Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek apelacji W. S.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

z dnia 9 maja 2012 r. sygn. akt V U 325/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 maja 2012 r. sygn. akt VU 325/12 Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy oddalił odwołanie W. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 28 lutego 2012 r., którą organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury.

Rozstrzygnięcie Sąd wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy:

W. S. (ur. (...)), na dzień 01 stycznia 1999 r. wykazał 26 lat, 4 miesiące i 1 dzień okresów składkowych i nie składkowych. Nie przystąpił do OFE i nie pozostaje w stosunku pracy, który rozwiązał w dniu 25 listopada 2003 r. Od 01 lutego 2004 r. prowadzi działalność gospodarczą.

W okresie od 07 grudnia 1972 r. do 28 lutego 1994 r. W. S. był zatrudniony w (...) Spółka z o.o. w L. na następujących stanowiskach:

-

od 07 grudnia 1972r. do 30 kwietnia 1973 r. - betoniarza - zbrojarza,

-

od 01 sierpnia 1974r. do 14lutP-go 1979 r. - majstra,

-

od 15 lutego 1979r. do 31 marca 1984 r. - kierownika budowy,

-

od 01 kwietnia 1984r. do 25 października 1987 r. - mistrza,

-

od 26 października 1987r. do 25 stycznia 1988 r. - kierownika budowy,

-

od 26 stycznia 1988r. do 28 kwietnia 1994r. - mistrza.

Do obowiązków wnioskodawcy w okresie zatrudnienia na stanowisku betoniarza zbrojarza (od 07 grudnia 1972r. do 30 kwietnia 1973 r.) należało przygotowywanie i montaż zbrojenia elementów betonowych. Ubezpieczony pracował w brygadzie składającej się z ok. czterech zbrojarzy. Przy montażu zbrojenia, jego brygada współpracowała z brygadą cieśli, którzy wykonywali szalunki.

W okresie zatrudnienia na stanowisku majstra (od 01 sierpnia 1974 r. do 14 lutego 1979 r.), wnioskodawcy podlegało kilka brygad, tj. brygada montażowa zajmująca się montażem konstrukcji stalowych, dwie brygady ciesielskie, dwie brygady betoniarsko zbrojarskie, brygada malarzy antykorozyjnych, którzy malowali konstrukcje stalowe. Wnioskodawca sprawował bezpośredni nadzór nad pracą w brygadach, który polegał na sprawdzaniu jakości wykonania robót, zgodnie z określoną dokumentacją oraz kontrolowaniu prawidłowości wykonania prac pod względem technicznym. Ubezpieczony prowadził także dokumentację kadrową oraz płacową (listy obecności, karty stanowisk pracy, listy płac etc.). Wnioskodawca podlegał bezpośrednio kierownikowi budowy.

Takie same obowiązki wnioskodawca wykonywał także w okresach zatrudnienia: na stanowisku mistrza od 01 kwietnia 1984 r. do 25 października 1987 r. oraz na stanowisku mistrza od 26 stycznia 1988 r. do 29 lutego 1992 r. i od 01 lipca 1992 r. do 28 kwietnia 1994 r.

W okresie zatrudnienia na stanowisku kierownika budowy, tj. od 15 lutego 1979 r. do 31 marca 1984 r. i od 26 października 1987 r. do 25 stycznia 1988 r., wnioskodawca kierował budową kompleksu szybu R8, R9, R10 w R., pracami przy remontach maszyn flotacyjnych w zakładach wzbogacania rudy w R., budową baru i stołówki pracowniczej przy kopalni w R. i pracami przy budynkach mieszkalnych w P., które miały na celu wzmocnienie ścian tych budynków. Wnioskodawca - za pośrednictwem podległych mu mistrzów - nadzorował pracę w brygadach: zbrojarsko-betoniarskiej, cieśli, malarzy, montażowej, a także brygadzie murarzy.

