Ts 341/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 20 grudnia 2011 r.
Sygn. akt Ts 341/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 sierpnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 grudnia 2010 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 357 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 32 ust. 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 16 sierpnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Odmowę uzasadniało, po pierwsze, ustalenie, że zaskarżony przepis nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie, po drugie, niewykazanie naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w I instancji (art. 77 ust. 2 Konstytucji).
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 1 września 2011 r. W uzasadnieniu tego zażalenia skarżący nie odniósł się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, a jedynie powtórzył argumenty przemawiające – w jego ocenie – za niekonstytucyjnością kwestionowanego przepisu. Ponadto, zdaniem skarżącego, naruszone zostały art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej; ustawa o TK) oraz art. 29 ust. 1 ustawy o TK w zw. z art. 79 ust. 1 w zw. z art. 33 ust. 1 Konstytucji, gdyż odmówiono skarżącemu „prawa osobistego popierania swej sprawy (…) przed Trybunałem”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, zgodnie z którym art. 357 § 2 k.p.c. nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie. W związku z tym należy przypomnieć, że „w modelu skargi konstytucyjnej obowiązującym w polskim porządku prawnym legitymowanym do wniesienia tego środka ochrony wolności i praw jest jedynie ten, którego prawa lub wolności zostały naruszone w sposób osobisty i bezpośredni. Podstawowego znaczenia nabiera więc funkcjonalne powiązanie skargi konstytucyjnej z konkretnym postępowaniem, skarga konstytucyjna nie jest bowiem środkiem prawnym o charakterze powszechnym (actio popularis)” (postanowienie TK z 20 października 2009 r., Ts 295/08, OTK ZU nr 5/B/2009, poz. 419).
W zażaleniu skarżący nie sformułował również argumentów kwestionujących trafność drugiej podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu – niewykazania naruszenia art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
z dnia 20 grudnia 2011 r.
Sygn. akt Ts 341/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 sierpnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława J.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 15 grudnia 2010 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 357 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 32 ust. 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 16 sierpnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Odmowę uzasadniało, po pierwsze, ustalenie, że zaskarżony przepis nie był podstawą ostatecznego orzeczenia w sprawie, po drugie, niewykazanie naruszenia przysługującego skarżącemu prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w I instancji (art. 77 ust. 2 Konstytucji).
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 1 września 2011 r. W uzasadnieniu tego zażalenia skarżący nie odniósł się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, a jedynie powtórzył argumenty przemawiające – w jego ocenie – za niekonstytucyjnością kwestionowanego przepisu. Ponadto, zdaniem skarżącego, naruszone zostały art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej; ustawa o TK) oraz art. 29 ust. 1 ustawy o TK w zw. z art. 79 ust. 1 w zw. z art. 33 ust. 1 Konstytucji, gdyż odmówiono skarżącemu „prawa osobistego popierania swej sprawy (…) przed Trybunałem”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, zgodnie z którym art. 357 § 2 k.p.c. nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie. W związku z tym należy przypomnieć, że „w modelu skargi konstytucyjnej obowiązującym w polskim porządku prawnym legitymowanym do wniesienia tego środka ochrony wolności i praw jest jedynie ten, którego prawa lub wolności zostały naruszone w sposób osobisty i bezpośredni. Podstawowego znaczenia nabiera więc funkcjonalne powiązanie skargi konstytucyjnej z konkretnym postępowaniem, skarga konstytucyjna nie jest bowiem środkiem prawnym o charakterze powszechnym (actio popularis)” (postanowienie TK z 20 października 2009 r., Ts 295/08, OTK ZU nr 5/B/2009, poz. 419).
W zażaleniu skarżący nie sformułował również argumentów kwestionujących trafność drugiej podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu – niewykazania naruszenia art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.