Ts 41/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
509/6/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 27 listopada 2012 r.
Sygn. akt Ts 41/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Andrzej Wróbel,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ewy D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2011 r. Ewa D. (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.), a także art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Naruszenie prawa do sądu polega, zdaniem skarżącej, na powierzeniu rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego sądu rejonowego sądowi w składzie jednoosobowym oraz na braku możliwości zaskarżenia postanowienia sądu I instancji nieuwzględniającego wniosku o wyłączenie sędziego orzekającego w sprawie karnej.
Postanowieniem z 9 marca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z następujących względów. Po pierwsze, skarżąca nie uzyskała ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie o art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k., po drugie zaś, zarzuty dotyczące art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 k.p.k. Trybunał uznał za oczywiście bezzasadne – ani skład sądu (jedno- lub trzyosobowy), ani podległość administracyjna sędziego przewodniczącemu wydziału czy prezesowi sądu nie ograniczają bowiem konstytucyjnego prawa do sądu.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 22 marca 2012 r. Skarżąca zarzuciła, że skoro w myśl art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. nie przysługuje zażalenie na postanowienie w sprawie wniosku o wyłączenie sędziego, to nie ma konieczności złożenia zażalenia przed wniesieniem skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżąca w zażaleniu nie podważyła skutecznie wskazanej w zakwestionowanym postanowieniu podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k.
Brzmienie art. 79 ust. 1 Konstytucji, a także art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK ), jednoznacznie przesądzają, jaki przepis może zostać objęty zaskarżeniem – jedynie taki, na podstawie którego zostało wydane ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego (zob. zamiast wielu: postanowienia TK z 16 września 2010 r., Ts 91/09, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 355 oraz 2 grudnia 2010 r., Ts 243/09, OTK ZU nr 6/B/2010, poz. 455). Norma wynikająca z art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. dotyczy braku możliwości zaskarżenia postanowienia w sprawie wniosku o wyłączenie sędziego, odnosi się zatem do zażalenia na orzeczenie sądu I instancji. Tymczasem skarżąca nie zakwestionowała rozstrzygnięcia sądu rejonowego, uzyskała więc orzeczenie wydane na podstawie art. 42 k.p.k., nie zaś w oparciu o art. 459 § 2 k.p.k., co – jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zakwestionowanym postanowieniu –przesądza o niespełnieniu przesłanki formalnej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
W zażaleniu z 22 marca 2012 r. skarżąca nie odniosła się do drugiego przedmiotu kontroli – dotyczącego art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 k.p.k., a zatem ustalenia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej pozostały niezakwestionowane.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 listopada 2012 r.
Sygn. akt Ts 41/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Andrzej Wróbel,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Ewy D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2011 r. Ewa D. (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.), a także art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Naruszenie prawa do sądu polega, zdaniem skarżącej, na powierzeniu rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego sądu rejonowego sądowi w składzie jednoosobowym oraz na braku możliwości zaskarżenia postanowienia sądu I instancji nieuwzględniającego wniosku o wyłączenie sędziego orzekającego w sprawie karnej.
Postanowieniem z 9 marca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z następujących względów. Po pierwsze, skarżąca nie uzyskała ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie o art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k., po drugie zaś, zarzuty dotyczące art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 k.p.k. Trybunał uznał za oczywiście bezzasadne – ani skład sądu (jedno- lub trzyosobowy), ani podległość administracyjna sędziego przewodniczącemu wydziału czy prezesowi sądu nie ograniczają bowiem konstytucyjnego prawa do sądu.
Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 22 marca 2012 r. Skarżąca zarzuciła, że skoro w myśl art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. nie przysługuje zażalenie na postanowienie w sprawie wniosku o wyłączenie sędziego, to nie ma konieczności złożenia zażalenia przed wniesieniem skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżąca w zażaleniu nie podważyła skutecznie wskazanej w zakwestionowanym postanowieniu podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k.
Brzmienie art. 79 ust. 1 Konstytucji, a także art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK ), jednoznacznie przesądzają, jaki przepis może zostać objęty zaskarżeniem – jedynie taki, na podstawie którego zostało wydane ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącego (zob. zamiast wielu: postanowienia TK z 16 września 2010 r., Ts 91/09, OTK ZU nr 5/B/2010, poz. 355 oraz 2 grudnia 2010 r., Ts 243/09, OTK ZU nr 6/B/2010, poz. 455). Norma wynikająca z art. 42 § 4 w zw. z art. 459 § 2 k.p.k. dotyczy braku możliwości zaskarżenia postanowienia w sprawie wniosku o wyłączenie sędziego, odnosi się zatem do zażalenia na orzeczenie sądu I instancji. Tymczasem skarżąca nie zakwestionowała rozstrzygnięcia sądu rejonowego, uzyskała więc orzeczenie wydane na podstawie art. 42 k.p.k., nie zaś w oparciu o art. 459 § 2 k.p.k., co – jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zakwestionowanym postanowieniu –przesądza o niespełnieniu przesłanki formalnej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
W zażaleniu z 22 marca 2012 r. skarżąca nie odniosła się do drugiego przedmiotu kontroli – dotyczącego art. 42 § 4 w zw. z art. 30 § 1 k.p.k., a zatem ustalenia poczynione przez Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej pozostały niezakwestionowane.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.