Pełny tekst orzeczenia

418/5/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 26 września 2012 r.

Sygn. akt Ts 217/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Zubik – przewodniczący

Zbigniew Cieślak – sprawozdawca

Andrzej Wróbel,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Pawła K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału 31 sierpnia 2010 r. Paweł K. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność z art. 77 ust. 1 Konstytucji art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.; dalej: u.s.n.) w zw. z art. 415 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) w zakresie, w jakim do stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, konieczne jest zawinione działanie sądu.



Postanowieniem z 23 kwietnia 2012 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 7 maja 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu stwierdził, że orzeczenie wskazane przez skarżącego jako ostateczne nie zostało wydane na podstawie zakwestionowanych przepisów art. 2 ust. 2 u.s.n. w zw. z art. 415 k.c. Trybunał wskazał również, że zarzuty sformułowane przez skarżącego są oczywiście bezzasadne, ponieważ z art. 2 ust. 2 u.s.n. nie wynika, aby zawinione działanie sądu było konieczną przesłanką do ustalenia, czy w danej sprawie doszło do przewlekłości postępowania.



W dniu 14 maja 2012 r. pełnomocnik złożył zażalenie na postanowienie Trybunału. Zdaniem skarżącego Trybunał błędnie przyjął, że zakwestionowane przepisy nie stanowiły podstawy ostatecznego orzeczenia w rozpatrywanej sprawie. W jego ocenie Trybunał, dokonując w zaskarżonym postanowieniu wykładni art. 2 ust. 2 u.s.n. oraz art. 415 k.c., wkroczył w sferę stosowania prawa przez sąd powszechny, a tym samym przekroczył granice wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



Trybunał w niniejszym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty zażalenia nie podważają podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.



W postanowieniu z 23 kwietnia 2012 r. Trybunał wskazał, że art. 2 ust. 2 u.s.n. w zw. z art. 415 k.c. nie stanowiły podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego, gdyż przepisy dotyczące deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej nie znajdują zastosowania na etapie ustalania, czy doszło do przewlekłości postępowania. Jak podkreślił Trybunał, z przepisów u.s.n. jednoznacznie wynika, że podstawą kompensacji szkody wynikłej z przewlekłości postępowania jest art. 417 k.c. w zw. z art. 16 u.s.n. albo art. 4171 § 3 k.c. w zw. z art. 15 u.s.n., a nie art. 415 k.c. Wskazane przepisy nie wymagają, aby działanie lub zaniechanie uzasadniające możliwość dochodzenia odszkodowania były zawinione. W zażaleniu nie podjęto polemiki z tymi ustaleniami. Skarżący jedynie powtórzył twierdzenia o możliwości uzupełniającego stosowania art. 415 k.c. przy ustalaniu, czy w danej sprawie doszło do przewlekłości postepowania. Ponowne przywołanie zarzutów zawartych w skardze konstytucyjnej i nieodniesienie się do zaskarżonego postanowienia zwalniają Trybunał z kontroli zażalenia w tej części.



Skarżący w zażaleniu nie podważył również zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, że z art. 2 ust. 2 u.s.n. nie wynika, aby zawinione działanie sądu było konieczną przesłanką do ustalenia, czy w danej sprawie doszło do przewlekłości postępowania. Skarżący wskazał jedynie, że „orzekający Sąd sięgając przy dokonywanej ocenie po kryterium zawinienia działania Sądu Rejonowego, uczynił to w oparciu o jakieś konkretne przepisy, a są nimi właśnie te wskazane przez skarżącego”. W zażaleniu nie sformułowano natomiast żadnych argumentów, które uzasadniałyby twierdzenie skarżącego o konieczności uwzględniania winy sądu przy ocenie, czy w danej sprawie doszło do przewlekłości postępowania.



Mając zatem na względzie, że zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak w sentencji.