Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 433/13
POSTANOWIENIE
Dnia 8 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 kwietnia 2014r.,
sprawy M. K.,
skazanego z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. oraz z art. 178a § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę,
od wyroku Sądu Okręgowego w Z.
z dnia 27 maja 2013r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Z.
z dnia 25 stycznia 2013r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 stycznia 2013r. M. K. został skazany:
za czyn z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. na karę 4 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na zawsze; za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy
pozbawienia wolności oraz środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na okres 3 lat; wymierzono mu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono okres tymczasowego
2
aresztowania w sprawie; wymierzono łączny środek karny zakazu prowadzenia
wszelkich pojazdów mechanicznych na zawsze; rozstrzygnięto o kosztach
postepowania.
Apelację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego, zaskarżając wyrok w
całości i zarzucając mu:
- obrazę przepisów postępowania – art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 4 k.p.k. art. 6 k.p.k.
art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez oddalenie wniosku
dowodowego obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka osoby, która
zadzwoniła na policję z informacją o wypadku;
- obrazę przepisów postępowania – art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., kwestionując
stan nietrzeźwości skazanego odnośnie zarzucanego mu czynu z art. 178a § 1 k.k.;
- obrazę prawa materialnego – art. 178a § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że przypisany
skazanemu czyn nie stanowił uprzedniego czynu współukaranego do przestępstwa
z art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.;
- rażącą niewspółmierność wymierzonej kary.
Autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy
Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu apelacji, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 27 maja 2013r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, uznając apelację za oczywiście
bezzasadną oraz orzekł o kosztach postępowania.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł obrońca skazanego,
zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając mu:
- naruszenie przepisów postępowania – art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 4 k.p.k., art.
6 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k., poprzez niezasadną
akceptację rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w przedmiocie oddalenia
wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o przesłuchanie w charakterze
świadka kierowcy samochodu ciężarowego, który dzwonił na policję z informacją o
wypadku, podczas gdy mógł on mieć istotne informacje na temat przebiegu
zdarzenia, co mogło przyczynić się do ujawnienia okoliczności mających wpływ na
przypisanie winy oskarżonemu za spowodowanie wypadku drogowego,
ewentualnie na ocenę stopnia tej winy;
3
- naruszenie przepisów postępowania – art. 410 k.p.k., art. 4 k.p.k. w zw. z
art. 7 k.p.k., poprzez nieuzasadnione zaakceptowanie naruszenia swobodnej oceny
dowodów przez Sąd pierwszej instancji, które polegało na przyjęciu, że oskarżony
na trasie […] w dniu 11 lipca 2012r. kierował samochodem osobowym w stanie
nietrzeźwości, podczas gdy badanie krwi M. K. wykonano dnia 12 lipca o godzinie
5.00, a więc po tym jak pokonał on trasę między […] i brak jest dowodów, aby
oskarżony w dniu zajścia kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości na trasie […];
- naruszenie art. 178a § 1 k.k., poprzez wadliwe zastosowanie tego przepisu
i niezasadne przyjęcie, że „w sprawie niniejszej prowadzenie pojazdu w stanie
nietrzeźwości nie stanowi czynu współukaranego uprzednio z uwagi na brak
kryterium jedności celu działania sprawcy (…), brak zwartości miejscowej i
czasowej czynów, różne zespoły aktywności sprawcy”.
Autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz utrzymanego
nim w mocy orzeczenia Sądu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy M. K. była bezzasadna w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach
zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w wypadkach
określonych w art. 435 k.p.k., art. 439 k.p.k. i art. 455 k.p.k., które w niniejszej
sprawie nie wystąpiły.
Przedmiotowa kasacja jest w istocie powtórzeniem apelacji. Sąd odwoławczy
utrzymał w mocy orzeczenie Sądu pierwszej instancji, nie zmieniając ustaleń
faktycznych. W tej sytuacji stawiane w kasacji zarzuty w rzeczywistości skierowane
zostały przeciwko orzeczeniu Sądu a quo, wbrew treści art. 519 k.p.k. Wymownie
świadczą o tym również wskazane przepisy, których naruszenia dopatrywał się
skarżący. Przepisy art. 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. określają główne zasady procesu
karnego i powoływanie się na ich naruszenie musi być połączone z naruszeniem
stosownych norm szczegółowych, w tym przypadku dotyczących postępowania
4
odwoławczego. Skarżący tymczasem z tymi przepisami łączył naruszenie
przepisów art. 6 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. oraz
art. 410 k.p.k., w zw. z art. 7 k.p.k., a więc przepisów dotyczących postępowania
dowodowego, którego Sąd odwoławczy nie przeprowadzał i nie mógł naruszyć. Nie
można nie dostrzec, że autor kasacji podjął próbę dokonania ponownej kontroli
instancyjnej wyroku Sądu pierwszej instancji. Nie można również tracić z pola
widzenia tego, że obrońca pod pozorem naruszenia przepisów tak prawa
materialnego, jak i procedury, kwestionował de facto ustalenia faktyczne przyjęte za
podstawę rozstrzygnięcia, dążąc tym samym do obejścia zakazu podnoszenia w
postępowaniu kasacyjnym zarzutu błędu w tych ustaleniach, zawartego w art. 523 §
1 k.p.k. Dobitnym tego wyrazem było wręcz skopiowanie w przeważającej mierze
uzasadnienia apelacji oraz dokonanie jedynie niewielkiej, dostosowanej do potrzeb
kasacyjnych, modyfikacji zarzutów apelacyjnych. W kasacji nie sformułowano
żadnego zarzutu naruszenia przepisów odnoszących się do postępowania
odwoławczego, co w świetle przepisów art. 536 k.p.k. i art. 519 k.p.k., czyniło ten
środek zaskarżenia oczywiście bezzasadnym.
