Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 11 października 2010 r.
Sygn. akt Ts 30/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej MKS Spółka z o.o. w sprawie zgodności:
art. 116 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

1) odrzucić wniosek o przedłużenie terminu do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej;



2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 1 lutego 2010 r. sporządzonej przez adwokata zakwestionowana została zgodność art. 116 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zakwestionowana regulacja Kodeksu pracy – według skarżącej – jest sprzeczna z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, ponieważ uprzywilejowuje pracownika kosztem pracodawcy. W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała także, że pracodawca-właściciel zniszczonego mienia jest ograniczony w zakresie dochodzenia od sprawcy szkody odszkodowania, „bowiem przerzuca się na niego obowiązek dowodowy w toku postępowania w oparciu o zaskarżony art. 116 k.p.”.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny.
Sąd Rejonowy w Tychach w wyroku z 29 maja 2009 r. (sygn. akt IV Pm 43/08) oddalił powództwo skarżącej spółki dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej za uszkodzenie samochodu przekazanego pracownikowi do użytkowania. Od wymienionego wyroku skarżąca wniosła apelację, którą Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił wyrokiem z 17 grudnia 2009 r. (sygn. akt IX Pa 361/09).
Zarządzeniem z 24 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi między innymi przez doręczenie pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącej w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, określającego dokładnie sprawę, do której zostało sporządzone (przedmiot skargi) i zawierającego datę jego sporządzenia, oraz przez doręczenie aktualnego i uwierzytelnionego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego.

W odpowiedzi na zarządzenie pismem z 7 lipca 2010 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o „przedłużenie do 15 sierpnia 2010 r. terminu do złożenia odpisu KRS wraz z pełnomocnictwem albowiem z uwagi na urlop członków zarządu skarżącej Spółki nie jest możliwe sporządzenie pełnomocnictwa w terminie 7 dni”.
Pismem procesowym z 30 lipca 2010 r. skarżąca złożyła do akt odpis KRS wraz z pełnomocnictwem.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, podczas którego Trybunał Konstytucyjny bada, czy odpowiada ona określonym prawem wymogom.

Bezsporne jest, iż braki niniejszej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte w terminie określonym w zarządzeniu sędziego TK z dnia 24 czerwca 2010 r. Termin do usunięcia braków skargi konstytucyjnej jest – wbrew temu, co podnosi we wniosku pełnomocnik skarżącej – terminem ustawowym, określonym w art. 36 ust. 2 ustawy o TK. W związku z takim uregulowaniem instytucja przedłużenia terminu do dokonania czynności procesowej, określona w art. 166 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), nie znajduje zastosowania w stosunku do skarżącej, ponieważ dotyczy ona wyłącznie terminów sądowych (por. postanowienie TK z dnia 9 lutego 1999 r., Ts 148/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 55; J. Bodio, [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. A. Jakubecki, wyd. 3, Warszawa 2008, s. 241; M. Jędrzejewska, K. Weitz, [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, t. 1: Postępowanie rozpoznawcze, red. T. Ereciński, wyd. 3, Warszawa 2009, s. 465; J. Jodłowski, Z. Resich, J. Lapierre, T. Misiuk-Jodłowska, K. Weitz, Postępowanie cywilne, wyd. 6, Warszawa 2009, s. 296; E. Marszałkowska-Krześ, [w:] Postępowanie cywilne, red. E. Marszałkowska-Krześ, Warszawa 2008, s. 242; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wyd. 2, Warszawa 2008, s. 238; A. Zieliński, [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, red. A. Zieliński, wyd. 4, Warszawa 2010, s. 308).
Nadto należy podkreślić, że w postępowaniu skargowym przed TK niektóre czynności procesowe muszą być dokonane w terminie określonym przez ustawę o Trybunale Konstytucyjnym. Do czynności takich zalicza się, między innymi, uzupełnienie braków formalnych skargi (art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy o TK). Jeśli z przyczyn obiektywnych strona nie może dokonać określonych czynności w terminie, to zgodnie z art. 20 ustawy o TK w związku z art. 168 k.p.c. może wystąpić z wnioskiem o przywrócenie terminu do podjęcia tej czynności.
Warunkami uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu – zgodnie z art. 168 i art. 169 k.p.c. – są: (1) wystąpienie z wnioskiem o przywrócenie terminu; (2) wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi; (3) jednoczesne z wniesieniem wniosku dopełnienie czynności, dla której określony był termin; (4) uprawdopodobnienie, że uchybienie terminowi nastąpiło bez winy wnioskodawcy. Spełnienie tych przesłanek jest obowiązkiem skarżącego.
W rozpatrywanej sprawie pełnomocnik spółki nie uprawdopodobnił, że w okresie od doręczenia zarządzenia wzywającego do uzupełnienia braków formalnych skargi (30 czerwca 2010 r.) do złożenia odpowiednich dokumentów (30 lipca 2010 r.) istniała przeszkoda uniemożliwiająca podejmowanie określonych czynności procesowych. W tym miejscu należy przypomnieć, że „spełnienie wymogu uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu nastąpi, jeżeli zostaną przytoczone okoliczności uzasadniające ten wniosek zarówno merytorycznie, tj. wskazujące na brak winy strony w uchybieniu terminu, jak i pod względem formalnym” (zob. postanowienie SN z dnia 19 maja 2006 r., sygn. akt III CZ 28/06, LEX nr 188379).

Mając powyższe na uwadze należało – na podstawie art. 20 ustawy o TK w związku z art. 199 § 1 pkt 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. – odrzucić, jako niedopuszczalny, wniosek o przedłużenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, a także – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.