Do szczegółowych zadań wnioskodawcy należało m.in. rozdzielanie zadań dla podległych mu mistrzów, powierzanie prowadzenia poszczególnych robót pracownikom posiadającym odpowiednie kwalifikacje, jak również odbiór od mistrzów i kontrola odbioru robót przez mistrzów od zespołów brygad, po uprzednim stwierdzeniu w jakiej mierze wykonana robota odpowiada wymaganiom jakości. Do obowiązków wnioskodawcy należało także sporządzanie kosztorysów oraz rozliczanie (fakturowanie) wykonanych robót z zamawiającym.

Takie same czynności, jak w okresach zatrudnienia na stanowisku kierownika budowy, wnioskodawca wykonywał także w okresie od 01 marca 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., w którym był zatrudniony na stanowisku mistrza i jednocześnie pełnił obowiązki kierownika budowy.

Decyzją z dnia 28 lutego 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., po rozpoznaniu wniosku W. S. z dnia 03 lutego 2012 r., odmówił mu prawa do wcześniejszej emerytury.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd orzekł, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w sprawie bezspornym był fakt, iż wnioskodawca osiągnął wiek emerytalny, tj. 60 lat, na dzień 01 stycznia 1999 r. posiadał wymagane 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych (26 lat, 4 miesiące i 1 dzień). Na dzień złożenia wniosku o emeryturę nie przystąpił do OFE i nie pozostaje w stosunku pracy, który rozwiązał w dniu 25 listopada 2003 r.

Sporną kwestią wymagają ustalenia Sądu było natomiast to, czy wnioskodawca posiadał nadto 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca w odwołaniu podnosił, iż ze świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach nr PP/121/94 (k. 10 akt ubezpieczeniowych) wynika, że w kwestionowanych przez ZUS okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych, tj. prace zbrojarskie i betoniarskie oraz kontrole międzyoperacyjną, kontrolę jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno - techniczny.

Sąd wyjaśnił, że nie jest on związany treścią wystawionych przez zakład pracy świadectw pracy, czy świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Sąd bowiem, w oparciu o przeprowadzone w toku postępowania dowody, samodzielnie dokonuje oceny charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd oparł się na dokumentacji zawartej w aktach osobowych dotyczących spornego okresu zatrudnienia jak również na wyjaśnieniach samego wnioskodawcy.

Na podstawie przedstawionego materiału dowodowego, Sąd uznał, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych w okresie zatrudnienia na stanowisku betoniarza - zbrojarza od 07 grudnia 1972 r. do 30 kwietnia 1973 r. Jak bowiem wynika z wyjaśnień wnioskodawcy, w okresie tym ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się przygotowywaniem i montażem zbrojenia elementów betonowych. Prace wykonywane przez wnioskodawcę zostały zaliczone do prac w warunkach szczególnych w wykazie A, dziale V, pod poz. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. (prace zbrojarskie i betoniarskie).

Sąd ocenił, że nie można zaliczyć do prac w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia wnioskodawcy na stanowiskach kierownika budowy, tj. od 15 lutego 1979 r. do 31 marca 1984 r. i od 26 października 1987 r. do 25 stycznia 1988 r., a także okresu zatrudnienia od 01 marca 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., w którym wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku mistrza, jednakże pełnił jednocześnie obowiązki kierownika budowy. Z zebranego materiału dowodowego wynika, że w tych okresach ubezpieczony nadzorował pracę w brygadach (zbrojarsko-betoniarskiej, cieśli, malarzy, montażowej, murarzy) za pośrednictwem podległych mu mistrzów. Do szczegółowych zadań wnioskodawcy należało m.in. rozdzielanie zadań dla podległych mu mistrzów, a także kontrolowanie odbioru robót przez mistrzów od zespołów brygad, po uprzednim stwierdzeniu w jakiej mierze wykonana robota odpowiada wymaganiom jakości. Ponadto oprócz obowiązków związanych z nadzorowaniem prac poszczególnych brygad wnioskodawca prowadził także dokumentację kadrową oraz płacową (listy obecności, karty stanowisk pracy, listy płac etc.), sporządzał również kosztorysy oraz rozliczał wykonane roboty z zamawiającym.