Nie zasługiwał na podzielenie zarzut dotyczący wadliwego oddalenia
wniosku dowodowego o przesłuchanie kierowcy samochodu ciężarowego, który
miał poinformować policję o zaistniałym zdarzeniu. Sąd ad quem uzasadnił swoje
stanowisko, dlaczego uznał, że w świetle całokształtu zgromadzonych dowodów,
oddalenie wniosku o przesłuchanie kierowcy ciężarówki nie stanowiło uchybienia ze
strony Sądu pierwszej instancji (str.5). Trudno nie podzielić oceny Sądu
odwoławczego, że w materiał dowodowy zgromadzony w sprawie był wystarczający
do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych. Co istotniejsze, na poparcie
tego zarzutu, obrońca w istocie ograniczył się do argumentacji zawartej już w
apelacji, dodając, że sąd powinien wykorzystać wszelkie możliwości dowodowe.
Jednakże w realiach tej sprawy, podnoszone przez skarżącego supozycje, jakoby
skazany był zmuszony do manewru zjazdu na przeciwległy pas ruchu w wyniku
nieprawidłowej jazdy samochodu ciężarowego, w świetle zbieżnych w tym zakresie
zeznań wszystkich świadków, a w szczególności A. M., ocenić należało jako
kompletnie bezpodstawne. W konsekwencji, stanowiska Sądu odwoławczego
akceptującego oddalenie tego wniosku, nie można oceniać w kategoriach
5
naruszenia przepisów dotyczących rzetelności kontroli odwoławczej - art. 433 § 2
k.p.k. – nie mówiąc już o naruszeniu rażącym. Tym bardziej w sytuacji, kiedy
zarzutu takiego w kasacji nie podniesiono.
Zarzuty dotyczące przypisania skazanemu czynu z art. 178a § 1 k.k.,
zarówno ten dotyczący naruszenia prawa materialnego jak i prawa procesowego,
również były bezzasadne. Sąd a quo dokonał właściwej oceny materiału
dowodowego, co prawidłowo zostało zaakceptowane przez Sąd ad quem.
Stwierdzić należy, że nie miał racji obrońca, iż występek z art. 178a § 1 k.k.
stanowił uprzedni czyn współukarany. Przekonująco w tym zakresie wypowiedział
się Sąd Okręgowy, wskazując na brak jedności celu działania skazanego, miejsca i
czasu obu przypisanych czynów, odmienność zespołów jego aktywności (str.8).
Niewątpliwie w tego rodzaju sprawach ocena dotycząca jedności czy wielości
przestępnych zachowań, dokonywana być może wyłącznie in concreto.
Argumentacja Sądu odwoławczego, akceptująca stanowisko Sądu a quo o
odrębności przypisanych M. K. czynów, z całą pewnością nie narusza
walidacyjnych reguł związanych z zagadnieniem jedności bądź wielości
przestępstw.
Równie bezpodstawne były twierdzenia skarżącego, jakoby M. K. prowadząc
samochód w okresie poprzedzającym śmiertelny wypadek, na trasie […], nie
pozostawał w stanie nietrzeźwości. Sam brak badania na zawartość alkoholu w
organizmie przed wypadkiem, w świetle materiału dowodowego, z którego wynika,
że skazany zanim wsiadł do samochodu, spożył znaczną ilość alkoholu, nie mógł
dyskwalifikować zasadności przypisania sprawstwa czynu z art. 178a § 1 k.k. Sądy
obydwu instancji, szeroko odnosiły się do tych okoliczności, szczegółowo podając
ilość spożytego przez skazanego alkoholu, co już w aspekcie czasu zdarzenia, a
także wyników badań krwi po wypadku, nie mogło pozostawiać żadnych
wątpliwości co do stanu jego nietrzeźwości. Tym samym o naruszeniu reguł oceny
dowodów w tej mierze mowy być nie mogło.
Mając na względzie argumentację przedstawioną powyżej, Sąd Najwyższy
kasację obrońcy M. K. oddalił na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., skazanego zwolniono od kosztów
sądowych za postępowanie kasacyjne.
6