Ts 264/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
382/5/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2009 r.
Sygn. akt Ts 264/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 marca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej „Dążność”,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej restrykcyjna wykładnia zaskarżonego przepisu narusza prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia. Wykładnia nie bierze pod uwagę wysokości nieopłaconej kwoty od środka zaskarżenia. Zróżnicowanie sytuacji prawnej stron wnoszących środek odwoławczy w zależności od ich reprezentowania przez adwokata lub radcę prawnego, w sytuacji, gdy strony nie mają wpływu na spełnienie przesłanek koniecznych dla wniesienia pisma procesowego, jest nieuzasadnione.
Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I CZ 25/07) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2006 r. (sygn. akt VI A Ca 653/06). Postanowieniem tym została odrzucona apelacja skarżącej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga z dnia 2 marca 2006 r. (sygn. akt III C 236/05). Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie przez pełnomocnika opłaty od środka zaskarżenia w pełnej wysokości.
Postanowieniem z dnia 3 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na zbędność orzekania. W wyroku z dnia 17 listopada 2008 r. (SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) Trybunał Konstytucyjny dokonał już oceny zgodności zaskarżonego przepisu z wzorcami konstytucyjnymi wskazanymi w skardze konstytucyjnej.
W zażaleniu skarżąca wniosła o merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, podnosząc, że w sprawie nie występuje zbędność orzekania. Zdaniem skarżącej sprawa o sygnaturze SK 33/07 dotyczyła rozszerzającej wykładni art. 1302 § 3 k.p.c. w odniesieniu do osoby zwolnionej przez sąd od ponoszenia jakichkolwiek kosztów. Niniejsza sprawa dotyczy zaś kontroli normy nakazującej odrzucenie apelacji wniesionej przez adwokata lub radcę prawnego w sytuacji, gdy została ona opłacona w niewłaściwej wysokości, a pomyłka w opłacie wynosi jeden grosz.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W obu sprawach przedmiotem zarzutu był nadmierny rygoryzm zaskarżonego przepisu w przypadku popełnienia przez pełnomocnika błędu w opłaceniu apelacji. W sprawie SK 33/07 Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak nadmiernego rygoryzmu w sytuacji, gdy od apelacji sporządzonej i wniesionej przez fachowego pełnomocnika na rzecz osoby zwolnionej od kosztów sądowych, nie została wniesiona opłata podstawowa. Jeżeli Trybunał nie uznał nadmiernego rygoryzmu art. 1302 § 3 k.p.c. w odniesieniu do osoby zwolnionej od kosztów sądowych, to tym bardziej nie mógłby uznać nadmierności takiego rygoryzmu w odniesieniu do osoby, która nie była zwolniona od kosztów. Na marginesie należy jedynie zauważyć, że w odróżnieniu od sprawy SK 33/07, w niniejszej sprawie skarżąca nie uczyniła przedmiotem skargi konstytucyjnej odpowiednich przepisów o kosztach sądowych. Tym samym w zakresie zaskarżenia nie mieści się sama kwestia nieprawidłowości w opłaceniu apelacji. Przedmiotem skargi był wyłącznie rygor z art. 1302 § 3 k.p.c. Wobec powyższego należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie uznał, iż zachodzi zbędność orzekania.
Niezależnie od powyższego należy wskazać na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2009 r., w którym Trybunał stwierdził, że: „Art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłacone zażalenie, wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej” (P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72). W sprawie tej występuje tożsamość podnoszonych zarzutów z zarzutami niniejszej skargi konstytucyjnej, co czyni zbędnym przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania.
Ze względu na zbędność orzekania w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 września 2009 r.
Sygn. akt Ts 264/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Kotlinowski – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 marca 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej „Dążność”,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej restrykcyjna wykładnia zaskarżonego przepisu narusza prawo do sprawiedliwego rozstrzygnięcia. Wykładnia nie bierze pod uwagę wysokości nieopłaconej kwoty od środka zaskarżenia. Zróżnicowanie sytuacji prawnej stron wnoszących środek odwoławczy w zależności od ich reprezentowania przez adwokata lub radcę prawnego, w sytuacji, gdy strony nie mają wpływu na spełnienie przesłanek koniecznych dla wniesienia pisma procesowego, jest nieuzasadnione.
Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego. Postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2007 r. (sygn. akt I CZ 25/07) Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącej na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2006 r. (sygn. akt VI A Ca 653/06). Postanowieniem tym została odrzucona apelacja skarżącej od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga z dnia 2 marca 2006 r. (sygn. akt III C 236/05). Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie przez pełnomocnika opłaty od środka zaskarżenia w pełnej wysokości.
Postanowieniem z dnia 3 marca 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na zbędność orzekania. W wyroku z dnia 17 listopada 2008 r. (SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) Trybunał Konstytucyjny dokonał już oceny zgodności zaskarżonego przepisu z wzorcami konstytucyjnymi wskazanymi w skardze konstytucyjnej.
W zażaleniu skarżąca wniosła o merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, podnosząc, że w sprawie nie występuje zbędność orzekania. Zdaniem skarżącej sprawa o sygnaturze SK 33/07 dotyczyła rozszerzającej wykładni art. 1302 § 3 k.p.c. w odniesieniu do osoby zwolnionej przez sąd od ponoszenia jakichkolwiek kosztów. Niniejsza sprawa dotyczy zaś kontroli normy nakazującej odrzucenie apelacji wniesionej przez adwokata lub radcę prawnego w sytuacji, gdy została ona opłacona w niewłaściwej wysokości, a pomyłka w opłacie wynosi jeden grosz.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W obu sprawach przedmiotem zarzutu był nadmierny rygoryzm zaskarżonego przepisu w przypadku popełnienia przez pełnomocnika błędu w opłaceniu apelacji. W sprawie SK 33/07 Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak nadmiernego rygoryzmu w sytuacji, gdy od apelacji sporządzonej i wniesionej przez fachowego pełnomocnika na rzecz osoby zwolnionej od kosztów sądowych, nie została wniesiona opłata podstawowa. Jeżeli Trybunał nie uznał nadmiernego rygoryzmu art. 1302 § 3 k.p.c. w odniesieniu do osoby zwolnionej od kosztów sądowych, to tym bardziej nie mógłby uznać nadmierności takiego rygoryzmu w odniesieniu do osoby, która nie była zwolniona od kosztów. Na marginesie należy jedynie zauważyć, że w odróżnieniu od sprawy SK 33/07, w niniejszej sprawie skarżąca nie uczyniła przedmiotem skargi konstytucyjnej odpowiednich przepisów o kosztach sądowych. Tym samym w zakresie zaskarżenia nie mieści się sama kwestia nieprawidłowości w opłaceniu apelacji. Przedmiotem skargi był wyłącznie rygor z art. 1302 § 3 k.p.c. Wobec powyższego należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie uznał, iż zachodzi zbędność orzekania.
Niezależnie od powyższego należy wskazać na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 maja 2009 r., w którym Trybunał stwierdził, że: „Art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłacone zażalenie, wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej” (P 87/08, OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 72). W sprawie tej występuje tożsamość podnoszonych zarzutów z zarzutami niniejszej skargi konstytucyjnej, co czyni zbędnym przekazanie jej do merytorycznego rozpoznania.
Ze względu na zbędność orzekania w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) należało orzec jak na wstępie.