Ts 30/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 5 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 30/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej MKS Spółka z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 1 lutego 2010 r., sporządzonej przez adwokata, zakwestionowana została zgodność art. 116 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zakwestionowana regulacja Kodeksu pracy – według skarżącej – jest sprzeczna z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, ponieważ uprzywilejowuje pracownika kosztem pracodawcy. W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała także, że pracodawca-właściciel zniszczonego mienia jest ograniczony w zakresie dochodzenia od sprawcy szkody odszkodowania, „bowiem przerzuca się na niego obowiązek dowodowy w toku postępowania w oparciu o zaskarżony art. 116 k.p.”.
Zarządzeniem z dnia 24 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi. W odpowiedzi na zarządzenie pismem z 7 lipca 2010 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o „przedłużenie do 15 sierpnia 2010 r. terminu do złożenia odpisu KRS wraz z pełnomocnictwem albowiem z uwagi na urlop członków zarządu skarżącej Spółki nie jest możliwe sporządzenie pełnomocnictwa w terminie 7 dni”.
Pismem procesowym z 30 lipca 2010 r. skarżąca złożyła do akt odpis KRS wraz z pełnomocnictwem.
Postanowieniem z dnia 11 października 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z powodu nieusunięcia braków formalnych skargi. W tym samym orzeczeniu Trybunał odrzucił wniosek skarżącej o przedłużenie terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o TK, ze względu na niedopuszczalność wniosku.
W uzasadnieniu zakwestionowanego postanowienia Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że termin do usunięcia braków formalnych skargi jest terminem ustawowym i dlatego nie podlega przedłużeniu. Natomiast odnosząc się do rzekomych przeszkód w terminowym uzupełnieniu braków formalnych skargi, Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) gwarantują stronie, która nie może dokonać określonych czynności w terminie nie z własnej winy, możliwość wnioskowania o przywrócenie terminu. Skarżąca nie skorzystała jednak z tej możliwości i dlatego – na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjny (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie. W piśmie procesowym nie odniósł się jednak do jego podstaw. W zażaleniu zawarto natomiast rozważania dotyczące prawidłowości doręczania pism pełnomocnikowi skarżącej wbrew wyraźnej dyspozycji strony, by korespondencja była kierowana na adres wskazany przez skarżącą.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Wniesione zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia i dlatego nie podlega uwzględnieniu.
2. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że w złożonym środku odwoławczym nie zostały przywołane argumenty, które zmierzałyby do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego postanowienia. W szczególności nie odniesiono się do zagadnienia niedopuszczalności wniosku o przedłużenie terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o TK, ani do problematyki przywracania terminu do dokonania czynności procesowych, uregulowanej w art. 166 i nast. k.p.c. Powyższa okoliczność samoistnie przemawia za nieuwzględnieniem zażalenia.
3. Na marginesie – wobec wątpliwości podnoszonych w zażaleniu – Trybunał zwraca uwagę skarżącej, że w postępowaniu sądowokonstytucyjnym zastosowanie znajduje art. 133 § 3 k.p.c., zgodnie z którym jeśli ustanowiono pełnomocnika procesowego, doręczenia należy dokonywać temu pełnomocnikowi (por. M. Hauser, Odesłania w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Warszawa 2008, s. 176). Z przepisu tego, stosowanego odpowiednio w związku z art. 20 ustawy o TK, a także interpretowanego systemowo z art. 48 ustawy o TK, ustanawiającym przymus adwokackoradcowski, wynika konieczność doręczania pełnomocnikowi skarżącego tych pism i orzeczeń Trybunału, które mogą albo powinny skutkować podjęciem przez profesjonalnego pełnomocnika odpowiednich czynności.
4. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.
z dnia 5 września 2011 r.
Sygn. akt Ts 30/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Teresa Liszcz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej MKS Spółka z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 1 lutego 2010 r., sporządzonej przez adwokata, zakwestionowana została zgodność art. 116 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.; dalej: k.p.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zakwestionowana regulacja Kodeksu pracy – według skarżącej – jest sprzeczna z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji, ponieważ uprzywilejowuje pracownika kosztem pracodawcy. W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała także, że pracodawca-właściciel zniszczonego mienia jest ograniczony w zakresie dochodzenia od sprawcy szkody odszkodowania, „bowiem przerzuca się na niego obowiązek dowodowy w toku postępowania w oparciu o zaskarżony art. 116 k.p.”.
Zarządzeniem z dnia 24 czerwca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi. W odpowiedzi na zarządzenie pismem z 7 lipca 2010 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o „przedłużenie do 15 sierpnia 2010 r. terminu do złożenia odpisu KRS wraz z pełnomocnictwem albowiem z uwagi na urlop członków zarządu skarżącej Spółki nie jest możliwe sporządzenie pełnomocnictwa w terminie 7 dni”.
Pismem procesowym z 30 lipca 2010 r. skarżąca złożyła do akt odpis KRS wraz z pełnomocnictwem.
Postanowieniem z dnia 11 października 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z powodu nieusunięcia braków formalnych skargi. W tym samym orzeczeniu Trybunał odrzucił wniosek skarżącej o przedłużenie terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o TK, ze względu na niedopuszczalność wniosku.
W uzasadnieniu zakwestionowanego postanowienia Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że termin do usunięcia braków formalnych skargi jest terminem ustawowym i dlatego nie podlega przedłużeniu. Natomiast odnosząc się do rzekomych przeszkód w terminowym uzupełnieniu braków formalnych skargi, Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) gwarantują stronie, która nie może dokonać określonych czynności w terminie nie z własnej winy, możliwość wnioskowania o przywrócenie terminu. Skarżąca nie skorzystała jednak z tej możliwości i dlatego – na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjny (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł zażalenie. W piśmie procesowym nie odniósł się jednak do jego podstaw. W zażaleniu zawarto natomiast rozważania dotyczące prawidłowości doręczania pism pełnomocnikowi skarżącej wbrew wyraźnej dyspozycji strony, by korespondencja była kierowana na adres wskazany przez skarżącą.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Wniesione zażalenie nie podważyło zasadności argumentacji zaskarżonego postanowienia i dlatego nie podlega uwzględnieniu.
2. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że w złożonym środku odwoławczym nie zostały przywołane argumenty, które zmierzałyby do zakwestionowania prawidłowości zaskarżonego postanowienia. W szczególności nie odniesiono się do zagadnienia niedopuszczalności wniosku o przedłużenie terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o TK, ani do problematyki przywracania terminu do dokonania czynności procesowych, uregulowanej w art. 166 i nast. k.p.c. Powyższa okoliczność samoistnie przemawia za nieuwzględnieniem zażalenia.
3. Na marginesie – wobec wątpliwości podnoszonych w zażaleniu – Trybunał zwraca uwagę skarżącej, że w postępowaniu sądowokonstytucyjnym zastosowanie znajduje art. 133 § 3 k.p.c., zgodnie z którym jeśli ustanowiono pełnomocnika procesowego, doręczenia należy dokonywać temu pełnomocnikowi (por. M. Hauser, Odesłania w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, Warszawa 2008, s. 176). Z przepisu tego, stosowanego odpowiednio w związku z art. 20 ustawy o TK, a także interpretowanego systemowo z art. 48 ustawy o TK, ustanawiającym przymus adwokackoradcowski, wynika konieczność doręczania pełnomocnikowi skarżącego tych pism i orzeczeń Trybunału, które mogą albo powinny skutkować podjęciem przez profesjonalnego pełnomocnika odpowiednich czynności.
4. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.