Pełny tekst orzeczenia

57/2B/2005


POSTANOWIENIE
z dnia 13 kwietnia 2005 r.
Sygn. akt Tw 34/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Teresa Dębowska-Romanowska,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 grudnia 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Krajowej Rady Doradców Podatkowych,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

1. W dniu 9 sierpnia 2004 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Krajowej Rady Doradców Podatkowych o stwierdzenie, że: 1) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9, art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) w zakresie, w którym przepisy te: zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, iż nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów w imieniu lub na rzecz, których działa dokonujący transakcji, a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) naruszają art. 17 Konstytucji oraz wyrażoną w jej art. 2 zasadę proporcjonalności poprzez ingerencję w istotę tajemnicy zawodowej, której zachowanie jest koniecznym warunkiem wykonywania zawodu zaufania publicznego; 2) art. 16-20c zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie dotyczącym doradców podatkowych są niezgodne z art. 2, art. 30 oraz art. 31 Konstytucji; 3) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w którym przepisy te: zaliczają do kategorii instytucji zobowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, iż nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji narusza art. 5 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji oraz wyrażoną w jej art. 2 zasadę proporcjonalności; 4) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 w związku z art. 35, art. 36 i art. 37 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w którym przepisy te zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, że nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji, nakładają na doradcę podatkowego odpowiedzialność karną za niezrealizowanie zasad obowiązujących naruszają art. 2 oraz art. 42 ust. 1 Konstytucji poprzez niezachowanie zasad przyzwoitej legislacji; 5) art. 2 pkt 1 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w jakim zalicza do katalogu instytucji obowiązanych doradców podatkowych – bez względu na formę wykonywania przez nich zawodu – narusza art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji; 6) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w którym przepisy te zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, że nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji, a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) naruszają art. 31 ust. 3 w związku z art. 51 ust. 3, 4 i 5 Konstytucji i wyrażone w tych przepisach prawo do prywatności oraz art. 49 Konstytucji i zapewnioną w tym przepisie ochronę tajemnicy komunikowania się.

2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, poprzez: wskazanie umocowanego przedstawiciela do reprezentowania Krajowej Rady Doradców Podatkowych przed Trybunałem Konstytucyjnym; doręczenie uchwały lub decyzji odpowiedniego organu wnioskodawcy, stanowiących podstawę sporządzenia i złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego (pięć egzemplarzy); dołączenie wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała lub decyzja została podjęta zgodnie ze statutem organizacji (pięć egzemplarzy); powołanie odpowiedniego przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy; wskazanie, w jakim zakresie art. 16-20c ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) są niezgodne z art. 2 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 powołanej wyżej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji; doręczenie czterech kopii wniosku, pięciu egzemplarzy statutu wnioskodawcy oraz pięciu egzemplarzy aktualnego wyciągu z rejestru sądowego.

3. W piśmie z 1 października 2004 r. Krajowa Rada Doradców Podatkowych odniosła się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.

4. Postanowieniem z 6 grudnia 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, po pierwsze, że Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie wykonała w ustawowym terminie zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r., wzywającego do usunięcia wskazanych braków formalnych wniosku. Okoliczność powyższa, zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK) uzasadniła odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, po drugie, że uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 6 lipca 2004 r. (nr 830/2004) „w sprawie upoważnienia Przewodniczącego KRDP do podpisania w imieniu KRPD wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy z 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw” nie zawierała niezbędnych elementów, które umożliwiłyby uznanie jej za podstawę prawną wniosku w sprawie hierarchicznej kontroli norm, który wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego 9 sierpnia 2004 r.
Trybunał Konstytucyjny zwrócił także uwagę, że skonkretyzowanie przedmiotu i wzorców kontroli nastąpiło we wniosku złożonym przez Przewodniczącego Krajowej Rady Doradców Podatkowych. Jednocześnie podmiot sporządzający wniosek rozszerzył zakres przedmiotowy kontroli, obejmując nią także przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.), a więc regulacje pozostające poza zakresem ustawy nowelizującej, o której mowa w uchwale Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 6 lipca 2004 r. W konsekwencji Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, stwierdził, że „wniosek” samoistnie określając przedmiot i podstawy kontroli, pochodzi od podmiotu nieuprawnionego do zainicjowania postępowania w sprawie hierarchicznej zgodności norm.

