Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak (spr.)

Sędziowie: SSA Iwona Szybka

SSO del. Dorota Rzeźniowiecka

Protokolant: sekr. sądowy Patrycja Stasiak

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2013 r. w Łodzi

sprawy C. G. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu

z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. akt: V U 742/12;

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 1341/12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił decyzję zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w O. z dnia 6 marca 2012 roku, odmawiającą C. G. (2) prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17.12,1998 roku o emeryturach i rentach z FUS i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury poczynając od dnia 1 lutego 2012 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe - w tym zeznania odwołującego, jego akta osobowe , zeznania świadka A. N. - wykazało, iż odwołujący wykonywał pracę w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w okresie od dnia 05.07.1976 r. do 01.04.1980 r. Tym samym zdaniem Sądu ubezpieczony wykazał okres ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach i wobec bezspornych pozostałych przesłanek spełnił warunki wymienione w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Powyższe orzeczenie zaskarżył apelacją organ rentowy zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 32 ust 1 i art. 184 ustawy z dnia 17.12.1998 o emeryturach i rentach z FUS oraz naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu organ rentowy podniósł, że jego zdaniem na podstawie akt osobowych ubezpieczonego, załączonych angaży, świadectw pracy i innych dokumentów nie można przyjąć, że wnioskodawca w spornym okresie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyniku analizy materiału zebranego przed sądem pierwszej instancji, dokonał następujących ustaleń faktycznych:

Odwołujący urodził się dnia 10.06.1951 r. Na dzień 01.01.1999 r. wnioskodawca udowodnił staż pracy w wymiarze 27 lat 8 miesięcy i 29 dni. Organ rentowy uznał odwołującemu okres pracy w szczególnych warunkach wynoszący 11 lat i 6 miesięcy.

Organ rentowy nie uznał odwołującemu okresu pracy w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w okresie od 23.03.1976 r. do 01.04.1980 r. w (...) Spółdzielni (...) później Współpraca w K..

Odwołujący nie należy do OFE, posiadła status pracownika, obecnie nie pracuje zawodowo.

W okresie od 22.03.1976 do 01.04.1980 r. wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni (...). Spółdzielnia wykonywała usługi transportowe. Transportowano wszystkie materiały. Firma dysponowała około 40 pojazdami, w tym 30 samochodami ciężarowymi, marki S., J., S..

(dowód: zeznania świadka A. N.)

W podaniu z dnia 13.03.1976 r. odwołujący wniósł o przyjęcie do pracy w charakterze kierowcy. W podaniu z dnia 14.06.1976 r. odwołujący wniósł o zatrudnienie w dziale transportu. Na podaniu dokonano adnotacji o zatrudnieniu jako kierowca samochodu ciężarowego od dnia 05.07.1976 r. W piśmie z dnia 09.07.1976 r. określono przeniesienie odwołującego ze stanowiska kierowcy samochodu dostawczego na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego.

W dniu 7.03.1977 r. podpisany został protokół przyjęcia przez wnioskodawcę nowego samochodu marki Ż..

Kolejnymi pismami z dnia 1.04.1977 r., 2.05.1978 r., 1.09.1978r., 25.05.1979 r., dokonywano zmiany stawki godzinowego wynagrodzenia wnioskodawcy na stanowisku kierowcy bagażowego.

Dopiero w dniu 29.08.1979 roku kierownik Oddziału A. N. zwrócił się do Zarządu K. (...) Spółdzielni Pracy w K. o wyrażenie zgody na przejście wnioskodawcy z kierowcy taboru bagażowego na kierowcę taboru ciężarowego z dniem 1.08.1979 r.

W dniu 31.08.1979 r. Zarząd K. (...) Spółdzielni Pracy w K. zmienił wnioskodawcy angaż kierowcy samochodu bagażowego na kierowcę samochodu ciężarowego z dniem 1.08.1979 r. Wnioskodawcy przyznano także dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu oraz dodatek za O.C.

W dniu 30.01.1980 r. wystawiono kolejny angaż wnioskodawcy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego.

(dowód: akta osobowe)

Uprawnienia do kierowania pojazdami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wnioskodawca posiada od maja 1976 r.

