V KK 389/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:01-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 389/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Anna Kowal
w sprawie S. L.
skazanego z art. 258 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 lutego 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 4 września 2012 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok w części orzekającej wobec S. L.
karę łączną pozbawienia wolności (pkt. 4, 5 i 6) i w tym zakresie
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w P.;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia 4 września 2012 roku, uznał
oskarżonego S. L. za winnego popełnienia:
1) przestępstwa określonego w art. 258 § 1 k.k., za które na podstawie tego
przepisu wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;
2) przestępstwa z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 §
1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i z art. 6 § 2 k.k.s., za które na podstawie
art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s., wymierzył mu karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po
100 zł każda;
3) przestępstwa z art. 86 § 1 i 3 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 i § 6 k.k.s. w zb. z
art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., za które na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w
zw. z art. 7 § 2 k.k.s., wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności i
grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł każda.
W dalszej części sentencji orzeczenia Sąd ten:
4) na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 39 § 1 i § 2 k.k.s.
wymierzone oskarżonemu S. L. kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i
wymierzył mu karę łączną roku pozbawienia wolności i 330 stawek dziennych
grzywny po 100 zł każda;
5) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2
k.k.s. i art. 41a § 1 i 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej
pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;
6) na podstawie art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. i art. 41a § 1 i 2
k.k.s. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się
dnia 12 września 2012 r.
Od tego orzeczenia kasację w trybie art. 521 § 1 k.p.k., na korzyść
skazanego, w zakresie orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności (pkt. 4, 5,
6 orzeczenia), wniósł Prokurator Generalny, podnosząc zarzut rażącego i mającego
istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa karnego materialnego, tj. art. 39 §
1 i 2 k.k.s., poprzez wymierzenie S. L., na podstawie tego przepisu, kary łącznej
pozbawienia wolności w wymiarze roku, tj. w granicach przekraczających sumę kar
jednostkowych orzeczonych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa.
3
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu Prokurator Generalny wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z art. 39 § 2 k.k.s., w razie skazania za zbiegające się przestępstwo
skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę
łączną na zasadach określonych w tym Kodeksie. Te natomiast zostały
ustanowione w art. 39 § 1 k.k.s., zgodnie z którym: „sąd wymierza karę łączną w
granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa
skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny,
2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności”.
W świetle tych unormowań nie może być wątpliwości, że na gruncie realiów
procesowych rozpoznawanej sprawy wymiar kary łącznej pozbawienia wolności
powinien mieścić się w granicach od 5 miesięcy (wymiar najsurowszej z
orzeczonych kar jednostkowych) do 11 miesięcy, albowiem tyle wynosi suma kar
orzeczonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa w pkt. 1-3 sentencji
wyroku (odpowiednio: 5+4+2 miesiące). Z tego względu należy uznać, że
orzeczenie kary łącznej roku pozbawienia wolności stanowiło bezpodstawne
zawyżenie kary łącznej pozbawienia wolności, jaka mogła zostać wymierzona
skazanemu, co implikuje stwierdzenie rażącego naruszenia art. 39 § 1 k.k.s. w zw.
z art. 39 § 2 k.k.s., w zakresie zastosowana dyrektywy określającej maksymalny
wymiar kary łącznej pozbawienia wolności.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w P. wymierzy S. L.
karę łączną w granicach wyznaczonych na płaszczyźnie normatywnej w art. 39 § 1
k.k.s., zaś na gruncie realiów procesowych sprawy limitowanych wymiarem
orzeczonych kar jednostkowych.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku, przy czym
na podstawie art. 638 k.p.k. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
obciążając Skarb Państwa.
