Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 260/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 września 2013 r.,
sprawy K. J.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 91 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 marca 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego K. J. zarzucił:
1) rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na treść
orzeczenia, a to art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 433 § 1 k.p.k. i art. 457 § 3
k.p.k., polegające na dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego wyrażające się w poczynieniu ustaleń w zakresie kondycji
finansowej spółki G. S. z o.o. oraz roli oskarżonego w spółce na zeznaniach
świadków T. M. i K. S., których wiedza jest niepełna i ogranicza się do
fragmentu działalności spółki (funkcjonowania piekarni), pozostających w
sprzeczności z opinią biegłego K. O. złożoną na rozprawie, z treścią
dokumentów świadczących o podniesieniu kapitału zakładowego spółki
gwarantującego, że transakcje z L. C. mieściły się w granicach ryzyka
2
gospodarczego; ponadto nieodniesienie się przez Sąd Okręgowy w K. do treści,
również pominiętej przez Sąd Rejonowy w K., informacji prezesa spółki o
akceptacji czynności prawnych oskarżonego oraz dokumentu złożonego na
rozprawie apelacyjnej, obejmującego oświadczenie L. C. o cofnięciu pozwu o
zapłatę przeciwko K.J. w sprawie I C …/12 Sądu Rejonowego w K.;
2) rażące naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na treść
orzeczenia, a to art. 286 § 1 k.k. polegające na niewłaściwym zastosowaniu tej
normy poprzez uznanie, że K. J. jako prokurent spółki prawa handlowego mógł
wyczerpać znamiona przestępstwa oszustwa i podlegać odpowiedzialności
karnej z art. 286 § 1 k.k. pomimo, że działał na podstawie ważnej prokury
samoistnej, w jej granicach, a podjęte przez niego czynności prawne objęte
zarzutem oskarżenia były w pełni akceptowane przez zarząd spółki
odpowiedzialny za prowadzenie spraw tego podmiotu zgodnie z przepisami
k.s.h.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Jeżeli chodzi o zarzut z pkt. 1 to podzielić należy stanowisko Prokuratora
Prokuratury Okręgowej w K. z pisemnej odpowiedzi na kasację, iż zarzut ten
zmierza w rzeczywistości do zakwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych
przez Sąd Rejonowy. Autor kasacji bowiem pod pozorem zarzutu rażącego
naruszenia przepisów prawa procesowego (art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 433 § 1
k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k.) skierowanego pod adresem rozstrzygnięcia Sądu
Okręgowego, w istocie zmierza do poddania kolejnej kontroli skazującego wyroku
Sądu Rejonowego z dnia 4 kwietnia 2012 r. Problematyka tożsama z treścią tego
zarzutu, została przecież podniesiona w zwykłych środkach odwoławczych
wniesionych od wyroku sądu I instancji, przez K. J. i jego obrońcę, zaś Sąd
Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku odniósł się do tych kwestii, tak jak
wymaga tego przepis art. 457 § 3 k.p.k. (por. strony 11 – 16 uzasadnienia
zaskarżonego wyroku).
Również bezzasadny jest zarzut z pkt. 2 kasacji.
Zauważyć należy, iż Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 kwietnia
2012 r., poświęcił dużo miejsca rozważaniom co do kwalifikacji prawnej czynu
3
przypisanego K. J. i trafnie wywiódł, iż w realiach przedstawionej sprawy czyn
przypisany K. J. wyczerpuje znamiona występków z art. 286 § 1 k.k. popełnionych
w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k. Akceptując ustalenia
co do kwalifikacji prawnej przypisanego czynu Sąd Okręgowy trafnie wywiódł, cyt.
„Nie ma bowiem żadnej logicznej zależności, która nakazywałaby w każdym
przypadku przyjmować, że osoba czy też osoby wpisane do rejestru spółek jako
wchodzące w skład zarządu faktycznie zarządzają spółką i zajmują się faktycznie
działalnością spółki, w tym podejmowaniem decyzji, w kwestii działalności które
powinny być zastrzeżone dla członków zarządu. Nie zawsze bowiem to co wynika z
treści rejestru znajduje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Ponadto stwierdzić
należy, że o odpowiedzialności karnej na przestępstwo oszustwa nie może
przesądzać to, kto jaką rolę w spółce sprawuje. Prokurent czy też tylko pracownik
spółki nie jest wyłączony z kręgu potencjalnych sprawców oszustwa”.
Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Najwyższy na podstawie art.
535 § 3 k.p.k. orzekł jak w postanowieniu.