Sąd Apelacyjny, uwzględniając powyższe ustalenia stwierdza, że z analizy stanu faktycznego sprawy ustalonego na podstawie całokształtu materiału dowodowego wynika, iż brak jest podstaw do uznania, że w okresie przyjętym przez Sąd pierwszej instancji ubezpieczony stale pracował w warunkach szczególnych. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że ubezpieczony niewątpliwie był kierowcą samochodu ciężarowego w okresach od 5.07.1976 do dnia 7.03.1977 r. oraz od dnia 1.08.1978 do dnia 31 marca 1980 roku., natomiast w pozostałym okresie ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku kierowcy samochodu gospodarczego i bagażowego.

Sąd Apelacyjny, za niewiarygodne uznał zeznania świadka A. N., że w okresie od 5.07.1976 r. do 31.03.1980 r. stale pracował na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego, ponieważ powyższa okoliczność pozostaje w sprzeczności z dokumentacją znajdującą się w aktach osobowych C. G. (2) oraz zeznaniami ubezpieczonego złożonymi na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 kwietnia 2013 roku. Wnioskodawca zeznał bowiem, że w okresie od 8.07.1977 r. do 31.07.1978 r. czasami pracował w charakterze kierowcy bagażowego. Wynikało to z praktyki panującej w zakładzie pracy, bowiem w sytuacji kiedy musiał zastępować pracowników pracujących na samochodach bagażowych, podpisywał dokumenty dotyczące przyjęcia samochodów marki Ż.. W pozostałym czasie pracował jednak na samochodach ciężarowych (zeznania wnioskodawcy utrwalone na płycie CD między 9m.15s, a 11m.57s, k-44).

W związku z tym, także za niewiarygodne uznać należało zeznania ubezpieczonego co do świadczonej przez niego pracy w okresie od 8.07.1977 r. do 31.07.1978 r. jedynie na stanowisku kierowcy ciężarowego. Wprawdzie stwierdzenia wymaga, że dokumenty załączone do akt osobowych nie oddają w pełni charakteru wykonywanej przez wnioskodawcę pracy, to jednak całokształt okoliczności faktycznych nie uprawnia do przyjęcia, że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ubezpieczony świadczył pracę na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony w powyższym czasookresie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna i skutkuje zamianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołania, bowiem Sąd Okręgowy dokonał wadliwej oceny materiału dowodowego i poprzez niedostrzeżenie wszystkich istotnych okoliczności faktycznych, w szczególności wynikających z akt osobowych wnioskodawcy wyprowadził błędne wnioski co do charakteru świadczonej przez ubezpieczonego pracy w spornym okresie.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie zaś z treścią § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Pracą w warunkach szczególnych jest przy tym praca świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach wskazanych w załączniku A do rozporządzenia z 7.02.1983r. (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Bezspornie ubezpieczony wykazał 11 lat i 6 miesięcy pracy w warunkach szczególnych. Pozostały brakujący staż pracy ubezpieczony próbował uzupełnić okresem pracy w Wojewódzkiej Spółdzielni (...) w K. od 22.03.1976 do 01.04.1980 r.

W ocenie Sądu Apelacyjnego materiał dowodowy zgromadzony przed Sądem Okręgowym uzupełniony ustaleniami Sądu Apelacyjnego nie daje jednak podstaw do przyjęcia, że C. G. (2) legitymuje się wymaganymi 15 latami pracy w warunkach szczególnych. Niewątpliwe ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A dział VIII poz. 2 w/w rozporządzenia Rady Ministrów w okresach od 5.07.1976 do dnia 7.03.1977 r. oraz od dnia 1.08.1978 do dnia 31 marca 1980 roku. W tym okresie ubezpieczony świadczył prace w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, a okoliczność ta znajduje potwierdzenie zarówno w aktach osobowych jak i zeznaniach ubezpieczonego i powołanego świadka. Jednakże w okresie od 5.07.1976 r. do 31.03.1980 r. ubezpieczony oprócz wykonywania obowiązków kierowcy ciężarowego, świadczył także pracę w charakterze kierowcy bagażowego, a zatem nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W związku z tym uznać można za udowodniony okres pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych jedynie od dnia 5.07.1976 do dnia 7.03.1977 r. oraz od dnia 1.08.1978 do dnia 31 marca 1980 roku, bowiem w okresie tym ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy ciężarowego. Okres ten po doliczeniu do okresu zaliczonego przez organ rentowy nie daje jednak wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Reasumując, apelacja organu rentowego jest uzasadniona, bowiem ubezpieczony nie wykazał wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych i nie spełnia przesłanek do przyznania mu emerytury w obniżonym wieku na podstawi art. 184 w./w ustawy.

Z omówionych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.