4
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dorota Rysińska
SSN Andrzej Stępka
Protokolant Anna Kowal
w sprawie S. L.
skazanego z art. 258 § 1 k.k. i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 lutego 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 4 września 2012 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok w części orzekającej wobec S. L.
karę łączną pozbawienia wolności (pkt. 4, 5 i 6) i w tym zakresie
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w P.;
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia 4 września 2012 roku, uznał
oskarżonego S. L. za winnego popełnienia:
1) przestępstwa określonego w art. 258 § 1 k.k., za które na podstawie tego
przepisu wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;
2) przestępstwa z art. 91 § 1 k.k.s. w zb. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 §
1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i z art. 6 § 2 k.k.s., za które na podstawie
art. 91 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s., wymierzył mu karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po
100 zł każda;
3) przestępstwa z art. 86 § 1 i 3 k.k.s. w zb. z art. 63 § 2 i § 6 k.k.s. w zb. z
art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s., za które na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w
zw. z art. 7 § 2 k.k.s., wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności i
grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł każda.
W dalszej części sentencji orzeczenia Sąd ten:
4) na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 39 § 1 i § 2 k.k.s.
wymierzone oskarżonemu S. L. kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i
wymierzył mu karę łączną roku pozbawienia wolności i 330 stawek dziennych
grzywny po 100 zł każda;
5) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2
k.k.s. i art. 41a § 1 i 2 k.k.s. wykonanie orzeczonej wobec niego kary łącznej
pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;
6) na podstawie art. 73 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. i art. 41a § 1 i 2
k.k.s. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i uprawomocnił się
dnia 12 września 2012 r.
Od tego orzeczenia kasację w trybie art. 521 § 1 k.p.k., na korzyść
skazanego, w zakresie orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności (pkt. 4, 5,
6 orzeczenia), wniósł Prokurator Generalny, podnosząc zarzut rażącego i mającego
istotny wpływ na treść wyroku naruszenia prawa karnego materialnego, tj. art. 39 §
1 i 2 k.k.s., poprzez wymierzenie S. L., na podstawie tego przepisu, kary łącznej
pozbawienia wolności w wymiarze roku, tj. w granicach przekraczających sumę kar
jednostkowych orzeczonych za poszczególne, zbiegające się przestępstwa.
3
Na podstawie tak sformułowanego zarzutu Prokurator Generalny wniósł o
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie
Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna.
Zgodnie z art. 39 § 2 k.k.s., w razie skazania za zbiegające się przestępstwo
skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej, sąd wymierza karę
łączną na zasadach określonych w tym Kodeksie. Te natomiast zostały
ustanowione w art. 39 § 1 k.k.s., zgodnie z którym: „sąd wymierza karę łączną w
granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa
skarbowe do ich sumy, nie przekraczając jednak 1080 stawek dziennych grzywny,
2 lat ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności”.
W świetle tych unormowań nie może być wątpliwości, że na gruncie realiów
procesowych rozpoznawanej sprawy wymiar kary łącznej pozbawienia wolności
powinien mieścić się w granicach od 5 miesięcy (wymiar najsurowszej z
orzeczonych kar jednostkowych) do 11 miesięcy, albowiem tyle wynosi suma kar
orzeczonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa w pkt. 1-3 sentencji
wyroku (odpowiednio: 5+4+2 miesiące). Z tego względu należy uznać, że
orzeczenie kary łącznej roku pozbawienia wolności stanowiło bezpodstawne
zawyżenie kary łącznej pozbawienia wolności, jaka mogła zostać wymierzona
skazanemu, co implikuje stwierdzenie rażącego naruszenia art. 39 § 1 k.k.s. w zw.
z art. 39 § 2 k.k.s., w zakresie zastosowana dyrektywy określającej maksymalny
wymiar kary łącznej pozbawienia wolności.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w P. wymierzy S. L.
karę łączną w granicach wyznaczonych na płaszczyźnie normatywnej w art. 39 § 1
k.k.s., zaś na gruncie realiów procesowych sprawy limitowanych wymiarem
orzeczonych kar jednostkowych.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku, przy czym
na podstawie art. 638 k.p.k. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
obciążając Skarb Państwa.
4