Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku – Wydział V Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2012 r. w Gdańsku na rozprawie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko (...) i (...)

o ochronę dóbr osobistych i zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 27 marca 2012 r. sygn. Akt I C 212/11

oddala apelację.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt V ACa 612/12

UZASADNIENIE

Powódka (...) domagała się zasądzenia od pozwanej (...) kwoty 65.000 zł i od pozwanego (...) kwoty 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych - godności i życia, ponadto domagała się od obojga pozwanych przeprosin.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia (...). Sąd Okręgowy w (...) oddalił powództwo.

Sąd I instancji ustalił, że pozwani są członkami rodziny byłego męża powódki (...) - pozwana to jego siostra, a pozwany jest mężem siostry (...) - R. S.. Z udziałem powódki i jej obecnie byłego męża toczyło się co najmniej kilka spraw (...). Powódka jest silnie skonfliktowana z (...) i jego rodziną.

Przed Sądem Okręgowym w (...)w sprawie o sygn. akt (...)toczyła się sprawa z powództwa (...) przeciwko (...). W sprawie tej zapadł wyrok (...) Apelacja wniesiona przez (...) została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w (...) W postępowaniu tym na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2010r. (...) zeznawała jako świadek na okoliczność (...). Z kolei w dniu 9 lutego 2011r. (...) zeznawała w postępowaniu o sygn. akt (...) o (...) (...)n i (...), na okoliczność (...) (...)n zeznała wówczas, że (...) (...) prowadzonej przez (...), a także pobierała od niego (...) (...). (...)

Do Urzędu Skarbowego w (...) do deklaracji VAT-7 składanych w 2007r. przez firmę (...) i (...), złożono w dniu 28 listopada 2007. korektę deklaracji za październik 2007r. następnie w dniu 13 grudnia 2007r., złożono korekty deklaracji VAT-7 za okres od maja do października 2007r. Powyższe korekty nie zostały wprowadzone do systemu (...) w związku z pismem (...) o anulowanie złożonych korekt. Złożone deklaracje są poprawne pod względem formalnym. Urząd Skarbowy nie prowadził żadnego postępowania sprawdzającego i kontrolnego w celu ustalenia prawidłowości rozliczenia podatku VAT za okres od grudnia do października 2007r.

W Sądzie Rejonowym w (...) pod sygn. akt (...) toczyło się postępowanie karne przeciwko (...) oskarżonemu o czyn z art. 207§1 kk i art. 157§2 kk. W tej sprawie (...) zeznawała w charakterze świadka. Zeznania te Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne, gdyż były rzeczowe i spójne.

(...)

(...)

(...)

Na podstawie powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy uznał, że powództwo, oparte o art. 24 § 1 kc, art. 23 kc i art. 448 kc, nie zasługiwało na uwzględnienie. W jego ocenie powódka nie wykazała, że pozwani naruszyli jej dobra osobiste. Pozwana, składając zeznania w poszczególnych postępowaniach podawała informacje, o których dowiedziała się od (...) i wspólnych dzieci powódki i (...). Brak jest dowodu na to, że pozwana szkalowała dobre imię powódki, czy też naruszała jej godność. Nadmienił, że sprawa korekt deklaracji VAT została potwierdzona przez urząd skarbowy. Sąd I instancji wskazał ponadto, że nie ma dowodów na to, że pozwana zeznając przed Sądem kłamała i świadomie oczerniała powódkę. Samo twierdzenie powódki i jej wewnętrzne przekonanie o tym nie stanowi dowodu. W ocenie Sądu Okręgowego powódka nie udowodniła również twierdzeń o pozbawieniu jej przez pozwanego w sposób świadomy i celowy(...). Podobnie powódka nie udowodniła, że pozwany składał fałszywe zeznania w sprawach(...), przy czym Sąd Okręgowy wskazał, że pozwany w ogóle nie składał zeznań w tych postępowaniach. W konsekwencji Sąd I instancji oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka zarzucając:

- naruszenie art. 445 kc przez przyjęcie, że brak jest podstaw do uwzględnienia żądania zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobisty powódki w związku z działaniem pozwanych we wskazanych postępowaniach (...)

