Ts 45/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:VU 22/03
Pełny tekst orzeczenia
229
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lipca 2003 r.
Sygn. akt Ts 45/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marii Bęben w sprawie zgodności:
art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Marii Bęben złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 17 marca 2003 r., zakwestionowano zgodność art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie zaskarżonego przepisu Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie decyzją z 25 listopada 2002 r. (znak NI 051334751/25) wobec stwierdzenia, iż wypłacane od 1992 r. świadczenie ustalono od błędnej (zaniżonej) podstawy wymiaru, przeliczył skarżącej przysługującą jej rentę tylko za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek, pomimo iż, zdaniem skarżącej, zgodnie z art. 77 ust. 1 Konstytucji winien jej zwrócić pełną kwotę wyrównującą świadczenie od 1992 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 22 stycznia 2003 r. (sygn. akt VU 22/03), doręczonym skarżącej 5 lutego 2003 r., oddalił odwołanie od decyzji ZUS, powołując się na treść art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który dopuszcza wypłacenie podwyższonego świadczenia wyłącznie za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 kwietnia 2003 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany m.in. do wskazania, czy od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie wniesiono środek odwoławczy. W nadesłanym w odpowiedzi na zarządzenie piśmie, pełnomocnik skarżącej wskazał, iż od przytoczonego wyroku nie przysługiwał środek odwoławczy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uprzednie wyczerpanie drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W postępowaniu cywilnym, w trybie którego rozpoznawane są sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, do których przynależy sprawa, w związku z którą wystąpiono ze skargą konstytucyjną, dla spełnienia powyższego wymogu, konieczne jest wniesienie apelacji od wyroku sądu I instancji, a ponadto, w zakresie określonym przepisami k.p.c., kasacji.
Jak wynika z treści pisma z 25 kwietnia 2003 r. nadesłanego w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego, od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 22 stycznia 2003 r., będącego rozstrzygnięciem sądu pierwszej instancji nie wniesiono apelacji, przy czym, zdaniem pełnomocnika skarżącej, od tego wyroku środek odwoławczy nie przysługiwał. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego twierdzenie to jest nieuzasadnione, jako że ani Kodeks postępowania cywilnego, ani przepisy szczególne nie przewidują wyjątku od zasady wyrażonej w art. 367 § 1 k.p.c., zgodnie z którą od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja do sądu drugiej instancji. Nie składając apelacji od wyroku Sądu Okręgowego skarżąca nie wyczerpała tym samym przysługującej jej drogi prawnej, w konsekwencji czego nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.
2
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lipca 2003 r.
Sygn. akt Ts 45/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marii Bęben w sprawie zgodności:
art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Marii Bęben złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 17 marca 2003 r., zakwestionowano zgodność art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) z art. 77 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie zaskarżonego przepisu Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie decyzją z 25 listopada 2002 r. (znak NI 051334751/25) wobec stwierdzenia, iż wypłacane od 1992 r. świadczenie ustalono od błędnej (zaniżonej) podstawy wymiaru, przeliczył skarżącej przysługującą jej rentę tylko za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek, pomimo iż, zdaniem skarżącej, zgodnie z art. 77 ust. 1 Konstytucji winien jej zwrócić pełną kwotę wyrównującą świadczenie od 1992 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 22 stycznia 2003 r. (sygn. akt VU 22/03), doręczonym skarżącej 5 lutego 2003 r., oddalił odwołanie od decyzji ZUS, powołując się na treść art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który dopuszcza wypłacenie podwyższonego świadczenia wyłącznie za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 kwietnia 2003 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany m.in. do wskazania, czy od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie wniesiono środek odwoławczy. W nadesłanym w odpowiedzi na zarządzenie piśmie, pełnomocnik skarżącej wskazał, iż od przytoczonego wyroku nie przysługiwał środek odwoławczy.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uprzednie wyczerpanie drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu 3 miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W postępowaniu cywilnym, w trybie którego rozpoznawane są sprawy z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, do których przynależy sprawa, w związku z którą wystąpiono ze skargą konstytucyjną, dla spełnienia powyższego wymogu, konieczne jest wniesienie apelacji od wyroku sądu I instancji, a ponadto, w zakresie określonym przepisami k.p.c., kasacji.
Jak wynika z treści pisma z 25 kwietnia 2003 r. nadesłanego w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego, od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 22 stycznia 2003 r., będącego rozstrzygnięciem sądu pierwszej instancji nie wniesiono apelacji, przy czym, zdaniem pełnomocnika skarżącej, od tego wyroku środek odwoławczy nie przysługiwał. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego twierdzenie to jest nieuzasadnione, jako że ani Kodeks postępowania cywilnego, ani przepisy szczególne nie przewidują wyjątku od zasady wyrażonej w art. 367 § 1 k.p.c., zgodnie z którą od wyroku sądu pierwszej instancji przysługuje apelacja do sądu drugiej instancji. Nie składając apelacji od wyroku Sądu Okręgowego skarżąca nie wyczerpała tym samym przysługującej jej drogi prawnej, w konsekwencji czego nie został spełniony jeden z warunków dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.
2