IV KK 367/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 367/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Małgorzata Gierszon
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie J. M.
ukaranego z art. 119 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 listopada 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 29 lipca 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę J. M. przekazuje Sądowi
Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Komenda Powiatowa Policji w K. skierowała w dniu 18 lipca 2013 r. do Sądu
Rejonowego w B., wniosek o ukaranie J. M. za wykroczenia polegające na tym, że:
2
I. w dniu 21 czerwca 2013 r. około godz. 20:41 w K. przy ul. K. w sklepie B./…/
dokonał kradzieży skrzydełek pieczonych wartości 6,99 zł, tj. czynu z art.
119 § 1 k.w.,
II. w dniu 21 czerwca 2013 r. około godz. 20:20 w K. przy ul. K. w sklepie B./…/
dokonał kradzieży piwa Heineken o wartości 3,69 zł, tj. czynu z art. 119 § 1
k.w.
Odrębnym wnioskiem o ukaranie z tej samej daty objęto obwinienie J. M. o
wykroczenie polegające na tym, że:
III. w dniu 16 lipca 2013 r. około godz. 14:40 w K. przy ul. K., w sklepie B./…/
dokonał kradzieży płatków śledziowych o wartości 6,85 zł, tj. o czyn z art.
119 § 1 k.w.
Postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z dnia 18 lipca 2013 r. obie sprawy
połączono do wspólnego rozpoznania (k. 10).
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 29 lipca 2013 r., orzekł co
następuje:
I. obwinionego J. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj.
wykroczeń z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. w zw. z
art. 9 § 2 k.w. i art. 19 k.w. wymierzył mu karę łączną 30 dni aresztu.
Na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił
obwinionego w całości z kosztów postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa
(k.19).
Wyrok ten, wobec niezłożenia sprzeciwu, uprawomocnił się w dniu 28
sierpnia 2013 r.
Od tego wyroku kasację na korzyść ukaranego złożył Prokurator Generalny i
zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa
karnego procesowego w sprawach o wykroczenia, a mianowicie art. 93 § 1 k.p.s.w.,
polegające na wymierzeniu obwinionemu w postępowaniu nakazowym kary 30 dni
aresztu, w sytuacji gdy przepis ten nie przewiduje możliwości orzeczenia kary tego
rodzaju w postępowaniu nakazowym, wniósł o uchylenie wyroku w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
3
Rację ma Prokurator Generalny gdy wskazuje, że zaskarżony wyrok jest
wadliwy z powodu naruszenia przepisu prawa procesowego wskazanego w
zarzucie kasacji.
W ramach unormowania art. 93 § 1 k.p.s.w. przewidziane jest szczególne
ograniczenie możliwości orzekania kar w postępowaniu nakazowym. Zgodnie z
treścią tego przepisu orzekając wyrokiem nakazowym, sąd może wymierzyć tylko
karę nagany, grzywny albo ograniczenia wolności. Wyraźnie wyłączona jest zatem
możliwość orzeczenia najsurowszej z kar przewidzianych w Kodeksie wykroczeń,
to jest kary aresztu. Niezastosowanie się do tych ograniczeń przewidzianych dla
szczególnego postępowania, jakim jest tryb nakazowy i wymierzenie obwinionemu
kary aresztu wyrokiem nakazowym, stanowi rażące naruszenie przepisu art. 93 § 1
k.p.s.w.
Tymczasem Sąd Rejonowy, nie bacząc na limitację wynikającą z treści art.
93 § 1 k.p.s.w. wymierzył obwinionemu wyrokiem nakazowym wydanym na
posiedzeniu bez udziału stron karę 30 dni aresztu.
Słusznie wskazuje w uzasadnieniu kasacji Prokurator Generalny, że, cyt.
„zaistniałe uchybienie ma rażący charakter i bez wątpienia miało wpływ na treść
zaskarżonego kasacją wyroku. J. M. w ten sposób został bowiem pozbawiony
zapewnionego przepisami Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia,
prawa do rozpoznania sprawy na rozprawie z zachowaniem szeroko rozumianych
gwarantowanych uprawnień procesowych”.
Kierując się przedstawionymi wyżej względami Sąd Najwyższy z mocy art.
