Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013r. w Katowicach

sprawy z odwołania G. M. (G. M. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym i podstawę wymiaru składek

na skutek apelacji ubezpieczonego G. M.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach

z dnia 27 kwietnia 2012r. sygn. akt XI U 3107/11

oddala apelację.

/-/SSA A.Grymel /-/SSA M.Procek /-/SSA J.Pietrzak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1260/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołania ubezpieczonego G. M. od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 2 listopada 2011 roku o nr (...), (...) i (...) stwierdzających, że ubezpieczony podlega od 1 listopada 2005r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a w związku z tym ustalających podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe, zdrowotne oraz Fundusz Pracy.

Sąd Okręgowy ustalił, iż G. M. od 1 stycznia 2004 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą.

W okresie od 1 maja 2007 r. do 31 października 2007 r. świadczył pracę nakładczą
na rzecz M. M.. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 14 września 2010 r. sygn. akt XI U 1183/09 orzeczono, że ubezpieczony nie podlegał w tym okresie ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu z tytułu pracy nakładczej.

Kolejną umowę o pracę nakładczą ubezpieczony zawarł z (...) Sp. z o.o. Prawomocną decyzją organu rentowego z dnia 1 kwietnia 2011 r.
nr (...) G. M. został wyłączony z ubezpieczeń emerytalnego i rentowego z tytułu zawartego z w/w płatnikiem stosunku pracy nakładczej,
w okresie od 1 listopada 2005 r. do 14 maja 2007 r. oraz od 1 listopada 2007 r. do
11 marca 2008 r.

Następnie decyzją organu rentowego z dnia 4 kwietnia 2011 r. o numerze (...) odwołujący się został wyłączony z ubezpieczeń emerytalnego i rentowego z tytułu świadczenia kolejnej pracy nakładczej, tym razem
u płatnika (...) S.A., w okresie od 12 marca 2008 r. do 28 lutego 2009 r.

Prawomocną decyzją organu rentowego z dnia 4 kwietnia 2011 r. o numerze (...) G. M. ponownie został wyłączony
z ubezpieczeń rentowego i emerytalnego z tytułu pracy nakładczej, również świadczonej na rzecz (...) S.A. od 1 marca 2009 r.

Według ustaleń Sądu pierwszej instancji, pismem z dnia 4 sierpnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych, z uwagi na wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia okresu podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i podstaw wymiaru składek z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, poinformował ubezpieczonego, że w terminie 7 dni ma prawo przedstawienia dokumentów zgłoszeniowych i rozliczeniowych oraz ma on prawo wglądu do zebranej w sprawie dokumentacji, jak również wypowiedzenia się
w przedmiotowej sprawie. G. M. został poinformowany ponadto, że strona ma prawo do czynnego udziału w każdym stadium postępowania. Ubezpieczony nie udzielił odpowiedzi na powyższe pismo, jak również nie skorzystał z prawa wglądu do zgromadzonej dokumentacji.

Z uwagi na powyższe, organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Ubezpieczony nie występował o wznowienie postępowania w zakresie wyłączenia go z ubezpieczenia z tytułu wykonywania pracy nakładczej.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd pierwszej instancji powołał się na treść art. 83a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 j.t.) oraz art. 66 ust. 1 pkt c i art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.

o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) uznając, że bez podważenia powyższych prawomocnych decyzji oraz prawomocnego wyroku nie może być mowy o ich zmianie, a co za tym idzie, z uwagi na brak jakiejkolwiek zmiany podstawy, na której została wydana zaskarżona decyzja, nie można mówić o jej wadliwości. W dalszej kolejności Sąd ten wskazał, że z uwagi na ustalenie,
iż G. M. w spornym okresie podlega ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej i nie wykazał przy tym innego tytułu ubezpieczenia
w spornym okresie, uznać należy, że określenie przez organ rentowy wymiaru składek na ubezpieczenie zdrowotne było prawidłowe w świetle obowiązujących regulacji prawnych.

