględnienie.
Wprawdzie rację ma Przewodniczący IV Wydziału Karno-Odwoławczego gdy
w uzasadnieniu zaskarżonego zarządzenia wskazuje, że z treści art. 84 § 2 k.p.k.
wynika obowiązek działania, podejmowania czynności przez wyznaczonego
obrońcę aż do momentu prawomocnego zakończenia postępowania. Bezspornie
także postępowanie przeciwko M. W. prawomocnie zakończyło się w dniu i z chwilą
ogłoszenia wyroku przez Sąd II instancji, czyli 3 lipca 2013 r. Od tego momentu nie
można byłoby skutecznie stawiać zarzutu bezczynności procesowej
wyznaczonemu z urzędu obrońcy. Prawomocne zakończenie postępowania jest
końcem, ziszczeniem się ciążącego dotychczas na obrońcy obowiązku
podejmowania wszelkich czynności procesowych na rzecz oskarżonego, dla
którego został wyznaczony lub ustanowiony.
Nie dostrzega natomiast Przewodniczący IV Wydziału Karno-Odwoławczego
treści art. 84 § 1 k.p.k., który jednoznacznie określa zakres uprawnień obrońcy z
urzędu, upoważniając go do działania w całym postępowaniu, nie wyłączając
czynności po uprawomocnieniu się orzeczenia. Z tego wynika, że dotychczasowy
obowiązek z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania przerodził się w
uprawnienie wyznaczonego obrońcy do działania w imieniu skazanego.
Nie powinno budzić zatem żadnych wątpliwości uprawnienie takiego obrońcy
do dalszego działania na korzyść skazanego i podejmowania na jego rzecz
3
czynności w toku postępowań w tym nadzwyczajnych. W orzecznictwie wyraża się
natomiast pogląd zgodnie, z którym obrońcy działającemu na mocy tylko
uprawnienia nie przysługuje wynagrodzenie.
Skoro zatem adw. A. C. podjął dalsze czynności w ramach przysługującego
mu uprawnienia na rzecz skazanego A. W. i wystąpił do Sądu z wnioskiem o
sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w P., był do tej
czynności w pełni upoważniony. Zarządzenie zaś Przewodniczącego, który
odmawiając tej czynności powołał się na złożenie wniosku przez osobę
nieuprawnioną ze wszech miar błędne.
Kierując się powyższym orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.