Wobec tak dokonanych ustaleń Sąd I instancji stwierdził, że we wskazanych okresach wnioskodawca, wbrew twierdzeniom zawartym w odwołaniu, nie wykonywał prac w warunkach szczególnych określonych w wykazie A, dziale XIV, pod. poz. 24 powołanego rozporządzenia (kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno - techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd podkreślił, że W. S., w omawianych okresach nie sprawował bezpośredniego nadzoru nad pracą pracowników w poszczególnych brygadach. Czynności te były bowiem wykonywane bezpośrednio przez podległych wnioskodawcy mistrzów. Ubezpieczony wprawdzie na rozprawie twierdził, że w okresie od 01 marca 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., w którym był zatrudniony na stanowisku mistrza i pełnił obowiązki kierownika budowy, sprawował bezpośredni nadzór nad pracą podległych mu brygad, jednakże zwrócić należy uwagę, iż ze znajdującej się w aktach osobowych karty stanowiska pracy jednoznacznie wynika, że nadzór ten był sprawowany przez wnioskodawcę pośrednio, tj. poprzez podległych mu mistrzów (akta osobowe k. 129 - 132, w szczególności pkt 11 i 19 karty stanowiska pracy).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd uznał, że praca wykonywana przez W. S. w okresach: od 15 lutego 1979 r. do 31 marca 1984 r., od 26 października 1987 r. do 25 stycznia 1988 r. oraz od 01 marca 1992 r. do 30 czerwca 1992 r., nie była pracą w warunkach szczególnych wykonywaną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, o której mowa w § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W tym stanie rzeczy, Sąd odstąpił od szczegółowego badania charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego w pozostałych zakwestionowanych przez ZUS okresach, tj. od 01 sierpnia 1974 r. do 14 lutego 1979 r., od 01 kwietnia 1984 r. do 25 października 1987 r., od 26 stycznia 1988 r. do 29 lutego 1992 r. oraz od 01 lipca 1992 r. do 28 kwietnia 1994 r. Okresy te bowiem, nawet razem z uznanym przez Sąd za pracę w warunkach szczególnych okresem zatrudnienia na stanowisku betoniarza-zbrojarza (od 07 grudnia 1972 r. do 30 kwietnia 1973 r.), wynoszą 14 lat, 8 miesięcy i 25 dni, a zatem nie są wystarczające do wykazania wymaganego co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

W świetle przedstawionych okoliczności, uznając, że wnioskodawca nie udokumentował 15 lat pracy w szczególnych warunkach i tym samym nie spełnił warunków wskazanych w treści przepisu art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kodeksu postępowania cywilnego - oddalił odwołanie wnioskodawcy.

Z wyrokiem nie zgodził się wnioskodawca zaskarżając wyrok w całości i podnosząc, że niezrozumiałym jest dla niego odmowa uznania pracy na stanowisku kierownik budowy, gdyż w ocenie wnioskodawcy jest to praca taka sama, wykonywana w tych samych warunkach i w takim samym czasie, jak praca na stanowisku mistrza z dodatkowo poszerzonym zakresem odpowiedzialności.

Wnioskodawca wskazał, że w zależności od wielkości budowy i ilości zatrudnionych pracowników wykonywał on obowiązki kierownika budowy łącząc je z funkcją mistrza jednoosobowo lub przy większych budowach mając podlegających jej mistrzów. Wnioskodawca zarzucił, że w jego zakresach czynności m. innymi wymieniono kontrolę i weryfikacji dostarczonej dokumentacji projektowej, kontrolę i sprawdzenie jakości dostarczanych do wbudowania materiałów, kontrola zgodności z dokumentacją wykonanych robót za pośrednictwem podległych mistrzów i osobista, uzgadnianie zmian i niejasności dokumentacji z Inwestorem i biurem projektowym czyli typowe elementy kontroli międzyoperacyjnej i jakości produkcji wykonywane przez dozór inżynieryjno-techniczny na budowie całkowicie zgodny z Wykazem A, Dz. XIV poz. 24 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Dz.U. nr 8 poz. 43.

