Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KO 3/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Dorota Rysińska (sprawozdawca)
SSN Andrzej Stępka
na posiedzeniu w dniu 12 lutego 2014 r.
w sprawie z wniosku P. K.
o wznowienie z urzędu postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 listopada 2010 r.,
p o s t a n a w i a:
stwierdzić brak podstaw do wznowienia postępowania z
urzędu.
UZASADNIENIE
W osobistym wniosku o wznowienie postępowania skazany P. K. wskazał,
że w składach Sądów I i II instancji rozstrzygających jego sprawę, zasiadali
sędziowie delegowani, co do których zgodę na delegowanie podpisał podsekretarz
stanu a nie Minister Sprawiedliwości. Powołując się na treść uchwały siedmiu
sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., sygn. akt III CZP 46/13,
skazany podniósł, że powyższe jest niezgodne z obowiązującym prawem i
wskazując na przepis art. 379 pkt. 4 k.p.c. wniósł o uchylenie wyroków Sądu
Apelacyjnego z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt … 206/10 oraz Sądu
Okręgowego w P. z dnia 28 czerwca 2010 r., sygn. akt … 388/09 i o przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
2
Wniosek o wznowienie postępowania, z którym wystąpił skazany ani nie
spełnia wymogu formalnego określonego w art. 545 § 2 k.p.k., ani też nie powołuje
się na żadną z katalogu podstaw (art. 540, art. 540 a i b k.p.k.) uzasadniających
wznowienie postępowania na żądanie strony (art. 542 § 1 k.p.k.). Jako taki,
wniosek skazanego nie podlega więc rozpoznaniu. Treść tego wniosku uzasadnia
natomiast potraktowanie jej jako sygnalizacji o zaistnieniu uchybienia
wymienionego w art. 439 § 1 pkt. 2 k.p.k., które stanowi podstawę wznowienia
prawomocnie zakończonego postępowania z urzędu (art. 9 § 2 k.p.k., art. 542 § 3
k.p.k.).
Na wstępie należy zaznaczyć, że podnoszona w piśmie P. K. okoliczność
złożenia podpisu przez podsekretarza stanu na akcie delegowania sędziego, na
podstawie art. 77 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych, do orzekania w innym
sądzie, dotyczy w niniejszej sprawie tylko członka składu Sądu Okręgowego
orzekającego w pierwszej instancji (k. 2806-2809); sędzia, który zasiadał w składzie
Sądu odwoławczego, został bowiem delegowany do pełnienia obowiązków w tym
Sądzie decyzją Prezesa Sądu Apelacyjnego z dnia 18 listopada 2010 r., podjętą na
podstawie art. 77 § 8 Prawa o ustroju sądów powszechnych (k. 2618).
Rozważenie podnoszonej okoliczności we wskazanym zakresie prowadzi do
wniosku o zgodności z prawem opisanego aktu delegowania sędziego, za jego
zgodą, do orzekania w innym sądzie. Przesądza o tym w sposób jednoznaczny
treść uchwały pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2007 r., BSA
I-4110-5/07 (OSNKW 2008, z. 3, poz. 23; OSNC 2008 z. 4, poz. 42), w której
stwierdzono, że „ustawowe uprawnienie Ministra Sprawiedliwości do delegowania
sędziego do pełnienia obowiązków sędziego w innym sądzie (art. 77 § 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz. U. Nr 98, poz.
1070 ze zm.) może być w jego zastępstwie (art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 8 sierpnia
1996 r. o Radzie Ministrów, Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199 ze zm., obecnie Dz. U.
z 2012 r., poz. 392 ze zm.) albo z jego upoważnienia (art. 37 ust. 1 tej ustawy)
wykonywane przez sekretarza stanu lub podsekretarza stanu”. Należy podkreślić,
że uchwała ta, stanowiąca zasadę prawną, wiąże wszystkie składy Sądu
Najwyższego. Dodatkowo wypada zaś zauważyć, iż prezentowana w uchwale
wykładnia, w myśl której instytucja delegowania sędziego za jego zgodą do
3
czasowego wykonywania obowiązków sędziego w innym sądzie, niż ten, który
został wskazany w akcie powołania, nie nasuwa zastrzeżeń z punktu widzenia
konstytucyjnego prawa do sądu – została zaaprobowana przez Trybunał
Konstytucyjny m.in. w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 stycznia 2009 r., K 45/07
(OTK-A 2009 z. 1, poz. 3).
Wskazać trzeba jednocześnie, że przywołana w piśmie skazanego uchwała
siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r. w sprawie III CZP
46/13, została uaktualniona treścią – wiążącej od chwili jej podjęcia – uchwały
pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r., BSA I-4110-4-4/13
(dotąd niepubl.). Stwierdzono w niej, że „w wydaniu decyzji o przeniesieniu
sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt.
1 Prawa o ustroju sądów powszechnych Minister Sprawiedliwości nie może być
zastąpiony przez sekretarza lub podsekretarza stanu. Jak z powyższego wynika,
uchwała ta (podobnie jak poprzedzające ją orzeczenie z dnia 17 lipca 2013 r.)
dotyczy przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe – na stałe, bez jego
zgody – w razie zniesienia stanowiska wywołanego zmianą w organizacji
sądownictwa lub zniesienia danego sądu lub wydziału zamiejscowego albo
przeniesienia siedziby sądu, a więc odnosi się do innej sytuacji, niż wskazana w
sprawie niniejszej.
Stwierdzając zatem, że rozważane okoliczności w najmniejszym stopniu nie
uzasadniają stwierdzenia, że sąd był w sprawie nienależycie obsadzony, co
oznaczałoby powstanie tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, przemawiającej
za koniecznością wznowienia prawomocnie zakończonego postępowania, Sąd
Najwyższy orzekł, jak na wstępie.

V KO 3/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia