II KO 56/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KO 50/08 V KO 115/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KO 56/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
w sprawie T. K.,
oskarżonego o przestępstwo określone w art. 271 § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 27 września 2013 r.,
inicjatywy Sądu Rejonowego w W.
z dnia 12 sierpnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ze względu
na dobro wymiaru sprawiedliwości,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
odmówić przekazania sprawy.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W., postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2013r., wystąpił z
inicjatywą przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S. z uwagi na dobro
wymiaru sprawiedliwości. W uzasadnieniu wskazano, że stan zdrowia oskarżonego, który
zamieszkuje w S., nie pozwala mu na udział w postępowaniu karnym toczącym się przed
sądem w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Inicjatywę Sądu Rejonowego w W. należy uznać za przedwczesną. Sporządzona w
sprawie opinia PUM w S. z zakresu medycyny sądowej istotnie wskazuje, że oskarżony
2
praktycznie nie może brać udziału w postępowaniu karnym przed w./…/ sądem z uwagi
między innymi na ograniczenia dotyczące odbycia przez niego podróży oraz czasu jego
uczestnictwa w poszczególnych terminach rozprawy. Opinia ta nie daje jednak odpowiedzi
na pytanie, czy oskarżony ze względu na swój stan zdrowia w ogóle może brać udział w
rozprawie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że możliwe jest
przekazanie sprawy w trybie art. 37 k.p.k., ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości,
w sytuacji gdy stan zdrowia oskarżonego nie pozwala mu na stawiennictwo w siedzibie
sądu znajdującego się w znacznej odległości od jego miejsca zamieszkania, w przypadku
braku jakichkolwiek przeszkód do jego stawiennictwa w sądzie znajdującym się dla niego
bliżej (por. post. SN z 12 sierpnia 2008r., II KO 50/08, R-OSNKW 2008, poz. 1625).
Instytucja ta nie może mieć jednak zastosowania w przypadku, gdy oskarżony w ogóle nie
może brać udziału w postępowaniu karnym (zob. post. SN z 10 stycznia 2007r., V KO
115/06, R-OSNKW 2007, poz. 131). W tym przypadku bowiem przekazanie sprawy innemu
sądowi nie miałoby sensu, ponieważ sprawa przez żaden sąd nie mogłaby zostać
rozpoznana. Podkreślić przy tym należy, że przekazanie sprawy przez Sąd Najwyższy
określone w art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy i tylko szczególne względy, w realiach
niniejszej sprawy dotyczące ekonomiki procesowej, mogą doprowadzić do odstąpienia od
dotychczasowej właściwości terytorialnej. Dlatego w niniejszym postępowaniu w pierwszym
rzędzie należy ustalić, czy stan zdrowia oskarżonego zasadniczo pozwala mu na
stawiennictwo na rozprawie głównej. Stwierdzenie natomiast, czy istnieją podstawy do
przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k., jawi się w związku z tym jako kwestia wtórna,
która może być rozpoznana dopiero po wyjaśnieniu wskazanych wątpliwości.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
w sprawie T. K.,
oskarżonego o przestępstwo określone w art. 271 § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 27 września 2013 r.,
inicjatywy Sądu Rejonowego w W.
z dnia 12 sierpnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu ze względu
na dobro wymiaru sprawiedliwości,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
odmówić przekazania sprawy.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W., postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2013r., wystąpił z
inicjatywą przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S. z uwagi na dobro
wymiaru sprawiedliwości. W uzasadnieniu wskazano, że stan zdrowia oskarżonego, który
zamieszkuje w S., nie pozwala mu na udział w postępowaniu karnym toczącym się przed
sądem w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Inicjatywę Sądu Rejonowego w W. należy uznać za przedwczesną. Sporządzona w
sprawie opinia PUM w S. z zakresu medycyny sądowej istotnie wskazuje, że oskarżony
2
praktycznie nie może brać udziału w postępowaniu karnym przed w./…/ sądem z uwagi
między innymi na ograniczenia dotyczące odbycia przez niego podróży oraz czasu jego
uczestnictwa w poszczególnych terminach rozprawy. Opinia ta nie daje jednak odpowiedzi
na pytanie, czy oskarżony ze względu na swój stan zdrowia w ogóle może brać udział w
rozprawie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, że możliwe jest
przekazanie sprawy w trybie art. 37 k.p.k., ze względu na dobro wymiaru sprawiedliwości,
w sytuacji gdy stan zdrowia oskarżonego nie pozwala mu na stawiennictwo w siedzibie
sądu znajdującego się w znacznej odległości od jego miejsca zamieszkania, w przypadku
braku jakichkolwiek przeszkód do jego stawiennictwa w sądzie znajdującym się dla niego
bliżej (por. post. SN z 12 sierpnia 2008r., II KO 50/08, R-OSNKW 2008, poz. 1625).
Instytucja ta nie może mieć jednak zastosowania w przypadku, gdy oskarżony w ogóle nie
może brać udziału w postępowaniu karnym (zob. post. SN z 10 stycznia 2007r., V KO
115/06, R-OSNKW 2007, poz. 131). W tym przypadku bowiem przekazanie sprawy innemu
sądowi nie miałoby sensu, ponieważ sprawa przez żaden sąd nie mogłaby zostać
rozpoznana. Podkreślić przy tym należy, że przekazanie sprawy przez Sąd Najwyższy
określone w art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy i tylko szczególne względy, w realiach
niniejszej sprawy dotyczące ekonomiki procesowej, mogą doprowadzić do odstąpienia od
dotychczasowej właściwości terytorialnej. Dlatego w niniejszym postępowaniu w pierwszym
rzędzie należy ustalić, czy stan zdrowia oskarżonego zasadniczo pozwala mu na
stawiennictwo na rozprawie głównej. Stwierdzenie natomiast, czy istnieją podstawy do
przekazania sprawy w trybie art. 37 k.p.k., jawi się w związku z tym jako kwestia wtórna,
która może być rozpoznana dopiero po wyjaśnieniu wskazanych wątpliwości.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.