Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 45/14
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 r.
sprawy R. S. skazanego za popełnienie przestępstw z art. 59 ust. 1 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 7 listopada 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 7 czerwca 2013
r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć skazanego R. S. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy w S., wyrokiem z dnia 7 listopada 2013 r., utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 7 czerwca 2013 r., którym R. S. został
skazany za popełnienie dwóch przestępstw z art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na kary: roku oraz roku i 10 miesięcy
pozbawienia wolności, za które wymierzono karę łączną 2 lat i 10 miesięcy
pozbawienia wolności oraz orzeczono na mocy art. 45 § 1 k.k. przepadek korzyści
majątkowych.
2
Od wyroku Sądu odwoławczego, kasację wniósł obrońca skazanego i
zarzucając:
1. „rażące naruszenie prawa mające wpływ na treść wyroku, mianowicie art.
433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. polegające na nierozpoznaniu
postawionego w apelacji zarzutu naruszenia przepisów postępowania, które
mogło mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1
pkt 1 k.p.k.;
2. rażące naruszenie prawa mające wpływ na treść wyroku, mianowicie art.
433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. polegające na łącznym rozpoznaniu
wszystkich zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, chociaż każdy z tych
zarzutów dotyczył innych okoliczności faktycznych i powinny być one
rozpoznane oddzielnie, a ponadto polegające na rozpoznaniu tych zarzutów
w sposób pobieżny i ogólnikowy”,
wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w S. w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego R. S. jest oczywiście bezzasadna, a zatem
należało oddalić złożony w sprawie nadzwyczajny środek zaskarżenia w trybie art.
535 § 3 k.p.k.
Nie można bowiem podzielić stanowiska skarżącego, że Sąd odwoławczy w
uzasadnieniu swojego wyroku nie rozpoznał lub w sposób pobieżny i ogólnikowy
odniósł się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, dopuszczając się w ten
sposób naruszenie przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.
Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd odwoławczy rozpoznał merytorycznie
zarzut apelacyjny obrazy art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., mimo że faktycznie w
uzasadnieniu swojego orzeczenia nie zawarł stwierdzenia co do jego niezasadności.
Zarzut obrazy wymienionych przepisów, jak wynika z uzasadnienia apelacji,
obrońca upatrywał w tym, że Sąd I instancji ustalając stan faktyczny nie wziął pod
uwagę zeznań E. W. i D. W. złożonych na rozprawie. Jednakże z uzasadnienia
wyroku Sądu I instancji wynika, że analizie i ocenie Sądu podlegały wszystkie
3
zeznania tych świadków złożone zarówno na etapie postępowania
przygotowawczego jak i sądowego, które zostały uznane za niewiarygodne. Nie
jest to jednak równoznaczne z tym, jak to się starał wykazać obrońca, że
orzeczenie zostało oparte jedynie na części materiału dowodowego. Zauważyć
należy, że z oceną zeznań wyżej wskazanych świadków przez pryzmat zmiany
zeznań na etapie postępowania sądowego niewątpliwie połączony jest zarzut
pierwszy apelacji, czyli błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd odwoławczy
odnosząc się do niego i zauważając, że doszło do zmiany zeznań świadków w
zasadniczej ich części, a więc wskazania osoby od której nabywali środki
odurzające, uznał za prawidłowo dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań
świadków.
Nie jest również trafny drugi zarzut kasacji, z którego wynika, że zdaniem
skarżącego, o braku rzetelności kontroli odwoławczej świadczy nie ustosunkowanie
się do każdego z trzech zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych w sposób
wyraźnie wyodrębniony, mimo że każdy z tych zarzutów dotyczył innych
okoliczności faktycznych. Analiza apelacji wskazuje jednak, jak słusznie podnosi
prokurator w odpowiedzi na kasację, że wszystkie trzy zarzuty w istocie
kwestionowały sprawstwo oskarżonego przez pryzmat niewłaściwej oceny przez
Sąd I instancji zeznań złożonych przez świadków przed Sądem w sytuacji, gdy
uległy one istotnej zmianie w stosunku do tych złożonych w postępowaniu
przygotowawczym. Dotyczyło to zarówno samego faktu nabywania przez E. W. i D.
W. od oskarżonego substancji psychotropowych, czasokresu w jakim to miało mieć
miejsce jak i rodzaju środków jakie nabywali świadkowie. W takim układzie, Sąd
odwoławczy dokonując kontroli prawidłowości w tym zakresie poczynionych ustaleń
faktycznych miał w pełni prawo, aprobując ocenę zeznań świadków dokonaną
przez Sąd I instancji, odnieść się wspólnie do zarzutów apelacji, na co zresztą
zwrócił uwagę w początkowej części uzasadnienia.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisów
prawa wskazanych w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia, obciążając skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego w oparciu o przepis art. 636 § 1 k.p.k.
4