Motywując swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji podkreślił, że z powyższych regulacji prawnych wynika, iż aby możliwe było wzruszenie prawomocnych decyzji organu rentowego oraz rozstrzygnięcia Sądu, na których opierała się zaskarżona decyzja, ubezpieczony powinien złożyć wniosek w przedmiocie ponownego ustalenia podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz wykazać takie okoliczności istniejące już przed wydaniem tych prawomocnych decyzji, które miałyby wpływ na to prawo lub zobowiązanie.
Zatem według Sądu Okręgowego, ubezpieczony powinien wykazać takie okoliczności, które świadczyłyby, iż faktycznie w okresach wskazanych w decyzjach leżących u podstaw zaskarżonej decyzji, wykonywał pracę nakładczą na rzecz poszczególnych płatników albo posiadał jeszcze inny od wymienionych, tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym.
Sąd ten podkreślił, że ubezpieczony chcąc oprzeć obowiązek ubezpieczeń społecznych na tytule świadczenia pracy nakładczej miał obowiązek wykazania, że zawierane kolejno umowy o pracę nakładczą były ważne.

Według ustaleń Sądu Okręgowego, ubezpieczony takowego wniosku nie składał,
a nawet więcej, nie skorzystał on z prawa wglądu do zgromadzonej w sprawie dokumentacji, pomimo wezwania nie dostarczając żadnych dokumentów, jak również nie próbując prezentować jakichkolwiek okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozpatrywanej sprawy. Ubezpieczony pozostał zupełnie bierny, nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń do decyzji będących podstawą nałożenia na niego obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe z uwagi na prowadzoną pozarolniczą działalność gospodarczą, nie wnosił także apelacji od wskazanego powyżej wyroku. Zdaniem tego Sądu, ubezpieczony w żaden sposób nie udowodnił, że posiada poza prowadzeniem działalności gospodarczej jakikolwiek inny tytuł ubezpieczenia za sporny okres.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia ubezpieczony, zarzucając Sądowi

pierwszej instancji:

1.  Naruszenie prawa materialnego w szczególności:

-

art. 83 a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu,
iż warunkiem zaskarżenia decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w S.,
z dnia 2 listopada 2011 r., znak: (...) - (...), nr (...), było złożenie wniosku o ponowne ustalenie podlegania przez ubezpieczonego ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładczą u płatnika składek (...) S.A., (...) Sp. z o.o., oraz płatnika składek M. M. w okresie od 1 listopada 2005 r. do 1 marca 2009 r.

2.  Naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy,
w szczególności:

-

art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 227 Kodeksu postępowania cywilnego, polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego i nieuwzględnienia przez Sąd wniosków dowodowych ubezpieczonego, w zakresie wezwania Urzędu Pocztowego nr 1 w B. do udzielenia informacji o dacie i o osobie, która podjęła się zamiast ubezpieczonego odbioru korespondencji z organu rentowego zawierającej decyzje z dnia 1 kwietnia 2011 r., oraz z dnia 4 kwietnia 2011 r., w przedmiocie wyłączenia ubezpieczonego od podlegania ubezpieczeniom społecznym na podstawie umów
pracę nakładczą zawartych z płatnikami składek (...) sp. z o.o., (...) S.A. oraz M. M., a ponadto celem wykazania istnienia usprawiedliwionych podstaw do złożenia odwołania od decyzji ZUS w przedmiocie wyłączenia ubezpieczonego od podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu umów o pracę nakładczą zawartą z (...) S.A., z (...) Sp. z o.o., oraz z M. M.;

