Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 126/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Kazimierz Klugiewicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 maja 2014 r.,
sprawy M. G.,
skazanego z art. 207 § 1 k.k. i in.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w K.,
z dnia 22 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.,
z dnia 21 maja 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
2. kosztami procesu w postępowaniu kasacyjnym obciążyć
skazanego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 21 maja 2013 r., M. G. został uznany
za winnego popełnienia przestępstw z art. 207 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. z
art. 12 k.k.; z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i art. 91 § 1 k.k. oraz z art.
278 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k., za które wymierzono mu karę łączną 2 (dwóch)
lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4
(czterech) lat próby. Ponadto, mocą powołanego wyroku, zobowiązano
oskarżonego do poprawnego traktowania pokrzywdzonych oraz do naprawienia
2
szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: E.G. 10.666 zł, N. M.
3.550 zł, w terminie 3 miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku.
Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia 22 października 2013 roku, po
rozpoznaniu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego, utrzymał w mocy
zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 22
października 2013 roku wniósł obrońca skazanego M. G., zarzucając określone w
art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. uchybienie, polegające na wydaniu orzeczenia przez Sąd
Rejonowy nienależycie obsadzony tj. przy udziale SSR I. L., która z dniem 1
stycznia 2013 roku została przeniesiona na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego
w S., przy czym decyzję w tym przedmiocie z upoważnienia Ministra
Sprawiedliwości podpisał Podsekretarz Stanu, a zatem decyzja ta jako niezgodna z
prawem nie wywołała skutku jej właściwego.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w S. do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację
obrońcy skazanego M. G. wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. G. jest bezzasadna i to w stopniu
oczywistym, uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 523 § 4 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 523 § 2 k.p.k., w przypadku
skazania na inną karę, niż kara bezwzględnego pozbawienia wolności, kasacja
wniesiona przez strony może być oparta wyłącznie na zarzucie podnoszącym
wystąpienie jednej z przesłanek określonych w art. 439 § 1 k.p.k.
Z uwagi zatem na fakt, że M. G. został skazany na karę pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, kasacja wniesiona przez
jego obrońcę mogła być rozpatrywana jedynie w zakresie, w jakim podnosiła
wystąpienie uchybień, stanowiących bezwzględne przyczyny odwoławcze.
W tym kontekście należy stwierdzić, że wskazanie przez skarżącego na
wystąpienie przesłanki określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. jest oczywiście
nietrafne. Obrońca skazanego upatruje zaistnienia tej przesłanki w nienależytej
obsadzie sądu, a w szczególności w fakcie, że decyzję w przedmiocie przeniesienia
3
SSR I. L. podpisał podsekretarz stanu z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości. Na
poparcie swojego stanowiska skarżący odwołał się do uchwały 7 sędziów Sądu
Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 roku (III CZP 46/13, LEX nr 1350216), z której
wynika, że uprawnienie do przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe
przewidziane w art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. –
Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze
zm.) przysługuje wyłącznie Ministrowi Sprawiedliwości, w związku z czym nie może
być przekazane innej osobie, w tym sekretarzowi lub podsekretarzowi stanu.
Zaistniałe w tym zakresie rozbieżności w wykładni prawa (por. wyrok SN z dnia 16
października 2013 r., III KK 280/13, LEX nr 1378173) skłoniły Pierwszego Prezesa
Sądu Najwyższego do wystąpienia z wnioskiem o podjęcie przez pełny skład Sądu
Najwyższego uchwały rozstrzygającej następujące zagadnienie prawne: „Czy w
podjęciu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe, wydanej na
podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. –
Prawo o ustroju sądów powszechnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze
zm.), Minister Sprawiedliwości może być zastąpiony przez sekretarza lub
podsekretarza stanu?” W efekcie pełny skład Sądu Najwyższego uchwałą z dnia 28
stycznia 2014 roku, sygn. akt BSA-I-4110-4/13 (OSNKW 2014, z. 4, poz. 31),
uchwalił, że „w wydaniu decyzji o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe
na podstawie art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
– Prawo o ustroju sądów powszechnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2013 r., poz. 427 ze
zm.) Minister Sprawiedliwości nie może być zastąpiony przez sekretarza ani
podsekretarza stanu”, aczkolwiek „wykładnia dokonana w uchwale wiąże od chwili
jej podjęcia”. To zaś oznacza, że wszystkie decyzje wydane przed podjęciem
uchwały, a zatem przed 28 stycznia 2014 roku, podpisane przez sekretarzy lub
podsekretarzy stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, należy uznać za skuteczne,
niewymagające jakichkolwiek aktów konwalidacyjnych.
W tym stanie rzeczy, Sąd Najwyższy uznał zarzut skarżącego za
bezzasadny w stopniu oczywistym, przy czym obciążył skazanego kosztami
procesu w postępowaniu kasacyjnym.
4