5. W dniu 16 grudnia 2004 r. Krajowa Rada Doradców Podatkowych złożyła zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 grudnia 2004 r., wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Trybunał Konstytucyjny rozpoznając zażalenie, koncentruje się na badaniu zarzutów w nim podniesionych i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego. Zobowiązany jest, na podstawie art. 36 ustawy o TK, do badania legitymacji podmiotów określonych w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, domagających się wszczęcia postępowania w sprawie hierarchicznej zgodności norm. Tylko wnikliwa kontrola wniosku a casu ad casum – już w stadium wstępnego rozpoznania – prowadzić może do ujednolicenia praktyki orzeczniczej, zapobiegając zarówno bezpodstawnemu nadawaniu biegu wnioskom nieuprawnionych podmiotów, jak i bezpodstawnej odmowie nadania dalszego biegu wnioskom złożonym przez podmioty uprawnione.

2. Krajowa Rada Doradców Podatkowych stwierdza w zażaleniu, że Trybunał Konstytucyjny odmawiając nadania wnioskowi dalszego biegu, powołał się na okoliczność „niedoręczenia uchwały lub decyzji odpowiedniego organu wnioskodawcy, stanowiących podstawę sporządzenia i złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego”.
Odnosząc się do powyższego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnia, że wnioskodawca sformułował pogląd, który nie znajduje oparcia w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Rozstrzygając o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny nie wskazał bowiem argumentu „niedoręczenia uchwały /.../”, na który powołuje się Krajowa Rada Doradców Podatkowych. Oczywiste jest, iż nie mógł tego uczynić, skoro w aktach rozpatrywanej sprawy znajdowała się uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 6 lipca 2004 r. (nr 830/2004).

3. Trybunał Konstytucyjny ustalił natomiast, że uchwała Krajowej Rady Radców Prawnych z 6 lipca 2004 r. nie zawiera niezbędnych elementów umożliwiających uznanie jej za podstawę prawną wniosku złożonego do Trybunału 9 sierpnia 2004 r., przez to, że nie wyraża woli wystąpienia z wnioskiem o kontrolę norm, bowiem jej treścią jest „upoważnienie Przewodniczącego KRDP do podpisania w imieniu KRDP wniosku do Trybunału Konstytucyjnego”; nie konkretyzuje przedmiotu kontroli, gdyż obejmuje nią całą ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577), a także nie precyzuje konstytucyjnych wzorców kontroli, przewidując „zbadanie zgodności z Konstytucją”.
Kwestionując powyższe stanowisko Trybunału, Krajowa Rada Doradców Podatkowych twierdzi, z jednej strony, że uchwała powyższa „zawiera wszystkie niezbędne elementy /.../”, z drugiej zaś przekonuje, że „zakres wniosku, do podpisania którego upoważnia uchwała, obejmuje swoim zakresem istotne tezy złożonego wniosku, a doprecyzowanie uchwały jedynie ograniczałoby udzielone upoważnienie”.

3.1. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje pogląd przedstawiony w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym wnioskodawcą w rozpatrywanej sprawie jest Krajowa Rada Doradców Podatkowych. Jako organ legitymowany do wystąpienia z wnioskiem o kontrolę norm (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji) wyłącznie Krajowa Rada Doradców Podatkowych może podjąć uchwałę wyrażającą wolę wszczęcia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, konkretyzując przedmiot oraz wzorce kontroli. Podmiot sporządzający czy podpisujący wniosek w imieniu Krajowej Rady Doradców Podatkowych jest zobowiązany do działania w zakresie udzielonego mu umocowania. Umocowanie takie nie prowadzi do swoiście rozumianego „przekazania zdolności wnioskowej” z organu legitymowanego na podmiot podpisujący wniosek. W konsekwencji podmiot taki nie zyskuje kompetencji do samodzielnego kształtowania przedmiotu zaskarżenia, jak i podstaw kontroli.

3.2 Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że w rozpatrywanej sprawie, to właśnie podmiot podpisujący wniosek ustalił zakres przedmiotowy badania zgodności. Objął nim zarówno przepisy ustawy z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577), wskazanej w uchwale Krajowej Rady Doradców Podatkowych, jak również – co szczególnie istotne – przepisy ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.), wobec których Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie wyraziła woli poddania ich kontroli. Podmiot ten skonkretyzował także przepisy Konstytucji, będące wzorcem kontroli dla zaskarżonych unormowań ustawowych.

