Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: WK 15/13
POSTANOWIENIE
Dnia 2 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Pietruszyński
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej w dniu 2 października 2013 r., w trybie art. 535 §
3 k.p.k.,
sprawy kpt. rez. M. M. skazanego z art. 231 § 1 k.k. z powodu kasacji wniesionej
przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 2013 r.,
utrzymującego w mocy co do tego skazanego wyrok Wojskowego Sądu
Okręgowego w P. z dnia 10 grudnia 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
1) Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną.
2) Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2012 r., Wojskowy Sąd Okręgowy w P. uznał
m.in. kpt. rez. M.M. za winnego popełnienia występku określonego w art. 231 § 1
k.k. i skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat.
Od tego wyroku apelację na korzyść kpt. rez. M. M. złożył jego obrońca,
jednakże, po jej rozpoznaniu, Sąd Najwyższy - Izba Wojskowa wyrokiem z dnia 27
maja 2013 r. utrzymał zaskarżony wyrok, w części dotyczącej wskazanego
skazanego, w mocy.
2
Kasację od tego wyroku na korzyść kpt. rez. M. M. wniósł obrońca
skazanego.
W sporządzonej przez siebie skardze kasacyjnej, obrońca zarzucił
zaskarżonemu wyrokowi: a) uchybienie art. 439 § 1 pkt 1 in fine k.p.k. przez wzięcie
udziału w wydaniu orzeczenia przez sędziego podlegającego wyłączeniu na
podstawie art. 40 k.p.k., b) rażące naruszenie prawa procesowego, które mogło
mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 442 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433
§ 2 k.p.k. przez nieuwzględnienie przez sąd odwoławczy podniesionego w apelacji
zarzutu i wydanie ponownie błędnego wyroku.
W konkluzji skargi wniósł o wyznaczenie rozprawy i uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy sądowi odwoławczemu do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z treścią art. 523 § 2 k.p.k. kasację na korzyść można wnieść
jedynie w razie skazania oskarżonego za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe
na karę pozbawienia wolność bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. To
ograniczenie nie dotyczy, po myśli art. 523 § 4 k.p.k., kasacji wywiedzionej z
powodu uchybień wskazanych w art. 439 k.p.k.
Autor kasacji jako podstawę kasacji wskazał bezwzględną przyczynę
odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. i uchybienia tego upatrywał w
rozpoznaniu sprawy kpt. rez. M. M. w Sądzie odwoławczym przez sędziego
wyłączonego od orzekania w sprawie na podstawie art. 40 § 1 pkt 6 i 7 k.p.k.
Skarżący podniósł, że w składzie Sądu, który wydał zaskarżony kasacją wyrok brał
udział sędzia, będący uprzednio członkiem składu orzekającego Sądu
odwoławczego, który wydał wyrok uchylający i przekazujący sprawę w zakresie
czynu kpt. rez. M. M. do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji. Z akt
sprawy wynika, że rzeczywiście sędzia Sądu Najwyższego E. M. brał udział w
składzie orzekającym Sądu Najwyższego, który wyrokiem z dnia 9 listopada 2010 r.,
uchylił wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 2 lipca 2010 r., i sprawę
również w zakresie dotyczącym czynu kpt. rez. M. M. przekazał do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Wskazany sędzia orzekał także w składzie
Sądu odwoławczego, który w dniu 27 maja 2013 r. po rozpoznaniu apelacji od
3
wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 10 grudnia 2012 r., wydał
wyrok zaskarżony niniejszą kasacją.
Okoliczność ta podnoszona przez autora kasacji nie może być jednak w
żadnym wypadku uznana za podstawę do wyłączenia sędziego z mocy prawa, a
tym samym stanowić bezwzględnej przyczyny odwoławczej. W kodeksie
postępowania karnego nie ma zakazu kilkakrotnego orzekania przez tego samego
sędziego w tej samej sprawie w instancji odwoławczej. Zgodnie z brzmieniem art.
40 § 1 pkt 7 k.p.k. tylko sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia, które
zostało uchylone jest wyłączony z mocy prawa od udziału w sprawie. Wskazana
podstawa wyłączenia jest uwarunkowana wyłącznie potrzebą wyeliminowania od
orzekania sędziego, który uprzednio brał udział w wydaniu orzeczenia, które w toku
dalszego procesu zostało uchylone przez instancję odwoławczą, a sprawa wróciła
do ponownego rozpoznania. Ta przesłanka wyłączenia nie może zatem dotyczyć
sędziego, który kilkakrotnie orzekał w danej sprawie w drugiej instancji, w sytuacji,
gdy wydane przez niego orzeczenia nie zostały uchylone (por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 25 maja 2010 r., III KK 52/10, OSNwSK 2010/1/1091, z dnia 17
października 2012 r., IV KK 192/12, LEX nr 1226733).
W uzasadnieniu kasacji skarżący podnosi również, że okoliczności związane
z dwukrotnym orzekaniem w instancji odwoławczej w tej samej sprawie przez tego
samego sędziego mogą wywołać uzasadnione wątpliwości co do jego
bezstronności. Tak argumentując skarżący dąży jednak do wykazania, że
okoliczność ta powinna być uznana za podstawę wyłączenia określoną w art. 40 §
1 pkt 7 k.p.k. W tym kontekście podnieść jednak należało, że katalog powodów
wyłączenia sędziego z mocy prawa od rozpoznania sprawy - określony w art. 40 §
1 k.p.k.- ma charakter zamknięty i niedopuszczalne jest stosowanie wykładni
rozszerzającej tego przepisu. Zatem interpretacja skarżącego dotycząca podstawy
wyłączenia sędziego z mocy prawa od brania udziału w wydaniu orzeczenia
zaskarżonego niniejszą kasacją, nie mogła znaleźć uznania Sądu Najwyższego.
Podniesione okoliczności przesądziły o uznaniu kasacji jako oczywiście
bezzasadnej, co pozwoliło na jej rozpoznanie w trybie art. 535§3 k.p.k. Pozostały
zarzut kasacji, jako (w tych warunkach) niedopuszczalny, nie podlegał rozpoznaniu.
Z tych względów postanowiono jak na wstępie.
4