III KO 64/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KZ 130/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 64/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy – Izba Karna w Warszawie
Na posiedzeniu w składzie następujacym:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Jarosław Matras
w sprawie A. M.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.
po rozpoznaniu wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania karnego
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 stycznia 2011r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 09 czerwca 2010r.,
na podstawie art. 544 § 2 k.p.k. i art. 639 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.
postanowił:
I. oddalić wniosek ;
II zwolnić skazanego A. M. z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania wznowieniowego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny po dokonaniu korekty
opisu przypisanego A. M. przestępstwa, w pozostałym zakresie utrzymał w mocy
wyrok Sądu Okręgowego w L. z dnia 9 czerwca 2010 r. skazujący tego
oskarżonego za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. na karę 25
pozbawienia wolności.
2
W dniu 30 sierpnia 2013 r. do Sądu Najwyższego wpłynął wniosek obrońcy
skazanego o wznowienia wyżej przedstawionego postępowania karnego na
podstawie:
„I. art. 540 § 1 ust. 2 pkt a k.p.k., z uwagi na konieczność powołania biegłego
celem określenia czy zabójstwa mogła dokonać osoba leworęczna czy
praworęczna,
II. art. 540 § 1 ust. 2 pkt a k.p.k., z uwagi na konieczność powołania dowodu z
opinii biegłego na okoliczność wykluczenia leworęczności lub
praworęczności każdego z oskarżonych,
I. na mocy art. 540 § 1 ust. 2 pkt b k.p.k., z uwagi na fakt niedostrzeżenia
przez Sąd okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia
kary w oparciu o przepis art. 60 § 3 k.k.”
Obrońca wniosła o:
1. wznowienie postępowania w sprawie przeciwko A. M., skazanemu za czyn
określony w art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
2. uchylenie wyroku sądu Okręgowego w L. z dnia 9 czerwca 2010 r., którym A.
M. został uznany za winnego przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. w
zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn skazany na karę
25 lat pozbawienia wolności oraz wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 19
stycznia 2011 r., którym w stosunku do skazanego A. M. utrzymano wyżej
wymieniony wyrok Sądu Okręgowego w mocy,
3. przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w L.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek o wznowienie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.
Adwokat występujący do Sądu Najwyższego z nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia powinien wiedzieć, że A. M. został skazany za przestępstwo
zakwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., a nie jak podaje obrońca
z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Ponadto powinien
znać treść art. 60 § 3 k.k. skoro między innymi na tym przepisie opiera wniosek o
wznowienie postępowania. Przepis art. 60 § 3 k.k. stanowi bowiem, że sąd stosuje
nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie
w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu
3
przestępstwa. Wystarczy rzut oka na wyrok skazujący A. M., żeby zauważyć, że
współdziałał on tylko z jedną osobą, M. M.
W konsekwencji wbrew wywodom autorki wniosku, nie było podstaw do
zastosowania wobec skazanego nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o
przepis art. 60 § 3 k.k.
Ponadto, analiza pozostałej części wniosku o wznowienie postępowania nie
wskazuje na to, aby jakikolwiek z dowodów określonych przez obrońcę spełniał
kryteria propter nova w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k. Przedmiotem
rozstrzygnięcia w postępowaniu o wznowienie jest kwestia istnienia podstaw do
wznowienia postępowania, nie zaś kwestia odpowiedzialności karnej, której dotyczy
prawomocne orzeczenie kończące postępowanie sądowe (por. postanowienie
Sądu Najwyższego, II KZ 130/97, OSNKW, nr 1-2, poz. 10). Ocena nowych faktów i
dowodów musi być prowadzona przez pryzmat ustaleń dokonanych przez sąd
orzekający w sprawie, a jej wynik prowadzić do wniosku o wysokim
prawdopodobieństwie wadliwości wyroku.
Kwestia prawo lub leworęczności sprawcy była przedmiotem postępowania
dowodowego i stanowiła przedmiot opinii biegłego lekarza K. W. Sąd I instancji w
sposób zaaprobowany przez Sąd Apelacyjny ustalił „iż biegły nie był w stanie
określić pozycji w jakiej pokrzywdzony został zaatakowany i w jakiej poderżnięto
mu gardło. Biegły stwierdził, iż wobec powyższego nie ma także możliwości by
wskazać czy osoba, która dokonała śmiertelnego cięcia była prawo lub leworęczna”
(s. 15-16 uzasadnienia SO). Wbrew wywodom obrońcy powyższa opinia nie jest
wewnętrznie sprzeczna.
W opisanej sytuacji autorka wniosku o wznowienie postępowania nie
wskazała na nową okoliczność nieznaną sądom, ani też na nowy dowód w sprawie,
czyli nie wykazała podstaw do wznowienia postępowania.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 639 k.p.k. Sąd Najwyższy
zwolnił A. M. z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
wznowieniowego.