3.3. Biorąc pod uwagę powyższe, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarówno argument wnioskodawcy dotyczący uznania uchwały Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 6 lipca 2004 r. za podstawę prawną złożenia wniosku, jak i argument sporządzenia i podpisania wniosku w granicach wyznaczonych przez tę uchwałę, nie zasługują na uwzględnienie.

4. Krajowa Rada Doradców Podatkowych dowodzi w zażaleniu, że Trybunał Konstytucyjny odmawiając nadania wnioskowi dalszego biegu, powołał się na okoliczność „niedołączenia wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała została podjęta zgodnie ze statutem organizacji”.
Odnosząc się do powyższego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnia, że wnioskodawca sformułował pogląd, który nie znajduje oparcia w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Rozstrzygając o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny nie wskazał bowiem argumentu „niedołączenia wyciągu z protokołu /.../”, na który powołuje się Krajowa Rada Doradców Podatkowych. Oczywiste jest, iż nie mógł tego uczynić, skoro w aktach rozpatrywanej sprawy znajdował się wyciąg z protokołu z XXIII posiedzenia Krajowej Rady Doradców Podatkowych, które odbyło się 6-7 lipca 2004 r. w Warszawie.

5. Trybunał Konstytucyjny ustalił natomiast, że na podstawie protokołu oraz statutu Krajowej Izby Doradców Podatkowych, nadesłanych w wykonaniu zarządzenia (pkt 3 i 8) sędziego Trybunału z 20 września 2004 r., nie można stwierdzić, czy uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych z 6 lipca 2004 r. została podjęta zgodnie ze statutem organizacji zawodowej doradców podatkowych.

5.1. Trybunał Konstytucyjny przypomina ponownie, że w myśl § 25 ust. 2 statutu Krajowej Izby Doradców Podatkowych „liczbę członków Rady ustala Zjazd”. Oznacza to, że dopóki Trybunał nie dysponuje uchwałą Zjazdu określającą liczebność Rady, dopóty informacja „jest quorum”, zawarta w wyciągu z protokołu jej posiedzenia, nie pozwala rozstrzygnąć, czy uchwała została podjęta zgodnie ze statutem Izby, w szczególności zaś, czy w głosowaniu wzięła udział wymagana liczba członków Rady (quorum), decydująca o ważności (wiążącym charakterze) samej uchwały.
Z art. 36 ust. 3 ustawy o TK wynika, że uzupełnienie tego rodzaju braku formalnego wniosku winno nastąpić przed wydaniem postanowienia o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Stąd, wyjaśnienia Krajowej Rady Doradców Podatkowych przedstawione w zażaleniu, a więc na kolejnym (i tym samym niewłaściwym) etapie wstępnego rozpoznania wniosku, nie prowadzą do skutecznego usunięcia stwierdzonego braku formalnego.

5.2 Wnioskodawca zarzuca nadto, że „z zarządzenia sędziego TK nie wynika zakres dokumentów w celach dowodowych wymagany przez Trybunał Konstytucyjny”.
Oceniając powyższy argument, Trybunał Konstytucyjny wyraża przekonanie, iż od wnioskodawcy – jako organu Krajowej Izby Doradców Podatkowych – należy oczekiwać takiej znajomości zasad i trybu swojego działania określonych w statucie Izby, która pozwoli skutecznie usunąć braki formalne wniosku.
Jeżeli stwierdzonym brakiem formalnym wniosku jest niedołączenie statutu Krajowej Izby Doradców Podatkowych, to w konsekwencji Trybunał Konstytucyjny nie ma podstawy dla ustalenia, jakie rodzaje aktów i w jakim zakresie normują zadania, strukturę organizacyjną i funkcjonowanie organizacji zawodowej. Nie może tym samym, wbrew oczekiwaniu Krajowej Rady Doradców Podatkowych, wskazać zamkniętego katalogu dokumentów, których doręczenie usunie stwierdzony brak formalny wniosku.

