Pełny tekst orzeczenia

134/7/A/2008

POSTANOWIENIE
z dnia 24 września 2008 r.
Sygn. akt SK 72/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat – przewodniczący
Stanisław Biernat
Marek Kotlinowski
Marek Mazurkiewicz
Bohdan Zdziennicki – sprawozdawca,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 września 2008 r., wniosku pełnomocnika skarżącej spółki PPH „Gara” spółka jawna Piekarnia-Ciastkarnia „Pod Klonem” I. Wasilewicz-Krasucka, B. Jarmuł, D. i P. Chowaniec, J. Bondarczuk, Z. Piotrowski w Słupsku radcy prawnego Marka Pawłowskiego o wydanie orzeczenia w sprawie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić wniosku.

UZASADNIENIE

Pełnomocnik skarżącej spółki PPH „Gara” spółka jawna Piekarnia-Ciastkarnia „Pod Klonem” I. Wasilewicz-Krasucka, B. Jarmuł, D. i P. Chowaniec, J. Bondarczuk, Z. Piotrowski w Słupsku pismem z 14 sierpnia 2008 r. wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według minimalnej stawki wynagrodzenia pełnomocnika za samo sporządzenie skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny 14 lipca 2008 r. wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie zbadania zgodności art. 3701 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z preambułą, art. 2, art. 4 ust. 1, art. 30, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji ze względu na zbędność orzekania. Skarga konstytucyjna nie zawierała wniosku o zwrot kosztów postępowania.
Trybunał Konstytucyjny, rozpoznając wniosek pełnomocnika skarżącej, stwierdził, że ustawodawca w art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) przesądził, że o zwrocie kosztów postępowania Trybunał orzeka wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. Z przepisu tego wynika, że wniosek o zwrot kosztów postępowania powinien być złożony najpóźniej do czasu wydania ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy przez Trybunał. Wprawdzie skarga w niniejszej sprawie nie mogła zostać skierowana do rozpoznania na rozprawie, to jednak od czasu ogłoszenia wyroku w sprawie o sygn. P 18/07 z 20 maja 2008 r. (Dz. U. z 5 czerwca 2008 r. Nr 96, poz. 619), w którym Trybunał uznał zaskarżony przepis za niekonstytucyjny, należało spodziewać się postanowienia o umorzeniu postępowania w niniejszej spawie. Nie można było natomiast oczekiwać, że pomimo utraty mocy obowiązującej zaskarżonego przepisu Trybunał, na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, rozpozna sprawę merytorycznie ponieważ kwestionowany przepis nie kreował żadnych konstytucyjnie chronionych wolności i praw, które mimo utraty jego mocy obowiązującej mogłyby dalej podlegać ochronie konstytucyjnej.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.