IV KK 346/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 346/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 grudnia 2013 r.
sprawy W. B.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 20 lutego 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 4 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K., wyrokiem z dnia 20 lutego 2013 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 września 2012 r. skazujący W. B. za
przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz karę
grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda.
2
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego i zarzucił „naruszenie
zasady skargowości wyrażonej w art.14 k.p.k., w następstwie czego doszło do
uchybienia stanowiącego obrazę przepisów postępowania, będącego bezwzględną
przyczyną odwoławczą, określoną w art.439 §1 pkt.9 k.p.k. w zw. z art.17 §1 pkt.9
k.p.k. - przez orzeczenie merytoryczne w sprawie pomimo braku skargi
uprawnionego oskarżyciela, polegające na uznaniu skazanego za winnego między
innymi tego, że w okresie od 28.03.2008r. do 20.03.2009r. po uprzednim
wprowadzeniu w błąd ustalonych osób uprawnionych do wydawania poleceń
wyjazdów służbowych doprowadził S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
własnym poprzez bezpodstawny zwrot kosztów podróży, gdy skazanemu
zarzucono między innymi, że w okresie od 28.03.2008r. do 14.03.2009r. po
uprzednim wprowadzeniu w błąd ustaloną osobę uprawnioną do wydawania
poleceń wyjazdów służbowych doprowadził S. do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem własnym poprzez bezpodstawny zwrot kosztów podróży”.
W konkluzji kasacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
wyroku sądu pierwszej instancji i umorzenie postępowania, ewentualnie
uniewinnienie oskarżonego, bądź przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Na gruncie analizowanej sprawy nie może budzić najmniejszych wątpliwości
to, że ustalenie w toku postępowania jurysdykcyjnego, iż skazany wprowadził w
błąd więcej niż jedną osobę w ramach oszukańczych zabiegów podejmowanych na
szkodę Starostwa W./…/ nie stanowiło okoliczności wskazującej na wyjście przez
orzekające sądy poza granicę skargi oskarżyciela, skoro według ugruntowanej linii
orzeczniczej (z której zresztą zdaje sobie sprawę skarżący – s. 4-5 kasacji)
wyznaczana jest ona przez zdarzenie historyczne, a nie literalną treść opisu czynu
sformułowanego w akcie oskarżenia (zob. postanowienia SN z dnia 19
października 2010 r., III KK 97/10, OSNKW 2011/6/50; z dnia 24 kwietnia 2007 r.,
IV KK 58/07, OSNwSK 2007/1/924, oraz wyroki SN: z dnia 20 stycznia 1983 r., II
3
KR 347/83, OSPiKA 1983, nr 9, poz. 203; z dnia 17 lipca 1973 r., V KRN 264/73,
OSNKW 1973, z. 12, poz. 163; z dnia 11 maja 1984 r., Rw 262/84, OSNKW 1985,
z. 1-2, poz. 10; z dnia 23 września 1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995, z. 1-2,
poz. 9). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 października
2010 r. (III KK 97/10, LEX nr 707425): „Za elementy wyznaczające tożsamość
zdarzenia historycznego należy przyjąć: identyczność przedmiotu zamachu,
identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość
miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie choćby części wspólnych znamion w
opisie czynu zarzuconego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając
jakiś obszar wspólny. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy nadto
jedność zamiaru (lub planu) sprawcy (sprawców) przestępstwa.”
W świetle zaprezentowanego poglądu oczywiste jest także to, że nie stanowi
wyjścia poza granice skargi dokonanie korekty końcowej daty czynu ciągłego i jej
określenie na dzień 20 marca 2009 r., zamiast 14 marca 2009 r., co było
uzasadnione omyłką prokuratora, który pominął w precyzowaniu czasokresu czynu
ciągłego ostatni wyjazd oskarżonego do W. Warto podkreślić, że oskarżyciel
publiczny wyraźnie wskazał w opisie czynu oraz uzasadnieniu aktu oskarżenia na
wyjazd w dniu 20 marca 2009 r., a zatem objął ściganiem ten fragment zachowania
skazanego. Wobec oczywistości podniesionej przez skarżącego kwestii zbędne są
bardziej szczegółowe rozważania, które zresztą stanowiłyby powtórzenie lub
parafrazowanie rozważań orzekających sądów. Z tego względu warto jeszcze tylko
wskazać na stanowisko Sądu pierwszej instancji, w którym uzasadniono
modyfikację okresu popełnienia przestępstwa oraz liczby osób wprowadzonych w
błąd w wyniku działania skazanego (s. 14 uzasadnienia Sądu I instancji), a także na
uzasadnienie Sądu odwoławczego, który rozważył już kwestię wystąpienia w
sprawie tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, określonej w art. 439 § 1 pkt 9
k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., albowiem została już ona podniesiona w
apelacji obrońcy skazanego (s. 7-10 uzasadnienia Sądu ad quem).
Kierując się powyższym, wobec oczywistej bezzasadności zarzutu
podniesionego przez skarżącego, kasację właśnie jako taką należało oddalić.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art.
636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
4
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 grudnia 2013 r.
sprawy W. B.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 20 lutego 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 4 września 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w K., wyrokiem z dnia 20 lutego 2013 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 września 2012 r. skazujący W. B. za
przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz karę
grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł każda.
