Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 411/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 r.
sprawy Ł. B. skazanego za popełnienie przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i innych,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w L. z dnia 24 maja 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w L. dnia 19 listopada 2012
r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego Ł. B. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w L., wyrokiem z dnia 24 maja 2013 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego w L., z dnia 19 listopada 2012 r., wydany w sprawie III K …/12,
uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną, którym Ł. B. został skazany
za przestępstwa zakwalifikowane:
1. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k., za które wymierzono mu karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności,
2. z art. 279 §1 k.k. w zb. z art. 276 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k., za które wymierzono mu karę roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,
2
3. dwukrotnie z 279 § 1 k.k. popełnione w warunkach ciągu przestępstw, za które,
w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzono mu karę roku i 4 miesięcy pozbawienia
wolności;
4. dwukrotnie z art. 278 § 1 k.k. popełnione w warunkach ciągu przestępstw, za
które, w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności;
5. na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. wymierzono karę łączną 2
lat pozbawiania wolności, a na mocy art. 46 § 1 k.k. orzeczono dwa środki
karne w postaci obowiązku naprawienia szkody.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego w L., kasację na korzyść skazanego
wniósł obrońca i zarzucając:
I. „rażące naruszenie prawa procesowego, mogące mieść istotny wpływ na
treść orzeczenia, polegające na obrazie przepisów:
1. art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. poprzez nieprawidłowe
przeprowadzenie kontroli odwoławczej i nienależyte ustosunkowanie się
przez Sąd Okręgowy do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego wniesionej
od wyroku Sądu Rejonowego w L., w szczególnoś a. ci w zakresie
dotyczącym naruszenia przepisów postępowania:
a) art. 193 §1 k.p.k. w zw. z art. 202 § 1 k.p.k. poprzez nie zasięgnięcie
opinii biegłych psychiatrów na okoliczność stanu poczytalności
oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów, pomimo
tego, iż zachodziły uzasadnione wątpliwości co do poczytalności
oskarżonego (jego leczenie ze wstępnym rozpoznaniem patologicznego
hazardu, co zważywszy na charakter zarzucanych czynów -popełnionych
w celu osiągnięcia korzyści majątkowych mogło wpłynąć na ustalenie, iż
oskarżony w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał wyłączoną
lub w znacznym stopniu ograniczoną zdolność kierowania swoim
postępowaniem lub rozpoznania znaczenia swoich czynów);
b) art. 170 § 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy
oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii dwóch biegłych lekarzy
psychiatrów (złożonego podczas rozprawy z dnia 5 listopada 2012 r.) z
uwagi na fakt, iż dokumentacja medyczna oraz opinia biegłego Z. R.
3
wykazały przeciwieństwo w stosunku do okoliczności, które miały zostać
opinią wykazane;
c) art. 169 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 202 § 1 k.p.k. poprzez wywołanie opinii
jednego biegłego na okoliczność czy zachodzą przesłanki procesowe do
wywołania dowodu z opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego,
a więc dowodu, którego celem jest ustalenie czy zachodzą przesłanki
procesowe do przeprowadzenia innego dowodu, podczas gdy według
powołanych norm można przeprowadzić dowody jedynie w celu ustalenia
okoliczności faktycznych oraz wykrycia i oceny innego dowodu. Ponadto
w ocenie skarżącego wywołana opinia dotyczyła również oceny stanu
zdrowia psychicznego oskarżonego i powinna być wydana przez dwóch
lekarzy psychiatrów”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości jak również wyroku Sądu
Rejonowego w L. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego
rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
skazanego jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego Ł. B. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona.
Treść kasacji wskazuje, że postawienie obecnie zarzutu naruszenia art. 433
§ 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. jest jedynie instrumentalne i w istocie
zmierza do ponownej kontroli odwoławczej wyroku w części dotyczącej rzekomego
nieusunięcia przez oba Sądy wątpliwości związanych z poczytalnością skazanego
Ł. B., poprzez oddalenie wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii dwóch
biegłych lekarzy psychiatrów. Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd odwoławczy
należycie rozważył wszystkie zarzuty i wnioski apelacji obrońcy i prawidłowo
wyjaśnił czym kierował się wydając wyrok oraz dlaczego apelację uznał za
niezasadną. Uzasadnienie orzeczenia tegoż Sądu wraz z analizą chronologii
czynności procesowych w tym zakresie, przesądza o bezzasadności kasacji.
Zauważyć należy, że na etapie postępowania sądowego poddano skazanego
badaniu tylko przez jednego biegłego psychiatrę. Jednakże ta opinia została
4
wydana na zasadach ogólnych wskazanych w art. 193 § 1 k.p.k. i jej zadaniem było
dokonanie przez biegłego psychiatrę, a więc osobę mającą wiadomości specjalne
w tej dziedzinie, oceny czy zachodzi uzasadniona wątpliwość co do poczytalności Ł.
B. Sąd, na wniosek obrońcy, uzyskał bowiem dokumentację medyczną z
Wojewódzkiego Ośrodka […], gdzie oskarżony przebywał od 3 do 9 września 2010
r. w związku z podejrzeniem patologicznego hazardu. Opinia ta miała więc
charakter opinii wstępnej i dla jej opracowania nie było potrzeby powoływania
dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. Zauważyć należy, że z powodu
jednoznacznych wniosków zawartych w tej opinii wstępnej, wskazujących na brak
uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności Ł. B. w czasie popełnienia
zarzucanych mu czynów (nie stwierdzono w Ośrodku objawów patologicznego
hazardu), Sąd I instancji odstąpił od przeprowadzania badania na okoliczność jego
stanu zdrowia psychicznego przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów w trybie art.
202 k.p.k., oddalając w dniu 5 listopada 2012 r. wniosek obrońcy w tym zakresie.
Tego rodzaju decyzja była słuszna, gdyż badanie wstępne jest nie tylko w pełni
dopuszczalne, ale nawet w wielu wypadkach niewątpliwie celowe (zob.: uchwała
składu siedmiu sędziów SN z 21 stycznia 1970 r., VI KZP 23/69, OSNKW 1970, z.
2-3, poz. 15; postanowienia SN: z 27 lipca 1984 r., I KZ 107/84, OSNKW nr 3-4,
poz. 26; z 16 czerwca 2005 r., II KK 394/04, Lex nr 151702).
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów
prawa wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia, obciążając skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.