-

art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 258 Kodeksu postępowania cywilnego, polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego i nieuwzględnienia przez Sąd wniosków dowodowych ubezpieczonego, w zakresie przesłuchania świadka E. S. podczas, gdy dowód z zeznań świadka wnioskowany był na okoliczność zawarcia umów o pracę nakładczą, zgodnego zamiaru stron w zakresie zawarcia i wykonywania umowy o pracę nakładczą z (...) S.A.. M. Sp.
z p.o., oraz z M. M.; ponadto na okoliczność ustalenia czynności realizowanych przez ubezpieczonego w ramach umów o pracę nakładczą; również celem stwierdzenia obowiązków i charakteru wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w ramach zawartych umów o pracę nakładczą; także na okoliczność wykazania ważnego wyboru tytułu do ubezpieczenia społecznego w zakresie składek emerytalnych i rentowych na podstawie umów o pracę nakładczą zawartych przez ubezpieczonego z (...) S.A.; ponadto celem wykazania nieprawidłowości w zakresie ustalenia podstaw faktycznych przez organ rentowy w związku z zaskarżoną decyzją;

-

art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 299 Kodeksu postępowania cywilnego, polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego i nieuwzględnienia przez Sąd wniosków dowodowych ubezpieczonego, w zakresie przesłuchania ubezpieczonego, podczas, gdy dowód z przesłuchania ubezpieczonego wnioskowany był na okoliczności odpowiednio zawarte w treści uzasadnienia pisma przygotowawczego ubezpieczonego z dnia 10 kwietnia 2012 r., w tym w szczególności celem wykazania ważnego wyboru tytułu do ubezpieczenia społecznego w zakresie składek emerytalnych i rentowych na podstawie umów o pracę nakładczą zawartych przez ubezpieczonego z (...) S.A., z (...) Sp. z o.o., oraz z M. M. oraz celem stwierdzenia, iż były wykonywane w okresie objętym w zaskarżonych decyzjach;

-

art. 233 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 245 Kodeksu postępowania cywilnego, polegające na pominięciu wyjaśnienia i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego
i nieuwzględnienia przez Sąd wniosków dowodowych ubezpieczonego, w zakresie zażądania na rozprawę raportów z wykonanej przez ubezpieczonego pracy tj. stwierdzających podejmowane czynności realizowane przez ubezpieczonego w ramach umowy o pracę nakładczą, które znajdują się w posiadaniu płatnika składek [ul (...), (...)-(...) T.], podczas gdy wskazany dowód wnioskowany był na okoliczność wykonywania przez ubezpieczonego przedmiotu umowy o pracę nakładczą, wypłaty ubezpieczonemu wynagrodzenia i jego wysokości; ponadto na okoliczność zgodnego zamiaru stron w zakresie zawarcia i wykonywania umowy o pracę nakładczą;

3.  Nowe fakty i dowody, których powołanie przed sądem pierwszej instancji było niemożliwe skutkiem późniejszego złożenia przez ubezpieczonego wniosku do organu rentowego o ponowne ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy o pracę nakładczą u płatnika składek (...) S.A., (...) Sp. z o.o., oraz płatnika składek M. M. w okresie od 1 listopada 2005 r. do 1 marca 2009 r.

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie odwołania
w całości i ustalenie, że podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę nakładczą w okresie od 1 listopada 2005 r. do 1 marca 2009 r., oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za dwie instancje.

Ponadto skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu,
tj. wniosków ubezpieczonego z dnia 4 czerwca 2012 r. w przedmiocie ponownego ustalenia podlegania przez ubezpieczonego ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania umowy opracę nakładczą u płatnika składek (...) S.A., (...) Sp. z o.o., oraz płatnika składek M. M. w okresie od 1 listopada 2005 r. do 1 marca 2009 r.,
wraz z załącznikami.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako własne, uznał,
iż apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Za bezsporny w niniejszej sprawie uznać należy stan faktyczny, nie jest on bowiem kwestionowany przez żadną ze stron postępowania.

Natomiast Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia oraz stanowisko zawarte
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a wobec trafności ustaleń oraz trafności ocen dokonanych przez Sąd Okręgowy i zawartych w zacytowanym pisemnym uzasadnieniu,
Sąd Apelacyjny przyjmuje je za swoje.