2
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego i zarzucił „naruszenie
zasady skargowości wyrażonej w art.14 k.p.k., w następstwie czego doszło do
uchybienia stanowiącego obrazę przepisów postępowania, będącego bezwzględną
przyczyną odwoławczą, określoną w art.439 §1 pkt.9 k.p.k. w zw. z art.17 §1 pkt.9
k.p.k. - przez orzeczenie merytoryczne w sprawie pomimo braku skargi
uprawnionego oskarżyciela, polegające na uznaniu skazanego za winnego między
innymi tego, że w okresie od 28.03.2008r. do 20.03.2009r. po uprzednim
wprowadzeniu w błąd ustalonych osób uprawnionych do wydawania poleceń
wyjazdów służbowych doprowadził S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem
własnym poprzez bezpodstawny zwrot kosztów podróży, gdy skazanemu
zarzucono między innymi, że w okresie od 28.03.2008r. do 14.03.2009r. po
uprzednim wprowadzeniu w błąd ustaloną osobę uprawnioną do wydawania
poleceń wyjazdów służbowych doprowadził S. do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem własnym poprzez bezpodstawny zwrot kosztów podróży”.
W konkluzji kasacji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
wyroku sądu pierwszej instancji i umorzenie postępowania, ewentualnie
uniewinnienie oskarżonego, bądź przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Na gruncie analizowanej sprawy nie może budzić najmniejszych wątpliwości
to, że ustalenie w toku postępowania jurysdykcyjnego, iż skazany wprowadził w
błąd więcej niż jedną osobę w ramach oszukańczych zabiegów podejmowanych na
szkodę Starostwa W./…/ nie stanowiło okoliczności wskazującej na wyjście przez
orzekające sądy poza granicę skargi oskarżyciela, skoro według ugruntowanej linii
orzeczniczej (z której zresztą zdaje sobie sprawę skarżący – s. 4-5 kasacji)
wyznaczana jest ona przez zdarzenie historyczne, a nie literalną treść opisu czynu
sformułowanego w akcie oskarżenia (zob. postanowienia SN z dnia 19
października 2010 r., III KK 97/10, OSNKW 2011/6/50; z dnia 24 kwietnia 2007 r.,
IV KK 58/07, OSNwSK 2007/1/924, oraz wyroki SN: z dnia 20 stycznia 1983 r., II
3
KR 347/83, OSPiKA 1983, nr 9, poz. 203; z dnia 17 lipca 1973 r., V KRN 264/73,
OSNKW 1973, z. 12, poz. 163; z dnia 11 maja 1984 r., Rw 262/84, OSNKW 1985,
z. 1-2, poz. 10; z dnia 23 września 1994 r., II KRN 173/94, OSNKW 1995, z. 1-2,
poz. 9). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w postanowieniu z 19 października
2010 r. (III KK 97/10, LEX nr 707425): „Za elementy wyznaczające tożsamość
zdarzenia historycznego należy przyjąć: identyczność przedmiotu zamachu,
identyczność kręgu podmiotów oskarżonych o udział w zdarzeniu, tożsamość
miejsca i czasu zdarzenia, jak też zachowanie choćby części wspólnych znamion w
opisie czynu zarzuconego i przypisanego, które winny się ze sobą pokrywać, mając
jakiś obszar wspólny. O jedności czynu, jako jednego impulsu woli, świadczy nadto
jedność zamiaru (lub planu) sprawcy (sprawców) przestępstwa.”
W świetle zaprezentowanego poglądu oczywiste jest także to, że nie stanowi
wyjścia poza granice skargi dokonanie korekty końcowej daty czynu ciągłego i jej
określenie na dzień 20 marca 2009 r., zamiast 14 marca 2009 r., co było
uzasadnione omyłką prokuratora, który pominął w precyzowaniu czasokresu czynu
ciągłego ostatni wyjazd oskarżonego do W. Warto podkreślić, że oskarżyciel
publiczny wyraźnie wskazał w opisie czynu oraz uzasadnieniu aktu oskarżenia na
wyjazd w dniu 20 marca 2009 r., a zatem objął ściganiem ten fragment zachowania
skazanego. Wobec oczywistości podniesionej przez skarżącego kwestii zbędne są
bardziej szczegółowe rozważania, które zresztą stanowiłyby powtórzenie lub
parafrazowanie rozważań orzekających sądów. Z tego względu warto jeszcze tylko
wskazać na stanowisko Sądu pierwszej instancji, w którym uzasadniono
modyfikację okresu popełnienia przestępstwa oraz liczby osób wprowadzonych w
błąd w wyniku działania skazanego (s. 14 uzasadnienia Sądu I instancji), a także na
uzasadnienie Sądu odwoławczego, który rozważył już kwestię wystąpienia w
sprawie tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, określonej w art. 439 § 1 pkt 9
k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., albowiem została już ona podniesiona w
apelacji obrońcy skazanego (s. 7-10 uzasadnienia Sądu ad quem).
Kierując się powyższym, wobec oczywistej bezzasadności zarzutu
podniesionego przez skarżącego, kasację właśnie jako taką należało oddalić.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono zgodnie z art.
636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
4