Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 stycznia 2011 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział III Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Kinstler

Protokolant: Joanna Kulpińska

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu zażalenia M. W. z dnia 9 grudnia 2010 r.

na postanowienie prokuratora Prokuratury Rejonowej Wrocław - Krzyki Zachód
z dnia 2 grudnia 2010 r. o odmowie wszczęcia śledztwa o czyn z art. 258 § 1 k.k.
i z art. 231 § 1 w zw. z art. 12 k.k. w sprawie 2 Ds. 362/10

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. i art. 465 § 1 i 2 k.p.k.

postanawia

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2010 r. Prokuratura Rejonowa Wrocław - Krzyki Zachód wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie udziału prokurator Elżbiety Kruk w zorganizowanej grupie przestępczej, w skład której wchodziło szereg sędziów, funkcjonariuszy policji, urzędników oraz innych osób, a mającej na celu usunięcie M. W.z pracy w organach kontroli podatkowej, pozbawienie jej mieszkania, legalizację procederów przestępczego uwłaszczenia mieszkań i udaremniania uwłaszczania mieszkań, zabijanie samotnych osób celem wykorzystania ich podrobionych dokumentów do wyłudzeń towarów, nielegalnego obrotu olejem opałowym, wyłudzania podatków, której rola w tej grupie przestępczej miała polegać na wydaniu postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie 2 Ds. 316/10 o czyn z art. 231 § 1 k.k., na którą decyzję pokrzywdzona złożyła zażalenie, tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. wobec nie stwierdzenia zaistnienia przestępstwa.

Na powyższe postanowienie M. W. złożyła w terminie zawitym zażalenie, podnosząc, że jest ono bezpodstawne. Zdaniem M. W. postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie 2 Ds. 316/10 zostało wydane w drodze przestępstwa, wynikającego z faktu uczestniczenia pani Prokurator Elżbiety Kruk w zorganizowanej grupie przestępczej, a nie w wyniku obiektywnego działania. W ocenie skarżącej, Prokurator zataiła okoliczności szczegółowo opisane przez pokrzywdzoną w złożonych doniesieniach, informujących o prowadzonych procederach przestępczych, a w szczególności o wyrządzonych ogromnych szkodach majątkowych Skarbowi Państwa, pokrzywdzonej i spółdzielcom oraz oparła rozstrzygnięcie w oderwaniu od opisanego ścisłego związku przyczynowo -skutkowego z oboma opisanymi procederami przestępczymi. Prokurator postąpiła tak, jak szereg innych prokuratorów, i naruszyła art. 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., co świadczy o ich zmowie i blokowaniu wyjaśnienia przestępczych procedur. Zarzuciła, że Prokurator Elżbieta Kruk podjęła nietrafny środek prawny, zamiast trafnego w postaci podjęcia pilnego śledztwa, narzucony podanymi przez pokrzywdzoną i udowodnionymi znamionami oraz okolicznościami przestępstw
w treści opisanych procederów. Prokurator winna dążyć do udaremnienia wyłudzania podatków z budżetu państwa, wyłudzonych przez 10 lat i nadal oraz do udaremniania wyłudzania środków finansowych od spółdzielców i miała obowiązek przeciwdziałać skutecznie prowadzonemu udaremnieniu uwłaszczania mieszkań dla dwóch tysięcy spółdzielców, które to udaremnianie uwłaszczenia, jeżeli zostanie sfinansowane, spotęguje jeszcze dodatkowe szkody dla Skarbu Państwa. Zarzuciła, że Prokurator Elżbieta Kruk świadomie nie dopuszczała do ujawnienia tych procederów, co jest niezbitym dowodem, że jest uczestnikiem grupy przestępczej.

Podniosła również, że Prokurator zlekceważyła doniesienie o procederze polegającym na fałszowaniu dokumentów, z których wynika, że pokrzywdzona jest chora psychicznie, w co - w ocenie pokrzywdzonej - „wrabia” ją szereg osób wymienionych szczegółowo w zażaleniu, w tym sędziów, prokuratorów, adwokatów, lekarzy. Opinia wydana przez lekarzy odnośnie jej stanu zdrowia psychicznego jest sprzeczna z rzeczywistym stanem zdrowia pokrzywdzonej, gdyż jest ona w pełni zdrowa, nigdy się psychiatrycznie nie leczyła, nie brała leków uspokajających, nie miała żadnych przeżyć, które rzekomo miały jej stan zdrowia psychicznego zaburzyć.