Wobec tak przedstawionych zarzutów skarżący wniósł o uwzględnienie złożonej apelacji, zaliczenie okresu zatrudnienia na stanowisku kierownik budowy do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych i przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji zgromadził w sprawie wystarczający materiał dowodowy, a jego ocena nie narusza granic zastrzeżonych dla swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie znajdujące uzasadnienie w całokształcie sprawy oraz treści obowiązujących przepisów, a Sąd Apelacyjny aprobując w pełni te ustalenia przyjmuje je za własne bez potrzeby szczegółowego ich przytaczania.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia czy wnioskodawca spełnił przesłanki uprawniającego go do uzyskania emerytury w niższym wieku z uwagi na pracę w warunkach szczególnych.

Swoje uprawnienie do emerytury wnioskodawca wywodzi z treści przepisu art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie z treścią przepisu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (dla mężczyzn 65 lat). Natomiast wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowiska oraz warunki na podstawie, których osobom wymienionym w art. 32 ust. 2 i 3 ww. ustawy przysługuje prawo do emerytury ustala się na podstawie "przepisów dotychczasowych", tj. rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zatem wnioskodawca aby uzyskać prawo do emerytury przy ukończonym 60 roku życia musi wykazać co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zauważyć należy, że obecna definicja pracy w szczególnych warunkach odwołuje się jedynie do wymienionego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. i to ono jest podstawą ustalenia, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach. Fakt pracy w warunkach szczególnych winien więc, w razie stwierdzenia w świadectwach pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach na podstawie przepisów branżowych, ustalić każdorazowo Sąd odnosząc się do cyt. wyżej rozporządzenia.

Reguły dowodzenia w procesie cywilnym (art. 232 k.p.c.) zobowiązują strony do wskazywania dowodów, z których wywodzą one skutki prawne. Zasada ta znajduje zastosowanie również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, których przedmiotem są odwołania ubezpieczonych od decyzji organów rentowych. Oznacza to, iż w rozpoznawanej sprawie to wnioskodawca winien wykazać, iż spełnia przesłanki do otrzymania świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy.

W tym zakresie Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okręgowego, iż wnioskodawca nie wykazał 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca zarówno w toku postępowania przed organem rentowym, jak również w czasie postępowania sądowego nie przedstawił wystarczających dowodów potwierdzających, że w spornych okresach tj. w okresie od 15 lutego 1979 r. do 31 marca 1984 r. i od 26 października 1987 r. do 25 stycznia 1988 r., (w których wnioskodawca był zatrudniony na stanowiskach kierownika budowy), a także w okresie zatrudnienia od 1 marca 1992 r. do 30 czerwca 1992 r. (w którym wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku mistrza, jednakże pełnił jednocześnie obowiązki kierownika budowy, pracował on w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Słusznie Sąd ten zauważył, że z zakresu powierzonych wnioskodawcy obowiązków wynika, iż w spornych okresach pracy wnioskodawca nadzorował pracę w brygadach zbrojarsko- betoniarskiej, cieśli, malarzy, montażowej i murarzy, za pośrednictwem podległych mu mistrzów. Natomiast do szczegółowych zadań wnioskodawcy należało m.in. rozdzielenie zadań dla podległych mu mistrzów, a także kontrolowanie dokonanych odbiorów robót przez mistrzów od zespołów brygad, po uprzednim stwierdzeniu w jakiej mierze wykonane roboty odpowiadają wymaganiom jakości. Również z dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych wnioskodawcy, a w szczególności z pkt 11 i 19 karty stanowiska pracy (k. 129-132 a.os.) wynika wprost, że zadaniem wnioskodawcy było sprawowanie nadzoru za pośrednictwem podległych mu mistrzów.

