Pełny tekst orzeczenia

59/1/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 26 listopada 2012 r.


Sygn. akt Ts 174/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Małgorzata Pyziak-Szafnicka,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Krzysztofa W. w sprawie zgodności:

1) art. 120 i art. 442 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.), art. 160 § 1, 2 i 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 30, poz. 168, ze zm.) oraz art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692) z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

2) art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692) z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji,



p o s t a n a w i a:



1) podjąć zawieszone postępowanie,

2) umorzyć postępowanie.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 7 czerwca 2011 r. Krzysztof W. (dalej: skarżący) wniósł o stwierdzenie niezgodności art. 120 i art. 442 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.), art. 160 § 1, 2 i 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 30, poz. 168, ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 162, poz. 1692, dalej: ustawa nowelizująca) z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji, a także art. 2 pkt 2 ustawy nowelizującej z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Skarżący jest jednym ze spadkobierców po Paulinie Laube, która zmarła 27 marca 1946 r. w Gerbsted. W skład majątku Pauliny Laube wchodziły nieruchomości rolne, tereny mieszkalne oraz tereny rolne z przeznaczeniem pod zabudowę. Decyzją Starosty Powiatowego w Gostyniu z 25 stycznia 1950 r. Paulina Laube została pozbawiona obywatelstwa polskiego oraz wysiedlona z obszaru kraju, nadto przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa uległ posiadany przez nią cały majątek. W 2004 r. jeden z jej spadkobierców wszczął przed Prezesem Urzędu ds. Repatriacji i Cudzoziemców (dalej: organ) postępowanie o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji. 28 czerwca 2005 r. wydano decyzję (nr DRO.II.503/1776-A/04-PW) stwierdzającą nieważność zaskarżonej decyzji Starosty Powiatowego w Gostyniu, orzekając jednocześnie o wydaniu decyzji z naruszeniem prawa w części dotyczącej przepadku Pauliny Laube na rzecz Skarbu Państwa i odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji w tym zakresie z uwagi na nieodwracalne skutki prawne. W konsekwencji spadkobiercy zwrócili się o wypłatę odszkodowania za bezprawnie przejęty majątek Pauliny Laube w sposób proporcjonalny do udziałów spadkowych. Decyzją z 10 lutego 2006 r. organ odmówił przyznania odszkodowania. Spadkobiercy wystąpili na drogę sądową. Wyrokiem z 7 sierpnia 2008 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu – Wydział I Cywilny (sygn. akt I C 367/08/4) oddalił powództwo skarżącego i innych spadkobierców ze względu na przedawnienie. Następnie wyrokiem z 30 września 2009 r. Sąd Apelacyjny w Poznaniu – I Wydział Cywilny (sygn. akt. I ACa 131/09) odrzucił apelację wniesioną przez skarżącego. W konsekwencji uwzględnienia zażalenia skarżącego na powyższe orzeczenie (postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 16 grudnia 2009 r.), wyrokiem z 24 lutego 2011 r. (sygn. akt I ACa 75/11) Sąd Apelacyjny w Poznaniu – I Wydział Cywilny oddalił apelację skarżącego. Orzeczenie to wraz z uzasadnieniem zostało doręczone skarżącemu 28 marca 2011 r.

Zarządzeniem z 13 września 2011 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie ostatecznego orzeczenia o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, które zostało wydane na podstawie zaskarżonych regulacji, tj. art. 120 k.c., art. 2 pkt 2 ustawy nowelizującej oraz art. 160 § 1, 2 i 6 k.p.a. Dodatkowo, pełnomocnik został wezwany do wskazania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego wynikające z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji i w jaki sposób zostały naruszone przez art. 120, art. 442 § 1 k.c., art. 160 § 1, 2 i 6 k.p.a. oraz art. 5 ustawy nowelizującej, na podstawie których zapadło w sprawie skarżącego ostateczne rozstrzygnięcie, a także sprecyzowania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności skarżącego wynikające z art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 64 ust. 1-3 i art. 77 ust. 1 i 2 Konstytucji i w jaki sposób zostały naruszone przez art. 2 pkt 2 ustawy nowelizującej, na podstawie którego zapadło w sprawie skarżącego ostateczne rozstrzygnięcie. Jednocześnie pełnomocnika skarżącego zobligowano do doręczenia pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącego w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Pismem z 27 września 2011 r. pełnomocnik skarżącego odniósł się do zarządzenia, wskazując, że ostatecznym orzeczeniem o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, które zostało wydane na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu – I Wydział Cywilny z 24 lutego 2011 r. (sygn. akt I ACa 75/11). Jednocześnie w piśmie określono naruszone prawa i wolności konstytucyjne skarżącego oraz wniesiono o zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w związku z wniesieniem skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego (zarejestrowanej pod sygnaturą Sądu Najwyższego II CSK 399/11).

Postanowieniem z 13 grudnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny, działając w oparciu o art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) oraz art. 177 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1764 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.), zawiesił postępowanie w sprawie rozpatrywanej skargi konstytucyjnej do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym. W uzasadnieniu wskazano, że do czasu wydania orzeczenia przez Sąd Najwyższy nie można badać naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej ze względu na jego potencjalność.

Wyrokiem z 21 czerwca 2012 r. Sąd Najwyższy (sygn. akt II CSK 399/11) uchylił zaskarżony wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu – I Wydział Cywilny z 24 lutego 2011 r. (sygn. akt I ACa 75/11) i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W związku z powyższym, w piśmie z 26 września 2012 r. pełnomocnik skarżącego złożył oświadczenie o wycofaniu wniesionej skargi konstytucyjnej i wniósł o umorzenie postępowania.



Wobec powyższego, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, należało umorzyć postępowanie.