Pokrzywdzona podniosła, że spisek ten odkryła, przeglądając akta sprawy prowadzonej przez sędziego Kupca, który złożył wniosek o prowadzenie przeciwko niej postępowania o ubezwłasnowolnienie. Pokrzywdzona podkreśliła, że nie zna wszystkich biegłych lekarzy psychiatrów, którzy uczestniczą w tym procederze, ale na pewno uczestniczy w nim również biegła E. S., jak i inni sędziowie
i prokuratorzy, czym doprowadzają do zabijania ludzi samotnych.

Wskazując na powyższe, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i kontynuowania śledztwa w trybie pilnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne w stopniu oczywistym.

M. W., zmierzając do zakwestionowania zaskarżonego postanowienia, nie wykazała żadnych okoliczności, których nie miałaby na uwadze Prokurator, odmawiając wszczęcia śledztwa.

Analiza tej sprawy prowadzi do wniosku, że postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa wobec nie stwierdzenia zaistnienia przestępstwa jest słuszne. Powyższa decyzja została w prawidłowy i przekonujący sposób uzasadniona.

Zgodnie z regulacją zawartą w przepisie art. 303 k.p.k. podstawę do wszczęcia postępowania przygotowawczego stanowić ma "uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa". Jest to tzw. faktyczna podstawa wszczynania dochodzenia lub śledztwa, czyli faktyczna zasadność ścigania w rozumieniu zasady legalizmu. Podstawą wszczęcia śledztwa lub dochodzenia jest uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa. Takie określenie tej przesłanki wskazuje, że nie jest wymagana pewność organu procesowego co do faktu zaistnienia przestępstwa. Zasadniczym celem postępowania przygotowawczego jest ustalenie, czy zostało popełnione przestępstwo. Decydujące znaczenie ma nie to, że według oceny organu procesowego istnieje podejrzenie popełnienia przestępstwa, ale to, że podejrzenie to jest obiektywnie uzasadnione. O tym, czy podejrzenie to jest uzasadnione, decyduje subiektywna ocena organu procesowego; chodzi o znaczny stopień prawdopodobieństwa. Zatem obiektywne jest uprawdopodobnienie faktu popełnienia przestępstwa, a subiektywny jest stopień tego prawdopodobieństwa
(M. Siewierski, J. Tylman, M. Olszewski: Postępowanie karne w zarysie, Warszawa 1971, s. 185).

W przedmiotowej sprawie brak jest przedstawionych powyżej podstaw uzasadniających wszczęcie postępowania przygotowawczego. Już sama treść zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa prowadzi do wniosku o jego bezzasadności w stopniu oczywistym i przemawia za trafnością decyzji prokuratora odmawiającego wszczęcia śledztwa. Wskazane przez pokrzywdzoną
w zawiadomieniu okoliczności nie prowadzą choćby w najmniejszym stopniu do uprawdopodobnienia popełnienia przestępstwa przez Prokurator Elżbietę Kruk. M. W. nie dostarczyła żadnych dowodów, które choćby w minimalnej części potwierdziły stawiane przez nią zarzuty. Zarówno bowiem w zawiadomieniu
o popełnieniu przestępstwa, jak i w zażaleniu skarżąca ograniczyła się jedynie do gołosłownych, chaotycznych, abstrakcyjnych twierdzeń, których podstawą były wyłącznie jej subiektywne odczucia. Skarżąca w zażaleniu nie podnosi żadnych okoliczności, które mogłyby podważyć zasadność wydanego postanowienia, nie wskazuje uchybień proceduralnych, czy czynności sprawdzających, których organ postępowania przygotowawczego nie podjął, a które były konieczne. Zażalenie pokrzywdzonej jest jedynie powieleniem treści zawartych w zawiadomieniu
i sprowadza się do powtórzenia kreowanych przez skarżącą zarzutów i opisania
w jej mniemaniu procedur przestępczych, które jednak nie znalazły potwierdzenia.
W ocenie Sądu podnoszone przez skarżącą ogólne twierdzenia o istnieniu ogólnopolskiego spisku wymierzonego przeciwko jej osobie, jak i działalności zorganizowanej grupy przestępczej, w skład której miała wchodzić także Prokurator Elżbieta Kruk, świadczą o jej głębokim rozżaleniu wywołanym faktem nie uwzględniania w wielu postępowaniach jej skarg, zawiadomień, wniosków, pism procesowych oraz środków zaskarżania. Postawa ta wynika z niezrozumienia obowiązujących procedur, które decydują o niekorzystnym z jej punktu widzenia rozstrzygnięciu sprawy przez nią wywołanej. Zarówno z zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, jak i z zażalenia na postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa wynika, że każdy kolejny kontakt sędziów i prokuratorów lub innych funkcjonariuszy publicznych, którzy negatywnie rozpoznawali pisma M. W., był przez nią traktowany jako przekraczający swoje uprawnienia i niedopełniający obowiązków służbowych przestępca działający w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, przeciwko tym osobom, które wydawały rozstrzygnięcia niekorzystne dla M. W., toczyło się szereg postępowań na skutek wnoszonych przez nią zawiadomień. W zawiadomieniach tych M. W. wskazywała, że osoby te stanowią zorganizowaną grupę przestępczą mającą na celu popełnianie przestępstw na jej szkodę i niedopuszczenie do ujawnienia przestępczego uwłaszczenia członków Spółdzielni Mieszkaniowej (...) we W. oraz przywrócenia skarżącej do pracy w organach kontroli podatkowej. Każda kolejna decyzja niekorzystna dla skarżącej powoduje dołączenie osoby, która ją wydała, do rzekomej grupy przestępczej.