537 § 2 k.p.k. i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Dołhy
SSN Małgorzata Gierszon
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie J. M.
ukaranego z art. 119 § 1 kw
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 28 listopada 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść
od wyroku Sądu Rejonowego w B.
z dnia 29 lipca 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę J. M. przekazuje Sądowi
Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Komenda Powiatowa Policji w K. skierowała w dniu 18 lipca 2013 r. do Sądu
Rejonowego w B., wniosek o ukaranie J. M. za wykroczenia polegające na tym, że:
2
I. w dniu 21 czerwca 2013 r. około godz. 20:41 w K. przy ul. K. w sklepie B./…/
dokonał kradzieży skrzydełek pieczonych wartości 6,99 zł, tj. czynu z art.
119 § 1 k.w.,
II. w dniu 21 czerwca 2013 r. około godz. 20:20 w K. przy ul. K. w sklepie B./…/
dokonał kradzieży piwa Heineken o wartości 3,69 zł, tj. czynu z art. 119 § 1
k.w.
Odrębnym wnioskiem o ukaranie z tej samej daty objęto obwinienie J. M. o
wykroczenie polegające na tym, że:
III. w dniu 16 lipca 2013 r. około godz. 14:40 w K. przy ul. K., w sklepie B./…/
dokonał kradzieży płatków śledziowych o wartości 6,85 zł, tj. o czyn z art.
119 § 1 k.w.
Postanowieniem Sądu Rejonowego w B. z dnia 18 lipca 2013 r. obie sprawy
połączono do wspólnego rozpoznania (k. 10).
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 29 lipca 2013 r., orzekł co
następuje:
I. obwinionego J. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, tj.
wykroczeń z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. w zw. z
art. 9 § 2 k.w. i art. 19 k.w. wymierzył mu karę łączną 30 dni aresztu.
Na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624 k.p.k. Sąd zwolnił
obwinionego w całości z kosztów postępowania, którymi obciążył Skarb Państwa
(k.19).
Wyrok ten, wobec niezłożenia sprzeciwu, uprawomocnił się w dniu 28
sierpnia 2013 r.
Od tego wyroku kasację na korzyść ukaranego złożył Prokurator Generalny i
zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa
karnego procesowego w sprawach o wykroczenia, a mianowicie art. 93 § 1 k.p.s.w.,
polegające na wymierzeniu obwinionemu w postępowaniu nakazowym kary 30 dni
aresztu, w sytuacji gdy przepis ten nie przewiduje możliwości orzeczenia kary tego
rodzaju w postępowaniu nakazowym, wniósł o uchylenie wyroku w całości i
przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
3
Rację ma Prokurator Generalny gdy wskazuje, że zaskarżony wyrok jest
wadliwy z powodu naruszenia przepisu prawa procesowego wskazanego w
zarzucie kasacji.
W ramach unormowania art. 93 § 1 k.p.s.w. przewidziane jest szczególne
ograniczenie możliwości orzekania kar w postępowaniu nakazowym. Zgodnie z
treścią tego przepisu orzekając wyrokiem nakazowym, sąd może wymierzyć tylko
karę nagany, grzywny albo ograniczenia wolności. Wyraźnie wyłączona jest zatem
możliwość orzeczenia najsurowszej z kar przewidzianych w Kodeksie wykroczeń,
to jest kary aresztu. Niezastosowanie się do tych ograniczeń przewidzianych dla
szczególnego postępowania, jakim jest tryb nakazowy i wymierzenie obwinionemu
kary aresztu wyrokiem nakazowym, stanowi rażące naruszenie przepisu art. 93 § 1
k.p.s.w.
Tymczasem Sąd Rejonowy, nie bacząc na limitację wynikającą z treści art.
93 § 1 k.p.s.w. wymierzył obwinionemu wyrokiem nakazowym wydanym na
posiedzeniu bez udziału stron karę 30 dni aresztu.
Słusznie wskazuje w uzasadnieniu kasacji Prokurator Generalny, że, cyt.
„zaistniałe uchybienie ma rażący charakter i bez wątpienia miało wpływ na treść
zaskarżonego kasacją wyroku. J. M. w ten sposób został bowiem pozbawiony
zapewnionego przepisami Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia,
prawa do rozpoznania sprawy na rozprawie z zachowaniem szeroko rozumianych
gwarantowanych uprawnień procesowych”.
Kierując się przedstawionymi wyżej względami Sąd Najwyższy z mocy art.
537 § 2 k.p.k. i art. 535 § 5 k.p.k. orzekł jak w wyroku.