Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w Wydziale IV Karnym-Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Stanisław Jabłoński (spr.)

(...) P. W.

SSO Krzysztof Głowacki

Protokolant: Aneta Malewska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 25 marca 2013 r.

w sprawie W. M. (1)

skazanego za czyn z art. 209 § 1 kk

wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt II K 717/10

wskutek wniosku obrońcy skazanego

w przedmiocie wznowienia postępowania

na podstawie art. art. 544 § 1 i 3 kpk oraz § 14 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z późn.zm.)

postanowił

I.  oddalić wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt II K 717/10;

II.  zasądzić od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Okręgowego) na rzecz adw. O. G. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt gr.) zł w tym VAT tytułem podejmowania czynności w sprawie o wznowienie postępowania - sporządzenia wniosku o wznowienie.

UZASADNIENIE

Wniosek o wznowienie postępowania w sprawie W. M. (1) skazanego za czyn z art. 209 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. akt II K 717/10, oparty na przesłance wyrażonej w treści art. 540b § 1 pkt 1 i 2 kpk i zmierzający do uchylenia w/w orzeczenia nie zasługiwał -w świetle aktualnie obowiązujących przepisów- na uwzględnienie.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 540b § 1 kpk, Sąd Okręgowy może wznowić postępowanie sądowe zakończone prawomocnym orzeczeniem jeżeli:

1) sprawę rozpoznano pod nieobecność oskarżonego, któremu nie doręczono zawiadomienia o terminie posiedzenia lub rozprawy albo doręczono je w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o terminie oraz o możliwości wydania orzeczenia pod jego nieobecność, lub też

2) orzeczenia, o którym mowa w art. 100 § 2 i 3, wydanego pod nieobecność skazanego oraz orzeczenia, o którym mowa w art. 479 § 1, nie doręczono skazanemu albo doręczono w inny sposób niż osobiście, gdy wykaże on, że nie wiedział o jego treści oraz o przysługującym mu prawie, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia.

Co jednak istotne, warunkiem skutecznego wznowienia postępowania w oparciu o powyższe przesłanki jest złożenie wniosku w terminie zawitym miesiąca od dnia, w którym skazany dowiedział się o zapadłym wobec niego orzeczeniu.

Tego wymogu w niniejszej sprawie nie dopełniono.

Jak wynika z wnikliwej analizy akt sprawy II K 717/10, postępowanie niniejsze faktycznie rozpoznane zostało pod nieobecność W. M. (1), któremu zawiadomienie o terminie posiedzenia doręczono w inny sposób niż osobiście, tj. poprzez dwukrotne awizo – art. 133 kpk (k. 56). Co więcej, korespondencja wysyłana na adres podany w toku postępowania przez W. M. (1) (tj. Ś., Pl. (...)) nigdy podejmowana przez skazanego nie była, o czym świadczą kolejne awiza załączane do akt sprawy II K 717/10 na k. 49, 53, 56.

W dniu 25 stycznia 2011 r. Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej, przyjmując prawidłowość doręczenia W. M. (1) zawiadomienia o terminie posiedzenia, przychylił się do wniosku prokuratora złożonego w trybie art. 335 kpk i wydał wyrok skazujący W. M. (1) na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat próby, a nadto zobowiązał skazanego do bieżącego łożenia na utrzymanie małoletniej córki J. M. zwalniając go jednocześnie od ponoszenia kosztów sądowych. W/w wyrok uprawomocnił się w dniu 02 lutego 2011 r.

Z uwagi na orzeczenie wobec W. M. (1) obowiązku probacyjnego określonego w art. 72 § 1 pkt 3 kk, wykonanie wyroku w tym zakresie zlecono kuratorowi sądowemu (sprawa O 13/11). Z akt kuratorskich wynika natomiast, iż skazany stawił się na wezwanie kuratora w dniu 15 marca 2011 r. (vide: notatka służbowa na k. 6), a następnie również i w dniach 28 grudnia 2011 r. (notatka służbowa na k. 10) oraz 19 lipca 2012 r. (mylnie wskazanym jako dzień 19 lipca 2011 r., o czym przekonuje dalsza treść notatki na k. 18).

Już tylko w dniu 15 marca 2011 r. (ale także i w trakcie kolejnych wizyt u kuratora) skazany zapoznany został z powodem prowadzenia postępowania o sygnaturze O 13/11, w tym uświadomiono mu jego prawa i obowiązki wynikłe z okresu próby wyznaczonego wyrokiem z dnia 25 stycznia 2011 r., jak i pouczono o konsekwencjach prawnych uchylania się od obowiązku nałożonego przez Sąd.

W zaistniałej sytuacji trudno zatem uznać, by -jak to sugeruje we wniosku o wznowienie obrońca skazanego- W. M. (1) o fakcie swojego skazania w sprawie II K 717/10 dowiedział się dopiero od funkcjonariuszy Policji w dniu 06 grudnia 2012 r., kiedy doręczali mu oni odpis postanowienia z dnia 18 października 2012 r., sygn. akt II Ko 77/12 o zarządzeniu wykonania kary orzeczonej wyrokiem wydanym w tej właśnie sprawie. Fakt ten musiał być mu znany wcześniej, a z całą pewnością znany był skazanemu w dniu 15 marca 2011 r., kiedy to stawił się on w zespole kuratorskim przy Sądzie Rejonowym w Środzie Śląskiej i odbył z kuratorem prowadzącym jego sprawę rozmowę dyscyplinującą.

Tym samym brak jest w ocenie Sądu Okręgowego jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż wniosek o wznowienie postępowania złożony został w wymaganym przez ustawodawcę czasie.

Na marginesie dodać również trzeba, że W. M. (1) w toku prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego 1 Ds. 1087/10 (późniejsza sprawa II K 717/10) był przesłuchiwany w charakterze podejrzanego, a zatem miał pełną świadomość, iż toczy się przeciwko niemu postępowanie o czyn z art. 209 § 1 kk. Winien w związku z tym mieć również świadomość, że istnieje ewentualność sporządzenia w jego sprawie aktu oskarżenia do Sądu i wydania przez ów Sąd wyroku. Postępowaniem tym jednak W. M. (1) nigdy się nie interesował.

Nadto dyskusyjna jest sugerowana przez obrońcę okoliczność jakoby żona skazanego, jako zainteresowana jego osadzeniem w zakładzie karnym, celowo -jak to zdaje się wynikać z treści wniosku o wznowienie- nie informowała go o awizowaniu przesyłek poleconych kierowanych na jego nazwisko. Wypada bowiem zauważyć, że korespondencja do W. M. (1) przesyłana była wielokrotnie, przy czym w trakcie sprawowanej przez kuratora kontroli okresu próby zdarzało się skazanemu przesyłki takie odbierać (vide: zwrotne potwierdzenie odbioru na k. 15a). Nie potwierdza to bynajmniej tez o chęci zatajenia przez D. M. faktu prowadzenia przeciwko skazanemu jakiegokolwiek postępowania, a świadczy raczej o tym, iż W. M. (1) pobłażliwe traktował pouczenie o prawach i obowiązkach podejrzanego, którego odbiór pokwitował własnym odpisem (k. 31), a z którego wynikało wprost, iż jest on zobowiązany stawiać się na każde wezwanie w toku postępowania karnego.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze, iż brak podstaw do wznowienia postępowania ex officio, Sąd Okręgowy orzekł jak na wstępie.

Zarządzenie.

1.  (...);

2.  (...) W. M. (...)

3.  (...)