W ocenie Sądu wskazane powyżej okoliczności powodują, że nie sposób odnosić się do tak abstrakcyjnych i niczym nie uzasadnionych zarzutów, jakie skarżąca podniosła w zażaleniu. Wskazać tylko należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw, aby uznać, że Prokurator Elżbieta Kruk, wydając postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa, dopuściła się przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. czy z art. 231 § 1 k.k. Podnoszone zarzuty świadczą w sposób oczywisty o ich absurdalności
i uniemożliwiają ich merytoryczną ocenę. Skarżąca - poza tym, że zarzuca Prokurator, że wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa - nie wskazuje żadnych innych okoliczności, które mogłyby uprawdopodobnić choć w najmniejszym stopniu popełnienie przestępstwa przez E. K.. Wskazać należy, że przedmiotowe postępowanie przygotowawcze toczyło się w zakresie ustalenia, czy Prokurator Elżbieta Kruk dopuściła się przestępstw, które jej zarzuca skarżąca, tymczasem w zażaleniu podnosi szereg zarzutów dotyczących innych osób, w tym sędziów, prokuratorów, lekarzy psychiatrów, nie związanych z zakresem przedmiotowego postępowania.

Jak już wskazano powyżej, każde negatywne rozpoznanie pisma M. W. powoduje uznanie przez nią, że osoba rozpoznająca zasadność tego pisma należy do zorganizowanej grupy przestępczej. Brak jest przy tym jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, aby licznie wskazane w zażaleniu osoby uczestniczyły w strukturach wzajemnie powiązanych i miały na celu prowadzenie działalności przestępczej.

Zdaniem Sądu wszelkie zarzuty podnoszone przez skarżącą stanowią wyłącznie subiektywną ocenę postępowań, w których uczestniczy, a są w jej rozumieniu dla niej niekorzystne. Zarzuty te opierają się na nielogicznych, całkowicie dowolnych, niczym nie popartych wnioskach. Zdaniem Sądu podłożem stanowiska skarżącej są niepowodzenia w toku prowadzonych z jej inicjatywy licznych postępowań, zakończenie których powodowało składanie kolejnych doniesień na prowadzące je osoby. Sąd rozpoznał już w sprawie III Kp 1179/10 zażalenie M. W. na postanowienie o odmowie wszczęcie śledztwa. Lektura akt wskazuje na tożsamość zarzutów kreowanych przez pokrzywdzoną, a powodem generowania kolejnych zawiadomień i zażaleń jest powiększenie grona rzekomej grupy przestępczej o kolejne osoby, wydające niekorzystne dla niej rozstrzygnięcie. Wbrew twierdzeniom skarżącej, sam fakt wydawania analogicznych decyzji
w postępowaniach toczących się z jej inicjatywy (tj. niekorzystnych dla niej) nie świadczy o „wzajemnej zmowie”, w której miałyby pozostawać podejmujące je osoby. Brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających taką okoliczność.

Skarżąca zarzuca Prokurator Elżbiecie Kruk, że wydając postanowienie
o odmowie wszczęcia śledztwa, naruszyła przepisy art. 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. Powyższe okoliczności winna podnosić skarżącą w zażaleniu na odmowę wszczęcia śledztwa w sprawie 2 Ds. 316/10. Jeżeli były przez nią podniesione, to postępowanie przeszło kontrolę odwoławczą i w tym postępowaniu Sąd nie jest uprawniony do oceny, czy prokurator dopuściła się obrazy przepisów postępowania w sprawie 2 Ds. 316/10.

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie uwzględnił zażalenia i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.