6. Krajowa Rada Doradców Podatkowych kwestionuje stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, który ustalił, że wyjaśnienia przedstawione w piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia (pkt 4) sędziego Trybunału z 20 września 2004 r., nie doprowadziły, w wyznaczonym terminie, do usunięcia stwierdzonego braku formalnego wniosku, polegającego na powołaniu odpowiedniego przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy.
Jednocześnie, w ocenie Krajowej Rady Doradców Podatkowych „dopiero (zaskarżone postanowienie) jednoznacznie sprecyzowało na czym polega zarządzenie w tym zakresie” i dlatego w zażaleniu wnioskodawca wskazuje „dodatkowo zakres zadań Izby określonych w § 6 statutu KIDP”.

6.1. W tym stanie rzeczy Trybunałowi Konstytucyjnemu wypada jedynie przypomnieć, że podmioty wskazane w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji mogą wystąpić z wnioskiem w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm tylko wówczas, jeżeli akt normatywny dotyczy spraw objętych ich zakresem działania (art. 192 ust. 2 Konstytucji). Zgodnie natomiast z art. 32 ust. 2 ustawy o TK wniosek pochodzący od takich podmiotów powinien zawierać także powołanie przepisu prawa lub statutu, wskazującego, że kwestionowana ustawa lub inny akt normatywny dotyczy spraw objętych ich zakresem działania. Jeżeli na etapie rozpoznania wstępnego wniosek nie odpowiada warunkom formalnym, a stwierdzone braki nie zostały usunięte w określonym terminie, sędzia Trybunału wydaje postanowienie o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu (art. 36 ust. 3 w zw. z ust. 2 ustawy o TK).

6.2. Należy zatem przyjąć, że Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie spełniła konstytucyjnej (art. 191 ust. 2) i ustawowej (art. 32 ust. 2) przesłanki, będącej warunkiem sine qua non zdolności wnioskowej podmiotów legitymowanych szczególnie (w zw. z art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Skoro zaś uzupełnienie tego rodzaju braku formalnego wniosku winno nastąpić przed wydaniem postanowienia o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu, to wyjaśnienia Krajowej Rady Doradców Podatkowych przedstawione w zażaleniu, a więc na kolejnym (i tym samym niewłaściwym) etapie wstępnego rozpoznania wniosku, nie prowadzą do skutecznego usunięcia stwierdzonego braku formalnego.

7. Krajowa Rada Doradców Podatkowych kwestionuje stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, który ustalił, że wyjaśnienia przedstawione w piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia (pkt 5) sędziego Trybunału z 20 września 2004 r., nie doprowadziły, w wyznaczonym terminie, do usunięcia stwierdzonego braku formalnego wniosku, polegającego na wskazaniu, w jakim zakresie art. 16-20c zaskarżonej ustawy są niezgodne z art. 2 Konstytucji.
Wnioskodawca twierdzi, że zakres ten „jest zawarty we wniosku z 5 sierpnia 2004 r.”, złożonym do Trybunału Konstytucyjnego 9 sierpnia 2004 r.
Trybunał Konstytucyjny analizując treść wniosku (str. 7), odnoszącą się do uzasadnienia niekonstytucyjności powyższych przepisów i ustalił, że jedyny explicite przedstawiony zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji można odnaleźć w następującym poglądzie wnioskodawcy: „Formułowanie przepisu prawa w sposób, który pozostawia funkcjonariuszowi daleko idącą dowolność w zmuszaniu obywatela do wskazanego zachowania i nie określa procedur weryfikowania owych poleceń stanowi naruszenie zarówno wolności człowieka jak i zasad poprawnej legislacji”.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego tak wyznaczony „zakres niezgodności”, w szczególności zaś brak dowodów uzasadniających wskazane naruszenie, nie pozwala na przeprowadzenie merytorycznej kontroli zgodności norm.

8. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w zarządzeniu (pkt 6) sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r. nastąpiła oczywista omyłka w oznaczeniu art. 2 ust. 2 zaskarżonej ustawy jako art. 1 pkt 2. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że ponieważ art. 1 pkt 2 kwestionowanej ustawy nie postawiono zarzutu niezgodności z art. 2 Konstytucji, to w konsekwencji okoliczność powyższa nie wpływa na rozstrzygnięcie podjęte w niniejszej sprawie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił, jak w sentencji.