- naruszenie art. 233§1 kpc polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, że zebrany materiał dowodowy uzasadnił oddalenie powództwa,

- naruszenie art. 448 kc przez błędne uznanie, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyznania powódce zadośćuczynienia z powodu naruszenia dóbr osobistych i materialnych.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanych na jej rzecz wskazanej w pozwie kwoty, ewentualnie domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd I instancji, wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącej, dokonał prawidłowej oceny zebranego materiału dowodowego bez przekroczenia granic określonych w art. 233 § 1 kpc i właściwie ustalił wszystkie istotne dla sprawy fakty, zaś Sąd Apelacyjny ustalenia te aprobuje i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

W sprawach dotyczących naruszenia dóbr osobistych powód winien wykazać fakt naruszenia dobra osobistego. Powódka w niniejszej sprawie nie wykazała, że doszło do takiego naruszenia. O tym, czy w konkretnym wypadku można mówić o naruszeniu dobra osobistego, nie mogą decydować subiektywne odczucia osoby uważającej się za pokrzywdzoną, lecz decydujące znaczenie ma to, jaką reakcję naruszenie to wywołało w społeczeństwie (por. orz. SN z 16.1.1976 r., II CR 692/75, OSN 1976, Nr 11, poz. 251; orz. SN z 25.4.1989 r., I CR 143/89, OSP 1990, Nr 9, poz. 330, s. 709-712). Nawet więc jeśli zeznania pozwanej (...) w odczuciu powódki naruszyły jej dobra osobiste, to jest to okoliczność niewystarczająca do uznania, że obiektywnie zachowanie pozwanej naruszyło dobra osobiste powódki i że za zachowanie to pozwana winien ponieść odpowiedzialność na gruncie prawa cywilnego. Trafnie stwierdził Sąd I instancji, że zeznania (...) stanowiły wyraz jej wiedzy na temat okoliczności, co do których była przesłuchiwana i nie zawierały informacji powszechnie uważanych za uwłaczające i dyskredytujące i jako takie nie mogą być oceniane jako naruszające dobra osobiste powódki, w szczególności jej godność czy dobre imię. Nadmienić należy, że twierdzenia pozwanej (...) dotyczące ukrywania przez powódkę dokumentów związanych z prowadzoną przez nią i (...) działalnością gospodarczą były zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, bowiem w toku (...)

Powódka nie udowodniła swoich twierdzeń o składaniu przez pozwanych (...) i (...) fałszywych zeznań w postępowaniach dotyczących powódki, bowiem pozwani nie zostali dotychczas prawomocnie skazani za takie przestępstwo. Zebrany materiał dowodowy nie potwierdził także twierdzeń powódki dotyczących pozbawienia jej przez pozwanego (...) możliwości (...). Twierdzeń tych nie udowodniły przedstawione przez powódkę kserokopie (...), ponieważ potwierdzają jedynie, że istnieje zwyczaj ograniczania dostępności wstępu na takie (...), lecz nie wynika z nich, że na tę konkretną(...) wydawano bilety, a przede wszystkim nie wynika z nich, że pozwany (...) spowodował, że powódka nie mogła brać udziału(...). Poza tym sama powódka niekonsekwentnie podawała okoliczności związane ze swoim uczestnictwem, co powoduje, że jej twierdzenia nie mogły stanowić miarodajnego dowodu prawdziwości podnoszonych przez nią twierdzeń.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, że zaskarżone orzeczenie jest prawidłowe. Odmienne twierdzenia skarżącej stanowią jedynie polemikę z trafnymi ustaleniami Sądu Okręgowego i są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc apelację powódki oddalił jako bezzasadną.