IV KK 43/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:I KZP 14/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 43/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie M. S.
skazanego z art. 292 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 13 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w C.
z dnia 19 kwietnia 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w C., wyrokiem nakazowym z dnia 19 kwietnia 2013 r., uznał
M. S. za winnego tego, że w lipcu 2012 roku w C. przyjął telefon komórkowy marki
Nokia 300 5091066, skradziony w dniu 14 lipca 2012 roku w C. przy ulicy W. 16 z
mieszkania nr 1 na szkodę G.S., o którym na podstawie towarzyszących
2
okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą
czynu zabronionego, to jest przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., i za to na podstawie
art. 292 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 40 stawek dziennych
grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na 20 zł.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 22
maja 2013 r.
Od powyższego wyroku kasację wniósł – na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. –
Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok w całości, na korzyść oskarżonego,
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa
karnego materialnego – art. 292 § 1 k.k., polegające na uznaniu M. S. za winnego
popełnienia przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., podczas gdy przypisany mu czyn – ze
względu na wartość mienia będącego jego przedmiotem, nie przekraczającą 250 zł
– stanowi wykroczenie określone w art. 122 § 2 k.w. W konkluzji skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w C.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Wprawdzie zawarty w wyroku opis czynu, kwalifikowanego z art. 292 § 1
k.k., nie wskazuje wartości telefonu, będącego przedmiotem przestępstwa,
jednakże z zeznań pokrzywdzonej G. S. wynika jednoznacznie, że wartość tego
telefonu wynosiła 200 zł (k. 3-5).
Skarżący zasadnie podnosi, że w stanie prawnym obowiązującym w chwili
orzekania ocena prawna czynu stanowiącego paserstwo dokonane w warunkach
nieumyślności wymagała uwzględnienia wartości mienia będącego przedmiotem
czynu. W przypadku mienia, którego wartość nie przekraczała kwoty 250 zł, czyn
sprawcy stanowi jedynie wykroczenie, o ile nie dotyczy mienia w postaci
wyrąbanego lub powalonego drzewa z lasu – art. 122 § 2 k.w. w brzmieniu
obowiązującym do dnia 8 listopada 2013 r.
Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, jakiego normatywnego typu czynu
dopuścił się sprawca kradzieży mienia, które stało się później przedmiotem
paserstwa (p. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1997 r. I KZP 14/97,
OSNKW 1997, z. 11-12, poz. 96).
3
W realiach sprawy nie budzi wątpliwości, że czyn przypisany oskarżonemu
należało zakwalifikować nie jako występek z art. 292 § 1 k.k., lecz jako wykroczenie
z art. 122 § 2 k.w.
Podzielając oczywistą zasadność zarzutu kasacji, Sąd Najwyższy uznał, że
skazanie M. S. za przestępstwo z art. 292 § 1 k.k. nastąpiło z rażącym
naruszeniem prawa materialnego, a wpływ tego uchybienia na treść wyroku nie
budzi żadnych wątpliwości. W konsekwencji należało uchylić zaskarżony wyrok i
sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Danuta Bratkrajc
w sprawie M. S.
skazanego z art. 292 § 1 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 13 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w C.
z dnia 19 kwietnia 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w C., wyrokiem nakazowym z dnia 19 kwietnia 2013 r., uznał
M. S. za winnego tego, że w lipcu 2012 roku w C. przyjął telefon komórkowy marki
Nokia 300 5091066, skradziony w dniu 14 lipca 2012 roku w C. przy ulicy W. 16 z
mieszkania nr 1 na szkodę G.S., o którym na podstawie towarzyszących
2
okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą
czynu zabronionego, to jest przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., i za to na podstawie
art. 292 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę 40 stawek dziennych
grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na 20 zł.
Wyrok ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 22
maja 2013 r.
Od powyższego wyroku kasację wniósł – na podstawie art. 521 § 1 k.p.k. –
Prokurator Generalny. Zaskarżając wyrok w całości, na korzyść oskarżonego,
zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie prawa
karnego materialnego – art. 292 § 1 k.k., polegające na uznaniu M. S. za winnego
popełnienia przestępstwa z art. 292 § 1 k.k., podczas gdy przypisany mu czyn – ze
względu na wartość mienia będącego jego przedmiotem, nie przekraczającą 250 zł
– stanowi wykroczenie określone w art. 122 § 2 k.w. W konkluzji skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w C.
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
Wprawdzie zawarty w wyroku opis czynu, kwalifikowanego z art. 292 § 1
k.k., nie wskazuje wartości telefonu, będącego przedmiotem przestępstwa,
jednakże z zeznań pokrzywdzonej G. S. wynika jednoznacznie, że wartość tego
telefonu wynosiła 200 zł (k. 3-5).
Skarżący zasadnie podnosi, że w stanie prawnym obowiązującym w chwili
orzekania ocena prawna czynu stanowiącego paserstwo dokonane w warunkach
nieumyślności wymagała uwzględnienia wartości mienia będącego przedmiotem
czynu. W przypadku mienia, którego wartość nie przekraczała kwoty 250 zł, czyn
sprawcy stanowi jedynie wykroczenie, o ile nie dotyczy mienia w postaci
wyrąbanego lub powalonego drzewa z lasu – art. 122 § 2 k.w. w brzmieniu
obowiązującym do dnia 8 listopada 2013 r.
Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, jakiego normatywnego typu czynu
dopuścił się sprawca kradzieży mienia, które stało się później przedmiotem
paserstwa (p. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 września 1997 r. I KZP 14/97,
OSNKW 1997, z. 11-12, poz. 96).
3
W realiach sprawy nie budzi wątpliwości, że czyn przypisany oskarżonemu
należało zakwalifikować nie jako występek z art. 292 § 1 k.k., lecz jako wykroczenie
z art. 122 § 2 k.w.
Podzielając oczywistą zasadność zarzutu kasacji, Sąd Najwyższy uznał, że
skazanie M. S. za przestępstwo z art. 292 § 1 k.k. nastąpiło z rażącym
naruszeniem prawa materialnego, a wpływ tego uchybienia na treść wyroku nie
budzi żadnych wątpliwości. W konsekwencji należało uchylić zaskarżony wyrok i
sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.