Ts 150/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
617/6/B/2013
POSTANOWIENIE
z dnia 11 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 150/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Stanisław Rymar – sprawozdawca
Stanisław Biernat,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Z.C.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 28 maja 2013 r. Z.C. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 10 ust. 2 i art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.; dalej: ustawa emerytalna); a także art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 558) z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przez niego przepisy są niezgodne z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji, ponieważ „naruszyły prawo (…) do równego traktowania”, a także dlatego, że „naruszona została (…) zasada zaufania obywatela do państwa oraz zasada sprawiedliwości społecznej”. Skarżący nie powiązał tych zarzutów z jakimkolwiek przepisem Konstytucji wyrażającym prawa podmiotowe jednostki.
Postanowieniem z 9 października 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału w skardze nie zostały określone naruszone prawa podmiotowe, nie odpowiadała ona wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie. Stwierdził w nim, że w skardze zostały wskazane prawa podmiotowe wynikające z art. 2 i art. 32 Konstytucji. Pełnomocnik ograniczył się jedynie do zanegowania stanowiska Trybunału zawartego w kwestionowanym postanowieniu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W zażaleniu skarżący sformułował zarzuty nie uwzględniwszy tego, że podnoszony przez niego problem niesamoistnego charakteru art. 2 i art. 32 Konstytucji został już rozstrzygnięty przez Trybunał w pełnym składzie (zob. postanowienia z: 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00 OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60 oraz 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). Orzeczenia te – szeroko przytoczone w kwestionowanym postanowieniu – wyrażają poglądy prawne, którymi związane są pozostałe składy orzekające. Odstąpienie od nich – w myśl art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o TK – może nastąpić jedynie w innym orzeczeniu Trybunału wydanego w pełnym składzie.
Trybunał jest związany wydanymi postanowieniami i podziela przyjęte w nich poglądy, zgodnie z którymi art. 2 i art. 32 Konstytucji wyrażają przede wszystkim zasady ogólne, i bez odniesienia ich do przepisów Konstytucji, które wyrażają konkretne prawa podmiotowe, nie mogą być wzorcem kontroli w postępowaniu zainicjowanym w trybie art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – nie uwzględnił zażalenia.
POSTANOWIENIE
z dnia 11 grudnia 2013 r.
Sygn. akt Ts 150/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Stanisław Rymar – sprawozdawca
Stanisław Biernat,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Z.C.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 28 maja 2013 r. Z.C. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 10 ust. 2 i art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.; dalej: ustawa emerytalna); a także art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 82, poz. 558) z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji.
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przez niego przepisy są niezgodne z art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji, ponieważ „naruszyły prawo (…) do równego traktowania”, a także dlatego, że „naruszona została (…) zasada zaufania obywatela do państwa oraz zasada sprawiedliwości społecznej”. Skarżący nie powiązał tych zarzutów z jakimkolwiek przepisem Konstytucji wyrażającym prawa podmiotowe jednostki.
Postanowieniem z 9 października 2013 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zdaniem Trybunału w skardze nie zostały określone naruszone prawa podmiotowe, nie odpowiadała ona wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie. Stwierdził w nim, że w skardze zostały wskazane prawa podmiotowe wynikające z art. 2 i art. 32 Konstytucji. Pełnomocnik ograniczył się jedynie do zanegowania stanowiska Trybunału zawartego w kwestionowanym postanowieniu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W zażaleniu skarżący sformułował zarzuty nie uwzględniwszy tego, że podnoszony przez niego problem niesamoistnego charakteru art. 2 i art. 32 Konstytucji został już rozstrzygnięty przez Trybunał w pełnym składzie (zob. postanowienia z: 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00 OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60 oraz 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). Orzeczenia te – szeroko przytoczone w kwestionowanym postanowieniu – wyrażają poglądy prawne, którymi związane są pozostałe składy orzekające. Odstąpienie od nich – w myśl art. 25 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy o TK – może nastąpić jedynie w innym orzeczeniu Trybunału wydanego w pełnym składzie.
Trybunał jest związany wydanymi postanowieniami i podziela przyjęte w nich poglądy, zgodnie z którymi art. 2 i art. 32 Konstytucji wyrażają przede wszystkim zasady ogólne, i bez odniesienia ich do przepisów Konstytucji, które wyrażają konkretne prawa podmiotowe, nie mogą być wzorcem kontroli w postępowaniu zainicjowanym w trybie art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – nie uwzględnił zażalenia.