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę orzeczono jak na wstępie.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 20 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy – Izba Karna w Warszawie
Na posiedzeniu w składzie następujacym:
SSN Józef Szewczyk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Jarosław Matras
w sprawie A. M.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.
po rozpoznaniu wniosku obrońcy skazanego o wznowienie postępowania karnego
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 stycznia 2011r.,
zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w L.
z dnia 09 czerwca 2010r.,
na podstawie art. 544 § 2 k.p.k. i art. 639 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k.
postanowił:
I. oddalić wniosek ;
II zwolnić skazanego A. M. z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania wznowieniowego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2011 r. Sąd Apelacyjny po dokonaniu korekty
opisu przypisanego A. M. przestępstwa, w pozostałym zakresie utrzymał w mocy
wyrok Sądu Okręgowego w L. z dnia 9 czerwca 2010 r. skazujący tego
oskarżonego za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. na karę 25
pozbawienia wolności.
2
W dniu 30 sierpnia 2013 r. do Sądu Najwyższego wpłynął wniosek obrońcy
skazanego o wznowienia wyżej przedstawionego postępowania karnego na
podstawie:
„I. art. 540 § 1 ust. 2 pkt a k.p.k., z uwagi na konieczność powołania biegłego
celem określenia czy zabójstwa mogła dokonać osoba leworęczna czy
praworęczna,
II. art. 540 § 1 ust. 2 pkt a k.p.k., z uwagi na konieczność powołania dowodu z
opinii biegłego na okoliczność wykluczenia leworęczności lub
praworęczności każdego z oskarżonych,
I. na mocy art. 540 § 1 ust. 2 pkt b k.p.k., z uwagi na fakt niedostrzeżenia
przez Sąd okoliczności zobowiązujących do nadzwyczajnego złagodzenia
kary w oparciu o przepis art. 60 § 3 k.k.”
Obrońca wniosła o:
1. wznowienie postępowania w sprawie przeciwko A. M., skazanemu za czyn
określony w art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,
2. uchylenie wyroku sądu Okręgowego w L. z dnia 9 czerwca 2010 r., którym A.
M. został uznany za winnego przestępstwa określonego w art. 158 § 1 k.k. w
zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za ten czyn skazany na karę
25 lat pozbawienia wolności oraz wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 19
stycznia 2011 r., którym w stosunku do skazanego A. M. utrzymano wyżej
wymieniony wyrok Sądu Okręgowego w mocy,
3. przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w L.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek o wznowienie postępowania nie zasługuje na uwzględnienie.
Adwokat występujący do Sądu Najwyższego z nadzwyczajnym środkiem
zaskarżenia powinien wiedzieć, że A. M. został skazany za przestępstwo
zakwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., a nie jak podaje obrońca
z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Ponadto powinien
znać treść art. 60 § 3 k.k. skoro między innymi na tym przepisie opiera wniosek o
wznowienie postępowania. Przepis art. 60 § 3 k.k. stanowi bowiem, że sąd stosuje
nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet może warunkowo zawiesić jej wykonanie
w stosunku do sprawcy współdziałającego z innymi osobami w popełnieniu
3
przestępstwa. Wystarczy rzut oka na wyrok skazujący A. M., żeby zauważyć, że
współdziałał on tylko z jedną osobą, M. M.
W konsekwencji wbrew wywodom autorki wniosku, nie było podstaw do
zastosowania wobec skazanego nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o
przepis art. 60 § 3 k.k.
Ponadto, analiza pozostałej części wniosku o wznowienie postępowania nie
wskazuje na to, aby jakikolwiek z dowodów określonych przez obrońcę spełniał
kryteria propter nova w rozumieniu art. 540 § 1 pkt 2 lit. a k.p.k. Przedmiotem
rozstrzygnięcia w postępowaniu o wznowienie jest kwestia istnienia podstaw do
wznowienia postępowania, nie zaś kwestia odpowiedzialności karnej, której dotyczy
prawomocne orzeczenie kończące postępowanie sądowe (por. postanowienie
Sądu Najwyższego, II KZ 130/97, OSNKW, nr 1-2, poz. 10). Ocena nowych faktów i
dowodów musi być prowadzona przez pryzmat ustaleń dokonanych przez sąd
orzekający w sprawie, a jej wynik prowadzić do wniosku o wysokim
prawdopodobieństwie wadliwości wyroku.
Kwestia prawo lub leworęczności sprawcy była przedmiotem postępowania
dowodowego i stanowiła przedmiot opinii biegłego lekarza K. W. Sąd I instancji w
sposób zaaprobowany przez Sąd Apelacyjny ustalił „iż biegły nie był w stanie
określić pozycji w jakiej pokrzywdzony został zaatakowany i w jakiej poderżnięto
mu gardło. Biegły stwierdził, iż wobec powyższego nie ma także możliwości by
wskazać czy osoba, która dokonała śmiertelnego cięcia była prawo lub leworęczna”
(s. 15-16 uzasadnienia SO). Wbrew wywodom obrońcy powyższa opinia nie jest
wewnętrznie sprzeczna.
W opisanej sytuacji autorka wniosku o wznowienie postępowania nie
wskazała na nową okoliczność nieznaną sądom, ani też na nowy dowód w sprawie,
czyli nie wykazała podstaw do wznowienia postępowania.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 639 k.p.k. Sąd Najwyższy
zwolnił A. M. z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
wznowieniowego.
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę orzeczono jak na wstępie.
4