Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZP 97/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący)
SSN Krzysztof Strzelczyk
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Bartczak
w sprawie z powództwa F. S. i M. R.
przeciwko U. Towarzystwu Ubezpieczeń
o zapłatę,
na posiedzeniu jawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 maja 2014 r.
na skutek zagadnienia prawnego
przedstawionego przez Sąd Okręgowy w S.
postanowieniem z dnia 30 października 2013 r.,
"Czy jest zgodny z przepisami prawa skład Sądu Rejonowego w S.
wydający wyrok z dnia 4 października 2012 roku w sprawie I C
743/12, w którym orzekał Sędzia przeniesiony w trybie art. 75 § 3 w
związku z art. 75 § 2 pkt 1 u.s.p., w sytuacji, gdy decyzję o
przeniesieniu podpisał Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości?"
odmawia podjęcia uchwały.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 4 października 2012 r. Sąd Rejonowy w S. oddalił
powództwo F. S. i M. R. o zasądzenie od „ U.” kwoty 2 000 zł z tytułu
odszkodowania.
W sprawie orzekał sędzia, który w związku ze zniesieniem Sądu
Rejonowego w S. z dniem 1 stycznia 2009 r. – decyzją Ministra Sprawiedliwości z
dnia 12 grudnia 2008 r., podpisaną przez podsekretarza stanu – na podstawie art.
75 § 2 i § 3 ustawy z dnia 27 lipca 2009 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych
(jedn. tekst Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze zm. – dalej: „Pr. o u.s.p.”) w związku z §
1 i § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 marca 2008 r. w
sprawie zniesienia Sądu Rejonowego w S., utworzenia Sądu Rejonowego – C. i
Sądu Rejonowego – P. oraz zmiany rozporządzenia w sprawie sądów apelacyjnych,
sądów okręgowych i sądów rejonowych oraz ustalenia ich siedzib i obszarów
właściwości (Dz. U. Nr 54, poz. 334 ze zm.) - został przeniesiony na stanowisko
sędziego Sądu Rejonowego – C.
Rozpoznając apelację powodów, Sąd Okręgowy powziął poważne
wątpliwości, które przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia na
podstawie art. 390 § 1 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przytoczone na wstępie zagadnienie prawne zostało przedstawione do
rozstrzygnięcia postanowieniem podjętym przez Sąd Okręgowy w dniu
30 października 2013 r., a więc w czasie, gdy – po wydaniu uchwały składu
siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., III CZP 46/13 (OSNC
2013, nr 12, poz. 135) oraz ujawnieniu się rozbieżności w orzecznictwie Sądu
Najwyższego spowodowanych wyrokiem z dnia 16 października 2013 r., III K
280/13 (nie publ.) - mogły powstać wątpliwości dotyczące legalności decyzji
o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe na podstawie art. 75 § 3
w związku z art. 75 § 2 pkt 1 Pr. o u.s.p. wydanych – w zastępstwie Ministra
Sprawiedliwości – przez sekretarza lub podsekretarza stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości. Zostały one jednak jednoznacznie wyjaśnione w uchwale pełnego
3
składu Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2014 r. BSA –I – 4110 – 4/13 (OSNC
2014, nr 5, poz. 49), w której stwierdzono, że w wydaniu wymienionej decyzji
o przeniesieniu sędziego o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe
Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani
podsekretarza stanu, z zastrzeżeniem, że wykładnia dokonana w uchwale wiąże od
chwili jej podjęcia. Uchwała ta, mająca moc zasady prawnej na podstawie ustawy,
wiąże wszystkich sędziów Sądu Najwyższego (art. 61 § 6 i art. 62 ustawy z dnia
23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym, jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 499),
a siłą autorytetu Sądu Najwyższego oraz jego pozycji ustrojowej i funkcji w ramach
sprawowania wymiaru sprawiedliwości wpływa także bezpośrednio na orzecznictwo
sądów powszechnych i wojskowych (art. 183 ust. 1 Konstytucji RP i art. 1 pkt 1
Pr. o u.s.p.).
W tej sytuacji należy przyjąć, że podjęcie uchwały pełnego składu Sądu
Najwyższego po wydaniu przez sąd drugiej instancji postanowienia
o przedstawieniu Sądowi Najwyższemu na podstawie art. 390 § k.p.c. zagadnienia
prawnego do rozstrzygnięcia – wyjaśniającej wątpliwości będące podłożem
poważnych wątpliwości powziętych przez sąd drugiej instancji przy rozpatrywaniu
apelacji uzasadnia odmowę podjęcia uchwały (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 10 maja 2000 r., III CZP 7/00, OSNCP 2000, nr 12, poz. 221).
Z tych względów postanowiono, jak w sentencji (art. 61 § 1 ustawy o Sądzie
Najwyższym).

III CZP 97/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia