Ts 28/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III Rco 6/00 VI Cz 407/00
Pełny tekst orzeczenia
207
POSTANOWIENIE
z dnia 3 września 2001 r.
Sygn. akt Ts 28/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Wiesław Johann
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Truszkowskiego,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie.
UZASADNIENIE:
1. W skardze konstytucyjnej Andrzeja Truszkowskiego zarzucono, iż art. 53 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 oraz z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 397 § 1 w związku z art. 394 § 1 pkt 5 k.p.c. jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach konstytucyjnych wskazane zostało postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 października 2000 r. (sygn. akt VI Cz 407/00), którym oddalono zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w Działdowie z 7 sierpnia 2000 r. (sygn. akt III Rco 6/00) oddalające wniosek skarżącego o wyłączenie sędziego od udziału w rozpoznaniu sprawy i nakładające na skarżącego grzywnę za działanie w złej wierze. Jak zaznaczono w treści skargi konstytucyjnej, postanowienie Sądu Okręgowego zostało doręczone skarżącemu 4 grudnia 2000 r.
Postanowieniem z 26 czerwca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż doszło do upływu trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż Trybunał błędnie ustalił upływ trzymiesięcznego terminu.
2. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zarzut skarżącego zasługuje na uwzględnienie. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 października 2000 r. (sygn. akt VI Cz 407/00) doręczone zostało skarżącemu 4 grudnia 2000 r. Przyjmując ogólną zasadę obliczania terminów wynikającą z art. 165 § 1 k.p.c., stosowanego na podstawie art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, upływ terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej miał miejsce 4 marca 2001 r. Skoro jednak 4 marca 2001 r. był dniem ustawowo wolnym (niedziela), to termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, obliczony na zasadzie art. 165 k.p.c. w związku z art. 115 k.c., upływał w dniu 5 marca 2001 r. Tym samym zachowany został, wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 3 września 2001 r.
Sygn. akt Ts 28/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Zdzisław Czeszejko-Sochacki – sprawozdawca
Wiesław Johann
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 czerwca 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja Truszkowskiego,
p o s t a n a w i a:
uwzględnić zażalenie.
UZASADNIENIE:
1. W skardze konstytucyjnej Andrzeja Truszkowskiego zarzucono, iż art. 53 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 oraz z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś art. 397 § 1 w związku z art. 394 § 1 pkt 5 k.p.c. jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Jako ostateczne orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach konstytucyjnych wskazane zostało postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 października 2000 r. (sygn. akt VI Cz 407/00), którym oddalono zażalenie skarżącego na postanowienie Sądu Rejonowego w Działdowie z 7 sierpnia 2000 r. (sygn. akt III Rco 6/00) oddalające wniosek skarżącego o wyłączenie sędziego od udziału w rozpoznaniu sprawy i nakładające na skarżącego grzywnę za działanie w złej wierze. Jak zaznaczono w treści skargi konstytucyjnej, postanowienie Sądu Okręgowego zostało doręczone skarżącemu 4 grudnia 2000 r.
Postanowieniem z 26 czerwca 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż doszło do upływu trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż Trybunał błędnie ustalił upływ trzymiesięcznego terminu.
2. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zarzut skarżącego zasługuje na uwzględnienie. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie z 23 października 2000 r. (sygn. akt VI Cz 407/00) doręczone zostało skarżącemu 4 grudnia 2000 r. Przyjmując ogólną zasadę obliczania terminów wynikającą z art. 165 § 1 k.p.c., stosowanego na podstawie art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, upływ terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej miał miejsce 4 marca 2001 r. Skoro jednak 4 marca 2001 r. był dniem ustawowo wolnym (niedziela), to termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, obliczony na zasadzie art. 165 k.p.c. w związku z art. 115 k.c., upływał w dniu 5 marca 2001 r. Tym samym zachowany został, wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, trzymiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 36 ust. 7 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), należało orzec jak na wstępie.