Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 48/14
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 marca 2014 r.,
sprawy M. K. M.,
skazanego z art. 59 ust. 1 w zb. z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę,
od wyroku Sądu Okręgowego w B.
z dnia 23 września 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w B.
z dnia 26 marca 2013 r.,
postanowił:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za postępowanie
kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. J. -
Kancelaria Adwokacka - kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa i 80/100), zawierającą 23% VAT, tytułem zwrotu kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu - sporządzenie i
wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B., wyrokiem z dnia 26 marca 2013 r., skazał M. K. M. za
przestępstwo z art. 59 ust. 1 w zb. z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na karę 3 lat
2
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy w B., po rozpoznaniu w dniu 23 września
2013 r. apelacji obrońcy skazanego, zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji,
łagodząc wymierzoną skazanemu karę pozbawienia wolności do 2 lat; w
pozostałym zakresie utrzymał wyrok w mocy.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzuty naruszenia: art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art.
366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.; art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w
zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 6 ust. 1
Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności; art.
366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 169 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić przy tym
należy stanowisko prokuratora zawarte w odpowiedzi na kasację.
Na wstępie zauważyć należy, że skarżący pod pozorem naruszenia
przepisów prawa procesowego kwestionuje de facto w sposób bardzo szeroki
ustalenia faktyczne, dążąc tym samym do obejścia zakazu podnoszenia w
postępowaniu kasacyjnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zawartym w
art. 523 § 1 k.p.k. Poza tym Sąd odwoławczy zmienił wyrok Sądu I instancji jedynie
w zakresie wymierzonej skazanemu kary, a w związku z tym zarzuty kasacji w
istocie skierowane zostały przeciwko rozstrzygnięciu Sądu a quo, co stoi w
oczywistej sprzeczności z art. 519 k.p.k.
Nie sposób było uznać, że w sprawie doszło do naruszenia art. 457 § 3 k.p.k.
w powiązaniu z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. Zważyć należy, że Sąd ad
quem dokonał prawidłowej kontroli odwoławczej, co znalazło swoje
odzwierciedlenie w nad wyraz szczegółowym uzasadnieniu. Nie można przy tym
stwierdzić, aby w sprawie nie wyjaśniono w sposób wystarczający wszystkich
okoliczności, a orzeczenie oparto na niepełnym materiale dowodowym. Zresztą
treść tego zarzutu wskazuje, że autor kasacji naruszenie tych przepisów utożsamiał
nie z podanymi powyżej okolicznościami, a jedynie z przyjętą przez Sąd a quo
niekorzystną dla skazanego wersją wydarzeń. Zabieg taki skazany musiał być na
3
niepowodzenie, albowiem zarzut dotykał w praktyce ustaleń faktycznych, a nie
braków postępowania dowodowego.
Drugi z zarzutów kasacji również był bezzasadny. Jego konstrukcja prowadzi
do wniosku, że podobnie jak w poprzednim przypadku skarżący wadliwość kontroli
instancyjnej utożsamia między innymi z przyjęciem odmiennych niż linia obrony
ustaleń faktycznych oraz dokonaniem niekorzystnej dla skazanego oceny materiału
dowodowego. Wbrew stanowisku obrońcy w sprawie dokonano oceny materiału
dowodowego w ramach swobodnej oceny dowodów. Sąd odwoławczy dokonał
prawidłowej kontroli instancyjnej wyroku Sądu pierwszej instancji, a swoje
stanowisko przedstawił w sposób klarowny i szczegółowy. Rozpoznane zostały
przy tym wszystkie zarzuty stawiane w apelacji, co znalazło odzwierciedlenie w
uzasadnieniu. W sprawie nie doszło więc do naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., art. 457
§ 3 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. Słusznie uznano, że w sprawie nie wystąpiły wątpliwości,
które winny być rozpatrywane w kontekście art. 5 § 2 k.p.k. Podstawą zarzutu nie
mogą w tej sytuacji być subiektywne wątpliwości autora kasacji, do czego szeroko
odniesiono się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wobec prawidłowości
ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, a zaakceptowanych przez Sąd
odwoławczy, w sprawie nie naruszono również przepisów statuujących ogólne
zasady procesu karnego – art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. Sąd Najwyższy nie widzi
także jakichkolwiek podstaw do uznania, że niniejsze postępowanie uchybiło art. 6
ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności.
Trzeci z zarzutów nie mógł również zostać uwzględniony. Autor kasacji
kwestionuje w zasadzie oddalenie przez Sąd pierwszej instancji wniosku
dowodowego dotyczącego uzyskania danych od operatora telekomunikacyjnego.
Zarzut ten, będąc przedmiotem apelacji, został rozpoznany przez Sąd ad quem, co
znalazło swoje odzwierciedlenie w szczegółowym opisie tej kwestii w treści
uzasadnienia (str. 35-36). Podkreślić należy, bez głębszego przytaczania tej
argumentacji, że stanowisko Sądu odwoławczego zasługiwało na pełną akceptację,
albowiem wnioskowany dowód nie miał waloru rozstrzygającego i żadnego wpływu
na treść wyroku.
4
Mając to na względzie, Sąd Najwyższy potraktował przedmiotową kasację
jako bezzasadną w stopniu oczywistym, skutkującym jej oddalenie w trybie art. 535
§ 3 k.p.k.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. skazany został zwolniony od kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
Na podstawie art. 616 § 2 pkt. 2 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw.
z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.- Prawo o adwokaturze w zw. z § 14
ust. 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz.
461 j.t.), na rzecz obrońcy skazanego z urzędu, adw. M. J., zasądzono kwotę
442,80 zł, w tym podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
przedmiotowej kasacji.