Ponadto zauważyć należy, że wnioskodawca na rozprawie przez Sądem Apelacyjnym sam podał, że sprawował nadzór nad różnymi brygadami i pracownikami wykonującymi różne zadania. Wśród nich byli pracownicy pracujący w warunkach szczególnych oraz nie pracujący w takich warunkach, ponieważ on jako kierownik budowy, ponosił odpowiedzialność za wszystkich podległych mu pracowników.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że ani Sąd Apelacyjny ani też Sąd Okręgowy nie kwestionują faktu, że wnioskodawca między innymi sprawował nadzór nad pracownikami również tymi świadczącymi pracę w warunkach szczególnych, jednakże oprócz tego wnioskodawca miał za zadanie nadzorowanie pracy innych grup pracowników takich jak np. malarzy, murarzy, cieślów. Nadzór ten sprawował za pośrednictwem podległych mu mistrzów, bowiem oczywistym jest, że sam nie byłby w stanie wypełnić należycie nadzoru nam każdym z pracowników z osobna, czy też nad każdą podlegającą dozorowi brygadą.

Oprócz obowiązków związanych z dozorem wnioskodawca miał również za zadanie prowadzenie dokumentacji kadrowej oraz płacowej (tj. listy obecności, karty stanowisk pracy, listy płac itp.), sporządzał również kosztorysy oraz rozliczał wykonane roboty z zamawiającym.

Powyższe oznacza, jak słusznie ocenił Sąd I instancji, że wnioskodawca nie sprawował dozoru na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wnioskodawca jako kierownik budowy koordynował prace bardzo szerokiej grupy pracowników, którzy wykonywali różnego rodzaju prace i tylko niektóre z nich mogły być zaliczone do prac wykonywanych w warunkach szczególnych. Ponadto wnioskodawca wykonywał pracę związaną z prowadzeniem stosunkowo szerokiej dokumentacji, co również wymagało odpowiedniego nakładu i czasu pracy.

Tym samym stwierdzić należy, że nieuzasadnione jest stanowisko apelującego, w którym podnosi on, iż w spornym okresie wykonywał pracę wymienioną w wykazie A dziale XIV, stanowiącym załącznik rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r., pod pozycją 24.

Pod pozycją tą wymieniona jest kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni.

Wyjaśnić należy, że prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

Podzielając takie rozumienie instytucji emerytury z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach, należy stwierdzić, że określonymi w pkt 24 działu XIV wykazu A rozporządzenia czynnościami ogólnie pojętej kontroli oraz dozoru inżynieryjno - technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, są wyłącznie te czynności, które wykonywane są w warunkach bezpośrednio narażających na szkodliwe dla zdrowia czynniki, a więc polegające na bezpośrednim dozorze i bezpośredniej kontroli procesu pracy na stanowiskach pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Oznacza to, że podstawowe znaczenie miało ustalenie jakie prace wykonywali pracownicy podwładni. Dopiero wówczas można oceniać, czy określona kontrola bądź dozór stanowiły pracę w szczególnych warunkach, przy czym łącznikiem byłoby narażenie ubezpieczonego na czynniki istniejące na stanowiskach pracy podwładnych zatrudnianych w szczególnych warunkach.

Również więc od kontrolującego, czy dozorującego wymaga się aby praca z pkt 24 była wykonywana stale i pełnym wymiarze czasu pracy na danym stanowisku (§ 2 rozporządzenia).

Trafnie Sąd Okręgowy stwierdził, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na uznanie, że wnioskodawca wykonywał nadzór nad pracownikami wykonującymi wyłącznie prace na stanowiskach zaliczone do pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie ulega wątpliwości, iż nie wszystkie wykonywane przez podległych wnioskodawcy pracowników czynności stanowią prace w warunkach szczególnych (przykładowo prace ślusarskie, malarskie, murarskie). Ponadto brak podstaw do przyjęcia, iż wnioskodawca wykonując czynności dozoru był narażony na szkodliwe warunki stale, przez cały czas pracy. Wnioskodawca kontrolował różnego rodzaju prace, na różnych halach za pośrednictwem podległych mu mistrzów, a ponadto zajmował się prowadzeniem dokumentacji kadrowej oraz rozliczaniem wykonanych robót.

W konsekwencji nie zaliczenie wnioskodawcy wymienionych powyżej spornych okresów, do prac wykonywanych w szczególnych warunkach uniemożliwia przyznanie wnioskodawcy świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację wnioskodawcy jako nieuzasadnioną.

R.S.