Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 404/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 marca 2014 r.,
sprawy K. Ś.,
uniewinnionego od zarzutu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. M.,
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 14 maja 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 22 listopada 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić oskarżyciela posiłkowego od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B., wyrokiem z dnia 22 listopada 2012 r., uniewinnił K. Ś.
od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 14 maja 2013 r., zapadłym w wyniku rozpoznania
apelacji oskarżyciela posiłkowego i jego pełnomocnika, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając te środki odwoławcze za oczywiście bezzasadne.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył pełnomocnik
oskarżyciela posiłkowego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia: art. 433 § 2 k.p.k. i
art. 457 § 3 k.p.k.; art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 4
2
k.p.k.; art. 452 § 2 k.p.k. oraz art. 167 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art.
458 k.p.k. i art. 4 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Na wstępie zauważyć należy, że skarżący w dwóch pierwszych zarzutach
pod pozorem naruszenia przepisów prawa procesowego kwestionuje de facto
ustalenia faktyczne, dążąc tym samym do obejścia zakazu podnoszenia w
postępowaniu kasacyjnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zawartym w
art. 523 § 1 k.p.k. Nie zmienia to jednak faktu, że podnoszone w kasacji uchybienia
nie wystąpiły. Sąd odwoławczy dokonał prawidłowej kontroli wyroku Sądu pierwszej
instancji, co znalazło swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Podkreślić przy tym także należy, że Sąd a quo w motywacyjnej części wyroku w
sposób wręcz drobiazgowy dokonał analizy materiału dowodowego i opisał powody
uniewinnienia K. Ś. Ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji, a
zaaprobowana przez Sąd odwoławczy, z pewnością nie naruszyła zasad
swobodnej oceny dowodów i prawdy materialnej. Argumenty podnoszone bardzo
szeroko przez skarżącego w uzasadnieniu kasacji, w świetle treści szczegółowych
uzasadnień obydwu sądów, nie były w stanie podważyć, poczynionych w sprawie
ustaleń. Jak słusznie ustalono, zebrane dowody nie pozwalały na przypisanie K. Ś.
działania w zamiarze bezpośrednim. Stąd zarzuty dotyczące niewłaściwej kontroli
odwoławczej, która w konsekwencji – zdaniem skarżącego – doprowadzić miała do
zaaprobowania przez Sąd ad quem wadliwej oceny dowodów, nie zasługiwały na
akceptację
Odnosząc się do trzeciego zarzutu kasacyjnego, podnieść na wstępie
należy, że skarżący błędnie powołał art. 452 § 2 k.p.k., który dotyczy postępowania
dowodowego przed sądem odwoławczym. Tymczasem z treści zarzutu wynika
jednoznacznie, że autor kasacji kwestionuje oddalenie wniosku dowodowego przez
Sąd a quo, co stanowiło przedmiot kontroli Sądu odwoławczego. Niemniej jednak
również w aspekcie merytorycznym zarzut ten był bezzasadny, bowiem Sąd
odwoławczy odniósł się szczegółowo w treści swojego uzasadnienia (str. 7) do
3
kwestii oddalenia przedmiotowego wniosku dowodowego. Stanowisko tego Sądu,
że wnioskowany dowód był nieprzydatny do rozstrzygnięcia sprawy, zasługiwało na
pełną akceptację.
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy potraktował przedmiotową kasację
jako bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535
§ 3 k.p.k.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oskarżyciel posiłkowy został zwolniony od
kosztów sądowych postępowania kasacyjnego. Jak wynika z akt sprawy jest on
osobą bezrobotną, a ze względu na zły stan zdrowia nie jest w stanie podjąć
zatrudnienia. Wobec tego uznać należało, że sytuacja majątkowa oskarżyciela
posiłkowego powodowała, że poniesienie przez niego kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego byłoby dla niego zbyt uciążliwe.