Przedstawione przez skarżącego w apelacji zarzuty nie mają wpływu na ustalenia faktyczne ani też nie zawierają argumentów dotyczących oceny prawnej sprawy, mogących stanowić podstawę zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Podniesione przez apelującego argumenty stanowią w zasadzie polemikę ze stabilną
i jednoznaczną wykładnią prawa materialnego, utrwaloną w orzecznictwie sądowym.
I tak, należy podkreślić, że pomiędzy stronami niniejszego postępowania kwestia objęcia G. M. jako wykonującego umowę o pracę nakładczą na rzecz M. M. obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi tj. emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym została prawomocnie rozstrzygnięta wyrokiem Sądu Okręgowego w Katowicach z dnia 14 września 2010 r., o sygn. akt XI U 1189/09.

Zatem w opisanym wyżej zakresie zachodzi powaga rzeczy osądzonej.

Zgodnie bowiem z treścią art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu swojego wyroku z dnia 27 stycznia 2011 roku (sygn. akt I UK 191/10, LEX nr 896481) wskazał, iż powszechnie przyjmuje się, że moc wiążąca prawomocnego orzeczenia sądu charakteryzuje się dwoma aspektami. Pierwszy aspekt (prawomocność w sensie pozytywnym) oznacza, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to przyjęto we wcześniejszym prawomocnym wyroku, co gwarantuje poszanowanie dla orzeczenia sądu ustalającego lub regulującego stosunek prawny stanowiący przedmiot rozstrzygnięcia. Określone w art. 365 § 1 k.p.c. związanie stron, sądów oraz innych organów i osób treścią prawomocnego orzeczenia wyraża nakaz przyjmowania przez nie, że w objętej nim sytuacji stan prawny przedstawiał się tak, jak to wynika z sentencji wyroku. Natomiast negatywna strona prawomocności materialnej polega na wykluczeniu możliwości ponownego rozpoznania sprawy między tymi samymi stronami co do tego samego przedmiotu. Jest to negatywna przesłanka procesowa, określana jako powaga rzeczy osądzonej, czyli
res iudicata, która została uregulowana w art. 366 k.p.c. (zob. wyroki Sądu Najwyższego:
z 15 listopada 2007 r., II CSK 347/07, LEX nr 345525 oraz z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001). Stwierdzenie, że art. 365 § 1 k.p.c. przypisuje prawomocnemu orzeczeniu sądu moc wiążącą nie tylko wobec stron i sądu, który je wydał, lecz również innych sądów, organów państwowych oraz organów administracji publicznej, a w wypadkach prawem przewidzianych także innych osób, oznacza jedynie tyle, że żaden z wymienionych podmiotów nie może negować faktu istnienia prawomocnego orzeczenia i jego treści, niezależnie od tego, czy był, czy nie był stroną tego postępowania. Jednakże mocy wiążącej prawomocnego wyroku w rozumieniu art. 365 § 1 k.p.c. nie można rozpatrywać w oderwaniu od art. 366 k.p.c., który przymiot powagi rzeczy osądzonej odnosi tylko "do tego,
co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami." Granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej określa przedmiot rozstrzygnięcia i jego podstawa faktyczna, natomiast jej granice podmiotowe obejmują tożsamość obydwu stron procesu, a więc powoda i pozwanego, a także ich następców prawnych. Zatem związanie sądu prawomocnym orzeczeniem, zapadłym w innej sprawie, na podstawie art. 365 § 1 k.p.c. (rozumiane jako rozstrzygnięcie kwestii prejudycjalnej) występuje w zasadzie przy tożsamości nie tylko przedmiotowej, ale i podmiotowej obu tych spraw. Prawomocne przesądzenie określonej kwestii między tymi samymi stronami tworzy indywidualną i konkretną normę prawną wywiedzioną przez sąd z norm generalnych
i abstrakcyjnych zawartych w przepisach prawnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego
z 23 czerwca 2009 r., II PK 302/08, LEX nr 513001). Jeśli określona kwestia objęta tą indywidualną normą prawną ma znaczenie prejudycjalne w sprawie aktualnie rozpoznawanej między tymi samymi stronami, to nie może być ona w ogóle badana.

Przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie było stwierdzenie, że ubezpieczony podlega od 1 listopada 2005 r. ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, a w związku z tym ustalających podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe, zdrowotne oraz Fundusz Pracy, apelujący natomiast podnosi w dalszym ciągu, iż w okresach objętych sporem podlegał ubezpieczeniom społecznym z tytułu pracy nakładczej.

Mając na względzie powyższe okoliczności, nie może budzić żadnych wątpliwości,
że na gruncie niniejszej sprawy i sprawy prawomocnie rozstrzygniętej wyrokiem tutejszego Sądu Okręgowego z dnia 14 września 2010 r. zachodzi zarówno tożsamość przedmiotowa jak i podmiotowa. Skoro zatem, pomiędzy stronami niniejszego postępowania została już prawomocnie przesądzona kwestia podlegania G. M., jako wykonującego umowę o pracę nakładczą na rzecz M. M., obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi, to niedopuszczalne jest ponowne badanie tej kwestii w niniejszym postępowaniu.

Ponadto podkreślenia wymaga, iż Sąd w niniejszym postępowaniu związany jest również treścią ostatecznych decyzji organu rentowego z dnia 1 kwietnia 2011 r. oraz z dnia 4 kwietnia 2011 roku. Zgodnie bowiem z zasadą domniemania prawidłowości aktów administracyjnych wywołują one skutki prawne i wiążą inne organy państwowe, w tym sądy (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 listopada 1998 r., SA 1103/97, LEX nr 35126). Także sąd ubezpieczeń społecznych jest związany ostateczną decyzją administracyjną, od której strona nie wniosła odwołania w trybie art. 477 ^{( 9)} k.p.c. ani nie podważyła jej skuteczności w inny prawem przewidziany sposób (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 stycznia 2008 roku, sygn. akt I UK 173/07, OSNP 2009/5-6/78, LEX Nr 448797). W niniejszej sprawie, ubezpieczony nie kwestionuje, iż wymienione decyzje zostały doręczone w trybie doręczenia zastępczego, opisanego w treści art. 43 k.p.a.

Przyjmując, że decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.
z dnia 1 kwietnia 2011 r. oraz z dnia 4 kwietnia 2011 r. wyrażają stan prawny, a sąd jest związany decyzją administracyjną pochodzącą od właściwego organu, wydaną
w przewidzianym trybie i na podstawie obowiązującego prawa, stwierdzić trzeba, że sąd
w niniejszym postępowaniu o ustalenie podstawy wymiaru składek A. L. nie był uprawniony do kontroli ostatecznej decyzji stanowiącej podstawę do uznania,
iż G. M. nie podlegał w okresach wskazanych w wymienionych decyzjach obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu pracy nakładczej świadczonej na rzecz (...) Sp. z o.o. i (...) S.A., co przesądza także niedopuszczalność ponownego badania tej kwestii w toku obecnego postępowania, jako ostatecznie rozstrzygniętej.

Jak słusznie podniósł Sąd Okręgowy, ustalenie wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne G. M. jest konsekwencją uprzedniego, wiążącego ustalenia, iż podlegał on obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w trybie art. 6 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy systemowej. Jak już zostało wyżej powiedziane, skarżący podnosi jedynie zarzuty odnoszące się do prawidłowości stanowiska organu rentowego, będącego reakcją na prawomocny wyrok i prawomocne decyzje. Natomiast we wniesionym środku zaskarżenia nie kwestionuje w żaden sposób wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił zebrany
w sprawie materiał dowodowy, w świetle treści powołanych w uzasadnieniu przepisów prawnych. Rozważania Sądu zostały logicznie i wyczerpująco uzasadnione, a co za tym idzie zasługiwały na aprobatę.

Mając powyższe na względzie uznano, iż wyrok Sądu Okręgowego pozostaje
w zgodzie z prawem, a co za tym idzie apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wobec powyższego, na zasadzie art. 385 k.p.c., apelację oddalono.

/-/SSA A.Grymel /-/SSA M.Procek /-/SSA J.Pietrzak

Sędzia Przewodniczący Sędzia

ek