III KK 261/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-12-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 261/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 listopada 2013 r.,
sprawy A. F.
skazanego z art. 244 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
w T.
z dnia 14 marca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w C.
z dnia 29 listopada 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 r., Sąd Rejonowy w C. uznał
oskarżonego A. F. za winnego występku z art. 244 k.k. i za to skazał go na karę 8
miesięcy pozbawienia wolności.
2
Apelacje od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżając wyrok w
całości zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku,
a nadto obrazę art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w odniesieniu do wyjaśnień
oskarżonego, zeznań świadków obrony i bezkrytyczną ocenę wiarygodności
zeznań świadków oskarżenia, a także oddalenie wniosku o przeprowadzenie
dowodu z oględzin miejsca zdarzenia. Podnoszą takie zarzuty wniósł o zmianę
wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Okręgowy w T. wyrokiem z dnia 14 marca
2013 r., utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelacje za oczywiście
bezzasadną.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu II instancji wniósł obrońca
skazanego. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu: rażące naruszenie prawa
procesowego, wyrażające się w oparciu ustaleń faktycznych orzeczenia wyłącznie
na zeznaniach świadków Ł. L. i M. M., z pominięciem - wskutek niesłusznego
odebrania im waloru wiarygodności - zeznań świadków […] (art. 7 i 410 k.p.k.),
przede wszystkim zaś w nieprzeprowadzeniu dowodu z oględzin miejsca
rzekomego popełnienia przestępstwa, tudzież z odtworzenia w drodze
eksperymentu procesowego przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania
zdarzeń lub ich fragmentów (art. 207 i 211 k.p.k.), a tym samym polegające na
naruszeniu prawa oskarżonego do obrony (art. 6 k.p.k.).
W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w C.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w T. wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem w
trybie określonym w art. 535 §3 k.p.k. Rację należy przyznać prokuratorowi
składającemu odpowiedź na kasację, że zarzut kasacji stanowi powielenie zarzutu
ujętego w pkt 2 apelacji. Skarżący w kasacji postawił bowiem zarzuty naruszenia
tych samych przepisów prawa procesowego (art. 7, 410 k.p.k. oraz
nieprzeprowadzenie dowodów w postępowaniu pierwszoinstancyjnym), które
3
uprzednio kierował pod adresem sądu I instancji w apelacji. W uzasadnieniu kasacji
obrońca wskazał jedynie, że Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji, ale w
dalszej części ponowił swoje zastrzeżenia do oceny dowodów, które kierował w
apelacji. Brak jakiegokolwiek zarzutu pod adresem sądu odwoławczego wskazuje
zatem w sposób jednoznaczny, że autor kasacji podjął próbę ponowienia zarzutów
apelacyjnych w kasacji, kierując swoje zarzuty w istocie ponownie pod adresem
sądu I instancji. Skarżący nie chciał dostrzec, że do zarzutów apelacji sąd
odwoławczy w sposób właściwy się odniósł (str. 2-4 uzasadnienia wyroku), a
uzasadnienie wyroku stanowi odpowiedź na wszystkie zarzuty i twierdzenia
zawarte w apelacji. O tym, że kasacja stanowi próbę powielenia apelacji świadczy
również wniosek kasacji, w którym autor domaga się przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Skoro zatem w kasacji nie postawiono
żadnego zarzutu pod adresem sądu II instancji, to należało orzec jak w
postanowieniu.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z treścią art. 636
§1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 20 listopada 2013 r.,
sprawy A. F.
skazanego z art. 244 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
w T.
z dnia 14 marca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
w C.
z dnia 29 listopada 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
I. Oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2012 r., Sąd Rejonowy w C. uznał
oskarżonego A. F. za winnego występku z art. 244 k.k. i za to skazał go na karę 8
miesięcy pozbawienia wolności.
2
Apelacje od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżając wyrok w
całości zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku,
a nadto obrazę art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w odniesieniu do wyjaśnień
oskarżonego, zeznań świadków obrony i bezkrytyczną ocenę wiarygodności
zeznań świadków oskarżenia, a także oddalenie wniosku o przeprowadzenie
dowodu z oględzin miejsca zdarzenia. Podnoszą takie zarzuty wniósł o zmianę
wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu tej apelacji Sąd Okręgowy w T. wyrokiem z dnia 14 marca
2013 r., utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelacje za oczywiście
bezzasadną.
Kasację od prawomocnego wyroku sądu II instancji wniósł obrońca
skazanego. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu: rażące naruszenie prawa
procesowego, wyrażające się w oparciu ustaleń faktycznych orzeczenia wyłącznie
na zeznaniach świadków Ł. L. i M. M., z pominięciem - wskutek niesłusznego
odebrania im waloru wiarygodności - zeznań świadków […] (art. 7 i 410 k.p.k.),
przede wszystkim zaś w nieprzeprowadzeniu dowodu z oględzin miejsca
rzekomego popełnienia przestępstwa, tudzież z odtworzenia w drodze
eksperymentu procesowego przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania
zdarzeń lub ich fragmentów (art. 207 i 211 k.p.k.), a tym samym polegające na
naruszeniu prawa oskarżonego do obrony (art. 6 k.p.k.).
W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w C.
W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w T. wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co skutkowało jej oddaleniem w
trybie określonym w art. 535 §3 k.p.k. Rację należy przyznać prokuratorowi
składającemu odpowiedź na kasację, że zarzut kasacji stanowi powielenie zarzutu
ujętego w pkt 2 apelacji. Skarżący w kasacji postawił bowiem zarzuty naruszenia
tych samych przepisów prawa procesowego (art. 7, 410 k.p.k. oraz
nieprzeprowadzenie dowodów w postępowaniu pierwszoinstancyjnym), które
3
uprzednio kierował pod adresem sądu I instancji w apelacji. W uzasadnieniu kasacji
obrońca wskazał jedynie, że Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów apelacji, ale w
dalszej części ponowił swoje zastrzeżenia do oceny dowodów, które kierował w
apelacji. Brak jakiegokolwiek zarzutu pod adresem sądu odwoławczego wskazuje
zatem w sposób jednoznaczny, że autor kasacji podjął próbę ponowienia zarzutów
apelacyjnych w kasacji, kierując swoje zarzuty w istocie ponownie pod adresem
sądu I instancji. Skarżący nie chciał dostrzec, że do zarzutów apelacji sąd
odwoławczy w sposób właściwy się odniósł (str. 2-4 uzasadnienia wyroku), a
uzasadnienie wyroku stanowi odpowiedź na wszystkie zarzuty i twierdzenia
zawarte w apelacji. O tym, że kasacja stanowi próbę powielenia apelacji świadczy
również wniosek kasacji, w którym autor domaga się przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania sądowi I instancji. Skoro zatem w kasacji nie postawiono
żadnego zarzutu pod adresem sądu II instancji, to należało orzec jak w
postanowieniu.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z treścią art. 636
§1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.